Absolutnie piękna, fascynująca literatura.

Absolutnie piękna, fascynująca literatura.

Książka nie jest łatwa i wymaga od czytelnika poświęcenia uwagi i czasu. Dotyka tematu sowietyzacji Wileńszczyzny w 1940/1941 roku i opisuje w bardzo pięknym języku postawy ludzi wobec rodzącego się totalitarnego systemu. Jest tutaj wiele postaci i nawet jeśli wydają się epizodyczni, to również ich zachowanie daje pole do refleksji. Czytając "Drogę donikąd" czytelnik ma radość z przebywania z literaturą piękną, choć sama tematyka napawa smutkiem. Polecam!!!

Książka nie jest łatwa i wymaga od czytelnika poświęcenia uwagi i czasu. Dotyka tematu sowietyzacji Wileńszczyzny w 1940/1941 roku i opisuje w bardzo pięknym języku postawy ludzi wobec rodzącego się totalitarnego systemu. Jest tutaj wiele postaci i nawet jeśli wydają się epizodyczni, to również ich zachowanie daje pole do refleksji. Czytając "Drogę donikąd" czytelnik ma...

Książka wybitna: napisana wspaniałym językiem, wielowarstwowa, wciągająca.
I, choć powstała w 1955 roku, a dotyczy lat 1940/41 - porażająco wręcz aktualna.
Dekoracje się zmieniły, istota marksistowskiego myślenia wcale. Można dojść do wniosku, że dekady jakie minęły od powstania "Drogi donikąd" najwyraźniej niczego nas nie nauczyły, skoro znowu wchodzimy do tego samego rynsztoka.
I tu jest być może odpowiedź, dlaczego pogrobowcy tamtego systemu tak bezwzględnie walczą z pamięcią i świadomością narodowej historii. A przecież tylko prawda jest ciekawa - i tylko ona ma wagę.

Książka wybitna: napisana wspaniałym językiem, wielowarstwowa, wciągająca.
I, choć powstała w 1955 roku, a dotyczy lat 1940/41 - porażająco wręcz aktualna.
Dekoracje się zmieniły, istota marksistowskiego myślenia wcale. Można dojść do wniosku, że dekady jakie minęły od powstania "Drogi donikąd" najwyraźniej niczego nas nie nauczyły, skoro znowu wchodzimy do tego samego...

.

.

Książka opisuje zmagania małżeństwa niegdyś inteligenckiego z nowym systemem. Ukazuje beznadziejność sytuacji ludzi którzy nie mogą zrozumieć systemu, nawet Ci którzy chcą się do niego dopasować są neutralizowani poprzez "wywózkę".
Obraz nędzy i rozpaczy.

Książka opisuje zmagania małżeństwa niegdyś inteligenckiego z nowym systemem. Ukazuje beznadziejność sytuacji ludzi którzy nie mogą zrozumieć systemu, nawet Ci którzy chcą się do niego dopasować są neutralizowani poprzez "wywózkę".
Obraz nędzy i rozpaczy.

[...]
Kto walczy z drogą, ten walczy z wolnością.
[...]
Droga jest czymś dla człowieka, bez czego życie jego byłoby wegetacją tylko.

𝗧𝗥𝗔𝗙𝗡𝗜𝗘 𝗢𝗗𝗗𝗔𝗡𝗘 𝗡𝗔𝗥𝗢𝗗𝗭𝗜𝗡𝗬 "𝗛𝗢𝗠𝗢 𝗦𝗢𝗩𝗜𝗘𝗧𝗜𝗖𝗨𝗦", 𝗪𝗬𝗪𝗢Ł𝗔𝗡𝗘 𝗪𝗦𝗭𝗘𝗖𝗛𝗢𝗕𝗘𝗖𝗡𝗬𝗠 𝗦𝗧𝗥𝗔𝗖𝗛𝗘𝗠 !
Trochę mi zajęło zanim zabrałam się za czytanie, a raczej wysłuchanie tej książki. I nie chodzi o niechęć, tylko o czas. Chciałam jej poświęcić go jak najwięcej i tak, żeby nic mnie nie rozpraszało. W pełni na to zasługuje.
Z tego miejsca chciałam serdecznie podziękować Apelajdzie Sękliwej za jej polecenie. Miałaś rację Moja Droga, że mi się spodoba.
To pierwsza część wojennej dylogii opowiadającej o losach pogranicza polsko-litewskiego, Wileńszczyzny. A jej znaczenie wykracza daleko poza ramy gatunku powieści historyczno- politycznej. Treść faktograficzna i wyrafinowanie psychologiczne bohaterów stawiają ją ponad innymi dziełami próbującymi opisać sowietyzację Polski i Litwy. To był trudny czas, jej wydanie przypadło na 1955 rok, który obfitował w wiele wydarzeń.
Autorowi udało się w dość sugestywny sposób oddać tę wszechobecną atmosfera lęku, napięcia i trwogi, jaka wtedy panowała wśród zwykłych, szarych ludzi.
Widać też, że jest to powieść w dużej mierze autobiograficzna. Doskonała proza, fikcja literacka, a między wierszami pełnokrwisty reportaż. Przejmujące świadectwo wobec okrucieństwa sowieckiego systemu, skierowanemu wobec mieszkańców ziem wschodnich, Polski i Litwy.
Przypomniała mi, mimowolnie Dostojewskiego.
O okupacji hitlerowskiej napisano już tyle książek, za to o okupacji sowieckiej, między innymi wschodnich regionów Polski niewiele można znaleźć i przeczytać, więc tym bardziej chciałabym, żeby "DROGA DONIKĄD" Józefa Maćkiewicza znalazła się na liście lektur obowiązkowych.
Mozaikowość poszczególnych historii tworzy wciągającą opowieść. A czytana przez wybitnego aktora Pana Mariusza Benoita to swego rodzaju rarytas czytelniczy.
W pełni zgadzam się z tym co napisał o książce Czesław Miłosz. To chyba najlepsza rekomendacja.
𝗦𝗭𝗖𝗭𝗘𝗥𝗭𝗘 𝗣𝗢𝗟𝗘𝗖𝗔𝗠 ! 𝗖𝗭𝗬𝗧𝗔𝗝𝗖𝗜𝗘; 𝗦Ł𝗨𝗖𝗛𝗔𝗝𝗖𝗜𝗘 ! 𝗪𝗔𝗥𝗧𝗢 !

[...]
W tej powieści autor wykazuje zdumiewający dar operowania realiami z codziennego życia małych ludzi. Żaden z prozaików rezydujących w Polsce nie potrafi tak jak on tworzyć postaci kilkoma pociągnięciami pióra, i to bez psychologizmów, prawie bez opisu, pokazując gest, westchnienie, spluniecie. W porównaniu z nim w Związku Literatów w Warszawie nie ma ani jednego realisty. To oni sa wykorzenieni, nie on. Książka Mackiewicza jest czymś nieskończenie wyższym niż świadectwa historyczno-polityczne.
Czesław Miłosz, Kultura, Paryz, grudzień 1956

~~~~~~~~~~~~~~~~~
𝗗𝗟𝗔 𝗖𝗜𝗘𝗞𝗔𝗪𝗦𝗞𝗜𝗖𝗛 :
𝗞𝗮𝗹𝗲𝗻𝗱𝗮𝗿𝗶𝘂𝗺 𝘄𝘆𝗱𝗮𝗿𝘇𝗲ń 𝘄 𝗣𝗼𝗹𝘀𝗰𝗲 - 𝟭𝟵𝟱𝟱 𝗿𝗼𝗸
https://historia.interia.pl/prl/news-1955-r-kalendarium-wydarzen-w-polsce,nId,2354356

[...]
Kto walczy z drogą, ten walczy z wolnością.
[...]
Droga jest czymś dla człowieka, bez czego życie jego byłoby wegetacją tylko.

𝗧𝗥𝗔𝗙𝗡𝗜𝗘 𝗢𝗗𝗗𝗔𝗡𝗘 𝗡𝗔𝗥𝗢𝗗𝗭𝗜𝗡𝗬 "𝗛𝗢𝗠𝗢 𝗦𝗢𝗩𝗜𝗘𝗧𝗜𝗖𝗨𝗦", 𝗪𝗬𝗪𝗢Ł𝗔𝗡𝗘 𝗪𝗦𝗭𝗘𝗖𝗛𝗢𝗕𝗘𝗖𝗡𝗬𝗠 𝗦𝗧𝗥𝗔𝗖𝗛𝗘𝗠 !
Trochę mi zajęło zanim zabrałam się za czytanie, a raczej wysłuchanie tej książki. I nie chodzi o niechęć, tylko o czas. Chciałam jej poświęcić go jak najwięcej i...

Po pierwsze - książka jest napisana przepięknym językiem. Opisy scenerii towarzyszace wydarzeniom są tak dokładne, szczegółowe. Autor bardzo dba o detale. Bardzo lubię w literaturze pewien brak dosłowności, brak prymitywnej wulgarności. Pomimo, że ksiązka dotyczy bardzo cięzkich czasów, ludzkiej niedoli, która skłania do najprostszych środków opisujących sytuację, Autor nie wkłada w usta bohaterów tak chętnie i powszechnie dziś używanych przekleństwt. Mimo to czytelnik nie ma problemu z rozpoznaniem uczuć targających bohaterami książki.
Powieść nie jest dla kazdego. Książka ma ciężki, przytłaczający klimat. Pełna jest przmyśleń dotyczących właściwej postawy, stosunku do państwa, ustroju, etc. Pełana jest dylematów moralnych, zderzają się tu różne kultury ( o ile ruski ład sowiecki mozna nazwać kulturą, raczej antykulturą). Wszechobecna jest beznadzieja, bieda i szarość. Ostatnio taki klimat poczułem w "chacie za wsią", która jest oczywiście książką o zupełnie innej tematyce. Genaralnie, książka trudna w odbiorze, depresyjna, ciekawa. Czytana w listopadowe wieczory wymaga wspomagania alkoholem ;-)

Po pierwsze - książka jest napisana przepięknym językiem. Opisy scenerii towarzyszace wydarzeniom są tak dokładne, szczegółowe. Autor bardzo dba o detale. Bardzo lubię w literaturze pewien brak dosłowności, brak prymitywnej wulgarności. Pomimo, że ksiązka dotyczy bardzo cięzkich czasów, ludzkiej niedoli, która skłania do najprostszych środków opisujących sytuację, Autor...

mój ranking powieści Mackiewicza:

1. Sprawa pułkownika Miasojedowa (+skala refleksji historiograficzno-kulturowej, - pospieszna, nierówna druga część)
2. Droga donikąd (+unikatowy obraz rozpaczy w wydaniu erotyczno-politycznym, - postacie kobiece)
3. Kontra (międzynarodowa skala epicka nadająca się na film, - rusofilia)
4. Lewa wolna (+ "Stendhal: powieść to lustro, przechadzające się po gościńcu", tu w wydaniu wojennym, - za dużo o Polakach
5. Nie trzeba głośno mówić (+ wileńskie realia okupacyjne, - publicystyczne zacięcie)
6. Karierowicz (+ambitny plan powieści o opinii publicznej, - kiepskie, szkicowe wykonanie)

mój ranking powieści Mackiewicza:

1. Sprawa pułkownika Miasojedowa (+skala refleksji historiograficzno-kulturowej, - pospieszna, nierówna druga część)
2. Droga donikąd (+unikatowy obraz rozpaczy w wydaniu erotyczno-politycznym, - postacie kobiece)
3. Kontra (międzynarodowa skala epicka nadająca się na film, - rusofilia)
4. Lewa wolna (+ "Stendhal: powieść to lustro,...

Najlepsza powieść Mackiewicza, no wahałabym się jeszcze między "Sprawą pułkownika". "Lewa wolna", "Kontra" i "Nie trzeba głośno" to publicystyka, w miarę sprawnie ubrana w formę narracyjną, niemniej ten publicystyczny rys cały czas wyziera i przeszkadza.

"Droga" jest w ogóle unikatowa jak na Mackiewicza, a to ze względu na jej kameralność (no, jest jeszcze "Karierowicz"). Stąd rozbudowa postaci do rozmiarów raczej u autora niespotykanych. Ciekawy wątek autobiograficzny, Mackiewicz coś na ten temat wiedział: chodzi mi o jednoczesny związek z kilkoma kobietami. Jednak tym co najbardziej chwyta za gardło jest poczucie zaciskającej się pętli, rozpaczy i rosnącej beznadziei. Jest wiele książek o rozpaczy, każda inna, i ta też jest inna, niby behawioryzm, ale swoisty.

Najlepsza powieść Mackiewicza, no wahałabym się jeszcze między "Sprawą pułkownika". "Lewa wolna", "Kontra" i "Nie trzeba głośno" to publicystyka, w miarę sprawnie ubrana w formę narracyjną, niemniej ten publicystyczny rys cały czas wyziera i przeszkadza.

"Droga" jest w ogóle unikatowa jak na Mackiewicza, a to ze względu na jej kameralność (no, jest jeszcze "Karierowicz")....

Absolutnie genialna! Przepięknie napisana, bardzo mądra, porusza nie tylko trudną tematykę historyczną, w tym niełatwe relacje między narodami zamieszkującymi Wschodnie Kresy Rzeczypospolitej, ale zawiera też dyskusje i rozważania o charakterze intelektualnym i etycznym. Wielkie dzieło o losach ludzi, którzy z dnia na dzień stanęli oko w oko z nieludzkim, obcym sobie systemem komunistycznym i tym samym zostali postawieni w sytuacji wymagającej od nich zweryfikowania własnego człowieczeństwa.

Akcja powieści dzieje się na Kresach Wschodnich, już „wyzwolonych” przez Armię Czerwoną, która „wkroczyła” do Polski 17 września 1939, a kończy w przededniu niemieckiej operacji „Barbarossa”. Józef Mackiewicz porusza problem bierności ludzi, styranizowanych terrorem, przepełnionych strachem, bezczynnie przyglądających się temu, jak ich sąsiedzi czy znajomi są wyłapywani przez Sowietów i wywożeni do łagrów. Zdaniem autora, najgorszy jest strach przed samym strachem.

„Największe wrażenie wywarł na mnie kiedyś opis jakiegoś zatonięcia okrętu: jak ludzie walczyli o miejsce w łodziach ratunkowych, spychając się nawzajem, jak mąż odpływał w morzu dalej od swej żony, która go błagała o ratunek, a on, nieprzytomny ze strachu, bał się, żeby go nie uchwyciła za nogę czy rękę i nie pociągnęła w dół. Jakaś matka w ten sposób odepchnęła od siebie rodzone dziecko i tak dalej. To jest właśnie najstraszniejsze ze strasznych, że żaden człowiek nie wie właściwie, jak pod wpływem strachu możne postąpić i jak postąpi”.

„Droga donikąd” jest dziełem wybitnym, toteż nie ma co się dziwić, że doznałam ciężkiego ataku zachwytu, a na koniec rozkleiłam się na maksa. Emocje niewątpliwie podbił mi Mariusz Benoit. Mając na uwadze znakomicie przez tego pana czytaną „Sprawę pułkownika Miasojedowa” (nieustająco polecam!),także tym razem zdecydowałam się na audiobook. I przepadłam! Targana skrajnymi uczuciami – od głośnego śmiechu, kiedy pan Mariusz przechodzi w tryb „samych swoich”, aż po łzy wzruszenia. Niekończąca się duchowa uczta.

Mam za sobą wiele znakomicie czytanych audiobooków, ale lektorski kunszt Mariusza Benoit jest jakby stworzony do dzieł Mackiewicza, talenty obu panów się uzupełniają, tworząc absolutne arcydzieło. W moim audiobookowym rankingu duet Mackiewicz-Benoit nie ma sobie równych. Najszczerzej i z głębi serca polecam.

Absolutnie genialna! Przepięknie napisana, bardzo mądra, porusza nie tylko trudną tematykę historyczną, w tym niełatwe relacje między narodami zamieszkującymi Wschodnie Kresy Rzeczypospolitej, ale zawiera też dyskusje i rozważania o charakterze intelektualnym i etycznym. Wielkie dzieło o losach ludzi, którzy z dnia na dzień stanęli oko w oko z nieludzkim, obcym sobie...