Ojciec probuję ratować córkę. Od Piętna wygnańców jest to chyba koniec nasttępnego podcyklu.

Ojciec probuję ratować córkę. Od Piętna wygnańców jest to chyba koniec nasttępnego podcyklu.

Wioska opanowana przez starożytne gigantyczne pająki to niestety poziom ostatnich powieści Margit Sandemo (ostatni tom "Tajemnicy Czarnych Rycerzy", jeśli dobrze pamiętam, rozwodnione popłuczyny po pięć razy odgrzewanym kisielku). Lubię bajkowość, ale tutaj wypada to głupawo. Jakoś w "Trzech starcach z krainy Aran" twórcy potrafili być przekonujący z użyciem podobnych motywów (odizolowana społeczność we władzy tyrana, nieśmiertelność, rytuały). Za dużo tu infodumpowych dialogów, może też za dużo fantastyki, która odrealnia przedstawiony świat pseudo-Grecji (nie ma co tego porównywać z kulturami Xinjinsów i Chaamów z krainy Qa, które wydawały się osobliwie rzeczywiste...).

Znowu jest jakaś skąpo odziana dzieweczka, która się czepia Thorgala, znowu jakiś nudny zły władca. Graficznie ciekawie wypadają tylko niektóre sceny w pajęczym leżu, zwłaszcza potworna transformacja; jeśli ktoś nie lubi pająków, to pewnie się nawet przestraszy. Za to sceny, w których Thorgal z Louve brną przez mgłę, wyglądają słabo, postaci wydają się rozpuszczać jak lody na patyku.

Louve jest jak zwykle czarująca i miło zobaczyć Thorgala w roli troskliwego tatusia córeczki, ale nijak nie ratuje to tomu, który nie dostarczył mi nawet godziwej rozrywki.

Wioska opanowana przez starożytne gigantyczne pająki to niestety poziom ostatnich powieści Margit Sandemo (ostatni tom "Tajemnicy Czarnych Rycerzy", jeśli dobrze pamiętam, rozwodnione popłuczyny po pięć razy odgrzewanym kisielku). Lubię bajkowość, ale tutaj wypada to głupawo. Jakoś w "Trzech starcach z krainy Aran" twórcy potrafili być przekonujący z użyciem podobnych...

Zeszyt bardzo dobry. Jednak opowieść mogła być trochę bardziej rozciągnięta. Z pewnymi rzeczami poszło za łatwo, czuję po prostu niedosyt tej historii. Świetna!

Zeszyt bardzo dobry. Jednak opowieść mogła być trochę bardziej rozciągnięta. Z pewnymi rzeczami poszło za łatwo, czuję po prostu niedosyt tej historii. Świetna!

Przyjemny odcinek, historia jest romantyczna, ale o tragiczna, stare klątwy, tajemnicza wyspa z której nie ma ucieczki... i pająki! Oczywiście Thorgal ze wszystkim sobie poradzi, przecież jest wielkim bohaterem!

Przyjemny odcinek, historia jest romantyczna, ale o tragiczna, stare klątwy, tajemnicza wyspa z której nie ma ucieczki... i pająki! Oczywiście Thorgal ze wszystkim sobie poradzi, przecież jest wielkim bohaterem!

Mam wrażenie, że autorzy mają na tym etapie jakiś szablon postaci, sytuacji i miejsc, w jakie wrzucają bohaterów. Niby poprawny tom, ale naprawdę przerabialiśmy to już kilka razy - zmienia się jedynie scenografia. Dosyć jałowe

Mam wrażenie, że autorzy mają na tym etapie jakiś szablon postaci, sytuacji i miejsc, w jakie wrzucają bohaterów. Niby poprawny tom, ale naprawdę przerabialiśmy to już kilka razy - zmienia się jedynie scenografia. Dosyć jałowe

Jest to jedna historia w jednym zeszycie. Wiele symboli zaczerpniętych z różnych źródeł, połączone w Thorgalu .

Jest to jedna historia w jednym zeszycie. Wiele symboli zaczerpniętych z różnych źródeł, połączone w Thorgalu .

Ależ to jest słabe…
Nowa podróż Thorgala, tym razem z rodziną, rozpoczyna się od najsłabszego jak dotąd odcinka sagi. Niemal wszystko na tej quasiatlantydzie jest złe. Thorgal nagle zapomina o latach doświadczeń i daje się pojmać niczym naiwna owieczka, król Drakon zdradza mu jak gdyby nigdy nic najtajniejsze sekrety wyspy a Thorgal oczywiście go rozumie, bo król zapewne zna język Północy (tak jak wszyscy jego poddani zresztą, pomimo tysiącletniej izolacji). Arachnea jest najgłupiej wyglądającym antagonistą ever, a na koniec mamy jakąś megaabsurdalną scenę z duszami i lawą. Tylko sentyment utrzymał we mnie chęć lektury… i strona plastyczna (choć ta Arachnea… :/ )

Ależ to jest słabe…
Nowa podróż Thorgala, tym razem z rodziną, rozpoczyna się od najsłabszego jak dotąd odcinka sagi. Niemal wszystko na tej quasiatlantydzie jest złe. Thorgal nagle zapomina o latach doświadczeń i daje się pojmać niczym naiwna owieczka, król Drakon zdradza mu jak gdyby nigdy nic najtajniejsze sekrety wyspy a Thorgal oczywiście go rozumie, bo król zapewne...

Podróż Thorgala z rodziną ie może być spokojna. Po sztormie trafiają na sielankową, wyspę ale od razu Louve wpada w niewidzialną pułapkę, a Thorgal musi ją ratować.
Jak zawsze coś co nie udało się od 1000 lat dla Thorgala nie jest niewykonalne, a Louve uwalnia dusze obojga uwięzionych kochanków.

Podróż Thorgala z rodziną ie może być spokojna. Po sztormie trafiają na sielankową, wyspę ale od razu Louve wpada w niewidzialną pułapkę, a Thorgal musi ją ratować.
Jak zawsze coś co nie udało się od 1000 lat dla Thorgala nie jest niewykonalne, a Louve uwalnia dusze obojga uwięzionych kochanków.

Nikt chyba lepiej nie przedstawił potwora-pająka.

Nikt chyba lepiej nie przedstawił potwora-pająka.

Zupełnie z dupy wzięty świat grecki, cała opowiastka totalnie się nie klei. Autor robi niestety z Thorgala człowieka do wszystkiego, czyli jak mamy coś, czego nie zrobił nikt przez 1000 lat, to Thorgal to zrobi raz dwa.

Zupełnie z dupy wzięty świat grecki, cała opowiastka totalnie się nie klei. Autor robi niestety z Thorgala człowieka do wszystkiego, czyli jak mamy coś, czego nie zrobił nikt przez 1000 lat, to Thorgal to zrobi raz dwa.