W tym zeszycie postaci Thorgala i Aaricii mają zbilansowaną rolę. Po paru perturbacjach trzeba naprawiać małżeństwo. I z tego punktu widzenia jest wyjątkowy. Taka trochę proza życia dopędza oboje.. Miłego dnia.

W tym zeszycie postaci Thorgala i Aaricii mają zbilansowaną rolę. Po paru perturbacjach trzeba naprawiać małżeństwo. I z tego punktu widzenia jest wyjątkowy. Taka trochę proza życia dopędza oboje.. Miłego dnia.

Znów, jak w przypadku "Piętna wygnańców", miałam słabe wspomnienia związane z tym tomem i znów miło się zdziwiłam. Może miałam odpowiednio sentymentalny nastrój, żeby ta telenowelowata romantyczność mi zasmakowała, a nawet trochę mnie wzruszyła; w każdym razie poczułam niekłamaną ulgę, kiedy Thorgal i Aaricia wreszcie się pogodzili. Sam początek tomu był taki sobie, bo najpierw objawia się cycata siostra Galathorna, o której nigdy dotąd nie słyszeliśmy, a która jest taką słabą podróbką Kriss de Valnor; wyprawa Aaricii do Sardaza bez skóry też jest dosyć głupia, chociaż odważna. Później, gdy zaczyna się pokonywanie wrogów, jest już lepiej (choć nie mogłam pozbyć się myśli, że już to było w "Wilczycy", tyle że lepiej zrobione). Dosyć fajne było to, że nie tylko Thorgal wszystkich ich samodzielnie pokonuje, tylko bierze w tym udział cała rodzina; no i oczywiście Louve jest urocza.
Graficznie jest dobrze, tylko mam wrażenie, że Aaricię Rosiński rysuje znowu inaczej niż wcześniej, oczy jej się robią coraz większe, a nos bardziej zadarty. Tę bardziej kreskówkową manierę widać od jakiegoś czasu również w innych postaciach, zwłaszcza pobocznych.

Satysfakcjonujące zakończenie wątku Shaigana Bezlitosnego (chociaż pewnie każde zakończenie byłoby na swój sposób dobre, naprawdę tego wątku nie lubię),wzruszająca końcówka, Louve i okładka, która mocno do mnie przemawia - ogółem rzecz biorąc, nie ma co wybrzydzać.

Znów, jak w przypadku "Piętna wygnańców", miałam słabe wspomnienia związane z tym tomem i znów miło się zdziwiłam. Może miałam odpowiednio sentymentalny nastrój, żeby ta telenowelowata romantyczność mi zasmakowała, a nawet trochę mnie wzruszyła; w każdym razie poczułam niekłamaną ulgę, kiedy Thorgal i Aaricia wreszcie się pogodzili. Sam początek tomu był taki sobie, bo...

Thorgal pamięć stracił a teraz ją odzyskał. To co działo się pomiędzy było bardzo dobrą historią. Dużo przygód, niełatwe wyprawy i poświęcenie by odzyskać to co utracone.
Kilka naprawdę świetnych zeszytów.
Polecam!

Thorgal pamięć stracił a teraz ją odzyskał. To co działo się pomiędzy było bardzo dobrą historią. Dużo przygód, niełatwe wyprawy i poświęcenie by odzyskać to co utracone.
Kilka naprawdę świetnych zeszytów.
Polecam!

Ja, stary byk, dałem się wciągnąć w ten komiks, i polałem łzami jak bóbr na koniec.

Ja, stary byk, dałem się wciągnąć w ten komiks, i polałem łzami jak bóbr na koniec.

Polecam

Polecam

Najpierw się szukają, potem mijają, potem ona nie chce mu wybaczyć, choć to absurdalne, bo przecież on stracił pamięć, aż wreszcie łączy ich walka ze wspólnym wrogiem. To już telenowela, choć nawet przyjemna. Na zakończenie - po raz kolejny - nowe otwarcie

Najpierw się szukają, potem mijają, potem ona nie chce mu wybaczyć, choć to absurdalne, bo przecież on stracił pamięć, aż wreszcie łączy ich walka ze wspólnym wrogiem. To już telenowela, choć nawet przyjemna. Na zakończenie - po raz kolejny - nowe otwarcie

Finał lepszy od całej historii z Shaiganem, powrót do korzeni, bez kombinowania, sensowne pokazanie postaci i bardzo dobry koniec. To powinien być finał całej serii. Niestety, nie jest.

Finał lepszy od całej historii z Shaiganem, powrót do korzeni, bez kombinowania, sensowne pokazanie postaci i bardzo dobry koniec. To powinien być finał całej serii. Niestety, nie jest.

Kolejny dobry tom, zamknięcie historii z kilku zeszytów. Thorgal po kilku perypetiach (jak zwykle) wychodzi zwycięsko, choć czeka go i tak parę niespodzianek. Kobiety do niego mają słabość, a odtrącona księżniczka potrafi się mścić.

Kolejny dobry tom, zamknięcie historii z kilku zeszytów. Thorgal po kilku perypetiach (jak zwykle) wychodzi zwycięsko, choć czeka go i tak parę niespodzianek. Kobiety do niego mają słabość, a odtrącona księżniczka potrafi się mścić.

Pierwszy raz w czasie mojej thorgalowej rekonstrukcji mogę napisać: męczyłem się. Dobre są tu rysunki i nic więcej. Nic. To zresztą zbieranie plonów dawnej decyzji autorów o odejściu Thorgala od rodziny: reunion po tak absurdalnym zwrocie akcji był bardzo trudny do wykonania bez absurdalnych fikołków… no i van Hamme moim zdaniem nie zdołał tego zrobić dobrze. Na dodatek: antagoniści są tu beznadziejni, cały czas czujemy, że to ludzie kilka klas słabsi od samego Thorgala, a co dopiero całej tej niesamowitej familii.

Pierwszy raz w czasie mojej thorgalowej rekonstrukcji mogę napisać: męczyłem się. Dobre są tu rysunki i nic więcej. Nic. To zresztą zbieranie plonów dawnej decyzji autorów o odejściu Thorgala od rodziny: reunion po tak absurdalnym zwrocie akcji był bardzo trudny do wykonania bez absurdalnych fikołków… no i van Hamme moim zdaniem nie zdołał tego zrobić dobrze. Na dodatek:...

Thorgal w końcu spotyka się z swoją rodziną. Aarcia nie może mu wybaczyć, i trochę stroi fochy, przetrzymując go w klatce.
Jak w każdym tomie, znajdują się wrogowie, których bohaterowie sami sobie tworzą, swoim postępowaniem.
Wszystko kończy się szczęśliwie, a Aarcia mu wybacza i razem wyruszają w świat ku nowym przygodom.

Thorgal w końcu spotyka się z swoją rodziną. Aarcia nie może mu wybaczyć, i trochę stroi fochy, przetrzymując go w klatce.
Jak w każdym tomie, znajdują się wrogowie, których bohaterowie sami sobie tworzą, swoim postępowaniem.
Wszystko kończy się szczęśliwie, a Aarcia mu wybacza i razem wyruszają w świat ku nowym przygodom.