Tom poświęcony Erazmowi przywitałem z dużym entuzjazmem – niezbyt obszerny i traktujący o filozofie z czasów przed Kartezjuszem. Idealna odskocznia od dwudziestowiecznej filozofii systemowej.

Tak przynajmniej sądziłem, większość tomu bowiem składa się z chyba najobszerniejszej w kolekcji biografii, w której dzieła Erazma zdają się tylko notatką na marginesie. Liczyłem na scholastyczne problemy filozoficzne, omówienie wybranych koncepcji i zagłębienie się w metafizykę lub teologię. Zamiast tego dostałem szczegółową biografię kogoś, kto sporo podróżował, jednak kogo podróże nie miały tak dużego znaczenia na wykładnię. O powiązaniu filozofa z Lutrem było mało. O „Pochwale głupoty” jeszcze mniej. Autor nie napisał nawet akapitu o śmierci Erazma, choć o jego życiu rozpisywał się do osiemdziesiątej strony.

Liczyłem na więcej. Zamiast tomu o filozofii dostałem co najwyżej książkę dla przyszłych księży, którzy wolą uczyć się historii życia niż historii myśli. Do tego liczne błędy, które powinna wyłapać korekta. Pięć na dziesięć gwiazdek.

Tom poświęcony Erazmowi przywitałem z dużym entuzjazmem – niezbyt obszerny i traktujący o filozofie z czasów przed Kartezjuszem. Idealna odskocznia od dwudziestowiecznej filozofii systemowej.

Tak przynajmniej sądziłem, większość tomu bowiem składa się z chyba najobszerniejszej w kolekcji biografii, w której dzieła Erazma zdają się tylko notatką na marginesie. Liczyłem na...