“Stare czasy? (...) -Wcale nie! Nie ma starych czasów. Kiedy czasy mijają, nie są stare, ale martwe! Nie ma żadnych innych czasów, tylko nowe!”

Jest to książka niewątpliwie skłaniająca do myślenia. Główny bohater "wspaniały" George Minafer Amberson jest przedstawiony jako zarozumiały i snobistyczny. Jest on mocno skondensowaną wersją głównego przedstawiciela/dziedzica rodziny Ambersonów, której potęga budziła wielki podziw, przeradzający się w niechęć i zawiść innych.

Matka Georga jest zaślepiona miłością do syna, przez co staje się on zapatrzony w siebie i swoje pochodzenie. Charakter Georga ewoluuje przez całą powieść. Od czasów dzieciństwa i młodości, po dorosłość i trudy życia. Oprócz problemów rodzinnych, całej rodzinie Ambersonów zagrażają zmiany zachodzące w społeczeństwie. Arogancja i pełne pogardy podejście Georga do otaczającego go świata, powoduje że nie jest on w stanie zaakceptować zachodzących zmian. Rozwój przemysłu, biznesu, pojazdy mechaniczne zamiast jazdy powozami, wszystko to wydaje się być naturalnym efektem rozwoju świata, jednak rodzina Ambersonów nie była na to gotowa, a już w szczególności George. Z biegiem czasu zostaje On jednak wystawiony na ogromną próbę i jedynym ratunkiem jest jego przemiana.
Rodzina Ambersonów jest niezwykle uniwersalna. "Panta rhei". Wszystko płynęło kiedyś, wszystko płynie również teraz. Zmiany występują cały czas, a takim Georgom jest w szczególności trudno się dostosować, jednak ta książka pokazuje, jak może wyglądać jedna ze ścieżek jakie niektórzy mogą wybrać.

“Stare czasy? (...) -Wcale nie! Nie ma starych czasów. Kiedy czasy mijają, nie są stare, ale martwe! Nie ma żadnych innych czasów, tylko nowe!”

Jest to książka niewątpliwie skłaniająca do myślenia. Główny bohater "wspaniały" George Minafer Amberson jest przedstawiony jako zarozumiały i snobistyczny. Jest on mocno skondensowaną wersją głównego przedstawiciela/dziedzica...

Tytuł polski jest mylący - Oryginalny to "The magnificient Amberson", który jasno wskazuje że książka jest o tym jednym Ambersonie - narcystycznym Georgu, który z zazdrości o matkę nie pozwala jej zawrzeć powtórnego małżeństwa. Jeśli ktoś zna się na psychologii narcyzów - to odnajdzie w tej historii wiele trafnych spostrzeżeń charakteru głównego bohatera. Pulitzer za skłonienie czytelnika do myślenia, jakim nie powinno się być w życiu.

Tytuł polski jest mylący - Oryginalny to "The magnificient Amberson", który jasno wskazuje że książka jest o tym jednym Ambersonie - narcystycznym Georgu, który z zazdrości o matkę nie pozwala jej zawrzeć powtórnego małżeństwa. Jeśli ktoś zna się na psychologii narcyzów - to odnajdzie w tej historii wiele trafnych spostrzeżeń charakteru głównego bohatera. Pulitzer za...

Polecam.
Teraz obejrzę dwie ekranizację tej książki.

Polecam.
Teraz obejrzę dwie ekranizację tej książki.

9/10
"Wspaniałość Ambersonów" rozpoczyna się w najlepszy możliwy sposób przy tematyce książki - od opisania obyczajów i nastrojów w fikcyjnym mieście (wzorowanym na Indianapolis) na przełomie XIX i XX wieku. Autor następnie powoli wprowadza kolejne postacie i rozpoczyna historię. Z początku jest to dość zwykły melodramat, ale niezwykły pod tym względem, że opisany prawie wyłącznie z punktu widzenia aroganckiego do granic możliwości spadkobiercy rodu Ambersonów, Georgiego Minafera. W pierwszych rozdziałach przede wszystkim uwagę przyciąga subtelnie zachodząca przemiana w młodzieńcu pod wpływem miłości do Lucy Morgan, która odwzajemnia uczucie, zdając się nie dostrzegać podłego charakteru oraz wąskiego światopoglądu Georgiego

Sądziłem, że całość książki będzie dotyczyć wyłącznie relacji młodych, ale w drugim akcie powieści na pierwszy plan zaczynają wychodzić pozostałe postaci z rodziny matka Georgiego - Isabel Minafer z domu Amberson, jej brat George oraz szwagierka Fanny. Co ciekawe, dziadek Georgiego i głowa całej rodziny - major Amberson - choć pojawia się wielokrotnie w powieści to aż do samego końca pozostaje wyraźnie w cieniu, traktowany jest przez autora jako symbol i relikt przeszłej epoki. Duże znaczenie zaczyna mieć też ojciec panny Lucy, motoryzacyjny przedsiębiorca Eugene Morgan - symbol nowej epoki. Od tego momentu "Wspaniałość Ambersonów" przestaje być opowieścią romantyczną a raczej złożonym dramatem rodzinnym. Autor raczej unika wnikania w psychikę bohaterów, woląc charakteryzować ich słowem i czynem, co wychodzi bardzo udanie. Skomplikowane i niejasne relacje rodzinne (zwłaszcza pomiędzy Georgiem a resztą rodziny) czynią tą książkę naprawdę zajmującą, prowadząc bohaterów do nadciągającej zguby.

Wszystko toczy się ku zagładzie rodu, nieszczęścia spadają na nich nagłą i niespodziewaną kaskadą. Nagle czytelnik jest postawiony przed wręcz żałosnym obrazem - teraz to Georgie jest reliktem przeszłości i musi odnaleźć się w nowej rzeczywistości, a rodzinne miasto w jednej chwili się zmieniło się całkowicie i staje się dla niego miejscem obcym. Zakończenie pozostawia pewną nadzieję dla Georgiego - wolałbym, by było jednoznacznie negatywne, o znacznie smutniejszym wydźwięku. Mimo to, porównać można je do nieuchronnego fatum i choć w pewnym momencie Fanny Minafer i George Amberson (wuj Georgiego) próbują "zasymilować się" z groźną dla nich branżą motoryzacyjną, ponoszą dotkliwą klęskę, która pogłębia niedolę i przyspiesza gwałtowny upadek wspaniałości Ambersonów.

Na koniec wspomnę jeszcze, że Georgie jest świetną postacią - do ostatnich stron powieści wciąż pozostaje arogancki i jak się okazuje to głównie on przyczynił się do upadku rodziny, a mimo to czytelnik jest w stanie zrozumieć jego samolubne postępowanie i z nim sympatyzować, choć na początku był naprawdę irytującym dzieciakiem. "Wspaniałość Ambersonów" to iście wspaniała powieść, ale brakuje mi tutaj tylko mocniejszego zakończenia i trochę lepiej rozplanowanego pierwszego aktu powieści.

9/10
"Wspaniałość Ambersonów" rozpoczyna się w najlepszy możliwy sposób przy tematyce książki - od opisania obyczajów i nastrojów w fikcyjnym mieście (wzorowanym na Indianapolis) na przełomie XIX i XX wieku. Autor następnie powoli wprowadza kolejne postacie i rozpoczyna historię. Z początku jest to dość zwykły melodramat, ale niezwykły pod tym względem, że opisany prawie...

Przyznaję, że nie do końca zachwyciła mnie ta powieść. Fabuła od początku wydawała mi się dość przewidywalna, momentami zaskakująca, porywała tylko w nielicznych fragmentach. Zwróciłam jednak uwagę na bardzo ciekawe, niezwykle charakterystyczne postaci. Każda była żywa - nawet mniej znaczące osoby miały w sobie coś przykuwającego uwagę i skrywały jakąś interesującą historię. Dla nich na pewno warto było sięgnąć po tę książkę.

Przyznaję, że nie do końca zachwyciła mnie ta powieść. Fabuła od początku wydawała mi się dość przewidywalna, momentami zaskakująca, porywała tylko w nielicznych fragmentach. Zwróciłam jednak uwagę na bardzo ciekawe, niezwykle charakterystyczne postaci. Każda była żywa - nawet mniej znaczące osoby miały w sobie coś przykuwającego uwagę i skrywały jakąś interesującą...

Opowiadanie jest bardzo emocjonalne i wzrusza. Bardzo podobały mi się tego rodzaju książki jeszcze parę lat temu, obecnie momentami przytłaczają mnie ilością dramatów oraz silnie zarysowanych osobowości. Postaci mają niepowtarzalne charaktery, relacje między członkami rodzin są również niebagatelne i bardzo dynamiczne. Powieść przypomina momentami "Wichrowe wzgórza", czasem dzieła Charlesa Dickensa, Emila Zoli czy Tomasza Hardy'ego. Ślepy upór i duma prowadzi w zatracenie całe rodziny, niedbałość i lekkomyślność skazuje część na banicję, innych na potępienie, tylko najsilniejsi przetrwają i odbiorą srogą lekcję pokory. Książka przywodzi na myśl dzieła pozytywizmu i ma ciekawe zakończenie.

Opowiadanie jest bardzo emocjonalne i wzrusza. Bardzo podobały mi się tego rodzaju książki jeszcze parę lat temu, obecnie momentami przytłaczają mnie ilością dramatów oraz silnie zarysowanych osobowości. Postaci mają niepowtarzalne charaktery, relacje między członkami rodzin są również niebagatelne i bardzo dynamiczne. Powieść przypomina momentami "Wichrowe wzgórza",...

Ponownie dzięki wydawnictwu MG możemy sięgnąć po niedostępną wcześniej klasykę. Tym razem to powieść Bootha Tarkingtona, Wspaniałość Ambersonów. Książka w 1919 roku zdobyła nagrodę Pulitzera w kategorii fikcja (jako druga książka w historii),a w 1942 roku została zekranizowana przez legendarnego Orsona Wellesa. Jest to druga część trylogii The Growth, ale nie przejmujcie się, nie są one powiązane fabularnie, a nawet akcja pierwszej części umiejscowiona jest w czasach późniejszych niż we Wspaniałości Ambersonów. Toteż znajomość poprzedniczki nie jest nam wcale potrzebna do poznania historii z drugiej części.

Kiedy pierwszy raz zobaczyłam tytuł książki to mgliście przypomniałam sobie, że już go gdzieś słyszałam. Szybko okazało się, że to za sprawą głośnej ekranizacji, którą bardzo chcę obejrzeć, a nie dlatego, że to żelazna, amerykańska klasyka. Wielu z Was słyszało wcześniej o Tarkingtonie? Bo ja wcale. Trochę to dziwne, bo należy on do słynnej trójki pisarzy, którzy za swoją twórczość otrzymali więcej niż jedną nagrodę Pulitzera. Podobno teraz coraz mniej się o nim pamięta, chociaż w latach 1910/1920 był uważany za jednego z najlepszych autorów amerykańskich.

Wspaniałość Ambersonów z pozoru wydaje się zwykłą historyczną obyczajówką, ot, historia pewnej zamożnej rodziny na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Jakimś sposobem jednak Tarkington pchnął w nią tyle czaru, że zostaje z czytelnikiem na dłużej. Patrząc na nią z perspektywy czasu trudno nie docenić historycznej wartości, jaką ze sobą niesie. Autor opisuje perypetie Ambersonów od środka, dzieląc się z nami emocjami bohaterów, ale nie szczędzi czytelnikowi ogólnej perspektywy, widoku na zmiany społeczne, gospodarcze i technologiczne. Wszystko w bardzo lekkiej formie, w towarzystwie charyzmatycznych bohaterów.

Rzewnie się człowiekowi robi kiedy przygląda się czasom, które minęły. Ogromna willa Ambersonów, z mnóstwem pokojów, służbą, stajniami i łąkami powoli zostaje zjadana przez rewolucję przemysłową, a zielone miasteczko przeradza się w szare, zadymione miasto. My, czytelnicy, znając kolej rzeczy i wiedząc w którą stronę zmierza fabuła, wciąż z niegasnącym zainteresowaniem przyglądamy się reakcjom bohaterów na te zmiany. Przyglądamy się tej walce światopoglądów - rozpieszczony panicz George, który nie potrafi sobie wmówić, że przyjdzie czas kiedy automobile zastąpią wozy zaprzęgnięte w konie kontra Eugene, który nie może się tej przełomowej chwili doczekać.

Autor pokusił się o dość odważne posunięcie - stworzył głównego bohatera, którego trudno polubić. George jest rozpuszczony, arogancki, dumny i wyniosły. Kiedy zaczynamy szukać w nim dobrych cech i już, już, coś zaczynamy dostrzegać to za chwilę postępuje w sposób, który znowu musimy skrytykować. To postać, która popełnia całą masę świadomych błędów, które wynikają z jego potwornego charakteru. Co zatem się dzieje między pierwszą a ostatnią stroną, że po zamknięciu jednak temu George'owi współczujemy i życzymy mu jak najlepiej? O tym musicie się przekonać sami.

Fabuła książki jest dość nieskomplikowana, a jednocześnie sporo tam pojawia się wątków, które na tyle się przeplatają, że co jakiś czas inny z nich wydaje się być wątkiem głównym. Mamy na pewno temat zamożnej rodziny, która trzyma w ryzach całe miasto, takiej dynastii, która miała ogromny wpływ na budowanie społeczności. Świetnie poprowadzony, dający wgląd na zmiany w postaci konkretnej rodziny, której lata świetności zaczynają przemijać. Poznamy też historię romantyczną, w której to naszego krnąbrnego George'a oczarowuje rezolutna Lucy. Przyjrzymy się perypetiom rodzinnym, więzom między rodzeństwem, między matką a synem (przy których łatwo o wzruszenie). Znajdzie się także miejsce na rozwijanie fabryki automobili i licznych przejażdżek tymi pojazdami. I pojawi się również wątek miłosny z przeszłości. Także sporo tutaj treści, przy której trudno się nudzić. Jeżeli mogłabym się czegoś przyczepić to może środek jest troszeczkę słabszy i mniej angażujący, ale wydaje mi się, że to dlatego, że początek i koniec są aż tak dobre.

Wspaniałość Ambersonów to klasyka, którą bardzo łatwo da się polubić. Ma wartką akcję, rozłożoną na dość niewielu stronach, ciekawych, różnorodnych bohaterów, zmiany społeczno-gospodarcze w tle i kilka zaskakujących punktów zwrotnych w historii. Przede wszystkim jednak pokazuje nam, że dobra materialne są kruche i dają pozorny obraz szczęścia, a więzy rodzinne, które traktujemy jako pewnik w swoim życiu są zbyt często niedoceniane. Ponadto na przykładzie bohaterów zobaczymy, że człowiek ma prawo błądzić, ale my powinniśmy dać mu później szansę na odkupienie. Bo każdy na takową zasługuje.

http://www.micha-kultury.pl/2019/04/nic-nie-trwa-wiecznie-wspaniaosc.html

Ponownie dzięki wydawnictwu MG możemy sięgnąć po niedostępną wcześniej klasykę. Tym razem to powieść Bootha Tarkingtona, Wspaniałość Ambersonów. Książka w 1919 roku zdobyła nagrodę Pulitzera w kategorii fikcja (jako druga książka w historii),a w 1942 roku została zekranizowana przez legendarnego Orsona Wellesa. Jest to druga część trylogii The Growth, ale nie przejmujcie...

XIX wiek, Ameryka Północna. W mieście Midland mieszka rodzina Ambersonów uważana za najznakomitszą i najbogatszą. Major Amberson w 1873 roku zbija fortunę, kiedy inni ją tracą. Rodzina wydaje wspaniałe przyjęcia, mieszka w największej rezydencji w centrum miasta, utrzymuje służbę i żyje jakby czas się zatrzymał. Córka majora Isabel wychodzi za mąż za Wilbura Minafera, który jest pracoholikiem i całe swoje życie poświęca interesom. Isabel zajmuje się synem Georg'em, którego kocha ponad życie. Po wielu latach do miasta przyjeżdża Morgan, dawny przyjaciel Isabel, który próbuje rozwinąć produkcję automobili. Towarzyszy mu dorosła córka Lucy, która jest trochę młodsza od syna Isabel.

Historia rodziny Ambersonów rozciąga się na lata i pokazuje upadek arystokratycznego stylu życia. Wspaniałość rodziny trwa wiele lat, a świadkiem tego jest miasto Midland przekształcające się i rozrastające. Autor doskonale ukazał zmiany zachodzące na przełomie stuleci. Najpierw przedstawia wspaniałe życie arystokracji, która zajmuje się polityką, organizowaniem bali i spotkań towarzyskich, oddaje się tańcom w rytm kastanietów wystukujących La Palomę i bezproduktywnie spędza każdy dzień. Stopniowo jednak znany świat i porządek społeczny przestają mieć już takie znaczenie jak dawniej. Do lamusa odchodzą pomieszczenia dla służby przy domach bogaczy, a zastępują je mieszkania czynszowe w kamienicach, stajnie pełne gwaru mężczyzn szczotkujących konie przestają istnieć, bo utrzymanie ich jest coraz droższe, małe powozy komunikacji ulicznej zostają zastąpione przez tramwaje. Zanika zwyczaj utrzymywania otwartego domu, całodzienne pikniki w lesie, śpiewanie serenad pod oknem ukochanej...Wszystko się zmienia. W okresie poprzedzającym morderczy postęp ludzie zaczynają prowadzić coraz szybsze życie, jednak w sumie na wszystko znajdują jeszcze czas: na myślenie, na rozmowę, na czytanie i na czekanie na umówioną damę. Zmienia się styl życia, wygląd ludzi i ich ubiór, wystrój wnętrz i wygląd ulic. Stare zegary są sprzedawane i zastępowane nowoczesnymi, woskowe sztuczne kwiaty zastępowane są woskowymi sztucznymi owocami, wazy przybierane są piórami, na zielonych terenach wznoszone są bungalowy i sześciopokojowe domki, po ulicach jeżdżą automobile zamiast powozów. Zmiany zachodzą nie tylko w wyglądzie rozrastającego się miasta, ale także w samych mieszkańcach. Ostatni przedstawiciele dawnego patriotycznego pokolenia, które walczyło w wojnie secesyjnej, a potem kontrolowało politykę już się za bardzo nie liczy. Potomkowie pionierów i wczesnych osadników wtapiają się w nowy tłum, stare pokolenie coraz mniej się wyróżnia. Pojawiają się nowe dzielnice: żydowska, niemiecka, czarnych, a także osiedla irlandzkie, włoskie, węgierskie, rumuńskie i inne. W mieście zaczynają dominować zamożni potomkowie emigrantów z lat siedemdziesiątych, osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, którzy szukają większych pieniędzy za tę samą pracę. Powoli wyłaniają się nowi Midlandczycy-nowi Amerykanie.

Tytułowa wspaniałość Ambersonów rzuca się w oczy mieszkańcom Midland, którzy podziwiają szyk rodziny i próbują ją naśladować. Główny bohater powieści George Amberson Minafer jest zuchwały, impertynencki, nieznośny, arogancki, ale mimo to ludzie są nim zafascynowani, niektórzy podziwiają go, a inni nienawidzą i czekają na jego upadek. Wielkość rodziny Ambersonów jawi się jako coś trwałego i niezachwianego, nikt nie wątpi w ich dostojeństwo i bogactwo bezpieczne za lśniącymi, wypolerowanymi barierami, tak solidnymi, jak oni są olśniewający. George jest przedstawicielem złotej młodzieży końca wieku. Ubrany jak młody lord w ubrania od nowojorskich krawców, szybko jeżdżący końmi po ulicach miasta, przed którymi uciekać muszą przechodnie, obsypywany pieniędzmi przez pobłażliwą matkę i troskliwego dziadka. Młodzieniec robi co chce, nie zważając na to co ludzie powiedzą. Reaguje gwałtownie na najmniejszą rzecz dotyczącą jego samego albo kogoś lub czegoś z nim związanego. Postępuje lekkomyślnie, ale nawet jeśli jest arogancki, przykry i zarozumiały, to przy tym jest też bardzo hojny. Zakochuje się w Lucy, córce Eugena Morgana, którym gardzi, bo ten zajmuje się budową fabryki automobili i żyje według innych standardów i ideałów niż Ambersonowie. Eugene jest postacią z nowej epoki, która powoli zwycięża ze sztywnymi wysokimi kapeluszami i rozkloszowanymi płaszczami. Lucy jest małą ślicznotką, a do tego jest niezależna, władcza i stanowcza. Jest panią siebie, nowoczesną Amerykanką i podlega jedynie własnemu życiu. Jej jedyną słabością jest George Minafer.

,,Wspaniałość Ambersonów" to powieść nagrodzona Pulitzerem, w której Newton Booth Tarkington wspaniale przedstawił kończącą się epokę koni, powozów i szaleńczych wyścigów oraz zaczynającą się erę lśniących stalą, tętniących, brzęczących i warczących maszyn-automobili. Wspaniała opowieść o minionych czasach, którą warto przeczytać:)

https://magiawkazdymdniu.blogspot.com/

XIX wiek, Ameryka Północna. W mieście Midland mieszka rodzina Ambersonów uważana za najznakomitszą i najbogatszą. Major Amberson w 1873 roku zbija fortunę, kiedy inni ją tracą. Rodzina wydaje wspaniałe przyjęcia, mieszka w największej rezydencji w centrum miasta, utrzymuje służbę i żyje jakby czas się zatrzymał. Córka majora Isabel wychodzi za mąż za Wilbura Minafera,...

Nieco w stylu Forsyte'ów. Przewrotna opowieść z genialnie wykreowanymi bohaterami. Cudowny, lekki, nonszalancki styl.

Nieco w stylu Forsyte'ów. Przewrotna opowieść z genialnie wykreowanymi bohaterami. Cudowny, lekki, nonszalancki styl.