To na pewno nie bajka dla dzieci ( no i nie "klasyka"!). Autorka ("prawie historyk sztuki" - jak czytamy w opisie) stworzyła bajkę dla dorosłych. I prawie jej się to udało. Ale "Prawie robi wielką różnicę" (jak pamiętamy z kultowej reklamy piwa Żywiec z 2005 roku). Mnie się ta historyjka nie podoba.

To na pewno nie bajka dla dzieci ( no i nie "klasyka"!). Autorka ("prawie historyk sztuki" - jak czytamy w opisie) stworzyła bajkę dla dorosłych. I prawie jej się to udało. Ale "Prawie robi wielką różnicę" (jak pamiętamy z kultowej reklamy piwa Żywiec z 2005 roku). Mnie się ta historyjka nie podoba.

"Biały puchaty króliczek" wpadł w moje ręce zupełnie przypadkiem. Czytałam akurat recenzje równych książek w portalu Na Kanapie i właśnie na tę trafiłam. A ponieważ lubię historie o zwierzakach, wzięłam się za nią od razu. Zwłaszcza, że jest króciutka.

Sam opis książki wiele nie mówi, ale już sugeruje, że będzie to bardzo pouczająca... baśń. Bo w sumie inaczej bym tej opowieści nie nazwała.

Opis pochodzący wprost od Autorki:

"Biały Puchaty Króliczek” to współczesna baśń, odwracający perspektywę, surrealistyczny sen zwierzęcia, które nie jest w stanie pojąć ludzkiej cywilizacji. Zbrodnie i głupoty ludzkości, siła przyjaźni i sojuszu pomiędzy zupełnie różnymi od siebie istotami. Opowieść z cuchnących kanałów, zaśmieconych ulic i mieszkań kochających puchate stworzenia dziewczynek. Czy jesteś gotowy przejrzeć się w krzywym zwierciadle?"


Nawet nie wyobrażacie sobie ulgi, jaką poczułam czytając, że to właściwie surrealistyczny sen. Nie od dziś wiadomo, że ludzie są okrutni wobec zwierząt. I nie, nie chodzi tu o kwestię jedzenia, przetrwania, a o zwykłą podłość i brak empatii. To są żywe stworzenia i w tej lekturze Autorka dosłownie wytyka palcem fakt, że człowiek jest najokrutniejszym ze zwierząt, bo wyrządza krzywdę innym świadomie, często złośliwie czy dla zabawy. Zwierzę jeśli zabija, zabija dla pożywienia i przetrwania.


Historia białego króliczka zaczyna się w sklepie. Wtedy jeszcze nie rozumie świata i rządzących nim praw. Trafia do domu ciepłego, kochającego, z dziewczynką, która daje mu tyle miłości, że aż przyjemnie się to czyta. Jak się okazuje, w dziewczynki zostaje stwierdzona alergia (prawda lub nie, gdyż jako właściciel królika i alergik wiem, że alergia z reguły nie jest na sierść uszaka, a np. na siano, które mogliby przecież podawać rodzice). I tu zaczyna się problem. Króliczek zostaje oddany...


Przygody z jednej strony okrutne, smutne i powodujące, że łza się w oku kręci. Z drugiej strony budujące, bo zwierzak znajduje przyjaciół w innych gatunkach, a w człowieku nigdy. Suma summarum, podoba mi się fakt, że ludzie są pokazani faktycznie w krzywym zwierciadle. A nam pokazane są fakty. Bardzo bolesne, ale niestety fakty. Mnóstwo zwierząt cierpi przez człowieka i może nie uratujemy całego świata, ale próbować warto, przynajmniej jedno uratowane zwierzę kiedy ma ciepły, kochający dom, to już mały sukces.



Nasz króliczek, a w zasadzie króliczka, bo to pannica, jak się patrzy, nie jest może biała, ale jest chciana, kochana i w życiu bym jej nie porzuciła. I czytając tę książkę myślałam o tym, że cieszę się, że jest u nas. Że ma zawsze pełną miskę i nie musi się martwić o swój los.


Ta historia jest dla każdego człowieka. Dla najmłodszych również. Dla każdego dorosłego obowiązkowo. Bo zbyt często jest ludziom obojętny los zwierząt, zwłaszcza tych bezbronnych, najmniejszych. Jak "Mały książę" jest lekturą obowiązkową, tak i "Biały puchaty króliczek" też powinien nią być.


Powiem tak: macie zwierzaki? Jeśli nie, to Wasze życie nie jest kompletne. Jeśli tak, to idźcie je pogłaskać i poczęstować przysmakiem. Dla nich to znaczy dużo więcej niż dla nas. A to takie małe (no dobra, może nie zawsze małe, bo i wielkie się zdarzają 😂) antydepresanty.


10/10 dla Pani Mikulskiej. A każdy niech się przejrzy w lustrze i jeśli czyni zło mniejszym i bezbronnym zwierzakom, niech wie, że karma lubi wracać i podwójnie dawać kopa 😏

"Biały puchaty króliczek" wpadł w moje ręce zupełnie przypadkiem. Czytałam akurat recenzje równych książek w portalu Na Kanapie i właśnie na tę trafiłam. A ponieważ lubię historie o zwierzakach, wzięłam się za nią od razu. Zwłaszcza, że jest króciutka.

Sam opis książki wiele nie mówi, ale już sugeruje, że będzie to bardzo pouczająca... baśń. Bo w sumie inaczej bym tej...

Przeczytanie tej krótkiej nowelki zajęło mi dosłownie chwileczkę. Historia Białego Puchatego Króliczka, utrzymana w konwencji baśni, jest nietypowym krzywym zwierciadłem, w którym niejeden z nas może się przejrzeć. Pytanie co w nim zobaczy?


***


Autorka głównym bohaterem uczyniła króliczka, stworzenie, które ze swoim słodkim wyglądem jest uosobieniem niewinności i łagodności i przeciwstawia go światu człowieka, brutalnemu, bezwzględnemu i egoistycznemu. Może się wydawać, że świat przedstawiony jest odrobinę na wyrost, by jeszcze dobitniej pokazać kontrast pomiędzy początkową naiwnością i niewinnością Króliczka a rzeczywistością. Tylko czy tak jest istotnie? Mnie się wydaje, że to nie jest wyolbrzymienie, tylko wybiórcze pokazanie świata, w którym żyjemy.


***

"Byłeś dla niego ważny i pozostałeś do końca. Wiesz o ty, ale wstyd ci przyznać przed samym sobą, że nie było cię przy nim, gdy wchodził na ulicę pełną rozpędzonych samochodów."


Nietypowa przyjaźń uszatego ze szczurem też ma swój cel i znaczenie. Ten gryzoń, przez wielu postrzegany jako odrażający szkodnik, roznoszący zarazki w "Króliczku" początkowo wzbudza w naszym bohaterze negatywne odczucia, ale szybko się zaprzyjaźniają i Króliczek odkrywa jego piękną, marzycielską naturę. Przyjaźń ta jest nieoczekiwana zarówno dla Króliczka, jak i Szczura i jednocześnie stanowi doskonałe zobrazowanie powiedzenia, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie.


***


Kończyłam czytać "Białego Puchatego Króliczka" płacząc. Ta historia mogła mieć tylko jedno zakończenie, ale i tak, do samego końca tliła się we mnie iskierka nadziei, że odnajdzie swoją  ukochaną i poszukiwaną Łąkę, że zostawi za sobą brudne i nieprzyjazne ludzkie siedziby, strząśnie z siebie skorupę przykrych doświadczeń i spełni swoje marzenie.


***


"Ludzie biorą więcej niż jest im potrzebne, a i tak nie lubią się dzielić."


Ta krótka historia nie jest pisana sobie a muzom, jest ewidentnie pisana w konkretnym celu i niesie przesłanie. Każdy czytelnik "Króliczka" odnajdzie je z pewności i jedynie od nas samych zależy, od tego czego doświadczyliśmy, od naszych przemyśleń, wrażliwości, empatii i dostrzegania drugiego dna w poznawanych historiach co wyjmiemy z tej opowiastki i jak ją odbierze nasze serce. Jak ja ją odebrałam?


Wstyd mi. Po prostu mi wstyd. Nie tylko podczas lektury tych pięćdziesięciu kilku stron elektronicznej wersji opowieści o Króliczku, ale za każdym razem, gdy widzę krzywdę zwierząt, czy bezmyślne marnotrawienie i niszczenie środowiska naturalnego, to przeraźliwe wielkie mniemanie o sobie rasy ludzkiej wstyd mi, że należę do tego gatunku. Generalizuję teraz, wiem, że nie wszyscy ludzie są tacy, ale ogrom tak. Ludzie jako gatunek, jest najbardziej ekspansywnym, morderczym i bezlitosnym gatunkiem. Wydaje nam się (ludziom ogólnie),że posiadamy Ziemię na własność, że na niej panujemy, a tymczasem jesteśmy tu tylko "przejazdem". Czasami wydaje mi się, że ludzie potrafią tylko siać śmierć i zniszczenie i nie biorą pod uwagę dobra żadnego innego gatunku prócz własnego. Wiem, jestem w tym momencie niesprawiedliwa i strasznie uogólniam, ale są takie chwile, że szlag mnie po prostu trafia.


***


"Biały Puchaty Króliczek" jest świetnym wyjściem do dyskusji nie tylko na temat ludzi jako ekspansywnego gatunku, ale także brutalnego traktowania zwierząt na fermach i farmach. Przerażającego procesu uśmiercania zwierząt hodowlanych czy marnotrawienia jedzenia. Króliczek to także opowieść o pragnieniu wolności, sile marzeń i pięknej przyjaźni, która może zrodzić się w każdych warunkach niezależnie do jakiego gatunku czy rasy się zaliczamy.


***


Zaczynając pisać tę opinię nie sądziłam, że będzie... właśnie taka. Ale inna nie będzie, a ponieważ to moja, subiektywna ocena, macie naturalnie prawo się z nią nie zgodzić i wyrazić własną. Będzie mi bardzo miło poznać Wasze zdanie na temat "Białego Puchatego Króliczka" Lis W. A. Mikulskiej.


Czy polecam? Naturalnie, że TAK. 

Przeczytanie tej krótkiej nowelki zajęło mi dosłownie chwileczkę. Historia Białego Puchatego Króliczka, utrzymana w konwencji baśni, jest nietypowym krzywym zwierciadłem, w którym niejeden z nas może się przejrzeć. Pytanie co w nim zobaczy?


***


Autorka głównym bohaterem uczyniła króliczka, stworzenie, które ze swoim słodkim wyglądem jest uosobieniem niewinności i...

"Czasem lepiej nie wiedzieć"

Lubicie kiedy bohaterami opowieści są zwierzęta? "Biały Puchaty Króliczek" Lisa W. A. Mikulskiej to historia napisana z perspektywy tytułowego Króliczka. Jest opisem jego przygód i doświadczeń życiowych, a co ważniejsze doświadczeń związanych z ludźmi.

O czym konkretnie jest "Biały Puchaty Króliczek"? W skrócie o ekspansji gatunku ludzkiego, braku jakiegokolwiek poszanowania dla otaczającego nas świata oraz okrucieństwie do którego się uciekamy aby zapewnić sobie wygodę życia - nie przetrwanie. Mówimy tu o ludzkiej chciwości.

"Ludzie biorą więcej niż jest im potrzebne , a i tak nie lubią się dzielić."

W trakcie lektury miałam przebłyski wspomnień prac twórczych traktujących o tych samych rzeczach o których opowiada opowieść Króliczka. Pierwszym z nich jest performance artystki Jacqueline Trade, która przez dziesięć godzin pozwoliła na sobie wykonywać eksperymenty jakim poddawane są zwierzęta na których testuje się kosmetyki. Wszystko to odbyło się w witrynie sklepowej. W trakcie tego przedsięwzięcia widzowie mogli podpisywać petycję o zakazie testowania kosmetyków na zwierzętach.

Drugim jest film pt. "Ziemianie", dokument ukazujący jak bardzo eksploatujemy nasza planetę i ją wyniszczamy zapominając, że nie jesteśmy jej jedynymi mieszkańcami, a bez jakichkolwiek skrupułów przychodzi nam jej wyniszczanie.

"- Czasem lepiej nie wiedzieć - powiedział Szczur (...)
- Dlaczego? (...)
- Niektórych taka wiedza mogłaby...zabić."

W tej opowieści pojawiają się też inne zwierzęta jak np. szczur, kruk lis. Epizod z tym ostatnim przypomina mi bohatera innego opowiadania autorstwa Leigh Bardugo "O lisie który chciał być za sprytny". Mimo że jest to opowiadanie fantastyczne, przedstawia podobną tematykę, która dotyka w tej historii Króliczka.

Bohaterowie do końca opowieści pozostają ufni względem człowieka, gdyż nie wierzą w zło gatunku ludzkiego. Sami powinniśmy poczuć jak zdradza się nasze zaufanie i doświadczyć na własnej skórze katuszy które gotujemy innym.

"Biały Puchaty Króliczek" jest dziełem dla czytelnika w każdym wieku, niezależnie od preferencji czytelniczych. Uważam że dzieci również powinny przeczytać tą książkę - moim zdaniem tak się buduje świadomość świata w którym żyjemy od najmłodszych lat. Pytanie tylko czy na nią nie jest za późno? Żyjemy w myśl słów piosenki Kasi Nosowskiej: "Za mało wszystkiego co można być mieć.", a my ciągle chcemy mieć więcej niż nam potrzeba - nieważne jakim kosztem. Przyznam że, napisanie tej recenzji przyszło mi z wielkim trudem i lektura tej książki pozostawiła nie zasklepioną raną w moim sercu.

Zapraszam na mojego bloga https://ksiezycmipowiedzial.blogspot.com/

"Czasem lepiej nie wiedzieć"

Lubicie kiedy bohaterami opowieści są zwierzęta? "Biały Puchaty Króliczek" Lisa W. A. Mikulskiej to historia napisana z perspektywy tytułowego Króliczka. Jest opisem jego przygód i doświadczeń życiowych, a co ważniejsze doświadczeń związanych z ludźmi.

O czym konkretnie jest "Biały Puchaty Króliczek"? W skrócie o ekspansji gatunku ludzkiego,...