Wypuść mnie, proszę i inne opowiadania

Edward Lee - Wypuść mnie, proszę i inne opowiadania
Ocena: 6/10

Jak wszyscy pewnie wiedzą, Edward Lee w swoich książkach przekracza wszelkie granice, a jego teksty szokują i sponiewierają czytelnika, zabierając go w najciemniejsze zakamarki ludzkiego istnienia. Łamanie tabu, wynaturzenia, perwersje i krew są wyznacznikami jego książek.
"Wypuść mnie proszę..." jest zbiorem 12 opowiadań, które (moim zdaniem) nie są aż tak ekstremalne, jakbym tego oczekiwała. Mimo chorych opisów zabrakło mi „tego czegoś” co sprawiłaby, że te historie zostałyby ze mną na dłużej.

"Pani Kadłubek" - powrót do czarnego rynku filmów dla dorosłych Vinchettiego, którego możemy poznać w zbiorze „Potrójne uderzenie” oraz „Świni”. Okazuje się, że jest to kontynuacja opowiadania "Pan Kadłubek", którego niestety nie miałam okazji przeczytać. Z tego też względu, może być ono po prostu niezrozumiałe, jeśli nie mamy bladego pojęcia o tej historii.

"Pomyśl życzenie" - margines społeczeństwa, rynsztok, walka o kolejną działkę hery, a w tym wszystkim historia miłosna. Brzmi dziwnie, ale wywołuje współczucie. Idealny dowód na to, że życzenia się spełniają, choć trzeba uważać o co się prosi.

"Wypuść mnie, proszę" - tytułowe opowiadanie, od którego spodziewałam się więcej. Z pewnością ocieka seksem i chorobliwą zazdrością, ale w ogólnym rozrachunku wypadło średnio i bez większych fajerwerków.

"Stół" - historia o dość specyficznym hobby, które przynosi opłakane skutki. Krótkie opowiadanie, o którym szybko się zapomina, choć zwrot akcji może zaskoczyć.

"Powiedziała ,,Śmierć,, " - opowiadanie, które pokazuje, że mimo dobra, które nas otacza, świat ocieka zepsuciem, które zakorzenione jest głęboko i nierzadko daje o sobie znać w najgorszej postaci.

„Niewłaściwy facet” – zemsta na facetach nigdy nie była tak makabryczna. Jednak mimo wszystko sprawiedliwości w końcu stanie się zadość.

„Postacie” – opowiadanie, w którym autor pokazuje ogromny dystans do siebie i swojej twórczości. Pełne ironii, czarnego humoru i sarkazmu. Jedno z lepszych opowiadań w zbiorze.

„Przejażdżka” – w tym opowiadaniu autor sięga po typowe horrorowe potwory. W jednym zdaniu: krew, kanibalizm i dużo flaków.

„Gówniany dom” – jedno z najlepszych opowiadań w zbiorze. Lee bardzo zręcznie obnaża ludzkie zepsucie, pokazuje to najgorsze i najbardziej obleśne oblicze człowieka. W tym tekście znajdziemy najmroczniejsze zakamarki świata i ludzkiej natury. Opisy są dosadne, a zarazem przerażające. Czemu? Bo to opowiadanie pokazuje, że największym potworem na świecie jest człowiek.

„Skrawek papieru” – krótkie opowiadanie, którego puenta idealnie obrazuje czarny humor autora.
„Header – początki” – jeśli nie czytaliście „Czachówy” opowiadanie jest niejako wstępem lub dodatkiem do tej historii. Jednak wydaje mi się, że bez znajomości tej książki (tak jak w przypadku pierwszego opowiadania „Pani Kadłubek” ) może być to po prostu niewypał.

„Przesłuchanie sierżanta Justina Jessopa z komendy miejskiej policji w Innsmouth” – jest to opowiadanie napisane w formie wywiadu. Dość specyficzne i nie do końca wiem co autor miał na myśli i to nawiązanie do Covid … Niestety jestem na nie.


W ogólnym rozrachunku zbiór jest średni. Najlepsze według mnie opowiadania to „Niewłaściwy facet”, "Postacie" i "Gówniany dom" .

Edward Lee - Wypuść mnie, proszę i inne opowiadania
Ocena: 6/10

Jak wszyscy pewnie wiedzą, Edward Lee w swoich książkach przekracza wszelkie granice, a jego teksty szokują i sponiewierają czytelnika, zabierając go w najciemniejsze zakamarki ludzkiego istnienia. Łamanie tabu, wynaturzenia, perwersje i krew są wyznacznikami jego książek.
"Wypuść mnie proszę..." jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Edward Lee należy do tych pisarzy, których twórczość albo się lubi, albo się jej nie toleruje. Amerykanin porusza w swoich dziełach wiele kontrowersyjnych kwestii, a jego styl przesiąknięty jest dosłownością i dosadnością, która za nic ma jakiekolwiek ograniczenia. Próbkę tego, do czego jest zdolny, otrzymaliśmy wcześniej przy okazji książek wydanych przez Replikę, jednak dopiero w momencie, gdy za wydawanie Lee wziął się wciąż młody Dom Horroru, możemy zapoznać się z najostrzejszym i najbardziej bezkompromisowym obliczem autora. I nie ma co gadać – jest to literatura bardzo specyficzna, od której wielu czytelników po prostu się odbije. Jeśli jednak jest się zaznajomionym z horrorem ekstremalnym, to te niecałe dwieście stron może przynieść kilka godzin przyjemnego, krwistego relaksu.

Jedenaście opowiadań. Jedenaście podróży przez rejony największej deprawacji i degeneracji, jakie wytworzyć może świat. Edward Lee przedstawia bezkompromisowe opowieści, w których na pierwszym planie stoją między innymi obrazy postępującej degradacji człowieka, historie brutalne, krwawe i nie uznające kompromisów. Chcecie dowiedzieć się jak wygląda dzień z życia ludzkich odpadów? Jak daleko może sięgnąć nienawiść kobiet do mężczyzn? A może ciekawi was do czego prowadzi obsesyjna wręcz zazdrość? To wszystko i o wiele więcej znajduje się na kartach tego zbioru opowiadań.

Ustaliliśmy już, że „Wypuść mnie, proszę” jest zbiorem dla czytelników o mocnych nerwach? Doskonale. Jednak nawet ta informacja może być niereprezentatywna dla zawartości tego zbiorku. Tematyka poruszana przez Edwarda Lee jest bowiem nader często obrazoburcza, a głównym celem kolejnych opowiadań wydaje się być szokowanie. Służyć temu może na przykład zaskakująca puenta. Przykładem jest chociażby tekst tytułowy, w którym początkowo jesteśmy świadkami opisów budujących relację, nazwijmy ją romantyczną, między dwojgiem bohaterów. Jakkolwiek możemy wyczuć, że coś jest nie tak, to dopiero końcówka przynosi nam wyjaśnienie, co konkretnie. I jak to amerykański pisarz ma w zwyczaju, rozwiązanie intrygi wali obuchem po głowie.

Stosowane przez autora środki wyrazu określić można jako bardzo mocne. Czytelnik nie jest w żaden sposób oszczędzany, co więcej, na kolejnych kartach ma okazję przeczytać wiele dosłownych opisów, traktujących między innymi o okaleczaniu męskich genitaliów, wymyślnych torturach, bezrękich aktorkach porno, uzależnionych od narkotyków ludzkich odpadach, czy o tonących w ekskrementach bezdomnych. Lee nie ma absolutnie żadnych oporów, jeśli więc ktoś jest wrażliwy na opisy wszelakiej ludzkiej zgnilizny i degeneracji, lepiej niech w ogóle po te opowiadania nie sięga, bo już po kilku stronach będzie mocno zniesmaczony, a wraz z biegiem akcji kolejnych tekstów, to uczucie tylko się pogłębi.

W całym tym morzu plugastwa i degeneracji Lee czasami pokazuje inne oblicze. Momentami do głosu dochodzi przewrotne i czarne poczucie humoru pisarza. Stanowi to chwilę oddechu od makabry, serwowanej w ilościach hurtowych. Tych momentów jest co prawda zaledwie kilka, ale widocznie odróżniają się one od pozostałych opisów. Mowa tu na przykład o „Postaciach”, w których pisarz w charakterystyczny dla siebie sposób zadrwił z samego siebie, czy o „Kawałku papieru”, wyróżniającym się świetnie zarysowanym kontrastem między częścią obrzydliwą, a zaskakującą puentą, którą najbardziej docenią ci czytelnicy, do których trafia humor w postaci najbardziej absurdalnej.

Nie zawsze przekonujący jest niestety dobór opowiadań do omawianego zbioru. Dziwnym wydaje się na przykład zaprezentowanie opowiadania „Pani Kadłubek” bez dodatkowego kontekstu, jakim jest tekst „Pan Kadłubek”. Podejrzewam, że sprawa rozbiła się o prawa autorskie, jednak w tym momencie obraz będzie niekompletny, zwłaszcza dla tych czytelników, którzy nie są zaznajomieni z tamtym dziełem. Podobnie rzecz ma się z „Header – Początki”, które może będzie ciekawe dla czytelników znających „Headera”, ale dla reszty pozostanie jedynie ciekawostką. I to nie do końca udaną.

„Wypuść mnie, proszę i inne opowiadania” to zbiór, którym Dom Horroru przedstawia nam bliżej twórczość Edwarda Lee. W chwili obecnej w ofercie wydawnictwa znajduje się więcej książek sygnowanych nazwiskiem Amerykanina, ale pierwsza była właśnie ta. I jakkolwiek poziom zamieszczonych w niej tekstów nie zawsze jest równy, to całościowo i tak prezentuje się dobrze i będzie wartościową pozycją w szczególności dla fanów ekstremalnej grozy. Czy dla innych czytelników też? Cóż… Polecam przynajmniej spróbować, bo nawet jeśli nie podejdzie, to z pewnością będzie to intensywne literackie doświadczenie, a tych nigdy za wiele.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2020/05/edward-lee-wypusc-mnie-prosze-i-inne.html
oraz na facebookowym profilu serwisu Szortal. Wpis z 19. 03. 2020 - https://www.facebook.com/Szortal/posts/3123835977639108?__tn__=K-R

Edward Lee należy do tych pisarzy, których twórczość albo się lubi, albo się jej nie toleruje. Amerykanin porusza w swoich dziełach wiele kontrowersyjnych kwestii, a jego styl przesiąknięty jest dosłownością i dosadnością, która za nic ma jakiekolwiek ograniczenia. Próbkę tego, do czego jest zdolny, otrzymaliśmy wcześniej przy okazji książek wydanych przez Replikę, jednak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zbiór opowiadań Edwarda Lee. Strach się bać normalnie...
Jeżeli nie wiecie kim zacz jest ów Edward Lee powinniście unikać tego zbioru opowiadań niczym zarazy!
Spróbójcie wyobrazić sobie najochydniejszą dewiację, sadyzm, zwyrodnienie, bestialstwo, a później zerknijcie do opowiadań Edwarda Lee. Niemal pewnym jest, że Pan Edward wymyślił sobie toto już wcześniej i do tego jeszcze dokładnie opisał.
Książeczka niniejsza jest cieniuśka. Praktycznie do łyknięcia przy jednym posiedzeniu, o ile oczywiście skołatanej nerwy i rozstrojone żołądki wam na to pozwolą.

Ps.
Po lekturze niniejszego zbioru opowiadań w pamięć zapadł mi tylko jeden bohater pozytywny, czyli pewien wilkołak, o ile można go w ogóle pozytywnym nazwać...

Zbiór opowiadań Edwarda Lee. Strach się bać normalnie...
Jeżeli nie wiecie kim zacz jest ów Edward Lee powinniście unikać tego zbioru opowiadań niczym zarazy!
Spróbójcie wyobrazić sobie najochydniejszą dewiację, sadyzm, zwyrodnienie, bestialstwo, a później zerknijcie do opowiadań Edwarda Lee. Niemal pewnym jest, że Pan Edward wymyślił sobie toto już wcześniej i do tego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powiedzieć, że Edward Lee jedzie w swojej twórczości po bandzie, to tak jakby nic nie powiedzieć. „Wypuść mnie, proszę i inne opowiadania” to już trzecia książka tego autora którą przeczytałem i mogę stwierdzić z całą stanowczością, że była to najbardziej ekstremalna lektura, jaką miałem okazję do tej pory czytać.

Edward Lee urodził się 25 maja 1957 w Waszyngtonie. Ukończył University of Maryland, College Park. Przez jakiś czas służył w amerykańskim wojsku, a potem w siłach policyjnych stanu Maryland. Praca mundurowego nie pociągała go tak jak pisanie horrorów, lecz długo nie mógł uwolnić się od uniformu. Piętnaście lat spędził dzieląc swój czas pomiędzy pracę zawodową a na poły hobbystyczne wymyślanie literackich koszmarów. Dopiero w 1997 roku udało mu się całkowicie poświęcić pisarstwu. Był nominowany do nagrody Brama Stokera za opowiadanie „Mr.Torso”.

„Wypuść mnie, proszę i inne opowiadania” to zbiór jedenastu nowelek, w których Edward Lee przekracza wszystkie możliwe granice. Znajdziemy w tej książce wszystko to, co może tylko wymyślić najbardziej poprana wyobraźnia czytelnika. Autor w większości opowiadań, praktycznie bez żadnego wstępu, serwuje nam ogromną dawkę okrucieństw i różnego rodzaju wynaturzeń. Hektolitry krwi i wszelkich rodzajów wydzielin wylewają się z każdego otworu w ludzkim ciele. Sceny gwałtów, przemocy, wyuzdanego seksu, pedofilii, nekrofilii i innych dewiacji naprzemiennie wypełniają kolejne strony tego zbioru.

Więcej na: http://oczytany.eu/wypusc-mnie-prosze-i-inne-opowiadania-edward-lee/

Powiedzieć, że Edward Lee jedzie w swojej twórczości po bandzie, to tak jakby nic nie powiedzieć. „Wypuść mnie, proszę i inne opowiadania” to już trzecia książka tego autora którą przeczytałem i mogę stwierdzić z całą stanowczością, że była to najbardziej ekstremalna lektura, jaką miałem okazję do tej pory czytać.

Edward Lee urodził się 25 maja 1957 w Waszyngtonie....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Edward Lee jak zwykle okalecza umysł odbiorcy kompletną rozpierduchą. Bez zbędnych wstępów, Wypuść mnie, proszę i inne opowiadania to zbiór 11 pokręconych opowiastek, takich, że pospadacie z krzeseł, foteli czy z czegoś na czym aktualnie siedzicie. Ich treść sparaliżuje każdy nerw w Waszych organizmach. A wiecie co jest najgorsze? To, że o tej powieści nie można powiedzieć, że to tylko zwykła książka, fikcja literacka, bo każdy w głębi siebie zda sobie sprawę z tego, że chociaż mała część rzeczy wspomnianych w tej lekturze dzieje się naprawdę.

Ta książka to zbiór wszystkich brutalności jakie jesteście sobie w stanie wyobrazić. Autor szokuje, odrzuca, razi, mrozi krew w żyłach. Z tych opowiadań wylewa się sadyzm, gwałty, wulgarność i obrzydliwość. Szczegółowe opisy kastracji, amputacji, różnych chorób i wszechobecnego syfu odbierają mowę. Wśród opowiadań znajdują się też ironia, sarkazm, ale taki, że totalnie przeraża, wręcz paraliżuje. Wszystkie opowiadania są krótkie, proste, napisane bardzo dynamicznie. Autor pisze zuchwale i gwałtownie, bez żadnych ogródek wywleka najgorsze świństwa i brudy. Przy każdej kolejnej opowieści czułam się tak, jakby ktoś wylewał na mnie kubeł lodowatej wody.

Jeśli chcecie naprawdę mocnych wrażeń i nie boicie się czytać o bandytach i alfonsach kręcących pornosy z okaleczoną prostytutką w roli głównej (Pani Kadłubek), kalekim mężczyźnie więzionym i wykorzystywanym seksualnie przez pięćdziesięciokilkuletnią nienasyconą kobietę (Wypuść mnie, proszę), biseksualnych zabójczyniach mordujących przypadkowych mężczyzn (Niewłaściwy facet), o pedofilii – seksie z kilkuletnimi dziećmi, narkomanii, żulach, bezdomnych socjopatach (Skrawek papieru), ćpunach, opryszczce, trądzie i AIDS (Pomyśl życzenie), o – dosłownie, całym złu świata, szaleństwie i erotomani, to ta książka jest dla was. Ja z każdą stroną otwierałam buzię szerzej. Pióro Edwarda Lee zdążyłam już poznać, a mimo to nie spodziewałam się tak kolosalnej dawki makabry!

Edward Lee jak zwykle okalecza umysł odbiorcy kompletną rozpierduchą. Bez zbędnych wstępów, Wypuść mnie, proszę i inne opowiadania to zbiór 11 pokręconych opowiastek, takich, że pospadacie z krzeseł, foteli czy z czegoś na czym aktualnie siedzicie. Ich treść sparaliżuje każdy nerw w Waszych organizmach. A wiecie co jest najgorsze? To, że o tej powieści nie można powiedzieć,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Słabizna. Ale niby czego się spodziewałem po zbiorze opowiadań? Niby po Edwardzie Lee raczej nie można się spodziewać wiele ponad totalną masakrę, gore itp., ale mimo wszystko jego książki mają "jakąś" fabułę. Tutaj mamy do czynienia jedynie z dużą dawką krwi i flaków, jakby autor pisał od niechcenia.

Słabizna. Ale niby czego się spodziewałem po zbiorze opowiadań? Niby po Edwardzie Lee raczej nie można się spodziewać wiele ponad totalną masakrę, gore itp., ale mimo wszystko jego książki mają "jakąś" fabułę. Tutaj mamy do czynienia jedynie z dużą dawką krwi i flaków, jakby autor pisał od niechcenia.

Pokaż mimo to

Jak już kiedyś wspominałem zbiory opowiadań nie są moją ulubioną formą-te krótkie historie zdecydowanie za szybko wylatują z głowy.

Mimo wszystko twórczość Lee cenie sobie dość wysoko i uważam ze błędem byłoby nie poświęcić temu trochę uwagi..i fakt nie zawiodłem się.Było mrocznie,obrzydliwie,perwersyjnie,momentami śmiesznie i szalenie interesująco.

"Wypuść mnie proszę" to zbiór 11 opowiadań które są krótsze i dłuższe,są to:
*Pani Kadłubek-tytuł jest dość wymowny,najbardziej podobało mi się nawiązanie do zbioru "potrójne uderzenie" w którym lee przedstawił jedno z ciekawszych opowiadań.
*Pomyśl życzenie-słowem pisząc,świat to nie wesołe miejsce.
*Wypuść mnie, proszę-czyli do czego może prowadzić chorobliwa paranoja/zazdrość.
*Stół-hobby może prowadzić do rożnych sytuacji.
*Powiedziała "Śmierć"-Byłeś szczęśliwym człowiekiem,w pewnej chwili miałeś świat u stóp-ale czy na pewno?
*Niewłaściwy facet-to historia z gatunku "trafiła kosa na kamień" nie sposób nie dopatrzyć się pewnego odniesienia do Sukkuba.
*Postacie-Niesamowity przykład autoironizmu.Tylko wielcy to potrafią.
*Przejażdżka-krew,flaki i gówno czyli to co tak dużo ludzi uwielbia w ekstremie.
*Gówniany dom-czyli co w świecie słychać
*Skrawek papieru-króciutka historia której jeden szczegól zostanie ze mną na zawsze.
*Header - Początki-o i to jest świetny prolog do "byłeś dla mnie wszystkim.

Przyszłym czytelnikom życzę Bon apettit.

Jak już kiedyś wspominałem zbiory opowiadań nie są moją ulubioną formą-te krótkie historie zdecydowanie za szybko wylatują z głowy.

Mimo wszystko twórczość Lee cenie sobie dość wysoko i uważam ze błędem byłoby nie poświęcić temu trochę uwagi..i fakt nie zawiodłem się.Było mrocznie,obrzydliwie,perwersyjnie,momentami śmiesznie i szalenie interesująco.

"Wypuść mnie proszę"...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdybym napisał o czym są poszczególne opowiadania, jakimi chorymi pomysłami uraczył nas tym razem Edward Lee i dodał, że po tej dawce makabry, wynaturzeń i dewiacji, odkładałem "Wypuść mnie, proszę" na półkę z poczuciem bardzo dobrze spędzonego wieczoru (książeczkę łyka się bardzo szybko) i z szerokim uśmiechem na twarzy, to pewnie stwierdzilibyście, że jestem wariatem. Co tutaj się dużo rozwodzić... mistrz horroru ekstremalnego potwierdza dobrą formę i umiejętność, którą jego naśladowcy będą musieli jeszcze długo szlifować. Chodzi o umiejętność sprzedania całej tej makabry z dystansem, humorem i zaskakującego puentowania każdej swojej opowieści. "Gówniany dom" czyta się na bezdechu. W "Postaciach" autor doskonale parodiuje sam siebie. Cała reszta - albo bardzo dobra albo co najmniej niezła. Jako całość ten niewielki zbiorek o Edwardzie Lee mówi dwie rzeczy: to kompletnie odjechany pisarz, który dobrze wie czego chcą jego czytelnicy (chociaż oni sami mogą o tym jeszcze nie wiedzieć) i po prostu wielki talent, który gównianą historyjkę o morderstwach i gwałtach potrafi zamienić w dobrą literaturę.

Gdybym napisał o czym są poszczególne opowiadania, jakimi chorymi pomysłami uraczył nas tym razem Edward Lee i dodał, że po tej dawce makabry, wynaturzeń i dewiacji, odkładałem "Wypuść mnie, proszę" na półkę z poczuciem bardzo dobrze spędzonego wieczoru (książeczkę łyka się bardzo szybko) i z szerokim uśmiechem na twarzy, to pewnie stwierdzilibyście, że jestem wariatem. Co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

6/10 – DOBRY

Jedenaście opowiadań amerykańskiego mistrza literackiego horroru ekstremalnego Edwarda Lee. Jedenaście historii, które wprowadzą czytelnika w świat najmroczniejszych perwersji jakie tylko może skrywać ludzka natura.

Tak jak wszystkie inne książki Edwarda Lee, ta również przeznaczona jest dla czytelnika o mocnych nerwach i równie silnym żołądku. Wszystkie ujęte w tym zbiorze opowiadania to przepełniona ekstremalnie brutalną przemocą oraz wynaturzonym seksem demonstracja bezkompromisowej makabry. Bohaterami tych historii są ludzie pokiereszowani przez życie, często odarci ze wszelkiej moralności dewianci seksualni, bytujący gdzieś na krańcu marginesu człowieczeństwa.
Konstrukcja każdego z tych krótkich tekstów jest bardzo prosta. Lee od samego początku szokuje czytelnika scenami niewyobrażalnego bestialstwa oraz często perwersyjnych praktyk seksualnych, by na końcu każdego z opowiadań dokręcić jeszcze śrubę jakąś zaskakującą puentą. Owe twisty fabularne w których tak naprawdę tkwi cała esencja zawartych w tym tomie historyjek, raz wychodzą autorowi lepiej, a raz nieco gorzej, zawsze mają jednak mocny, unurzany w mrocznym klimacie przekaz. Nawet jeśli Lee czasem daje czytelnikowi chwilę wytchnienia i dostarcza odrobinę nadziei na coś optymistycznego, to zaraz potem bezlitośnie odziera go ze złudzeń („Pomyśl życzenie”, „Powiedziała ‘Śmierć’”).
Inaugurujące tom opowiadanie można traktować jako prequel innego krótkiego tekstu autora, którego w tym tomie niestety nie ma. Dlaczego niestety? Ponieważ bez znajomości „Pana Kadłubka” zakończenie „Pani Kadłubek” nie ma większego sensu i będzie dla czytelnika kompletnie niezrozumiałe. O ile jednak „Pan Kadłubek” był znakomity, to jego żeńska wersja nie ma takiej siły oddziaływania i jest co najwyżej przeciętnym tekstem. Identycznie jak dwa kolejne opowiadania, z których jedno ma nijaki finał, a drugie jest zwyczajnie przewidywalne. Z czasem zaczyna to jednak wyglądać coraz lepiej, a takie opowiadania jak „Powiedziała ‘Śmierć’”, „Postacie” oraz „Gówniany dom” prezentują już naprawdę wysoki poziom rzemiosła. Pierwsze z nich to dająca do myślenia historia, w której Lee pokazuje, że nie wszystko jest takim na jakie wygląda, a ludzkość mimo wielu szlachetnych momentów, zawiera w sobie również ogrom dewaluującego to piękno plugastwa. Motyw otaczającego świat obrzydlistwa autor jeszcze mocniej porusza w „Gównianym domu”, będącym niejako przeglądem wszelkich możliwych zboczeń, dewiacji oraz łajdactwa jakich to człowiek może się dopuścić. Może się mylę, ale mam wrażenie, że całe to ohydztwo i zło, które Edward Lee opisuje w tym mocno poruszającym opowiadaniu jest jak najbardziej prawdziwe i może nie zdajemy sobie z niego sprawy, ale ono cały czas czai się gdzieś w pobliżu. Przerażająca konkluzja.
Trochę w opozycji dla przytłaczających tekstów stoją wspomniane wcześniej „Postacie”, będące pełnym humoru autoironicznym tekstem, w którym pisarz kpi sam z siebie, pokazując jak olbrzymi dystans do własnej osoby oraz twórczości posiada. Inne opowiadanie pt. „Skrawek papieru” wyróżnia się natomiast absurdalnie zabawną puentą, która kompletnie mnie rozbroiła, sprawiając, że aż parsknąłem ze śmiechu.
W większości opowiadań zawartych w tym tomie zło jest raczej realistyczne i ma bardzo ludzki wymiar, nie znaczy to jednak, że autor nie korzysta z klasycznych dla horroru potworów. W jednym z tekstów pojawia się wilkołak, inny natomiast to opowieść o żarłocznych zombie.

Reasumując „Wypuść mnie, proszę oraz inne opowiadania” to zbiór ociekających perwersyjnym seksem oraz brutalną przemocą krótkich historii zwieńczonych błyskotliwą puentą. Przeznaczona dla fana ekstremalnego horroru książka, która kryje w sobie zaskakująco spory ładunek rozrywkowy, momentami potrafi również wzbudzić refleksję nad kondycją współczesnego świata, ukazując ten jego wycinek, w którym skrywają się najgorsze zboczenia oraz najmroczniejsze fantazje seksualne. Edward Lee bardzo wprawnie buduje nastrój obrzydlistwa, często przekraczając szeroko pojęte granice norm moralnych i obyczajowych. Zanim sięgniesz po tę książkę, dobrze się zastanów, czy jesteś w stanie przekroczyć je razem z nim.

OCENY POSZCZEGÓLNYCH UTWORÓW:
„Pani Kadłubek” – 5/10 (przeciętny)
„Pomyśl życzenie” – 5/10 (przeciętny)
„Wypuść mnie, proszę” – 5/10 (przeciętny)
„Stół” – 6/10 (dobry)
„Powiedziała ‘Śmierć’” – 7/10 (bardzo dobry)
„Niewłaściwy facet” – 6/10 (dobry)
„Postacie” – 7/10 (bardzo dobry)
„Przejażdżka” – 6/10 (dobry)
„Gówniany dom” – 7/10 (bardo dobry)
„Skrawek papieru” – 6/10 (dobry)
„Header – Początki” – 5/10 (przeciętny)

6/10 – DOBRY

Jedenaście opowiadań amerykańskiego mistrza literackiego horroru ekstremalnego Edwarda Lee. Jedenaście historii, które wprowadzą czytelnika w świat najmroczniejszych perwersji jakie tylko może skrywać ludzka natura.

Tak jak wszystkie inne książki Edwarda Lee, ta również przeznaczona jest dla czytelnika o mocnych nerwach i równie silnym żołądku. Wszystkie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mój pierwszy kontakt z twórczością Lee i niekoniecznie pozytywny. Zbiór króciutkich opowiadań, w sporej części średnich lub nijakich, w niektórych przypadkach będących uzupełnieniem wcześniej napisanych historii. Są może 2-3 dobre, ale dla mnie to za mało, abym całość mógł uznać za udaną.

Mój pierwszy kontakt z twórczością Lee i niekoniecznie pozytywny. Zbiór króciutkich opowiadań, w sporej części średnich lub nijakich, w niektórych przypadkach będących uzupełnieniem wcześniej napisanych historii. Są może 2-3 dobre, ale dla mnie to za mało, abym całość mógł uznać za udaną.

Pokaż mimo to