więcej na: http://elzbietarogalska.blogspot.com/2021/07/ksiazka-poznawanie-kepinskiego.html

Co prawda odczuwam niedosyt po przeczytaniu, jakby czegoś mi zabrakło. Jednakże jest to książka naprawdę dobra, pokazuje życie psychiatry, bez którego pacjenci po dziś dzień byliby traktowani instrumentalnie.

więcej na: http://elzbietarogalska.blogspot.com/2021/07/ksiazka-poznawanie-kepinskiego.html

Co prawda odczuwam niedosyt po przeczytaniu, jakby czegoś mi zabrakło. Jednakże jest to książka naprawdę dobra, pokazuje życie psychiatry, bez którego pacjenci po dziś dzień byliby traktowani instrumentalnie.

Doskonale napisana i naprawde warta przeczytania.

Doskonale napisana i naprawde warta przeczytania.

Antoni Kępiński to wybitna postać - znakomity psychiatra, które zrewolucjonizował podejście do pacjentów, a przede wszystkim bardzo dobry człowiek. Od dawna miałam ochotę zapoznać się z jego biografią, jednak ta książka nie do końca spełniła moje oczekiwania. Moim zdaniem autorka za bardzo skupiła się na młodzieńczych latach lekarza, które zajmują połowę książki, a za mało miejsca poświęciła temu, co najciekawsze - jego praktyce i nowatorskim metodom. Szkoda, bo ten wielki, a jednocześnie bardzo skromny człowiek, zasługuje na znakomitą biografię.

Antoni Kępiński to wybitna postać - znakomity psychiatra, które zrewolucjonizował podejście do pacjentów, a przede wszystkim bardzo dobry człowiek. Od dawna miałam ochotę zapoznać się z jego biografią, jednak ta książka nie do końca spełniła moje oczekiwania. Moim zdaniem autorka za bardzo skupiła się na młodzieńczych latach lekarza, które zajmują połowę książki, a za mało...

Czyta się ciężkawo, jakby autorce brakowało pomysłu jak przedstawić sylwetkę tak niesamowitego człowieka. Na pewno dużo pracy wymagało żebranie materiałów, szacunek dla autorki za dużo pracy reporterskiej tylko jakby gdzieś w tym zagubił się bohater.

Czyta się ciężkawo, jakby autorce brakowało pomysłu jak przedstawić sylwetkę tak niesamowitego człowieka. Na pewno dużo pracy wymagało żebranie materiałów, szacunek dla autorki za dużo pracy reporterskiej tylko jakby gdzieś w tym zagubił się bohater.

Duzo faktow i biografia wybitnego Czlowieka. Momentami troche ciezkawe do przebrniecia.

Duzo faktow i biografia wybitnego Czlowieka. Momentami troche ciezkawe do przebrniecia.

Kępiński to bez wątpienia wybitna postać, ale ta książka była zwyczajnie nudna. Działalność psychiatryczna Kępińskiego zajmuje zdecydowanie mniejszą część książki. Więcej jest tu ludzi którzy mówią o Kępińskim, mało samego Kępińskiego. Szkoda czasu.

Kępiński to bez wątpienia wybitna postać, ale ta książka była zwyczajnie nudna. Działalność psychiatryczna Kępińskiego zajmuje zdecydowanie mniejszą część książki. Więcej jest tu ludzi którzy mówią o Kępińskim, mało samego Kępińskiego. Szkoda czasu.

Książka o prawdziwym Autorytecie. Czytając ją poznajemy Go jako człowieka, podobnego nam. Świetna równowaga treści dot. życia prywatnego Profesora, jak i jego działalności zawodowej. Bardzo dużo treści poświęcone jest temu jak "widział" pacjenta, czym dla niego było leczenie i jaką role przypisywał lekarzowi. Cenna lektura dla wszystkich, ale nade wszystko osobom, które pracują z drugim człowiekiem (nie tylko lekarzom).

Książka o prawdziwym Autorytecie. Czytając ją poznajemy Go jako człowieka, podobnego nam. Świetna równowaga treści dot. życia prywatnego Profesora, jak i jego działalności zawodowej. Bardzo dużo treści poświęcone jest temu jak "widział" pacjenta, czym dla niego było leczenie i jaką role przypisywał lekarzowi. Cenna lektura dla wszystkich, ale nade wszystko osobom, które...

Najlepsze historie pisze samo życie, dlatego tak chętnie sięgam po biografie. Najczęściej dotyczą one niezwykłych ludzi, którzy wyróżnili się w jakieś dziedzinie życia, np. w polityce, nauce czy sztuce. Książka Anny Matei opowiada o życiu lekarza, który swoją pracą mocno wpłynął na leczenie psychiatryczne - przyczynił się do ważnych i potrzebnych zmian w medycynie w naszym kraju.

Antoni Kępiński urodził się w 1918 r. Jako młody mężczyzna trafił do niewoli - najpierw był internowany na Węgrzech. Stamtąd uciekał przez Francję. W Hiszpanii zamknięto go w obozie koncentracyjnym. Po uwolnieniu udało mu się przedostać do Anglii, gdzie przez pewien czas szkolił się na lotnika, a następnie kontynuował studia medyczne przerwane w 1939 r, Nie dane było mu wrócić do Polski od razu po zakończeniu działań wojennych - studiował na obczyźnie. Jego przymusowa emigracja zakończyła się w 1947 r.

W ojczyźnie poświęcił się psychiatrii - a przede wszystkim swoim pacjentom. Jego lekarska działalność nie była typowa dla tamtych czasów. Antoni wychodził poza schematy - poszukiwał nowych sposobów leczenia. Nie traktował chorego przedmiotowo, odchodził od drastycznych praktyk, uczył kolejne pokolenie lekarzy zupełnie innego podejścia do chorych. Kępińskiego określa się jako humanistę, gdyż widział w pacjencie przede wszystkim człowieka. Lekarz był bardzo zaangażowany w swoją pracę, poświęcał pacjentom mnóstwo czasu - nawet na zwykłe rozmowy. Był jednym z prekursorów badań nad psychiką byłych więźniów obozów koncentracyjnych. Płynące wnioski były bardzo cenne, choć chyba nie do końca doceniane.

Po jego ciężkiej chorobie i odejściu pozostawił swoją rodzinę i współpracowników w ogromnym żalu - wszyscy widzieli w nim wyjątkowego lekarza i człowieka. Na długo pozostał też w pamięci swoich pacjentów, którzy wiele mu zawdzięczali.

Biografia napisana przez Annę Mateję jest bardzo starannie wydana. Szara okładka z niebieską czcionką i czarno-białym zdjęciem Kępińskiego prezentuje się elegancko. Podoba mi się tytuł, który nawiązuje do jednej z książek Antoniego: "Poznanie chorego". W środku znajdziemy wiele fotografii, a na końcu bibliografię, źródła ilustracji i indeks nazwisk.

Książki autorstwa Antoniego Kępińskiego również były publikowane w Wydawnictwie Literackim, tak samo jak jego biografia napisana przez dziennikarkę. Już dawno myślałam o tym, żeby sięgnąć po "Lęk" albo "Schizofrenię", ale miałam wątpliwości, na ile aktualne są te dzieła, w końcu wydano je po raz pierwszy w latach 70. Postanowiłam najpierw spróbować poznać szczegóły dotyczące jego życia, co umożliwiła mi Anna Mateja. Dziennikarka rozbudziła we mnie ciekawość i myślę, że przynajmniej jedną książkę Kępińskiego postaram się przeczytać. Będzie to na pewno cenna lekcja dla mnie.

"Poznawanie Kępińskiego" to dobrze napisana książka. Poza opisem życia znanego psychiatry, mamy tu jeszcze tło historyczne dotyczące lat wojennych, sporo możemy dowiedzieć się na temat psychiatrii w latach 50 i 60. Niestety, część dotycząca lat niewoli Kępińskiego w latach II wojny światowej jest słabsza i trochę nużąca w porównaniu do reszty książki. Może zabrakło ciekawych źródeł i świadków tamtych wydarzeń, którzy coś więcej opowiedzieliby? Wojenne losy Kępińskiego zostały zrekonstruowane głównie na podstawie prywatnej korespondencji. Antoni skąpił drastycznych opisów, nie chciał, aby bliscy zamartwiali się, wolał pokazać, że prowadzi całkiem zwyczajne życie. Odkąd jednak Anna Mateja zaczyna opowiadać o jego pracy w psychiatrii, robi się dużo ciekawiej, pojawia się więcej wspomnień ludzi, którzy znali profesora.

Raz na jakiś czas pojawia się lekarz, który nie powiela drogi swoich kolegów, ale dzięki odwadze i uzdolnieniom potrafi coś zmienić w swojej specjalizacji i pomóc ogromnej rzeszy pacjentom - w kardiologii był to chociażby Zbigniew Religa, a w ginekologii - Romuald Dębski. Z psychiatrią zawsze będzie kojarzył mi się Antoni Kępiński.

Najlepsze historie pisze samo życie, dlatego tak chętnie sięgam po biografie. Najczęściej dotyczą one niezwykłych ludzi, którzy wyróżnili się w jakieś dziedzinie życia, np. w polityce, nauce czy sztuce. Książka Anny Matei opowiada o życiu lekarza, który swoją pracą mocno wpłynął na leczenie psychiatryczne - przyczynił się do ważnych i potrzebnych zmian w medycynie w naszym...

Antoni Kępiński był lekarzem, psychiatrą i naukowcem związanym między innymi z krakowskim szpitalem na Kopernika. Pierwsze kontakty zawodowe zdobywał jeszcze przed II wojną światową. Może to właśnie tamten styl nauczania, ówczesna uważność, rzetelność i pielęgnowane kompetencje pozwoliły stać mu się najlepszym specjalistą w swojej dziedzinie – cenionym przez innych lekarzy, poważanym przez personel szpitalny i kochanym przez pacjentów. Z dopiero co opublikowanej przez WL książki „Poznawanie Kępińskiego…” wyłania się niezwykle zorganizowany i usystematyzowany lekarz. Już od pierwszych lat w szkole – najpierw w Nowym Sączu, później w Krakowie – jego mocną stroną była pracowitość, poukładanie, gorliwość, sumienność i dojrzałość dokonywania wyborów. W późniejszym okresie te cechy tylko się ugruntowały do tego stopnia, że wręcz weszły mu w krew. To one pozwalały mu pracować w kilku ośrodkach medycznych, pochylać się nad każdym pacjentem, prowadzić prywatną praktykę, odpoczywać na łonie przyrody, dbać o rodzinę i wciąż publikować prace naukowe. Autorka tej biografii – Anna Mateja – prowadzi czytelnika od opowieści o dziadkach lekarza, kolejach życia jego rodziców, aż po losy lego i jego siostry. Nie są to tylko takie momenty, które pokazują, jak jedno stało się świetnym lekarzem, a drugie utalentowanym plastykiem. Są tu również historie o tych wielu wydarzeniach, które kształtowały ich charaktery: zarobkowa tułaczka rodziców, ferment przedwojennych rozruchów antyżydowskich, wojenna poniewierka Kępińskiego (Węgry, Francja, Hiszpania, Anglia) czy jego późniejsze perypetie z akademikami, praca z byłymi więźniami Oświęcimia, nakaz przyjęcia sowieckiej wykładni w rozumieniu psychiatrii, eksperymenty z LSD – to zapewne te najważniejsze punkty w życiorysie, które pozwoliły temu lekarzowi stać się osobą uważną, skupioną i rozważną w kontaktach z drugim człowiekiem. Nie ulega wątpliwości, że z tej książki wyłania się Kępiński jako fenomenalny lekarz i autorytet, tytan pracy, który sercem nigdy z niej nie wychodził. Jego nowatorskość – skracanie dystansu z pacjentem, brak pośpiechu, indywidualne (a nie podręcznikowe) podejście, konsylium w obecności chorych, walka o etaty, pracowników, praktykantów, leki - na pewno dokonała wyrwy w polskim myśleniu o psychiatrii. Ale nie zmienia to faktu, że książka Matei to typowa biografia. Aż za typowa. Jest chronologiczna. Jak każda tego typu zawiera wspomnienia osób znających Kępińskiego, przytacza inne publikacje na jego temat, archiwalne zdjęcia i wypowiedzi, ale nie ma w niej ducha. Jest bardzo sucha, zimna, rzeczowa, brak w niej zachwytu autorki nad swoim bohaterem. Pokazuje warsztat genialnego humanisty, ale nie daje do zrozumienia, co nią w nim zachwyciło, co sprawiło, że się nad nim pochyliła i przywołała z przeszłości (bo choć jestem laik, śmiem zakładać, że od lat 70. XX wieku polska psychiatria znów poczyniła w rozwoju milowe kroki),dlaczego jest jej bliski – bo chcę, by naprawdę był. Przykre to, ale czytając „Poznawanie Kępińskiego…”, ma się wrażenie, że autorka nie wykorzystała potencjału materiału, z którym się zetknęła. W przeciwieństwie do Kępińskiego pozostała na akademickim warsztacie, bez pochylania się nad nim jako człowieku.

Antoni Kępiński był lekarzem, psychiatrą i naukowcem związanym między innymi z krakowskim szpitalem na Kopernika. Pierwsze kontakty zawodowe zdobywał jeszcze przed II wojną światową. Może to właśnie tamten styl nauczania, ówczesna uważność, rzetelność i pielęgnowane kompetencje pozwoliły stać mu się najlepszym specjalistą w swojej dziedzinie – cenionym przez innych lekarzy,...

Dobra robota

Dobra robota