Bardzo dobra książka, w sam raz na wakacyjną lekturę :) Ciekawa, trzyma w napięciu, mnie osobiście spodobało się nagłe pojawienie się na scenie Rogera Casementa, lubię takie nawiązania do historii. Nie jest to książka skomplikowana, ale też nie "prosta". Na analizę zasługuje kwestia konstruktu autora wewnątrz powieści, ale nie chciałabym zdradzać więcej, by nie sugerować zakończenia ;) Polecam!

Bardzo dobra książka, w sam raz na wakacyjną lekturę :) Ciekawa, trzyma w napięciu, mnie osobiście spodobało się nagłe pojawienie się na scenie Rogera Casementa, lubię takie nawiązania do historii. Nie jest to książka skomplikowana, ale też nie "prosta". Na analizę zasługuje kwestia konstruktu autora wewnątrz powieści, ale nie chciałabym zdradzać więcej, by nie sugerować...

No dobra,zastanawiam się, co jest nie tak z tym gościem, ok,każdy ma jakiegoś bzika (cytat :),ale fantazje seksualne Pińola wywołują, nawet we mnie (hehe),odruch wymiotny, otóż w pierwszej książce tegoż autora,którą czytałem pt.Chłodny dotyk,pojawiają się istoty o zielonej,pokrytej łuskami, skórze zamieszkujące morskie czeluści, nazywane przez bohaterów "żabolami"(pomijam fakt budowy przez autora dość fajnego klimatu samotnej wyspy, samotnej latarni morskiej, samotnego latarnika - grunt dla opowieści jest dobry),i tak: pokraka płci żeńskiej dostaje się do ludzkiej niewoli, oczywiście latarnik w wolnych chwilach zaczyna ją bzykać, a ona to najwyraźniej lubi, w międzyczasie zboczek odpiera ataki zielonych stworów próbujących ją odbić (może oni wszyscy ją bzykali?hłehłe),pojawia się zmiennik latarnika i wpada w wir wydarzeń, w efekcie których również zaczyna bzykać zielonoskórą...
Pandora w Kongu opowiada o ekspedycji w głąb afrykańskiego lądu, książka próbuje nawiązywać do 19-sto wiecznych powieści przygodowych,ale słabo to wychodzi,nie to jest jednak ważne, zgadnijcie co wychodzi z otchłani ziemi w samym środku czarnego lądu?
Tak jest! Blady stwór płci żeńskiej, którego z miejsca członkowie ekspedycji zaczynają bzykać (jeden z nich się nawet na zabój zakochał)... masakra.
Na myśl, że wydałem na tą książkę 20zł puszczam pawia.Hawk.

No dobra,zastanawiam się, co jest nie tak z tym gościem, ok,każdy ma jakiegoś bzika (cytat :),ale fantazje seksualne Pińola wywołują, nawet we mnie (hehe),odruch wymiotny, otóż w pierwszej książce tegoż autora,którą czytałem pt.Chłodny dotyk,pojawiają się istoty o zielonej,pokrytej łuskami, skórze zamieszkujące morskie czeluści, nazywane przez bohaterów...

Przeczytałam tę książkę kilka lat temu, ale cały czas ją ciepło wspominam. Jest to szalona powieść fantastyczno-przygodowa, absolutnie przezabawna, od której nie mogłam się oderwać.
Warto czytać pozycje wydane przez Noir Sur Blanc - wydają naprawdę ciekawe, wartościowe pozycje.

Przeczytałam tę książkę kilka lat temu, ale cały czas ją ciepło wspominam. Jest to szalona powieść fantastyczno-przygodowa, absolutnie przezabawna, od której nie mogłam się oderwać.
Warto czytać pozycje wydane przez Noir Sur Blanc - wydają naprawdę ciekawe, wartościowe pozycje.

Uważam, że jest to książka o wiele mniej udana niż "Chłodny dotyk".
Fabuła wydaje się być dość infantylna - niczym tanie romansidła, o których wspomina bohater. Wiele razy powielany motyw powieści przygodowej z lekką dozą romansu. Chociaż tym razem trafia się parę momentów, w których można się uśmiechnąć, bądź które nas zaskakują.
Najbardziej mi się jednak rzucił w oczy psychologiczny profil bohaterów. Prawie wszyscy, włącznie z głównym bohaterem (który jest narratorem) i Marcusem są albo czarni, albo biali. Po przeczytaniu "Chłodnego dotyku", spodziewałem się jakiejś podróży w głąb duszy poszczególnych postaci - nic z tego. Otrzymałem nie tak źle napisaną powieść o lekko banalnej fabule, której autor postawił sobie za cel wcisnąć na siłę jakieś przesłanie.
Polecam przeczytać "Chłodny dotyk" i na tym poprzestać.

Uważam, że jest to książka o wiele mniej udana niż "Chłodny dotyk".
Fabuła wydaje się być dość infantylna - niczym tanie romansidła, o których wspomina bohater. Wiele razy powielany motyw powieści przygodowej z lekką dozą romansu. Chociaż tym razem trafia się parę momentów, w których można się uśmiechnąć, bądź które nas zaskakują.
Najbardziej mi się jednak rzucił w oczy...

Bardzo egzaltowana książka. Egzaltacja towarzyszy wszystkim bohaterom, którzy zetknęli się z zamieszkującym głęboko pod powierzchnią kongijskiej dżungli, sześciopalczastym plemieniem Tektonów. Szczególne zachwyty wzbudza w nich, nie do końca wiedzieć czemu, dobra w przeciwieństwie do współplemieńców, Tektonka. Thomas naiwnie, by nie napisać zbyt naiwnie, daje wiarę w nieprawdopodobną opowieść usłyszaną od skazanego na śmierć Marcusa. Mimo zgrabnej fabuły, wszystko tu przychodzi zbyt łatwo. Przykładem bezwolna postać Józka (dlaczego Murzyn ma na imię Józek w przeciwieństwie do innych bohateró obdarzonych angielskimi imionami? Oto należałoby spytać tłumaczy.),jego pojawienie się w Londynie, jest, podobnie jak cała książka, mało przekonywujące. W zamierzeniu Alberta Pinola miała powstać siążka o sztuce manipulacji, zbrodni i relatywności kary, pełna niejednoznacznych ocen. Dobrze, że historia wraca w ońcu spod ziemi do rzeczywistości, jednak wszystko to razem warte jest owego żółwia bez skorupy, mętnego dowodu podważającego teorię Darwina.

Bardzo egzaltowana książka. Egzaltacja towarzyszy wszystkim bohaterom, którzy zetknęli się z zamieszkującym głęboko pod powierzchnią kongijskiej dżungli, sześciopalczastym plemieniem Tektonów. Szczególne zachwyty wzbudza w nich, nie do końca wiedzieć czemu, dobra w przeciwieństwie do współplemieńców, Tektonka. Thomas naiwnie, by nie napisać zbyt naiwnie, daje wiarę w...