Książka przypomina przydługi, nudny artykuł, przepełniony nieistotnymi szczegółami. Z trudem dobrnęłam do końca

Książka przypomina przydługi, nudny artykuł, przepełniony nieistotnymi szczegółami. Z trudem dobrnęłam do końca

Chyba najlepsza biografia jaką czytałam z naprawdę genialnie pomyślanym początkiem i sympatycznym narratorem. Życie komika nie przypominało komedii tylko tragedii. Mimo licznych przeciwności losu osiągną sukces w obranej przez siebie karierze

Chyba najlepsza biografia jaką czytałam z naprawdę genialnie pomyślanym początkiem i sympatycznym narratorem. Życie komika nie przypominało komedii tylko tragedii. Mimo licznych przeciwności losu osiągną sukces w obranej przez siebie karierze

👍👍👍👍👍👍👍

👍👍👍👍👍👍👍

Można się dowiedzieć czegoś ciekawego.

Można się dowiedzieć czegoś ciekawego.

Biografie znanych osób – przynajmniej te wartościowe - najczęściej tworzone są bądź to przez historyków, bądź pisarzy. Te pierwsze dokładniej wyczerpują materiał historyczny o swoim bohaterze i przekazują więcej informacji. Z kolei te drugie z założenia nie są kompendium wiedzy o opisywanej postaci i koncentrują się na tych jej cechach czy wydarzeniach z życia, które dany pisarz uważa za najciekawsze. I jako takie przedstawia je w sposób tak zajmujący, że zainteresowany czytelni zapamięta z nich więcej, niż z prac historyków.
Niewątpliwie zatem biografie literackie czyta się szybciej i łatwiej, za sprawą języka ich autora oczywiście. A gdy tenże – jak Michaił Bułhakow – potrafił wyczarować obrazy i z przeszłości, i z teraźniejszości jak i z własnej fantazji, przychodzi to tym łatwiej.
Tak to rosyjski geniusz prozy wziął na warsztat francuskiego mistrza teatru. I opisał jego życie od urodzin do śmierci, a nawet kontrowersyjnego pogrzebu. Lekkie pióra Bułhakowa pozwala zapoznać się z życiem mieszczańskiego syna, który w zasadzie stworzył francuski teatr, a w swoich komediach zawarł mnóstwo prawdy o człowieku.
Ale to także – zapewne aluzyjna – historia zmagania się twórcy z władzą – i to zarówno państwową – w tym przypadku królewską, jak i ideologiczną – czyli kościołem katolickim, który nie chciał dopuścić do pochówku Moliera. Nie mogąc pokonać go za życia, chciał upokorzyć jego bliskich po śmierci (cóż, praktyki nadal aktualne niestety). Niektórzy mogą widzieć tu paralelę ze Stalinem i komunizmem (król i kościół). Ten pierwszy pozwalał przeżyć mimo konfliktu (u Moliera) lub ignorowania (u Bułhakowa) drugiego. A może to po prostu interpretacja powstałą post factum?
Tak czy inaczej przeczytać warto. Tym bardziej, że jak podkreślają biografowie autora – Bułhakow nie doczekał ani druku ani adaptacji scenicznej swojej książki.

Biografie znanych osób – przynajmniej te wartościowe - najczęściej tworzone są bądź to przez historyków, bądź pisarzy. Te pierwsze dokładniej wyczerpują materiał historyczny o swoim bohaterze i przekazują więcej informacji. Z kolei te drugie z założenia nie są kompendium wiedzy o opisywanej postaci i koncentrują się na tych jej cechach czy wydarzeniach z życia, które dany...

Z zaskoczeniem znalazłem Bułhakowa jako biografa, a z jeszcze większym, że taki w tym dobry. Może dlatego, że tak wiele Autor i bohater mieli ze sobą wspólnego. Cenzura (partyjna /kościelna),obu panom dawała się we znaki, ostracyzm i konflikt z panującymi władcami też obu życia nie ułatwiał. Dla nas współczesnych: nienawiść kościoła katolickiego do autora Tartuffe'a, praktycznie uniemożliwiła jego godny pochówek. Brzmi znajomo?

Z zaskoczeniem znalazłem Bułhakowa jako biografa, a z jeszcze większym, że taki w tym dobry. Może dlatego, że tak wiele Autor i bohater mieli ze sobą wspólnego. Cenzura (partyjna /kościelna),obu panom dawała się we znaki, ostracyzm i konflikt z panującymi władcami też obu życia nie ułatwiał. Dla nas współczesnych: nienawiść kościoła katolickiego do autora Tartuffe'a,...

Do tej książki przymierzałam się dość długo. Pamiętam, jak przed laty z ciekawością oglądałam serial o życiu Moliera. Intrygujące życie w innej epoce, w ciekawych czasach. Jak temat potraktował Michaił Bułhakow? Ciekawy jest początek tej historii: rozmowa z akuszerką, która 13 stycznia 1622 przyjmuje poród Poquelin. Ooo, gdyby akuszerka wiedziała, kogo przywitała na tym padole. "Pani Poquelin już nigdy więcej nie urodzi takiego dziecka, nie urodzi też dziecka takiego żadna inna kobieta w ciągu kilku najbliższych stuleci. " Jakie było życie Moliera? Jako młody chłopak z dobrego mieszczańskiego domu zakochał się w młodej aktorce Magdalenie. To właśnie z nią założył teatr w Paryżu, sam od dzieciństwa kochał teatr. I pomyśleć, że Molier miał pielęgnować tradycje rodzinne – miał zostać tapicerem. Dużo trudu kosztowało go, by wyjawić swojemu ojcu prawdę o marzeniach, o chęci zdobywania wiedzy. Pierwsze przedsięwzięcie teatralne jednak nie udaje się. Molier wraz ze swoim teatralnym zespołem udaje się na prowincję, gdzie wystawia sztuki dla gawiedzi. Popularność tego wędrownego teatru jest coraz większa, w końcu nadchodzi czas, kiedy molierowska trupa występuje przed samym królem. Dlaczego Bułhakow zajął się życiem Moliera? Być może kluczem do odpowiedzi na to pytanie jest zakończenie tej biografii, w której czytamy, że praktycznie po wielkim dramatopisarzu niewiele zostało. Właściwie nawet nie wiadomo, czy w mauzoleum zostały pochowane szczątki Moliera, czy kogoś innego. Do dzisiejszych czasów nie zachowały się ani rękopisy ani listy. Być może strawił je pożar, być może zniszczył je jakiś fanatyk.

Do tej książki przymierzałam się dość długo. Pamiętam, jak przed laty z ciekawością oglądałam serial o życiu Moliera. Intrygujące życie w innej epoce, w ciekawych czasach. Jak temat potraktował Michaił Bułhakow? Ciekawy jest początek tej historii: rozmowa z akuszerką, która 13 stycznia 1622 przyjmuje poród Poquelin. Ooo, gdyby akuszerka wiedziała, kogo przywitała na tym...

Czy można kogoś znać, jeśli tego kogoś nigdy się nie spotkało? Czy można wyczytać biografię kogoś, kto pisze sztuki teatralne, a z kim się nawet nie zamieniło słowa? Sztuki teatralne, jakże to brzmi górnolotnie, raczej komedie, paszkwile i farsy - czy ktoś taki ma swój żywot wypisany na twarzy? Czy dialogi wkładane w usta aktorów są odbiciem psychiki ich autora? Jak to jest między pisarzem, a … pisarzem?
Pytań tak wiele, odpowiedzi tak mało, a tu gra się toczy. Gra na słowa, na historię, gra o wielką stawkę. Bo na szali rozważań MONSIEUR Jan Baptysta Poquelin – późniejszy Molier (i uwaga lata 1622 – 1673!) oraz Michaił Bułhakov (lata 1891 – 1940!). Dwie sławy pióra. Dwóch klasyków literatury światowej. Dwóch arcy-wielkich-mężczyzn. Ciężar na szalach rozkłada się równomiernie, co nie dziwi absolutnie. Mnie w ogóle, bo po „Życiu Pana Moliera” nabrałam przekonania, że tak już zostanie.
Oto on, skromny najstarszy syn tapicera Poquelina wychowany w „małpim domu”. Oto chłopak, którego kochany dziadek Louis Cresse zapoznaje z teatrem. Z samym diabłem doprawdy, bo owa zażyłość potrwa aż do śmierci Moliera. A wszystko zaczęło się w niskiej, ciemnej sali Hotelu de Bourgogne. Tu Jan Baptysta Poquelin obejrzał pierwsze tragedie, tragifarsy, tragikomedie, dramaty i widowiska sielankowe. Od tych desek zaczęło się w życiu Moliera nowe pragnienie oraz plan na siebie. Nie został prawnikiem wedle życzeń ojca. Nie został też tapicerem, co zraniło ojca jeszcze bardziej. Poszedł do kolegium paryskiego (późniejszego liceum Louis-le-Granda),by w ciągu pięciu lat nauki jeszcze bardziej zasmakować w teatrach.
I poszło.
Zaczęły się kurtyny, tworzenie własnej trupy aktorskiej, sztuk pisanie i granie. Próby i porażki, występy i gwizdy, poniżanie, wyszydzanie i zła renoma pośród publiczności i krytyków. Molier poznał każdy smak kariery. Każdą jego szczyptę. Lecz kimże by był, gdyby nie porażki i kłopoty właśnie, które są takim samym elementem życia, jak szczęśliwe chwile. Bo, jak się okazało - to Wielka Sztuka znosić trudy z godnością, to one przecież wzbogacają i umacniają wiarę w siebie. Wielka Sztuka narodziła się i w duszy Moliera, choć czy farsy i pamflety są Sztuką przez duże S? Czy prześmiewcze komedie zasługują na deski teatralne? Czy są ich godne? Szybko odpowiem, że TAK – pod jednym jednak warunkiem. Że ich autorem jest MONSIEUR Molier.
Ojciec powinien być z niego dumny. I choć tapicerstwo z aktorstwem nie mają z sobą po drodze (i dobrze),to jak się okazuje z rodziny tapicerów wyrosnąć może wyjątkowy, najznamienitszy pisarz – Pan Molier.
Bułhakov podjął się arcytrudnego zadania - wziął na warsztat biografię i żywot Jana Baptysty Poquelina. Sięgnął po fakty i ubrał je w słowa, a te przerzucił na karty powieści. I co powstało? Perła. Dosłownie perła o wyjątkowej wartości. Przypomina mi nieco „Pasję Życia” Irvinga o Vincencie Van Goghu, którą też postawiłam w panteonie dzieł ponad podziałami. Podobnie jest z „Życiem Pana Moliera”, które wymyka się wszelkim kwalifikacjom i zaszeregowaniom. Ucieka z rankingów, bo – według mnie – rankingi tylko zaniżają jego wartość. To mistrzostwo pióra samo w sobie. Wpadłam w czytelniczy trans i zachwyt. Czas się zatrzymał, dzień i noc zlepiły się w jedno, a ja, otumaniona historią, oniemiałam podczas lektury. Bułhakov mnie oczarował. I nie pamfletem, nie tragifarsą – nic z tych rzeczy. Bułhakov oczarował mnie postacią Moliera, ale i swoim piórem. Swoją lekkością pisania, zabawą słów i lekkim, acz wyrafinowanym, przenoszeniem umysłu czytelnika w inną rzeczywistość. Traciłam orientację, przenosiłam się na deski teatrów, siedziałam pośród publiczności tłoczącej się na widowni i klaskałam. Klaskałam. Niesiona emocjami dałam się porwać totalnie. Autor udowodnił, że nie bez kozery znalazł się w panteonie klasyków światowej literatury. Nie znam „Mistrza i Małgorzaty” (lektura ciągle przede mną),ale po „Życiu Pana Moliera” zakochałam się w Michaile Bułhakovie całą sobą.
ocena 10/6 - wspaniała

Czy można kogoś znać, jeśli tego kogoś nigdy się nie spotkało? Czy można wyczytać biografię kogoś, kto pisze sztuki teatralne, a z kim się nawet nie zamieniło słowa? Sztuki teatralne, jakże to brzmi górnolotnie, raczej komedie, paszkwile i farsy - czy ktoś taki ma swój żywot wypisany na twarzy? Czy dialogi wkładane w usta aktorów są odbiciem psychiki ich autora? Jak to jest...

Autor: Michaił Bułhakow
Tytuł: Życie pana Moliera
Wydawnictwo:Wydawnictwo MG
Premiera: 2021-01-27

Michaił Bułhakow uważał Moliera za kogoś szczególnie mu bliskiego, choć Molier miał więcej szczęścia jako pisarz: jego sztuki były wystawiane, sam w nich grywał i cieszył się zasłużoną sławą. Bułhakow przeciwnie – Życia pana Moliera nigdy nie ujrzał w druku ani na scenie. Powieść trafiła do czytelników 22 lata po śmierci autora. W Życiu pana Moliera Michaił Bułhakow przedstawia pełną upokorzeń i rozczarowań egzystencję twórcy, którego współcześni nie doceniają, gdyż swym geniuszem przerasta otoczenie o całe epoki, a jego losy zależą od kaprysu tyrana. Losy Bułhakowa również zależały od tyrana, przejmująco brzmią więc ostatnie słowa powieści: „…ja, któremu nigdy nie będzie sądzone go zobaczyć, przesyłam mu na pożegnanie moje pozdrowienie”. Bardzo długo czekałam, aż będę mogła sięgnąć po tą książkę, odkąd tylko ją zobaczyłam, ogromnie mnie zaciekawiła. Z przykrością musze jednak stwierdzić, że jest to moje największe rozczarowanie w 2021 roku. Moim zdaniem, ta książka jest bardzo nijaka, opowiada o wszystkim i o niczym, niby miała być to biografia Moliera, a w wielu rozdziałach nawet nie było o nim mowy. Niestety nie znajdziemy tutaj ani pięknego stylu, ani jezyka, a tym bardziej już interesującej akcji. Z ogromnym bólem na sercu, musze wam powiedzieć, że była to ogromna strata czasu… 3/10

Autor: Michaił Bułhakow
Tytuł: Życie pana Moliera
Wydawnictwo:Wydawnictwo MG
Premiera: 2021-01-27

Michaił Bułhakow uważał Moliera za kogoś szczególnie mu bliskiego, choć Molier miał więcej szczęścia jako pisarz: jego sztuki były wystawiane, sam w nich grywał i cieszył się zasłużoną sławą. Bułhakow przeciwnie – Życia pana Moliera nigdy nie ujrzał w druku ani na scenie....

Bardzo długo czekałam, aż będę mogła sięgnąć po tą książkę, odkąd tylko ją zobaczyłam, ogromnie mnie zaciekawiła. Z przykrością musze jednak stwierdzić, że jest to moje największe rozczarowanie w 2021 roku. Moim zdaniem, ta książka jest bardzo nijaka, opowiada o wszystkim i o niczym, niby miała być to biografia Moliera, a w wielu rozdziałach nawet nie było o nim mowy. Niestety nie znajdziemy tutaj ani pięknego stylu, ani jezyka, a tym bardziej już interesującej akcji. Z ogromnym bólem na sercu, musze wam powiedzieć, że była to ogromna strata czasu…

Bardzo długo czekałam, aż będę mogła sięgnąć po tą książkę, odkąd tylko ją zobaczyłam, ogromnie mnie zaciekawiła. Z przykrością musze jednak stwierdzić, że jest to moje największe rozczarowanie w 2021 roku. Moim zdaniem, ta książka jest bardzo nijaka, opowiada o wszystkim i o niczym, niby miała być to biografia Moliera, a w wielu rozdziałach nawet nie było o nim mowy....