Poetka znowu rozczula mnie swoim poetyckim podejściem do macierzyństwa, wiersz "Brzemię" jest obłędnie dobry, mam czasem tak, że jakiś wiersz, myśl, zestaw słów są tak doskonałe, że mam ochotę krzyczeć to całemu światu, to się właśnie dzieje teraz z Rodowską. Jestem osobą, która nie lubi dzieci, i to nie lekko, a bardzo, im młodszy człowiek, tym bardziej mnie odrzuca, a Rodowska pisze o niemowlętach, o częściach ich ciała, a ja wcale nie czuję obrzydzenia, o co bym siebie podejrzewała. W ogóle te wiersze takie mocno "dzieciate", ja jestem bezdzietna z wyboru, a poetka (tudzież podmiot liryczny) jest bardzo "dzietny z wyboru". Takie "mamowanie" to ja lubię, to jest właściwa osoba we właściwym miejscu - matka dziecku. Zdaje się, że ja po prostu lubię, kiedy się mówi elokwentnie, a treści, które napotykam o dzieciach i byciu matką nie są fajne, nie przedstawiają matki jako osoby światłej i mającej życie poza potomkiem, Rodowska odczarowuje mi ten mit, za co bardzo dziękuję.

Sporo tutaj utworów bardzo długich i zawiłych, wolę krótsze formy i mniej abstrakcyjne, ale i tak pozostaję wierną fanką poetki. Lubię jej różnego rodzaju przeróbki modlitw i pieśni religijnych, kapitalne.

Bardzo lubię także "Zbuntowany cmentarz", "Pyrrusowe zwycięstwo", "Stan posiadania". Przepiękne, dławią mnie z zachwytu.

Wyzwanie czytelnicze LC marzec 2021: Przeczytam książkę kierując się tagami z bazy LC: #poezjapolska (6).

Poetka znowu rozczula mnie swoim poetyckim podejściem do macierzyństwa, wiersz "Brzemię" jest obłędnie dobry, mam czasem tak, że jakiś wiersz, myśl, zestaw słów są tak doskonałe, że mam ochotę krzyczeć to całemu światu, to się właśnie dzieje teraz z Rodowską. Jestem osobą, która nie lubi dzieci, i to nie lekko, a bardzo, im młodszy człowiek, tym bardziej mnie odrzuca, a...