Książka dotyczy zagadnienia aktualnego i doniosłego społecznie. Jego aktualność wynika z faktu, że jednym z licznych zadań państwa w dobie transformacji ustrojowej jest wypracowanie reguł postępowania wobec rodzin, zwłaszcza tych, które nie wypełniają w należyty sposób swoich funkcji. Chodzi o taką postawę, która nie będzie prowadziła do przekraczania granic wyznaczonych przez konstytucyjne zagwarantowaną zasadę autonomii rodziny, a zarazem nie będzie mylona z obojętnością wobec autentycznych problemów wymagających udzielenia wsparcia. W pracy eksponowana jest teza o zasadzie pomocniczości jako optymalnym fundamencie dla konstruowania przez państwo polityki rodzinnej. Doniosłość społeczna podjętego tematu wiąże się ze znaczną ilością rodzin ekonomicznie i wychowawczo niewydolnych. Po omówieniu podłoża społecznego i rozmiarów dysfunkcji współczesnych rodzin, ukazaniu swoistych cech praw dziecka związanych z jego usytuowaniem w rodzinie oraz zarysowaniu modeli polityki społecznej realizowanej wobec rodziny autor szczegółowo analizuje zadania rodziców oraz zadania państwa (akcentując relacje pomiędzy nimi) związane z zapewnieniem prawa dziecka do życia na godziwym poziomie ekonomicznym oraz prawa do życia w rodzinie. Punktem wyjścia dla tych rozważań czyni autor prawo rodzinne omawiając najpierw zadania spoczywające na rodzicach w świetle przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Następnie analizie poddaje uregulowania dotyczące roli państwa wobec rodzin, które z różnych przyczyn nienależycie realizują owe zadania głównym wątkiem rozważań czyniąc pytania o to w jakich sytuacjach zasadne jest ingerowanie przez państwo w życie rodziny, by chronić dobro dziecka, jaki winien być cel takich ingerencji, w jakich formach winny się one przejawiać, itp. Rozważania dotyczące obowiązującego w Polsce prawa ukazano na tle międzynarodowych standardów ochrony praw człowieka oraz licznych nawiązań do dorobku socjologii, pedagogiki, ekonomii, polityki społecznej.