Oceniając z perspektywy zwykłego czytelnika jest to książka którą śmiało mogę polecić, bo "bezimienni" to kawał świetnej literatury na wieczór, która może i z pewnością spodoba się większości z was. Autor naprawdę się postarał by powieść była dobrze napisana a postacie nie były papierowe i myślę że mu to przyzwoicie wyszło chociaż musze przyznać że zakończenie jest nieco rozczarowujące.

Patrząc z perspektywy czytelnika który wyprał sobie mózg ekstremą i trochę wchłonął tego dziadostwa to juz nie jest tak kolorowo.

To historia o straconym potencjale na dobry horror ekstremalny. Autor niesamowicie wykreował posępny świat tajemnych sekt i szczerze wyobrażałem sobie że pociągnie ten temat bardziej brutalnie: wiecie, opisując tortury, czy jakieś inne cuda na kiju które były stosowane na ofiarach.

"Bezimienni" to książka którą warto mieć i znać ale myślę że warto się za nią brać przy nastawieniu że opisów tortur i morderstw nie znajdziecie tu w większych ilościach.

Oceniając z perspektywy zwykłego czytelnika jest to książka którą śmiało mogę polecić, bo "bezimienni" to kawał świetnej literatury na wieczór, która może i z pewnością spodoba się większości z was. Autor naprawdę się postarał by powieść była dobrze napisana a postacie nie były papierowe i myślę że mu to przyzwoicie wyszło chociaż musze przyznać że zakończenie jest nieco...

Ciekawy pomysł. Kolejna książka R. Campbella, którą czytało się średnio.

Ciekawy pomysł. Kolejna książka R. Campbella, którą czytało się średnio.

Mam ogromny mętlik po przeczytaniu tej historii. Z jednej strony bardzo dobry początek, rozdziały kończące się w taki sposób, że trudno odłożyć książkę bez chociażby zerknięcia do następnego. I wszystko byłoby wzorcowo, no prawie… bo czym dalej, chociaż nie, chaos towarzyszy od pierwszego rozdziału. Tłumaczyłem sobie, że może to kwestia dotarcia na płaszczyźnie autor – czytelnik, ale kolejne strony tylko utwierdzały mnie w przekonaniu, że nie będzie z tego udanego związku.

Nic to, tematycznie super, tajemniczy klimat, który stopniowo przybliża czytelnika do finału. Ale znowu ten… kulminacyjny… który poszedł w naprawdę dobrym kierunku, w ostatnim klapsie rozpruł się w dziwnym stylu gasząc całe napięcie. Trochę jak petarda, która z wielkim świstem leci w niebo i gdy już cieszysz się, że tak spektakularnie zaczęła swoją podróż, czekasz… Na błysk, huk, ale w rezultacie otrzymujesz tylko „pffff” świadczące o końcu spotkania. Czy sam lot wystarczy by zatrzymać emocje na dłużej?

To było moje trzecie spotkanie z autorem i choć książka „Zły wpływ” urzekła mnie w całości, tak znowu „Najciemniejsza część lasu” niestety nie bardzo. Dzisiaj znowu się nie dogadaliśmy. W ostatecznym rozrachunku, ogromny plus za oprawę graficzną. Szkoda, że tylko tyle.

Mam ogromny mętlik po przeczytaniu tej historii. Z jednej strony bardzo dobry początek, rozdziały kończące się w taki sposób, że trudno odłożyć książkę bez chociażby zerknięcia do następnego. I wszystko byłoby wzorcowo, no prawie… bo czym dalej, chociaż nie, chaos towarzyszy od pierwszego rozdziału. Tłumaczyłem sobie, że może to kwestia dotarcia na płaszczyźnie autor –...

Opowieść o zdesperowanej matce, o dziecku, które miało już nie żyć i sekcie, która nie odpuszcza.

Desperacja matki zdaje się być podstawą emocjonalną "Bezimiennych", których akcja przenosi nas w lata 60. i 70. XX wieku, czas, w którym temat sekt porywających dzieci był tematem głośnym i działającym na wyobraźnię. Ludzie poszukiwali ukojenia duchowego w najdziwniejszych możliwych miejscach. Niejednokrotnie dochodziły do opinii publicznej głosy o ofiarach z ludzi, aktach kanibalizmu czy zbiorowych samobójstwach. W powieści mamy do czynienia właśnie z taką sektą – bezlitosną w swoich działaniach, przerażającą w swojej ślepej wierze. Krwawe rytuały, brutalne morderstwa, makabryczne tortury są jedynie wstępem do ich zwyrodniałego świata niepojętego szaleństwa, który być może dzisiaj nie robi już takiego wrażenia, ale przed laty z pewnością potrafił przerazić.

Jest taka scena w "Bezimiennych", która świetnie oddaje atmosferę tej powieści. Barbara jedzie z malutką Angelą metrem. Dziecku przypatruje się jakaś kobieta o rozbieganych oczach, na której twarzy Barbara dostrzega szczere obrzydzenie. Obrzydzenie na widok jej małej, śmiejącej się córeczki.

Ta scena pokazuje, jak wynaturzona jest rzeczywistość wokół bohaterów – jak wrogi potrafi być świat, jak okrutni i uszkodzeni ludzie, których mijamy każdego dnia. Barbara nie spodziewa się tego, co nadchodzi, ale odczuwa niepokój i ten niepokój zagnieżdża się również w sercu czytelnika. Ramsey Campbell nie owija w bawełnę, wystawiając swoich bohaterów na najgorsze możliwe próby. Ukazuje również jak skupiona na swoich chorych celach sekta przekształca kogoś czystego i niewinnego w postać okrutną i pozbawioną jakichkolwiek skrupułów. Atmosfera gęstnieje ze strony na stronę, a im dalej zapędzamy się z Barbarą w poszukiwaniu prawdy, tym bardziej ponura staje się wizja jej przyszłości.

Co prawda "Bezimienni" nie gwarantuję fajerwerków, ale z zaintrygowaniem śledziłam losy matki i córki, mając od początku na uwadze kontekst społeczno-historyczny fabuły. Dopiero w tym kontekście tak charakterystycznej epoki lat 60. i 70. XX wieku "Bezimienni" nabierają tego dodatkowego znaczenia, które pozwoli im Wam przeżyć kilka chwil czystej i szczerej grozy.

Opowieść o zdesperowanej matce, o dziecku, które miało już nie żyć i sekcie, która nie odpuszcza.

Desperacja matki zdaje się być podstawą emocjonalną "Bezimiennych", których akcja przenosi nas w lata 60. i 70. XX wieku, czas, w którym temat sekt porywających dzieci był tematem głośnym i działającym na wyobraźnię. Ludzie poszukiwali ukojenia duchowego w najdziwniejszych...

Dawno żadna książka mnie tak nie wymęczyła i nie chodzi mi o treść, tylko o styl pisania...
Powiem szczerze, że męczyłem te 280 stron niemal tydzień, a mimo to treść ledwie została mi w pamięci. Nie wiem czy taki jest styl autora, czy generalnie taki był zamysł na tą książkę, ale jak dla mnie było to nazbyt toporne. Ciężko "wkręcić" się w "Bezimiennych". Niby jest w niej wszystko, to co być powinno: przerażająca historia, tajemnicza sekta, desperacja matki, a wszystko to w mixie horroru i thrillera. Mimo tych składników, bohaterowie (nawet matka zaginionej Angeli, Barbara Waugh) są kompletnie bezpłciowi, nijacy i bardzo ciężko ich polubić. Z kolei cała historia jest słabo poprowadzona - nie ma w niej momentów zaskoczenia.

Są książki, które "czytają się same" - w ostatnim czasie do takich zaliczę m.in. "Paradoks" Urbanowicza i "Chodź ze mną" Możdżenia. Niestety, czasem trafią się takie, które męczymy okrutnie, ale mimo wszystko staramy się skończyć, licząc, że zakończenie choć trochę zrekompensuje nam te trudy.
W tym przypadku i to nie zagrało.

Może to tylko moja opinia, ale jeśli liczysz na dobry, trzymający w napięciu horror, z wciągająca fabułą, w "Bezimiennych" tego nie znajdziesz.
Piszę to z bólem serca, ale ta pozycja nie przypadła mi do gustu.

Dawno żadna książka mnie tak nie wymęczyła i nie chodzi mi o treść, tylko o styl pisania...
Powiem szczerze, że męczyłem te 280 stron niemal tydzień, a mimo to treść ledwie została mi w pamięci. Nie wiem czy taki jest styl autora, czy generalnie taki był zamysł na tą książkę, ale jak dla mnie było to nazbyt toporne. Ciężko "wkręcić" się w "Bezimiennych". Niby jest w niej...