Pustka

Przyznaję, że dotrwałam tylko do sześćdziesiątej strony. Nie lubię idiotyzmów w książkach, więc dalej nie dałam rady czytać. Zabieg zawiązujący główną akcję to jakaś czarna wersja deus ex machina.

Przyznaję, że dotrwałam tylko do sześćdziesiątej strony. Nie lubię idiotyzmów w książkach, więc dalej nie dałam rady czytać. Zabieg zawiązujący główną akcję to jakaś czarna wersja deus ex machina.

Pokaż mimo to

„To nie tak, że nie pamiętał, do czego między nimi doszło. Pamiętał i to aż za dobrze- w tym właśnie tkwił problem".

Void niebezpieczny seryjny morderca o genialnym umyśle oraz detektyw Thorn, który poświęcił lata na to, by go złapać.
Oraz śledztwo, które mogą, rozwiązać jedynie współpracując ze sobą.
Jednak nie będzie to takie łatwe, gdyż obu mężczyzn łączy wspólna niezbyt przyjemna przeszłość.

🕷🕷🕷

Znacie to uczucie, gdy czytając, książkę aż cali dygoczecie, kiedy dzieje się coś zaskakującego? Gdy mózg wam pracuje, na najwyższych obrotach starając się przewidzieć zakończenie?
Czytając, „Pustka" od Silencio właśnie tak się czułam.
Jest to kolejna nietuzinkowa historia w wykonaniu autorki. Świetny kryminał, choć może bardziej thriller psychologiczny.
Lektura mroczna, klimatyczna i zagadkowa.
Zagłębiając się w lekturę, miałam ciarki na całym ciele. Ciężko mi było utrzymać ciekawość na wodzy i nie zerknąć na ostatnie strony historii. Ze skruchą przyznaję, że parę razy mi się to zdarzało, ale na moje wytłumaczenie mam jedynie to, iż tamte książki doprowadzały mnie do szału i dla zdrowia własnej psychiki musiałam dopuścić się tego grzechu.
Tutaj jednak dałam radę, choć było naprawdę ciężko. Mimo usilnych starań, by delektować się historią i towarzyszącemu jej nastrojowi książkę pochłonęłam błyskawicznie.

Mogę śmiało wam polecić tę pozycję.

„To nie tak, że nie pamiętał, do czego między nimi doszło. Pamiętał i to aż za dobrze- w tym właśnie tkwił problem".

Void niebezpieczny seryjny morderca o genialnym umyśle oraz detektyw Thorn, który poświęcił lata na to, by go złapać.
Oraz śledztwo, które mogą, rozwiązać jedynie współpracując ze sobą.
Jednak nie będzie to takie łatwe, gdyż obu mężczyzn łączy wspólna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książkę czyta się naprawdę przyjemnie, ale brakuje mi tego czegoś co by dawało czytelnikowi więcej emocji i efektów zaskoczenia. Mam nadzieję, że w 2 części się bardziej rozwinie i ożywi fabułę. Trzech bohaterów książki mają imiona na tą samą literkę, przez co ciągle mi się mylili, frustrujące. Poza tym całość bardzo pomysłowa, autorka musi mieć niezłą wyobraźnię.

Książkę czyta się naprawdę przyjemnie, ale brakuje mi tego czegoś co by dawało czytelnikowi więcej emocji i efektów zaskoczenia. Mam nadzieję, że w 2 części się bardziej rozwinie i ożywi fabułę. Trzech bohaterów książki mają imiona na tą samą literkę, przez co ciągle mi się mylili, frustrujące. Poza tym całość bardzo pomysłowa, autorka musi mieć niezłą wyobraźnię.

Pokaż mimo to

Jak uwielbiam książki tej autorki, tak ta mnie w ogóle nie porwała, szczerze mówiąc przez prawie 400 stron męczyłam się czytając ją.
Powieść sama w sobie nie jest zła, motyw ludzkiego umysłu i oddziaływanie drugiego człowieka na nas jest przedstawiony w jak najlepszy i przejrzysty sposób. Jednak same zbrodnie i ich ilość a także opisy zanudziły mnie, miałam wrażenie jakby książka "kręciła" się tylko w okół tego. Sam Thorn i Void są specyficznymi postaciami, jednak nie da się ich nie pokochać. Ich relacja a także wspólna przeszłość ma wpływ na ich teraźniejsze działania. Void jest psycholem jednak jego naśladowca to psychol do kwadratu, niektóre zbrodnie nawet dla mnie były przegięciem i nie wyobrażam sobie, żeby coś takiego w ogóle mogło się zdarzyć w "naszym świecie".
Mamy również doczytania ze skorumpowanym miastem, wszystkie zbrodnie, a nawet ludzi są marionetkami w rękach wpływowych ludzi, gdzie sprawiedliwość nie istnieje i wszyscy grają jak im zagra "marionetkarz".
Mimo wszystko czekam na kontynuację bo chce wiedzieć jak się ta historia skończy i kto jest tym psycholem.

Jak uwielbiam książki tej autorki, tak ta mnie w ogóle nie porwała, szczerze mówiąc przez prawie 400 stron męczyłam się czytając ją.
Powieść sama w sobie nie jest zła, motyw ludzkiego umysłu i oddziaływanie drugiego człowieka na nas jest przedstawiony w jak najlepszy i przejrzysty sposób. Jednak same zbrodnie i ich ilość a także opisy zanudziły mnie, miałam wrażenie jakby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To jest książka z górnej półki, której nie powstydziłoby się wydać ŻADNE polskie wydawnictwo. A zajęły się tym (hobbystycznie) dziewczyny z bucketbook.pl BRAWA!

Pierwszy tom jest genialny, wierzę, że drugi będzie jeszcze lepszy dlatego daję 9/10 ,a nie 10/10 ;)

Zbudowany świat i bohaterowie są tak rzeczywiści, że czułam jakbym czytała książkę opartą na faktach!
Jest dużo treści (trochę ponad 500 stron), ale niczemu to nie przeszkadza. Dzieje się sporo na każdej płaszczyźnie, a fabuła gna razem z czytelnikiem, który bez problemu wszystko ogarnia. Tak, tak właśnie pisze Silencio - nie da się pogubić.

Z wielką przyjemnością przeczytam drugi tom, który czuję, że będzie jeszcze bardziej ekscytujący. I to nie są moje przyszłe wymagania, ja wiem na co stać tę dziewczynę!
Bo tom pierwszy jest bardzo dobrze napisanym "wstępem", gdzie odnajdujemy odpowiedzi na jedne pytania, gdzy zaraz powstają kolejne zagadki. Do tego relacje między nie tylko głównymi postaciami, zbliżają się, ewoluują lub oddalają i komplikują.

Widać po przeczytaniu, że przygotowania do napisania "Pustki" było solidne i wyczerpujące. Szkice były obszerne.
Symbolika też jest czymś co zauważam i doceniam. Widać już ją na okładce. Dlaczego maska w cybernetycznym niebiesko-szarym glitchu? Dlaczego w czerni? Tego doszukają się przyszli czytelnicy :)

Fabuła, tak... przez podniecenie skonczeniem książki prawie zapomniałabym o niej napisać^^
Budowa fabuły to 12 rozdziałów, 12 zbrodni.
12 okrutnych zbrodni wywołujących obrzydzenie, szok, ból, nudności ale i fascynację z ich budowy, przebiegu. Właśnie fascynacja gnała mnie by dalej czytać. W tym wszystkim zmieściły się chwile czarnego humoru, który uwielbiam, jak i mądre cytaty. Naprawdę mądre, mówiące o ludzkiej psychologii, o tym jak działamy i dlaczego. To bardzo jest na plus.

Kończę już pisząc jeszcze tylko tych kilka zdań.
Biję pokłony Silencio, która stworzyła ponad 500 stronicowe dzieło z genialną fabułą i bohaterami.
Biję pokłony jej stylowi, który nadal wspina się na wyżyny pisarstwa. Co tam wyżyny! To są wysokie góry skaliste, które zranią czytelnika i ten będzie jeszcze zadowolony!

No już prawie koniec. Nie wiem jak się skończy drugi tom, ale wiem, że wypali nam oczy, wyrwie serca i urwie głowę.

Czytajcie!

To jest książka z górnej półki, której nie powstydziłoby się wydać ŻADNE polskie wydawnictwo. A zajęły się tym (hobbystycznie) dziewczyny z bucketbook.pl BRAWA!

Pierwszy tom jest genialny, wierzę, że drugi będzie jeszcze lepszy dlatego daję 9/10 ,a nie 10/10 ;)

Zbudowany świat i bohaterowie są tak rzeczywiści, że czułam jakbym czytała książkę opartą na faktach!
Jest dużo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Pustka” to drugi utwór tej autorki, który miałam okazję przeczytać. Przy pierwszym spotkaniu całkiem nieźle się bawiłam, ale miałam trochę zastrzeżeń, więc myślę, że mogę powiedzieć, że zdecydowałam się na zakup „Pustki” trochę w ciemno. Przekonał mnie do tego głównie opis, który wydał się niezwykle intrygujący.
Zakupu wcale nie żałuję!
Przede wszystkim książka – ona jest po prostu piękna. Gdy tylko zobaczyłam ją na żywo, wpadłam w taki zachwyt, że głowa mała. Podoba mi się wszystko od okładki, przez czcionkę, aż po wstawki między scenami, które (jak podejrzewam) są zapisane alfabetem Morse’a.
Wygląd zewnętrzny totalnie powala, ale także sama historia. Tak bardzo wciągnęłam się w tę historię, że spędziłam cały dzień na czytaniu i zarwałam kawałek nocy, byleby tylko zakończyć ją jak najszybciej. I z perspektywy kilku dni totalnie nad tym ubolewam, bo wolałabym dłużej rozkoszować się tą historią.
Zdecydowanie jedną z najmocniejszych stron książki jest świat, który stworzyła autorka. Metrolit oraz zasady panujące w mieście nie różnią się w zasadzie zbytnio od świata codziennego, w którym my żyjemy, a jednak Metrolit ma sobie coś intrygującego. Autorka powolnie uchyla przed nami rąbka tajemnicy, wraz z rozwojem historii, pokazując nam coraz więcej swojego uniwersum. Bardzo subtelnie dzieli tę przyjemność, nie zawalając czytelnika w jednej chwili masą bezużytecznych informacji. W świecie, który wykreowała, zadbała o każdy mały szczegół – organizację życia społecznego i kulturowego, wprowadziła intrygę polityczną, a także wykreowała własny pomysł na służby porządkowe, prawo, walutę czy problemy z jakimi borykają się mieszkańcy. Sam świat jest na tyle interesujący, że chętnie przeczytałabym jakąkolwiek inną historię osadzoną w tym mieście.
Fundamentem tej powieści są natomiast fantastycznie wykreowani bohaterowie. Każda postać zbudowana jest z krwi i kości, ma odrębny charakter i nie jest zwyczajnie papierowa. Bardzo łatwo jest z nimi sympatyzować lub ich nie polubić, ponieważ wszyscy są bardzo wyraziści i trudno pozostać obojętnym na którykolwiek z charakterów. Jedyne do czego mogę się przyczepić to podobieństwo w nazwiskach: Creed, Cage, Cross. Nie jest ono aż tak duże, ale jednak trzy postacie o nazwiskach na tę samą literą z początku mogą się trochę mylić.
Uwielbiam Cage’a za subtelność, a przy okazji zupełną oczywistość w swoich działaniach.
Uwielbiam też Crossa za swoją nietuzinkowość i nietypowe podejście do sprawy.
Uwielbiam Kita za bycie zwyczajnym młodym chłopakiem, a jednak oddanym i pełnym pasji.
Uwielbiam Harding za bycie twardą babką, a przy tym jednak posiadającą w sobie pewną wrażliwość i słabości, jak każdy człowiek.
Uwielbiam Creeda za bycie tym sympatycznym, a przy tym odpowiedzialnym gościem.
Uwielbiam też duo Creed i Cage, bo oni po prostu świetnie się uzupełniali.
No ale najbardziej uwielbiam Thorna, bo jest po prostu postacią z największą głębią i najlepiej zbudowany z charakterem. Z jednej strony wygląda na gruboskórnego człowieka sukcesu, który raczej nie ma lęków i już uporał się ze swoją przeszłością, a z drugiej dostajemy obraz osoby, która dość łatwo się gubi, gdy pewne jego granice zostaną przekroczone. I to jest świetnie, bo jest po prostu cholernie ludzkie.
Jedyną osobą, do której mam trochę zastrzeżeń, jest Void (i właśnie przez niego, odbieram tę jedną gwiazdkę). Jestem świadoma, że jest on psychopatą i przez to ma w sobie dużo sprzeczności, ale przy pozostałych tak świetnie zbudowanych bohaterach trochę się wyróżnia. Na dobrą sprawę, nie mam pojęcia, jaki on jest. I może taki miał być zabieg autorki, ale te jego zmiany humorów pomieszane z zupełną obojętnością w moim odczuciu trochę odbierają tej postaci, czyniąc go lekko mdłym i niezrozumiałym. W zasadzie zarówno reszta postaci, jak i pędząca i intrygująca fabuła po prostu trochę przyćmiewają jego osobę, co trochę mnie martwi, bo wydaje mi się, że miała to być przede wszystkim historia o nim. No, ale to tylko taki mały minus, bo wszystko inne tutaj świetnie gra.
Fabuła jest bardzo wciągająca. Wciąga zarówno relacja, która rozwija się między Thornem a Voidem (i także innymi postaciami), a także wątek naśladowcy. Bardzo podoba mi się symbolika kolejnych liczb wykorzystana przy zbrodniach, choć są one naprawdę brutalne, że czasami aż ciężko się to czytało. Nasz seryjny morderca daje jednak oficerom mocno w dupę, bo ci bardzo wolno zbliżają się do rozwiązania zagadki, a na swojej drodze w zasadzie mają więcej utrudnień niż ułatwień. Ale to także wzmaga w czytelniku mnóstwo emocji i nieraz niemalże z zapartym tchem kibicowałam drużynie tych dobrych.
A tak krótko mówiąc, jestem bardzo ciekawa, jak rozwinie się ta historia dalej. Totalnie polecam tę książkę, szczególnie dla osób, które lubią takie mroczne klimaty, z masą intryg i ciekawych splotów wydarzeń. Jest to chyba najlepsza rzecz, jaką przeczytałam w ostatnim czasie, wzbudziła we mnie mnóstwo emocji i trzymam kciuki, aby drugi tom pojawił się jak najszybciej ♥

„Pustka” to drugi utwór tej autorki, który miałam okazję przeczytać. Przy pierwszym spotkaniu całkiem nieźle się bawiłam, ale miałam trochę zastrzeżeń, więc myślę, że mogę powiedzieć, że zdecydowałam się na zakup „Pustki” trochę w ciemno. Przekonał mnie do tego głównie opis, który wydał się niezwykle intrygujący.
Zakupu wcale nie żałuję!
Przede wszystkim książka – ona jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to