W kulturze muzułmańskiej mocno zakorzenione jest przekonanie, że to kobieta uosabia honor i godność rodziny w związku z tym honor mężczyzny powiązany jest z tym, jak w jego rodzinie prowadzą się kobiety. Mowa tu nie tylko o takich kwestiach jak zachowanie dziewictwa do ślubu czy wierność małżeńska, ale też o codziennych aspektach życia: skromnym ubiorze, posłuszeństwie wobec męża i pełnym poświęceniu się roli żony i matki.
Nieprzestrzeganie tych zasad może skończyć się dla muzułmańskich kobiet tragicznie i często prowadzi do zabójstw honorowych, które najczęściej popełniane są przez męża, ojca lub brata kobiety.
Czasem wystarczy tylko podejrzenie, że zrobiła coś, co może splamić honor mężczyzn.
Największą liczbę zabójstw honorowych odnotowuje się w Indiach i Pakistanie, ale kobiety giną w ten sposób na całym świecie, w tym w krajach europejskich gdzie od lat migrują muzułmanie.
Dla nas to niepojęte barbarzyństwo, dla muzułmanów niepisane prawo, stosowane od wieków.

Zaczynając moją czytelniczą przygodę z książkami Elif Shafak byłam przekona, że ten motyw prędzej czy później pojawi się w jej twórczości. I tak się stało za sprawę powieści "Honor", której lektura złamała moje serce i zburzyła spokój umysłu.
To wielowątkowa saga rodzinna, której głównymi bohaterkami są siostry bliźniaczki Pembe i Jamila, wychowane w religijnej tureckiej rodzinie. Pierwsza z nich wraz z mężem i dziećmi w nadziei na lepsze życie przenosi się do Wielkiej Brytanii, druga zostaje w rodzinnych stronach i jako zielarka i akuszerka poświęca się pomocy innym.
Nadal łączy je jednak wyjątkowa więź, która sprawia, iż mimo dystansu setek kilometrów są dla siebie największym wsparciem. To ogromnie cenne, zwłaszcza dla Pembe, której marzenia o harmonii i spokoju w nowej ojczyźnie nie wytrzymują konfrontacji z rzeczywistością.
Jej małżeństwo rozpada się a ona sama traci grunt pod nogami. Postanawia jednak zawalczyć o swoje szczęście jednak decyzja ta zapoczątkuje ciąg wydarzeń, których nie da się już zatrzymać a na którego końcu czeka śmierć.

Ta książka przeniosła mnie do świata zupełnie dla mnie nieznanego. Opowiedziana przez autorkę historia jeszcze raz uświadomiła mnie, że patrzenie na otaczającą nas rzeczywistość jedynie ze swojego punktu widzenia zawęża naszą perspektywę. To oczywiste, że po przeczytaniu tej książki kipiałam wściekłością i nie mogłam zasnąć tworząc w głowie alternatywne zakończenia tej opowieści jednak z drugiej strony miałam szansę poznać bliżej motywy, kulturowe i religijne, które stoją za czynami dla nas niepojętymi a dla muzułmanów będące sprawą honoru.
Zachęcam Was do lektury tej książki, choć nie będzie to miła opowiastka do poduszki. Warto jednak!

W kulturze muzułmańskiej mocno zakorzenione jest przekonanie, że to kobieta uosabia honor i godność rodziny w związku z tym honor mężczyzny powiązany jest z tym, jak w jego rodzinie prowadzą się kobiety. Mowa tu nie tylko o takich kwestiach jak zachowanie dziewictwa do ślubu czy wierność małżeńska, ale też o codziennych aspektach życia: skromnym ubiorze, posłuszeństwie...

Moje zamiłowanie do sag rodzinnych jest tak duże, że gdyby nie obawa przed monotematycznością, mogłabym wieść czytelnicze życie dość monotonnie – czytając jedną opowieść o wielopokoleniowej familii po drugiej. „Honor” autorstwa bodaj najpopularniejszej tureckiej pisarki na świecie, Elif Shafak, idealnie wpisuje się w konwencję moich ulubionych powieści, a przez wzgląd na famę autorki, która dotarła i do moich uszu, stanowił jedną z tych pozycji, których przeczytania dosłownie nie mogłam się doczekać.
Tytułowy ‘honor’ determinuje losy Topraków – zbiorowego bohatera powieści Shafak, od kilku pokoleń. Utożsamiany z władzą i kontrolą sprawowaną przez mężczyzn, uwidacznia się już w przeznaczeniu bliźniaczych sióstr – Pembe i Jamali, które poznajemy w ich rodzinnej kurdyjskiej wiosce. Choć Adem – przejezdny chłopak ze Stambułu, zakochuje się w drugiej z sióstr, ostatecznie poślubia Pembe, gdyż nad Jamalą wisi widmo hańby w postaci dyskusyjnego dziewictwa. Ta decyzja rozdziela bliźniaczki na zawsze – Pembe emigruje wraz z mężem i dziećmi do Anglii, Jamala zostaje akuszerką, której miejscowi przypisują nadprzyrodzone moce.
Małżeństwo Topraków próbuje przystosować się do nowych realiów zachodniego, nieznanego im świata, ale ich mentalność i obyczaje kulturowe pozostają w jawnej sprzeczności z wartościami obowiązującymi w nowym kraju. Gdy Adem porzuca żonę i trójkę nastoletnich dzieci dla innej kobiety, w rodzinie dochodzi do tragedii, która wstrząsa lokalną społecznością, a rodzinę Topraków rozbija na zawsze – najstarszy syn, Iskander, decyduje się popełnić honorowy mord na prowadzącej nieobyczajne życie matce...
Powieść Shafak nasuwa na myśl skojarzenie tumultu i chaosu stambulskiego bazaru – pojawia się tu wiele wątków, prym wiedzie narratorska polifonia, niczym w kulturowym tyglu mieszają się literackie konwencje. Autentyzm przedstawianych wydarzeń miesza się z oniryzmem i mistycyzmem wschodnich tradycji i wierzeń, wątki społeczne przeplata swoisty realizm magiczny. „Honor” angażuje czytelnika na wielu płaszczyznach i konfrontuje go z szeregiem niewygodnych pytań – jak skuteczność emigranckiej asymilacji chociażby. Zręcznie balansując pomiędzy magią a realizmem, Shafak udało się stworzyć baśń rodem z Dalekiego Wschodu, która niepokojąco mocno przypomina prawdziwe życie.

Moje zamiłowanie do sag rodzinnych jest tak duże, że gdyby nie obawa przed monotematycznością, mogłabym wieść czytelnicze życie dość monotonnie – czytając jedną opowieść o wielopokoleniowej familii po drugiej. „Honor” autorstwa bodaj najpopularniejszej tureckiej pisarki na świecie, Elif Shafak, idealnie wpisuje się w konwencję moich ulubionych powieści, a przez wzgląd na...

Opowieść bardzo przejmująca. Bardzo mnie poruszyła i polecam ja każdemu do przeczytania. Tak jak i w poprzedniej powieści Elif Safak zakończenie było niespodziewane, chociaż pewne wskazówki już zaczynały na to wskazywać. Smutne losy kobiet, które poniosły konsekwencje "splamionego honoru". Autorka nie ocenia, żadnego z bohaterów nie przedstawia w złym czy dobrym świetle, stara się po prostu przekazać historię widzianą z różnych perspektyw. Wszyscy są poniekąd ofiarami.

Opowieść bardzo przejmująca. Bardzo mnie poruszyła i polecam ja każdemu do przeczytania. Tak jak i w poprzedniej powieści Elif Safak zakończenie było niespodziewane, chociaż pewne wskazówki już zaczynały na to wskazywać. Smutne losy kobiet, które poniosły konsekwencje "splamionego honoru". Autorka nie ocenia, żadnego z bohaterów nie przedstawia w złym czy dobrym świetle,...

Świetna!

Świetna!

Tą powieścią - podobnie, jak czytelniczka przede mną - kończę znajomość z Elif Shafak. Zachwycił mnie "Bękart ze Stambułu", "Uczeń architekta". Każda następna powieść już nużyła, męczyła...
W tej autorka podjęła ważny temat problemów powstających na styku różnych kultur. To, co wśród jednych społeczności jest normą - inni uznają za dziwactwo, a nawet zbrodnię. Tak jest z okrutnym obrzędem obrzezania dziewczynek, nadal kultywowanym wśród emigrantów mieszkających w Europie. I tak jest z "honorowym" zabójstwem hańbiącej rodzinę kobiety. Tak, bo to dotyczy przede wszystkim kobiet. Nawet zgwałcona podlega temu prawu, bo przyniosła wstyd rodzinie.
Kobiety żyjące w Wielkiej Brytanii (i nie tylko tam) latami wciąż podlegają zasadom obyczajowości z rodzimego kraju. Jak rodzinę porzuci dla innej kobiety mężczyzna - temat jest przemilczany, lekceważony, przyjmowany, jak dopust boży, ot, karma taka...
Czytałoby się doskonale, gdyby nie konstrukcja. To moja kolejna książka z takim mykiem - pomieszania rozdziałów. A rozrzut czasu akcji jest spory. Owszem, każdy rozdział ma dokładną datę, ale mnie od połowy lektury chciało się rozerwać tom i poukładać sobie te rozdziały chronologicznie. Ciekawe, jaka wtedy byłaby to opowiastka?
Dodam, że akurat ta powieść jest napisana znakomitym, niemal przezroczystym językiem. Bez ulubionych przez pisarkę dywagacji, filozoficznych rozważań i wtłaczania wiedzy na temat. Za to mam niemal sensacyjne (niektóre, niestety, dość tanie i naciągane) zaskoczenia rodem z thrillera, a wynikające z mieszania czasów.
Szkoda.

Tą powieścią - podobnie, jak czytelniczka przede mną - kończę znajomość z Elif Shafak. Zachwycił mnie "Bękart ze Stambułu", "Uczeń architekta". Każda następna powieść już nużyła, męczyła...
W tej autorka podjęła ważny temat problemów powstających na styku różnych kultur. To, co wśród jednych społeczności jest normą - inni uznają za dziwactwo, a nawet zbrodnię. Tak jest z...

Spokojnie snuta fabuła, ciekawa, lekka, wielowątkowa, powoli i retrospekcyjnie odkrywająca historię rodziny imigrantów. Poruszająca trudne tematy w sposób prosty i przystępny.

Spokojnie snuta fabuła, ciekawa, lekka, wielowątkowa, powoli i retrospekcyjnie odkrywająca historię rodziny imigrantów. Poruszająca trudne tematy w sposób prosty i przystępny.

Po przeczytaniu 2/3 książki dotarło do mnie, że w żadnym stopniu nie dbam o losy jej bohaterów, których jest tam stanowczo za dużo, przez co nie da się do nich przywiązać emocjonalnie.
W książce panuje potworny bałagan anegdot i przemyśleń, które nie wnoszą kompletnie nic do fabuły. Po tytule książki spodziewałam się historii zgłębiającej zagadnienie zabójstw honorowych, a w zamian dostałam mało porywający dramat rodzinny.
Ogromne rozczarowanie.

Po przeczytaniu 2/3 książki dotarło do mnie, że w żadnym stopniu nie dbam o losy jej bohaterów, których jest tam stanowczo za dużo, przez co nie da się do nich przywiązać emocjonalnie.
W książce panuje potworny bałagan anegdot i przemyśleń, które nie wnoszą kompletnie nic do fabuły. Po tytule książki spodziewałam się historii zgłębiającej zagadnienie zabójstw honorowych, a...

Pierwszą książką Autorki, którą przeczytałam, była książka "Uczeń architekta". Naprawdę mi się podobała.

Ale to... melodramatyczne, nudne i męczące.
Słaba literatura, która próbuje podźwignąć się na ważnym temacie.
Okropnie tego nie lubię.

Turecki serial, który udaje, że jest Literaturą.

To koniec mojej przygody z Elif Safak.

Pierwszą książką Autorki, którą przeczytałam, była książka "Uczeń architekta". Naprawdę mi się podobała.

Ale to... melodramatyczne, nudne i męczące.
Słaba literatura, która próbuje podźwignąć się na ważnym temacie.
Okropnie tego nie lubię.

Turecki serial, który udaje, że jest Literaturą.

To koniec mojej przygody z Elif Safak.

Nie dałam rady tej książce. Przeczytałam do 100 strony i dałam sobie spokój. Jest tyle dobrych książek do przeczytania więc nie watro marnować czasu i oczu na takie tandetne pozycje.

Nie dałam rady tej książce. Przeczytałam do 100 strony i dałam sobie spokój. Jest tyle dobrych książek do przeczytania więc nie watro marnować czasu i oczu na takie tandetne pozycje.

,,Każdy człowiek musi mieć trochę przestrzeni. Potrzebna jest przestrzeni między tobą a twoim przeciwnikiem, między pięścią a celem, w który uderzasz, między jednostką a społeczeństwem, między przeszłością a teraźniejszością, między wspomnieniami a sercem..... We wszystkim, co robimy i przeżywamy, potrzeba nam trochę przestrzeni. Przestrzeń ma nas chronić."
Przestrzeni i takich książek, sobie i wszystkim czytającym, życzę.
Polecam

,,Każdy człowiek musi mieć trochę przestrzeni. Potrzebna jest przestrzeni między tobą a twoim przeciwnikiem, między pięścią a celem, w który uderzasz, między jednostką a społeczeństwem, między przeszłością a teraźniejszością, między wspomnieniami a sercem..... We wszystkim, co robimy i przeżywamy, potrzeba nam trochę przestrzeni. Przestrzeń ma nas chronić."
Przestrzeni i...