Świetnie napisana. Psychologicznie subtelna. Pozwala spojrzeć na Ukrainę początku wieku XX i współczesną z dwóch perspektyw: szerokiej historycznej oraz indywidualnej, ukazującej osobiste losy polityka Wacława Lipińskiego oraz autorki. Te ostatnie nie są bynajmniej przypadkowym wtrętem autobiograficznym, lecz ściśle wiążą się z tytułowym problemem "zapomnienia". Zapomnienia wydarzeń i losów ludzi. Czas płynie trawiąc wszystko i niszcząc, ale skutki trwają: w historii Ukrainy, w konstrukcji psychicznej ludzi ją zamieszkujących. Niekiedy udaje się je odkryć, opowiedzieć i spróbować zrozumieć teraźniejszość.

Świetnie napisana. Psychologicznie subtelna. Pozwala spojrzeć na Ukrainę początku wieku XX i współczesną z dwóch perspektyw: szerokiej historycznej oraz indywidualnej, ukazującej osobiste losy polityka Wacława Lipińskiego oraz autorki. Te ostatnie nie są bynajmniej przypadkowym wtrętem autobiograficznym, lecz ściśle wiążą się z tytułowym problemem "zapomnienia"....

Ta książka przywraca polskiej świadomości postać kiedyś z niej wypchniętą i skazaną na "damnatio memoriae".

No bo który Polak nie oburzyłby się, gdy syn dobrej szlacheckiej rodziny z Wołynia Wacław Lipiński - student UJ w początkach 20. wieku - nagle wymyśla sobie że zostanie... Ukraińcem Wiaczasławem Łypyńskim i ważną postacią ukraińskiego ruchu niepodległościowego (po tzw. stronie hetmańskiej, nie petlurowskiej)?

Który? Ano taki, który nie pamięta - a raczej: nie wie lub też wcale nie chce wiedzieć - że polskość była wtedy przedmiotem wyboru. I to nie tylko dla tych asymilujących się do kultury polskiej, ale też i dokonujących przeciwnego wyboru.

A bynajmniej nie było ich znów tak niewielu - ale uznająca się za "zdradzoną" polskość nie chciała ich nawet wspominać. Najsłynniejszym był wnuk Aleksandra Fredry hrabia Roman Szeptycki - czyli unicki metropolita Lwowa 1900-1944 Andrej Szeptyćkyj (brat generała WP Stanisława Szeptyckiego).

A dopiero przecież niedawno "odpomniano" choćby pomnikową postać prof. Michała Romera z wileńskiej socjety tych samych lat, o których traktuje "Zapomnienie", a który po I wojnie wybrał litewskość (choć Piłsudski proponował go na przywódce tzw. Litwy Środkowej w 1920 r. - takiej naszej wersji "zielonych ludzików" w Donbasie).

A że taki ktoś jak Lipiński/Łypyński ściąga na siebie gniew nacjonalistów z obu stron, to w sumie lepiej, że nie doczekał on najgorszych czasów relacji polsko-ukraińskich. UPA na pewno by mu nie darowała pochodzenia.... Zresztą AK też pewnie by mogła jakąś akcję tego typu podjąć

Sama książka ma parę słabych punktów (choćby naciągany nieco wątek różnych problemów samej Autorki),ale jako całość broni się z powodów, o których na wstępie...

Ta książka przywraca polskiej świadomości postać kiedyś z niej wypchniętą i skazaną na "damnatio memoriae".

No bo który Polak nie oburzyłby się, gdy syn dobrej szlacheckiej rodziny z Wołynia Wacław Lipiński - student UJ w początkach 20. wieku - nagle wymyśla sobie że zostanie... Ukraińcem Wiaczasławem Łypyńskim i ważną postacią ukraińskiego ruchu niepodległościowego (po...