Krótkie, śmieszne, abstrakcyjne - po prostu Mrożek

Krótkie, śmieszne, abstrakcyjne - po prostu Mrożek

Zbiór dziewiętnastu mikro opowiadań, a każde z nich to najprawdziwsza perełka! Składają się nań historyjki z cyklu: „Kogut, Lis i ja” oraz „Nowosądecki, Majer i ja”. Tytuł całości dało opowiadanie otwierające tomik, zaś tytułowym artystą jest posiadający (za) wysokie mniemanie o sobie Kogut, który chcąc zdobyć angaż do cyrku, usiłuje wmówić dyrektorowi, że jest lwem.

[Albowiem ambicją (zbyt) wielu artystów jest udawanie kogoś, kim nie są. Na przykład – autorytetami moralnymi. Zresztą problem z zawyżaniem własnej samooceny nie dotyczy wyłącznie ludzi parających się sztuką, oni tylko są bardziej widoczni, ponieważ mają większe audytorium].

Sławomir Mrożek to twórca nadzwyczaj wszechstronny, a do tego obdarzony błyskotliwą spostrzegawczością, co stawia go w rzędzie artystów (sic!),których czas się nie ima. Pisał dramaty, eseje, opowiadania, scenariusze filmowe, przy czym ważne problemy natury filozoficznej, społecznej czy politycznej, potrafił wyrazić rysunkiem satyrycznym albo zawrzeć w bardzo krótkiej formie literackiej.

W „Artyście i innych opowiadaniach” autor nie stroni od ironii, stawia swoich bohaterów w sytuacjach absurdalnych. Choć czasy się zmieniły, opowiadania Sławomira Mrożka nie straciły na aktualności. Jedne są zabawne, inne doprawione szczyptą goryczy, a wszystkie razem bardzo prawdziwe. Prawda zaś jest wartością samą w sobie. Szczerze polecam! Może komuś uda się zobaczyć w bohaterach Mrożka samego siebie…?

Zbiór dziewiętnastu mikro opowiadań, a każde z nich to najprawdziwsza perełka! Składają się nań historyjki z cyklu: „Kogut, Lis i ja” oraz „Nowosądecki, Majer i ja”. Tytuł całości dało opowiadanie otwierające tomik, zaś tytułowym artystą jest posiadający (za) wysokie mniemanie o sobie Kogut, który chcąc zdobyć angaż do cyrku, usiłuje wmówić dyrektorowi, że jest lwem....

Rzadko się zdarza ugnieść tak wiele tematów w tak krótkich formach, dodatkowo nie popadając w pretensjonalność czy banalność. Świetny, dowcipy, alegoryczny zbiór krótkich historii - pierwsza połowa w baśniowej odsłonie, druga w łotrzykowskiej - satyra na ludzi i społeczeństwo, w której można odnaleźć wiele, bo praktycznie każde słowo ma znaczenie. Wybitna.

Rzadko się zdarza ugnieść tak wiele tematów w tak krótkich formach, dodatkowo nie popadając w pretensjonalność czy banalność. Świetny, dowcipy, alegoryczny zbiór krótkich historii - pierwsza połowa w baśniowej odsłonie, druga w łotrzykowskiej - satyra na ludzi i społeczeństwo, w której można odnaleźć wiele, bo praktycznie każde słowo ma znaczenie. Wybitna.

Mistrz paradoksu!
Dwa cykle opowiadań w jednym tomie. "Kogut, lis i ja" wpisuje się w tradycję bajki zwierzęcej, choć rzecz jasna bardzo przewrotnie i twórczo, ten cyklu podoba mi się bardziej niż kolejny umieszczony w tomie, wydaje się prawdziwie ponadczasowy i wątki autotematyczne wypadają niebanalnie. "Nowosądecki, Majer i ja" podobają mi się jako historie o egzystencji, ale nie przepadam z ich politycznym nerwem, który czasem w niektórych się przebija. Ostatecznie to nadal Mrożek, wolę dramaty, ale i te krótkie formy mają przecież swoją Mrożkową specyfikę.

Mistrz paradoksu!
Dwa cykle opowiadań w jednym tomie. "Kogut, lis i ja" wpisuje się w tradycję bajki zwierzęcej, choć rzecz jasna bardzo przewrotnie i twórczo, ten cyklu podoba mi się bardziej niż kolejny umieszczony w tomie, wydaje się prawdziwie ponadczasowy i wątki autotematyczne wypadają niebanalnie. "Nowosądecki, Majer i ja" podobają mi się jako historie o...

Ani to dziwne, ani śmieszne, ani ciekawe... Dosyć nijakie. Może trzy opowiadania zapadną mi w pamięć, ale tak to... Nic specjalnego. Może jestem na to za głupi albo po prostu nie ma tutaj nic wielkiego.

Ani to dziwne, ani śmieszne, ani ciekawe... Dosyć nijakie. Może trzy opowiadania zapadną mi w pamięć, ale tak to... Nic specjalnego. Może jestem na to za głupi albo po prostu nie ma tutaj nic wielkiego.

Krótkie i pozornie proste historyjki, zawsze mające jednak jakieś dno w ludzkiej sprawie - czasem głębsze, czasem mniej.

Krótkie i pozornie proste historyjki, zawsze mające jednak jakieś dno w ludzkiej sprawie - czasem głębsze, czasem mniej.

Świetna książka.

Świetna książka.

Cała książka, mam nadzieję, nie jest czytana w szkole, bo na ósmą klasę to chyba nadal za dużo. Ja jako dorosła już dawno osoba musiałam dwa terminy sprawdzić a co dopiero dzisiejsza młodzież. Rzeczywiście można się uśmiechnąć, ale myślę że będąc osobą dorosłą. Dla młodzieży rzeczywiście zostawilabym tylko pierwsze kartki książki.

Cała książka, mam nadzieję, nie jest czytana w szkole, bo na ósmą klasę to chyba nadal za dużo. Ja jako dorosła już dawno osoba musiałam dwa terminy sprawdzić a co dopiero dzisiejsza młodzież. Rzeczywiście można się uśmiechnąć, ale myślę że będąc osobą dorosłą. Dla młodzieży rzeczywiście zostawilabym tylko pierwsze kartki książki.

kiedyś jako lektura nie w całości

kiedyś jako lektura nie w całości

W porównaniu z Tangiem jest dość znaczna różnica; w tematyce oczywiście, w humorze w pewnym stopniu myślę, ze takze. Nie mniej jednak poziom dobrej literatury zachowany. Króciutkie opowiadanka, szybko się czyta, czasem porządnie można się uśmiechnąć.

W porównaniu z Tangiem jest dość znaczna różnica; w tematyce oczywiście, w humorze w pewnym stopniu myślę, ze takze. Nie mniej jednak poziom dobrej literatury zachowany. Króciutkie opowiadanka, szybko się czyta, czasem porządnie można się uśmiechnąć.