Moja ostatnia książka Jacka Kerouaca, choć do autora na pewno jeszcze powrócę. „Tristessa”, jak prawie wszystkie książki tego autora, to w dużej mierze opowieść autobiograficzna. Powstała po dwóch pobytach tego beatnika w Meksyku.

Stawiam „Tristessę” (co po polsku oznacza „smutek”, „przygnębienie”) na jedną półkę z „Dziećmi z Dworca Zoo” i „Junkie”. Wspólne wszystkim tym powieściom są bezkompromisowe opisanie skutków nałogu, codziennej walki narkomanów o przetrwanie oraz powolnego i nieuchronnego rozpadu ich więzów rodzinnych i socjalnych (a z czasem nawet osobowości).

Pozornie opowiadanie Kerouaca wydaje się stosunkowo banalne: Ot, Amerykanin zakochał się w meksykańskiej dziewczynie, która nie jest w stanie myśleć o niczym innym a tylko o kolejnym „strzale”. Oczywiście nie będzie happy endu. Ale chyba nikt na poważnie takowego w tej powieści nie oczekuje. Kerouac urzeka zarówno autentyzmem jak i poetyką poszczególnych scen. Czasami miałem wrażenie, jakbym czytał bezrymowe wiersze.

Rzecz na pewno warta przeczytania. Polecam przede wszystkim jako szybką możliwość zapoznania się z twórczością jednego z najważniejszych przedstawicieli beat generation.

Moja ostatnia książka Jacka Kerouaca, choć do autora na pewno jeszcze powrócę. „Tristessa”, jak prawie wszystkie książki tego autora, to w dużej mierze opowieść autobiograficzna. Powstała po dwóch pobytach tego beatnika w Meksyku.

Stawiam „Tristessę” (co po polsku oznacza „smutek”, „przygnębienie”) na jedną półkę z „Dziećmi z Dworca Zoo” i „Junkie”. Wspólne wszystkim tym...