Skrzynia ofiarna

„Skrzynia ofiarna” to książka, która bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła, szczególnie po ostatnim nieudanym spotkaniu z „Zamiecią”. Może dzięki temu kontrastowi aż tak mi się podobała.
Zacznę od tego, że autorowi udało się wytworzyć niepowtarzalny klimat. Postaram się go opisać w punktach, żebyście wiedzieli, z czym możecie mieć do czynienia: lata 80., wyspa, ciemne noce, dziwne odgłosy, niebezpieczne zwierzęta, lalki i zabawki, wrony i tajemnicza skrzynia ofiarna. Mam nadzieję, że jesteście już trochę przekonani. Teraz bohaterowie – na samym początku nie mogłam się połapać, kto jest kim, ale z czasem wszystko mi się rozjaśniło. Pomogło w tym na pewno to, że każdy z nich jest inny – każdy ma swoją sytuację, przeszłość, marzenia. Autor w postaci Arkle’a przemycił humor, który do mnie bardzo przemówił i był świetną odskocznią i mroku i niepokoju. Mamy klimat, humor, bohaterów, ale najważniejsza jest tytułowa skrzynia ofiarna. Intryga, jaką wymyślił autor i sposób, w jaki połączył pokolenia niesamowicie mnie zaangażował i sprawił, ze chciałam wiedzieć, co będzie dalej. Mniej więcej w ¾ książki akcja zaczyna pędzić – wydarzenia, które się później rozgrywają są straszne, wciągające i zaskakujące czytelnika. Mimo tego, że jest to książka dla młodzieży, to jest tu dużo krwi i scen, które dla niektórych mogą być obrzydliwe i niesmaczne. Mnie niejednokrotnie przeszedł dreszcz i zrobiło mi się niedobrze, dlatego na moment musiałam odłożyć książkę. Opisy są bardzo dokładne i szczegółowe, więc jeśli ktoś jest bardzo wrażliwy na takie rzeczy, to może lepiej niech sobie odpuści. Przy powieściach, w których ważna jest pewna tajemnica, ważne jest, by nie zdradzać za dużo, dlatego ta recenzja będzie trochę krótsza niż zazwyczaj. Muszę jednak napisać parę słów o zakończeniu, które dało mi dużo emocji . Siedząc o 23.00 przy małej zapalonej lampce pod kocem z książką w rękach, uroniłam kilka łez, bo końcówka była dla mnie bardzo przejmująca. Nie wiem, dlaczego ta pozycja aż tak na mnie wpłynęła. Może dlatego, że pod warstwą horroru młodzieżowego skrywa się książka o dorastaniu, przyjaźni, rodzinie, miłości i o tym, co jest dla nas ważne i co możemy poświęcić, by być szczęśliwymi.
Jeśli nie wynika to z mojej recenzji, to napiszę w zakończeniu, że serdecznie polecam Wam „Skrzynię ofiarną”. Jest ona jednym z pretendentów do topki tego roku.

„Skrzynia ofiarna” to książka, która bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła, szczególnie po ostatnim nieudanym spotkaniu z „Zamiecią”. Może dzięki temu kontrastowi aż tak mi się podobała.
Zacznę od tego, że autorowi udało się wytworzyć niepowtarzalny klimat. Postaram się go opisać w punktach, żebyście wiedzieli, z czym możecie mieć do czynienia: lata 80., wyspa, ciemne noce,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kompletnie do mnie nie przemówiła. Historia fajna, dlatego się na nią skusiłam. Ale nie potrafiła mnie porwać, zatrzymać moich myśli.

Kompletnie do mnie nie przemówiła. Historia fajna, dlatego się na nią skusiłam. Ale nie potrafiła mnie porwać, zatrzymać moich myśli.

Pokaż mimo to

Bardzo wynudziłam się czytając tę książkę. Bohaterowie słabo nakreśleni, nie wiadomo o nich prawie nic, mają po jednej charakterystycznej cesze, której autor kurczowo trzyma się przez całą książkę. Dialogi mocno infantylne, atmosfera grozy w ogóle się tam nie pojawiała. Ostatnie 150 stron książki według mnie są nieco lepsze i w końcu coś zaczyna się tam dziać, nie jest to jednak nic powalającego z nóg. Jest to bardzo typowe young adult, ale tylko dla niedoświadczonych czytelników. :)

Bardzo wynudziłam się czytając tę książkę. Bohaterowie słabo nakreśleni, nie wiadomo o nich prawie nic, mają po jednej charakterystycznej cesze, której autor kurczowo trzyma się przez całą książkę. Dialogi mocno infantylne, atmosfera grozy w ogóle się tam nie pojawiała. Ostatnie 150 stron książki według mnie są nieco lepsze i w końcu coś zaczyna się tam dziać, nie jest to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Skrzynia ofiarna” to pierwsza książka Stewarta Martina wydana w Polsce, ale co ciekawe, nie jest to pierwsza powieść autora. Tajemnicze, mroczne rytuały, zawsze mnie przyciągają, mimo że horrory w formie pisanej raczej nie są w stanie mnie przestraszyć. Cóż mogę dodać, spojrzałam na okładkę i przepadłam.

„Nigdy nie wracaj do skrzyni samotnie.
Nigdy nie otwieraj jej po zmroku.
Nigdy nie zabieraj z niej swojej ofiary.”

Osobliwa przyjaźń zawiązuje się pewnego lata pomiędzy piątką jedenastolatków. Kiedy odnajdują tajemniczą skrzynię, postanawiają złożyć ofiarę, która ma przypieczętować ich więzi. Cztery lata później, zaczynają się dziać dziwne rzeczy, zupełnie jakby dary złożone w ofierze zaczęły ich prześladować. To może oznaczać tylko jedno. Ktoś złamał złożoną przysięgę.

„(…) chciałem zamieszkać w małym miasteczku, marzyłem o małej skali, o tym, by znać sąsiadów. Dzięki temu, że tu mieszkamy , uczestniczymy nawzajem w swoim życiu, tworząc tak jakby… rodzinę rodzin.”

Książka jest pisana w trzeciej osobie czasu przeszłego i w dużej mierze skupia się na chłopaku nazwanym September Hope, który po szalonym lecie pełnym przyjaźni, wraca do szarej codzienności szkolnego odludka. To on w dziwnym półśnie, usłyszał słowa przysięgi i to o jego życiu dowiadujemy się najwięcej. Jest inteligentnym chłopakiem, z szansą na stypendium, który popołudniami pomaga w lecznicy weterynaryjnej i barze z frytkami. Jego mama pracuje w policji i całkiem niedawno udało jej się pokonać raka. Dostajemy niewiele więcej bo pozostali przyjaciele są zarysowani powierzchownymi stereotypami i nie mamy właściwie żadnego głębszego spojrzenia na ich sytuacje rodzinne czy marzenia. Szeroki w barach futbolista, fanka komiksów farbująca włosy, dziewczyna mieszkająca na farmie i jeżdżąca traktorem oraz chłopak z dużymi zębami, który lubi wszystko podpalać. Tyle w temacie, zero głębszej analizy tego, co kieruje postaciami, co mają do stracenia, jakie są ich więzi, null, nada. Była też druga linia czasowa i inna grupka przyjaciół, która złożyła kilkadziesiąt lat wcześniej dary ofiarne. I tam już było kompletnie koszmarnie, bo te imiona wrzucone bez kontekstu czy charakterystycznych opisów, sprawiły, że się męczyłam, nie potrafiąc sobie tych ludzi zwizualizować i poprawnie śledzić akcji.

„Promienie słońca jątrzyły zatęchłe powietrze, w którym wisiała rozedrgana przemoc.”

Fabuła jest bardzo dziwna i chyba dopiero w połowie książki zaczyna się dziać coś niepokojącego. Każdy z przyjaciół jest prześladowany w inny sposób, a z czasem mroczne macki oplatają całą wyspę, połykając kolejne ofiary. Niby wiem, że mamy do czynienia z czternastoletnimi dzieciakami, ale kurde, czasem ich postępowanie jest tak nielogiczne, a odporność na wszelkie rany na poziomie Rambo, mocno przesadzona, więc co chwila na takie głupotki z lekka się krzywiłam. No bo chcecie mi powiedzieć, że chłopak, któremu odcięło palec, został ugryziony w nogę, ma poranione stopy i prawdopodobnie wstrząs mózgu plus złamane żebra, pomyka po lesie na rowerze jak jakiś profesjonalny sportsmen. Adrenalina nie działa godzinami, a poza tym w ciele musisz mieć jeszcze jakąś krew, żeby mogła krążyć. Losowe rozdziały z dziwnymi wydarzeniami, niekiedy miały jedną, dwie, trzy strony i niby miały straszyć, a tylko wyprowadzały mnie z rytmu bądź wprowadzały jakąś postać, która potem dla fabuły nie miała żadnego znaczenia. Język był ładny i opisy też niczego sobie, ale momentami chyba aż nazbyt przekombinowane. No i historia z lisem, za którą daje punkty ujemne. Nie wolno mojemu biednemu serduszku takich rzeczy robić. Obawiam się, że wymęczyłam tą książkę i niestety nie polecam, a porównywanie jej do Stranger Things czy Kinga, to muszą być chyba jakieś żarty.

https://angeliconpoint.blogspot.com/

„Skrzynia ofiarna” to pierwsza książka Stewarta Martina wydana w Polsce, ale co ciekawe, nie jest to pierwsza powieść autora. Tajemnicze, mroczne rytuały, zawsze mnie przyciągają, mimo że horrory w formie pisanej raczej nie są w stanie mnie przestraszyć. Cóż mogę dodać, spojrzałam na okładkę i przepadłam.

„Nigdy nie wracaj do skrzyni samotnie.
Nigdy nie otwieraj jej po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

“Skrzynia ofiarna” ma być gratką dla fanów Stranger Things, książek Kinga, Goonies… Czyli takie pomieszanie kina nowej przygody z horrorem. Wszystko w popularnej od jakiegoś czasu otoczce lat osiemdziesiątych. Historia opowiada o piątce młodych ludzi i “skrzyni ofiarnej”, która związała ich losy - złożone przez nich ofiary miały połączyć ich więzami przyjaźni. Niestety, ktoś złamał zasady skrzyni i nad ich życiem oraz mały miasteczkiem zawisły czarne chmury. Dzieciaki muszą teraz poradzić sobie z nadchodzącym niebezpieczeństwem, a ich przyjaźń zostanie wystawiona na próbę.

Są takie dzieła, które bazują głównie na nawiązaniach popkulturowych i łączeniu znanych motywów - jeśli wykonane są dobrze, często urastają do rozmiarów arcydzieł i na zawsze wpisują się w historię świata. Książka Martina Stewarta wykonana jest co najwyżej poprawnie. W opowieści o Sepie, Haley, Macku, Lamb i Arkle’u nie ma właściwie nic zaskakującego, jeśli oglądaliście/czytaliście “To” albo “Stranger Things”. Ot, grupka przyjaciół walczy z nieznaną mroczną siłą. Problem w tym, że postacie w “Skrzyni ofiarnej” nie łączy właściwie nic. Książka raczy nas retrospekcją na temat jednych wakacji, gdzie cała piątka zapoznała się i polubiła, a także złożyła swoje ofiary w skrzyni… I to tyle. Właściwa akcja powieści dzieje się cztery lata później, gdzie grupa nawet nie rozmawia między sobą - całość historii widzimy głównie oczyma Sepa, który jest niemalże chodzącym ideałem. Najzdolniejszy uczeń w historii szkoły, po zajęciach pracuje w małej knajpce, by wspomóc budżet domowy, a w domu opiekuje się matką, która parę lat wcześniej przebyła jakąś tajemniczą, straszną chorobę. W szkole wszyscy mu dokuczają, a przyjaciele sprzed czterech lat go unikają. Niby kujon, któremu się dokucza dla zasady, ale z drugiej strony jego postać pozbawiona jest właściwie wad. Nie dowiadujemy się o nim wiele więcej - tak, jak każda z postaci opisany jest paroma prostymi cechami. Jedynie fakt, że to za nim podążamy przez większość książki nadaje jakiekolwiek rysy głębi.

Reszta postaci jest praktycznie nieważna. Haley to “dziwaczka” - dlaczego ma taką opinię? Nie dowiemy się - wzmianka o tym, że farbuje włosy i jest w połowie koreanką za wiele nie wzbogaca jej historii. Arkle określony jest w dwóch wymiarach: jest piromanem i cały czas żartuje. Te trzy postacie w jakiś sposób mają jeszcze jakiś zalążek wiarygodności. Lamb i Mack natomiast są tak przezroczyści, że czasem idzie zapomnieć, że należą do paczki. Gdyby nie fakt, że Arkle dogaduje to jednemu, to drugiemu, można by kompletnie zapomnieć, że uczestniczą w historii. Oczywiście nie jest tak, że nie pełnią jakiejś roli w opowieści - po prostu nie ma znaczenia, kim są. Gdyby dać tam jakąkolwiek inną postać i określić ją tą samą, jedną cechą, wyszłoby na to samo. Poza samymi “przyjaciółmi” są też nauczyciele, inne dzieciaki ze szkoły, gdzieś przewijają się (chociaż raczej symbolicznie) rodzice postaci. Każde wypełnia jakąś niszę, która przecież “musi” pojawić się w takiej historii. Znudzony nauczyciel historii? Jest. Dziwaczny dyrektor? Jest. Surowa pani Maguire, której roli w szkole nie jestem pewien (jej rola polegała na wlepianiu kar za spóźnialstwo i byciu wredną)? Jest. Szkolny osiłek i jego banda? Jest. A, no i jest też Mario, u którego pracuje Sep i dziwny leśniczy Roxburgh. Kim są i dlaczego robią, to co robią? Nie ma to znaczenia, bo dla autora liczy się, że wypełniają konkretne zadanie.

Fabuła jest prosta i przewidywalna - w momencie, kiedy zaczyna zawiązywać się akcja doskonale wiemy, jak się skończy. Mniejsze i większe wydarzenia w międzyczasie to raczej sposób na zwiększenie ilości stron. Całość sprawia wrażenie, jakby Martin Stewart stworzył sobie szkielet opowieści ze scen, które uznał za fajne i spróbował to posklejać w całość. Postać, która w oczywisty sposób ma być niesympatyczna dla czytelnika, w końcu dostaje za swoje. Oschły i nielubiany dorosły okazuje się być osobą o cieplutkim serduszku. Dobry gość dostaje dziewczynę. Książka bije nas w twarz sztampą za sztampą i liczy, że skojarzenia, jakie wywołuje tym zabiegiem wystarczą, by przebrnąć przez całość. Opowieści po prostu brakuje jakiejkolwiek głębi, chociaż autor stara się na końcu pozostawić nas z morałem, który wychodzi niezdarnie i sztucznie. Paczce przyjaciół brak jakiejkolwiek chemii, niezrozumiałe jest, co łączy postacie i dlaczego trzymają się razem. Nie pomaga też fakt, że autor postanowił wspomnieć też historię innej grupy przyjaciół, tyle że sprzed czterdziestu lat. Niby ma to sprawić wrażenie jakiejś ciągłości, jakiegoś cyklu, który się powtarza - jednakże jedyne, co dodaje to kolejne niewiarygodne, łatwe do zapomnienia postacie.

Właściwie czterysta stron podzielone jest na niesamowitą wręcz ilość rozdziałów. Jest ich bowiem 55 (średnia nieco poniże 4 stron na rozdział), co doprowadza do kuriozalnych sytuacji, gdzie niektóre “rozdziały” liczą dwie lub niecałą, jedną stronę. W międzyczasie autor skacze między latami czterdziestymi, rokiem ‘82 i ‘86, a także punktem widzenia kilku osób - i to poza Sepem nie tych, które mają większy wpływ na fabułę. Skoro ani postacie, ani akcja nie są za dobre to może chociaż element horroru działa? Nie wiem, jak Wy, ale jak dla mnie ożywiony pluszak nie stanowi kwintesencji straszaków. Mordercze kraby (najzwyczajniejsze w świecie, po prostu przedstawiono je, jako szczególnie krwiożercze) też mnie jakoś nie ruszają. Z dziwnych decyzji stylistycznych - autor zestawia zombie-pluszaka ze sporą ilością krwi, fizycznych urazów, a nawet paroma dość przykrymi zgonami. W efekcie nie wiadomo czy mamy się śmiać, bać czy być zniesmaczonym.

Obiektywnie rzecz ujmując - to nie jest dobra książka. Fatalna też nie, czytałem gorsze, ale nie ma tu właściwie nic, co zostałoby w pamięci. No może poza morderczymi krabami. Całość czyta się niby nieźle, w końcu przywoływane są motywy z wielu dzieł kultury, które się zna i kocha, ale opowieść sama w sobie nie prezentuje za wysokiego poziomu. Ot, czytadło, które można łyknąć z braku laku. Podejrzewam, że nawet dla docelowej grupy nastoletniej będzie to raczej za lekka historia, a z drugiej strony młodszym dzieciom ciężko zarekomendować z racji ilości krwi i niektórych opisów. Sumując - jeśli jesteście zapaleńcami historii o grupach nieletnich przyjaciół, pokonujących bliżej niezidentyfikowane źródło mroku to może być książka dla Was. Mój personalny wyrok - rzucić na pożarcie krabom.

/#Akeien

https://www.facebook.com/gniazdoszeptunow

“Skrzynia ofiarna” ma być gratką dla fanów Stranger Things, książek Kinga, Goonies… Czyli takie pomieszanie kina nowej przygody z horrorem. Wszystko w popularnej od jakiegoś czasu otoczce lat osiemdziesiątych. Historia opowiada o piątce młodych ludzi i “skrzyni ofiarnej”, która związała ich losy - złożone przez nich ofiary miały połączyć ich więzami przyjaźni. Niestety,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka godna przeczytania. Podczas zagłębiania się w lekturze czuć było nutę strachu i lekki dreszcz podniecenie. Nie mogłem obejść się od głośnego komentowania w zaskakujących momentach. Szybko jej nie zapomnę.

Książka godna przeczytania. Podczas zagłębiania się w lekturze czuć było nutę strachu i lekki dreszcz podniecenie. Nie mogłem obejść się od głośnego komentowania w zaskakujących momentach. Szybko jej nie zapomnę.

Pokaż mimo to

Książka była inna niż się spodziewałam, była lepsza. Bardzo się ciesze, że mi się spodobała, bo naprawdę była kozacka. Szybko ją przeczytałam. Z każdą stroną była coraz lepsza. Książka jest wciągająca nie ukrywam. Bardzo polubiłam bohaterów. Zżylam się z nimi. Zostali bardzo dobrze wykreowani. Byłam pewna podziwu jak zakończyła się książka. Byłam też zdziwiona jak byli w stanie się poświęcić dla przyjaźni i miłości, a w szczególności Sep. Książka jest naprawdę warta polecenia i zaskoczyla mnie nie jeden raz. Momentami była wzruszająca. Była też nieprzewidywalna. Jestem pełna podziwu dla pomysłów autora. Wszystkie ,,potwory" były ciekawie wykreowanie.

Książka była inna niż się spodziewałam, była lepsza. Bardzo się ciesze, że mi się spodobała, bo naprawdę była kozacka. Szybko ją przeczytałam. Z każdą stroną była coraz lepsza. Książka jest wciągająca nie ukrywam. Bardzo polubiłam bohaterów. Zżylam się z nimi. Zostali bardzo dobrze wykreowani. Byłam pewna podziwu jak zakończyła się książka. Byłam też zdziwiona jak byli w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Całkiem nieźle, zważywszy na to że to podobno pozycja dla młodzieży. Polecam zatem

Całkiem nieźle, zważywszy na to że to podobno pozycja dla młodzieży. Polecam zatem

Pokaż mimo to

Mam wrażenie, ze autor za bardzo inspirowal sie innymi horrorami z dzieciakami w roli glownej(czy zawsze musi byc astmatyk?). Natomiast SPOJLER!!! końcówka jest niemalze zerznieta z Harry'ego Pottera, kiedy nastoletni czarodziej wystawia sie Voldemortowi. No i imię: September. Wydawało mi sie,ze w dopełniaczu powinno byc Septemberze. Natomiast w ksiazce jest forma Septembrze. Plus słowo: nadzieji. Serio, nikt tego nie wylapal?

Mam wrażenie, ze autor za bardzo inspirowal sie innymi horrorami z dzieciakami w roli glownej(czy zawsze musi byc astmatyk?). Natomiast SPOJLER!!! końcówka jest niemalze zerznieta z Harry'ego Pottera, kiedy nastoletni czarodziej wystawia sie Voldemortowi. No i imię: September. Wydawało mi sie,ze w dopełniaczu powinno byc Septemberze. Natomiast w ksiazce jest forma...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna perełka o której tak mało się mówi.
Jeśli lubicie klimat z książek Kinga, ta wam się spodoba. Ona ma to „coś” że po plecach przechodzą ciarki. Mroczny sekret, zapomniana przyjaźń, krwawa zemsta za nie dotrzymanie słowa.
W książce są dwie linie czasowe, które się świetnie splatają. Wspólny mianownik - Skrzynia.
Fajnie napisana, krótkie rozdziały, nie irytujący główny bohater.
Ja nie mogłam się oderwać, Polecam !!!
***************************************
Sep, Arkle, Mack, Lamb i Hadley spędzają razem wakacje. Znajdują w lesie tajemną skrzynie. Postanawiają złóżyc w niej ofiary, rzeczy które są dla nich bliskie. Są jednak pewne zasady, których nie wolno złamać.
- Nigdy nie przychodź do skrzyni sam
- Nigdy nie otwieraj jej po zmroku
- Nigdy nie wyjmuj daru ofiarnego
Cztery lata później ma miejsce seria dziwnych zdarzeń, czyżby ktoś złamał zasady ?

Kolejna perełka o której tak mało się mówi.
Jeśli lubicie klimat z książek Kinga, ta wam się spodoba. Ona ma to „coś” że po plecach przechodzą ciarki. Mroczny sekret, zapomniana przyjaźń, krwawa zemsta za nie dotrzymanie słowa.
W książce są dwie linie czasowe, które się świetnie splatają. Wspólny mianownik - Skrzynia.
Fajnie napisana, krótkie rozdziały, nie irytujący...

więcej

mniej

Pokaż mimo to