Nie do końca wiem, co sądzić o tym tomie – źródłem większości mojej irytacji jest wątek, który uważam zasadniczo za dobry, czyli powoli rozwijający się romans Simona i Miriamele. Z jednej strony bardzo się cieszę, że autor przyjmuje konsekwencje swoich wyborów narracyjnych i Miriamele nie może po prostu rzucić się Simonowi w ramiona po tym, co przeżyła z Aspitisem. Więc jej rezerwa, chłód a nawet pewna kapryśność wobec niezdarnie zalecającego się do niej Simona jest w pełni uzasadniona. Sam Simon próbuje zachowywać się jak rycerz z romansu, ale widać, że nie przychodzi mu to naturalnie. Natomiast bardzo irytuje mnie scena, w której Miriamele wyznaje Simonowi prawdę – a on się obraża, wybiega i potem czuje się zdradzony i się do niej nie odzywa. I rozumiem, że chłopak mógł się tak poczuć, ale autor zdaje się to przedstawiać jako jedynie uzasadnioną reakcję. A to umacnia szkodliwe przekonanie, że kobieta, by być godną miłości, szacunku i pożądania, powinna nie mieć wcześniej żadnych relacji seksualnych. Te same standardy nie odnoszą się do mężczyzn – Simon nie zwraca żadnej uwagi na fakt, że całował się z dziewczyną po bitwie o Kamień Rozstania, i zaszłoby to na pewno dalej, gdyby nie nagłe zjawienie się Aditu. A w przeciwieństwie do Miriamele Simon ani nie został zmanipulowany, ani nie znajdował się w sytuacji bez wyjścia, ani nawet dziewczyna mu się nie podobała. I tak, wiem, że w czasach, którymi się autor inspiruje, taki brak symetrii był na porządku dziennym, ale po pierwsze, narracja bardziej mówi o chłopcu i dziewczynie i rodzącym się między nimi uczuciu niż o księżniczce i jej obowiązkach dynastycznych, po drugie, w innych przypadkach nie wyczuwa się tego dystansu „moralność tych czasów jest inna, bohaterowie mogą zachowywać się według naszych standardów niemoralnie”.
Jeśli chodzi o inne wątki, to wydają mi się nieco przyspieszone. Josua i jego armia przez cały tom zbierali się do wyruszenia spod Kamienia Rozstania, więc spodziewałam się nieco więcej miejsca poświęconego kampanii o Nabban. To ma swoje zalety, lubię takie prościutkie, liniowe narracje, a do tego słusznie nie odwracamy uwagi od nieuchronnie zbliżającej się kulminacyjnej bitwy. Ale i tak mam wrażenie, że poszło zbyt gładko. A może to tylko dlatego, że tak lubię wątek Josui i chciałabym go czytać jak najwięcej.

Nie do końca wiem, co sądzić o tym tomie – źródłem większości mojej irytacji jest wątek, który uważam zasadniczo za dobry, czyli powoli rozwijający się romans Simona i Miriamele. Z jednej strony bardzo się cieszę, że autor przyjmuje konsekwencje swoich wyborów narracyjnych i Miriamele nie może po prostu rzucić się Simonowi w ramiona po tym, co przeżyła z Aspitisem. Więc jej...

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam