Smutna fabuła z promykiem optymizmu na koniec… denerwująco naiwna i przewidywalna; dobra po dawce krwistych kryminałów…

Smutna fabuła z promykiem optymizmu na koniec… denerwująco naiwna i przewidywalna; dobra po dawce krwistych kryminałów…

Kawałek solidnej powieści w stylu, który bardzo lubię. Jest tajemnica rodzinna, poszukiwanie śladów ciotecznej prababki, o której słuch zaginął, klimat lat 30., dwa plany czasowe i ciekawe portrety kobiece. Krótko mówiąc wszystko, co potrzebne, żeby książka wciągnęła mnie za sobą do swojego świata. Wyczuwa się w niej wpływy powieści wiktoriańskich i bardzo dobry warsztat pisarski.
"Okruchy życia" to opowieść o Rose, która na początku lat 70. XX wieku otrzymuje spadek po babce, w nim dom, o którego istnieniu nie miała pojęcia. Natrafia w nim na ślady siostry swojej babki, o której nigdy nie słyszała. A ponieważ znajduje się właśnie na życiowym zakręcie, postanawia odkryć tajemnicę zniknięcia Sadie i powód, dla którego jej babcia nigdy o siostrze nie wspominała.
Jednocześnie śledzimy historię sprzed 40 lat, kiedy to Sadie, po porzuceniu jej przez narzeczonego, zamieszkuje dom zaprojektowany przez jej ojca i poznaje parę małżeńską zamieszkującą w sąsiedztwie- charyzmatycznego i egocentrycznego poetę Toma i jego żonę Diane. Wiodą oni dekadenckie życie w wielkiej posiadłości i zapraszają Sadie do siebie.
Życiorysy obu kobiet nakładają się na siebie, a bohaterki są do siebie podobne. Mimo że żyją w innych czasach to obie muszą walczyć z uprzedzeniami społecznymi wobec kobiet, znosić upokorzenia i zdobywać się na odwagę samodzielnego kierowania swoim życiem. W momencie, kiedy Rose odkryje tajemnicę zniknięcia Sadie ich biografie domkną się, a czytelnik zetknie się z ogromną dozą emocji, które doprowadziły do takiego finału- namiętności, zazdrości, szalonej miłości i urażonej ambicji.
Bardzo dobrze czytało mi się tę powieść. Judith Lennox sprawnie buduje fabułę, tworzy skomplikowane portrety bohaterów i trzyma w napięciu aż do końca.
Polecam wielbicielom powieści w stylu Kate Morton, albo Lucindy Riley.

Kawałek solidnej powieści w stylu, który bardzo lubię. Jest tajemnica rodzinna, poszukiwanie śladów ciotecznej prababki, o której słuch zaginął, klimat lat 30., dwa plany czasowe i ciekawe portrety kobiece. Krótko mówiąc wszystko, co potrzebne, żeby książka wciągnęła mnie za sobą do swojego świata. Wyczuwa się w niej wpływy powieści wiktoriańskich i bardzo dobry warsztat...

Początkowo ciężko mi się było wciągnąć, ale później bardzo mnie ciekawiła. Nie jest to książka, która trzymała mnie w napięciu i nie dawała spać w nocy, ale byłam bardzo ciekawa zakończenia, którego się domyślałam, ale pytanie pozostawało: jak?
Dwie siostry, dwa różne życia, dwa różne okresy w historii, różni ludzie, kraje, pasje, tajemnice. Czy rodzeństwo zawsze się kocha? Czy można zapomnieć o istnieniu siostry?
Bardzo przyjemnie mi się ją czytało. Dobrze napisana.

Początkowo ciężko mi się było wciągnąć, ale później bardzo mnie ciekawiła. Nie jest to książka, która trzymała mnie w napięciu i nie dawała spać w nocy, ale byłam bardzo ciekawa zakończenia, którego się domyślałam, ale pytanie pozostawało: jak?
Dwie siostry, dwa różne życia, dwa różne okresy w historii, różni ludzie, kraje, pasje, tajemnice. Czy rodzeństwo zawsze się kocha?...

Dobra powieść obyczajowa z tajemnicą z przeszłości w tle.Myślę że warto!!

Dobra powieść obyczajowa z tajemnicą z przeszłości w tle.Myślę że warto!!

Odłożone. Mdłe, narracja przezroczysta...

Odłożone. Mdłe, narracja przezroczysta...