Lekka i przyjemna lektura

Lekka i przyjemna lektura

Natasza ma lat 40+, w dorobku wielką karierę zawodową i rozwód. Zaczyna podsumowanie swojego małżeństwa. I...
I myślałam, że to będzie coś w stylu "ja wam/mu/sobie teraz pokażę", a na kartach książki spotkałam refleksyjne rozważania na temat młodości bohaterki i jej życiowej drogi do owego dnia rozwodu. Momentami rozwlekle jak na mój gust, ale jednak ciekawie, bo książki nie odłożyłam. Nie jest to powieść rozrywkowa, tutaj trzeba się pochylić nad treścią.

Natasza ma lat 40+, w dorobku wielką karierę zawodową i rozwód. Zaczyna podsumowanie swojego małżeństwa. I...
I myślałam, że to będzie coś w stylu "ja wam/mu/sobie teraz pokażę", a na kartach książki spotkałam refleksyjne rozważania na temat młodości bohaterki i jej życiowej drogi do owego dnia rozwodu. Momentami rozwlekle jak na mój gust, ale jednak ciekawie, bo książki...

Historia Nataszy kobiety która teraz rozwodząc się i zaczynając nowy etap w życiu wspomina swoją ścieżkę życia.. rodziców, dorastanie, miłość, oczekiwania względem niej samej, karierę... wspominając fotografie opowiada historię, historię tego jak wygląda życie jak można wspinać się po drabinie w górę i jak łatwo z niej spaść, jak bardzo szczebelki po których dążymy zaniedbane mogą pęknąć i ciężko je naprawić... każdy z nas ma historie które czego nas nauczyły , historia Nataszy to również lekcja, lekcja życia.

Historia Nataszy kobiety która teraz rozwodząc się i zaczynając nowy etap w życiu wspomina swoją ścieżkę życia.. rodziców, dorastanie, miłość, oczekiwania względem niej samej, karierę... wspominając fotografie opowiada historię, historię tego jak wygląda życie jak można wspinać się po drabinie w górę i jak łatwo z niej spaść, jak bardzo szczebelki po których dążymy...

"Jeszcze raz, Nataszo" to studium w znacznej przewadze przygnębiającego i smutnego życia głównej bohaterki. Natasza siedzi na tarasie, przegląda zdjęcia, wspomina i rozdrapuje rany, przeżywając na nowo stare dzieje. Były też, oczywiście, i dobre momenty w jej życiu, choć i tak finalnie prowadziły do klęski. Książka okazała się dobra, lepsza niż się spodziewałam, lepsza niż zapowiadało się po kilkunastu pierwszych stronach, ale nie jestem pewna, czy sięgnę po drugą część.

"Jeszcze raz, Nataszo" to studium w znacznej przewadze przygnębiającego i smutnego życia głównej bohaterki. Natasza siedzi na tarasie, przegląda zdjęcia, wspomina i rozdrapuje rany, przeżywając na nowo stare dzieje. Były też, oczywiście, i dobre momenty w jej życiu, choć i tak finalnie prowadziły do klęski. Książka okazała się dobra, lepsza niż się spodziewałam, lepsza niż...

W porównaniu z innymi książkami Pani Karoliny ta książka jest inna i jak dla mnie trudna.
Natachę poznajemy w dniu rozwodu. To wydarzenie jest dla niej impulsem do dokonania refleksji nad swoim dotychczasowym życiem i oczyszczenia. To oczyszczenie ma dziwną formę. Natacha wyciąga z garażu grill, stawia na tarasie, zapala ogień, bierze do ręki stary album z fotografiami i po kolei, począwszy od szkoły średniej, wspomina swoje życie. Każda fotografia, którą pochłania ogień, to jakiś etap życia, który wymaga oczyszczenia.
Książka jest pierwszą częścią cyklu i mimo iż mnie nie zachwyciła, sięgnę po drugi. To chyba chęć sprawdzenia, czy Natachy udało się faktycznie zacząć wszystko jeszcze raz.

W porównaniu z innymi książkami Pani Karoliny ta książka jest inna i jak dla mnie trudna.
Natachę poznajemy w dniu rozwodu. To wydarzenie jest dla niej impulsem do dokonania refleksji nad swoim dotychczasowym życiem i oczyszczenia. To oczyszczenie ma dziwną formę. Natacha wyciąga z garażu grill, stawia na tarasie, zapala ogień, bierze do ręki stary album z fotografiami i po...

Uwaga: lepiej tego nie czytać, jeśli akurat ma się trudny moment w życiu. Albo nie chce się budzić wspomnień z takowego. Albo ma się za dużą wyobraźnię emocjonalną.
Chyba lepiej w ogóle tego nie czytać - życie bywa niełatwe samo z siebie, nie trzeba go sobie utrudniać emocjami burzącymi wypracowany, zazwyczaj z trudem, spokój.
Co trzeba autorce oddać - umie słowami grzebać w duszy. Niemniej nie każdy musi czerpać radość z owego grzebania.

Uwaga: lepiej tego nie czytać, jeśli akurat ma się trudny moment w życiu. Albo nie chce się budzić wspomnień z takowego. Albo ma się za dużą wyobraźnię emocjonalną.
Chyba lepiej w ogóle tego nie czytać - życie bywa niełatwe samo z siebie, nie trzeba go sobie utrudniać emocjami burzącymi wypracowany, zazwyczaj z trudem, spokój.
Co trzeba autorce oddać - umie słowami grzebać...

Niektóre, ale bardzo istotne rzeczy, dostrzegamy bądź doceniamy dopiero z perspektywy czasu. Czasem tak łatwo zagubić się w codziennym pędzie i zatracić swoje prawdziwe „ja”, próbując przypodobać się wszystkim wokół. Jeśli nie będziemy żyć w zgodzie ze sobą i własnymi przekonaniami, towarzyszyć nam będzie ciągły niepokój i nawet jeśli nasze życie z pozoru będzie wyglądało idealnie, tak naprawdę daleko mu będzie do doskonałości.
Tak wiele osób może odnaleźć się w tej historii...

Niektóre, ale bardzo istotne rzeczy, dostrzegamy bądź doceniamy dopiero z perspektywy czasu. Czasem tak łatwo zagubić się w codziennym pędzie i zatracić swoje prawdziwe „ja”, próbując przypodobać się wszystkim wokół. Jeśli nie będziemy żyć w zgodzie ze sobą i własnymi przekonaniami, towarzyszyć nam będzie ciągły niepokój i nawet jeśli nasze życie z pozoru będzie wyglądało...

Szczerze mówiąc liczyłam na wiecej... liczyłam ,że bohaterka bedzie przedstawiona nie tylko w kontekście przeszłości, ale dowiem sie co było dalej...

Szczerze mówiąc liczyłam na wiecej... liczyłam ,że bohaterka bedzie przedstawiona nie tylko w kontekście przeszłości, ale dowiem sie co było dalej...

Bardzo fajnie się czyta, trochę podróż sentymentalna, bo jestem w wieku bohaterki. Trochę refleksyjna, dzięki bohaterce możemy zastanowić się nad swoim życiem, tym co ważne.

Bardzo fajnie się czyta, trochę podróż sentymentalna, bo jestem w wieku bohaterki. Trochę refleksyjna, dzięki bohaterce możemy zastanowić się nad swoim życiem, tym co ważne.

Jakoś mnie tak nie zachwyciła.

Jakoś mnie tak nie zachwyciła.