Szkoda czasu

Szkoda czasu

Świetnie pokazana para bohaterów - księcia Vere i dziennikarki Lydii. Lydia - inteligentna, wojownicza i twardo stąpająca po ziemi i Vere - niemożliwie bogaty, wiecznie pijany, korzystający ze wszystkich uciech. Niespotykany początek powieści, kiedy kobieta nokautuje - dosłownie mężczyznę na ulicy :) Vere publicznie upokorzony przez Lydię stara się teraz zrobić jej to samo. Podobało mi się narysowanie w sumie złożonych postaci - oboje na zewnątrz twardzi i wyniośli, są wewnątrz jednak inni, niż to pokazują. Bardzo fajne są potyczki słowne i poczucie humoru pokazane przez autorkę. Oczywiście iskry lecą między bohaterami, bo jakże by inaczej, skoro ona z takim temperamentem wywraca księciu świat do góry nogami. Akcja toczy się bardzo szybko i trudno się nudzić. Są też postacie z poprzedniej części - cieszę się, że ją przeczytałam.
Następna książka z serii "Rozpustnicy" ląduje na mojej półce z ulubionymi.

Świetnie pokazana para bohaterów - księcia Vere i dziennikarki Lydii. Lydia - inteligentna, wojownicza i twardo stąpająca po ziemi i Vere - niemożliwie bogaty, wiecznie pijany, korzystający ze wszystkich uciech. Niespotykany początek powieści, kiedy kobieta nokautuje - dosłownie mężczyznę na ulicy :) Vere publicznie upokorzony przez Lydię stara się teraz zrobić jej to samo....

Gdy ostatnio byłam w bibliotece i wędrowałam między półkami w poszukiwaniu czegoś do czytania, stwierdziłam, że bardzo dawno nie czytałam żadnego romansu historycznego. Kiedyś zaczytywałam się w tym a teraz jakoś zeszedł na dalszy plan. Jako odskoczni od tego czytam ostatnio zdecydowałam się na Lorettę Chase. Nazwisko dla mnie nowe. Dotychczas jeszcze nie sięgałam po jej książki więc zbytnio nie widziałam czego mogę się spodziewać.

,,Diabeł wcielony" to czwarty i ostatni tom serii ,,Rozpustnicy". Lekko odwołuje się do poprzednich i wywołuje pewien niepokój ale właściwie można bez większych problemów czytać jako osobną powieść. Głównym bohaterem jest książę Ainswood, który zupełnie nieoczekiwanie otrzymał tytuł książęcy. W przeciągu krótkiego odcinka czasu prawie cała jego rodzina umiera i ten, który wydaje się najmniej odpowiednią osobą, musi wziąć na swoje ramiona odpowiedzialność. Cóż, on nadal udowadnia, że nie nadaje się na księcia, pogrążając się coraz bardziej w pijaństwie i rozpuście. Wszystko zmienia się w momencie gdy w ciemnym zaułku napotyka młodą zdecydowaną i upartą dziennikarkę. Nie wiadomo kiedy zostaje wplątany w intrygę, która na zawsze odmieni jego życie.

,,Diabeł wcielony" jest całkiem niezłym przedstawicielem gatunku. Lekki, słodko-gorzki romans, który czyta się przyjemnie i przerwach od innych książek. Może nie ma w sobie nic takiego, co wyróżniałoby go na tle innych ale także nie irytuje. Miesza z sobą wątki w odpowiednich proporcjach dostarczając trochę smutku, trochę radości i odrobinę pikanterii. Z pewnością nie zapadnie mi w pamięć ale wcale nie żałuję spędzonego czasu. To po prostu zwyczajne ,,guilty pleasure".

Gdy ostatnio byłam w bibliotece i wędrowałam między półkami w poszukiwaniu czegoś do czytania, stwierdziłam, że bardzo dawno nie czytałam żadnego romansu historycznego. Kiedyś zaczytywałam się w tym a teraz jakoś zeszedł na dalszy plan. Jako odskoczni od tego czytam ostatnio zdecydowałam się na Lorettę Chase. Nazwisko dla mnie nowe. Dotychczas jeszcze nie sięgałam po jej...

Chase ma w swoim pisaniu coś, co sprawia, że lektura jej książek, jakkolwiek te historie byłyby nieprawdopodobne, niesamowite i niewiarygodne, sprawie wiele przyjemności, radości i wywołuje stan zadowolenia.
I tak się czułam po lekturze Diabła wcielonego. Zadowolona.
Diabeł wcielony to historia mężczyzny, któremu pewna kobieta wywraca świat do góry nogami. Nie ukrywam, że on również burzy jej mury i pomaga w wytyczaniu nowych granic. Fascynacja wkrada się w ich spotkania, burzy ich spokój, stawia ich w sytuacjach, które jeszcze niedawno wydawały się nieprawdopodobne.
Bardzo lubię styl pisania Chase. Odpowiadają mi jej bohaterowie, którzy przeżywają niekiedy totalną metamorfozę, aby dopasować się do tej drugiej połówki. A po okresie burzliwym, kontynuują związek (znając ich temperamenty też pewnie bywa burzliwy) w miłości i szczęściu. Nikt nie ma wątpliwości, że bohaterowie byli sobie pisani.
Dodatkową zaletą jest obecność w książce bohaterów z poprzednich tomów, którzy pomni na swoje przebije miłosne nie zawsze są wyrozumiali dla młodych zakochanych, a już na pewno dla bohatera.
Diabeł wcielony to znakomita historia na odpoczynek na ciepłej plaży, ale i na chłodniejszy dzień.
Polecam z całego serca.

Chase ma w swoim pisaniu coś, co sprawia, że lektura jej książek, jakkolwiek te historie byłyby nieprawdopodobne, niesamowite i niewiarygodne, sprawie wiele przyjemności, radości i wywołuje stan zadowolenia.
I tak się czułam po lekturze Diabła wcielonego. Zadowolona.
Diabeł wcielony to historia mężczyzny, któremu pewna kobieta wywraca świat do góry nogami. Nie ukrywam, że...

niestety ta część jest bardzo nudna ,tyle wątków ,tyle postaci można się pogubić

niestety ta część jest bardzo nudna ,tyle wątków ,tyle postaci można się pogubić

Ależ to była dobra pozycja na odświeżenie umysłu!
Po "Dziewczynie z Wieży" nie potrafiłam wejść w klimat żadnej innej książki. Z Weroniką i Alą postanowiłyśmy dać tej pozycji szansę. Jakże ja się cieszę, że dałam się namówić na ten przerywnik.

Lydia jest dziennikarką, bardzo dobrą. Jest niepokorna, sprytna i przenikliwa. Nie jest kruchą damą, którą trzeba ratować z opresji. Gdy spotyka na swej drodze Księcia Vere, nokautuje go. Od tej pory upokorzony mężczyzna będzie szukał sposobu na to, by ją upokorzyć.

Książka jest niesamowicie zabawna. Śmiałam się w głos czytając przekomarzanki Vere i Lydii. Och cóż to były za scenki!
Fantastycznie lekki styl i ciekawe postaci sprawiają, że nie sposób się oderwać od lektury.

Dla mnie był to cudowny wręcz sposób na pozbycie się kaca książkowego! Dobrze się bawiłam czytając i na pewno ciepło będę wspominać!

Ależ to była dobra pozycja na odświeżenie umysłu!
Po "Dziewczynie z Wieży" nie potrafiłam wejść w klimat żadnej innej książki. Z Weroniką i Alą postanowiłyśmy dać tej pozycji szansę. Jakże ja się cieszę, że dałam się namówić na ten przerywnik.

Lydia jest dziennikarką, bardzo dobrą. Jest niepokorna, sprytna i przenikliwa. Nie jest kruchą damą, którą trzeba ratować z...

Romanse historyczne Loretty Chase odznaczają się różnorodnością bohaterów, odmiennością wątków oraz urozmaiceniem wydarzeń. Dzięki temu fabuła książek z cyklu "Rozpustnicy" nie sprawia wrażenia powtarzalnej czy oklepanej.
"Diabeł wcielony" również posiada w/w atuty, jednakowoż opowieść została trochę stratowana nagromadzeniem postaci o mocnych charakterach. Główni bohaterowie (zarówno on jak i ona) są nieustępliwi, wojowniczy, wyniośli i nieco aroganccy, choć pokazują również łagodniejsze oblicza. Jednak ich ciągłe starcia sprawiają, że zmiana relacji 'hate' -> 'love' przebiega jakoś chaotycznie.
Na drugim planie swoje role odgrywają inne postaci o zdecydowanych osobowościach, chociażby poznany w trzeciej części cyklu lord Belzebub. W konsekwencji niektóre sytuacje wydały mi się przerysowane.
Nie mogę jednak pominąć faktu, że książka zawiera sporo humoru, np. zabawne dialogi z trafnymi ripostami, za co przyznałam dodatkową gwiazdkę.

Romanse historyczne Loretty Chase odznaczają się różnorodnością bohaterów, odmiennością wątków oraz urozmaiceniem wydarzeń. Dzięki temu fabuła książek z cyklu "Rozpustnicy" nie sprawia wrażenia powtarzalnej czy oklepanej.
"Diabeł wcielony" również posiada w/w atuty, jednakowoż opowieść została trochę stratowana nagromadzeniem postaci o mocnych charakterach. Główni...

Całkiem przyjemna i zabawna książka, z pewnością warta przeczytania. Fajnie i błyskotliwie napisana, chociaż może nie jakaś wielce porywająca. Ogromny plus za interesujące, niebanalne i dobrze zbudowane postaci - zarówno pierwszo- jak i drugoplanowe.

Całkiem przyjemna i zabawna książka, z pewnością warta przeczytania. Fajnie i błyskotliwie napisana, chociaż może nie jakaś wielce porywająca. Ogromny plus za interesujące, niebanalne i dobrze zbudowane postaci - zarówno pierwszo- jak i drugoplanowe.

Loretta Chase ma specyficzny sposób pisania, tworzy bardzo plastyczne tło, wyrazistych i pełnych krwi bohaterów, ale też sięga po humor, ironię i w ostateczności całość nabiera teatralności.
Z początku właśnie styl mnie porwał, ale im dalej w las, tym bardziej forma przytłaczała mi treść.

W książce nie ma nudy, bo non stop główni bohaterowie pakują się w kłopoty, a raczej pakuje się panna Greenville, a Ainsley podąża za nią jak ćma w ogień.
Mimo to, z czasem zaczęło mnie to wszystko nużyć, zmęczona byłam zadziornością bohaterki, brakiem zasad Ainsleya i całą resztą.

Myślę, że książki Loretty po prostu trzeba lubić, z całą ich specyfiką.
Mnie do gustu nie przypadły. Choć obiektywnie rzecz biorąc są porządnie napisane, to autorka nie trafia w moją estetykę.

Loretta Chase ma specyficzny sposób pisania, tworzy bardzo plastyczne tło, wyrazistych i pełnych krwi bohaterów, ale też sięga po humor, ironię i w ostateczności całość nabiera teatralności.
Z początku właśnie styl mnie porwał, ale im dalej w las, tym bardziej forma przytłaczała mi treść.

W książce nie ma nudy, bo non stop główni bohaterowie pakują się w kłopoty, a raczej...

Trzydziestoczteroletni Vere Mallory, siódmy książę Ainswood, jest szatańsko przystojny, bogaty, w dodatku nieokiełznany. Korzysta z wszelkich uciech, jakie przynosi ze sobą życie. Nie wywiązuje się ze swoich obowiązków ani w parlamencie, ani sprawując pieczę nad córkami ostatniego księcia. Jest niechlujny, ciągle pijany i w nieświeżym ubraniu, mimo nalegań wiernego i ubolewającego nad tym kamerdynera. Vere jest zdania, że nad rodziną Mallorych ciąży jakieś przekleństwo, bowiem w ostatnich dziesięcioleciu namnożyło się zbyt wiele pogrzebów. Głęboko przeżył śmierć swego kuzyna Charliego, ale przede wszystkim utratę jego syna i spadkobiercy, Robina.

Jego przeciwniczką może stać się jedynie atrakcyjna, odważna i samodzielna dziennikarka, dwudziestoośmioletnia Lydia Grenville. To autorka powieści przygodowej ukazującej się w gazecie we fragmentach pod męskim pseudonimem St. Bellair. Jako dziennikarka potrafi osobiście zbierać materiały do artykułów, które dotyczą problemów londyńskiej biedoty, sierot i szerzącej się prostytucji wśród młodych dziewcząt przybyłych z prowincji do wielkiego miasta w poszukiwaniu lepszego życia. Jej przeciwniczką i wrogiem jest stręczycielka Coralie Brees. Pewnego razu Lydia ściga Coralie, która ma zamiar podstępem wymusić na znalezionej dziewczynę zgodę na odseparowanie i zmianę środowiska. Ainswood niepostrzeżenie pojawia się na miejscu zdarzenia, dochodzi do kłótni, a Lydia reaguje jak prawdziwa kobieta. Dzięki artykułom w gazetach, rysunkowym pamfletom i plotkom rozsiewanym przez obserwatorów, wydarzenie nabiera mocy i swoistej rangi. Vere nie może w dodatku zapomnieć pięknej i zadziornej Lydii, a ona jego.

Lydia to bohaterka inteligentna i silna, ale to życie ją nauczyło, aby zewnętrznie zawsze okazywać moc. Fabuła powieści po prostu płynie, a napięcie seksualne zachodzące między Lydią i Verem budowane jest stopniowo. Obydwoje dochodzą do etapu, gdy nie potrafią zaprzeczyć własnym uczuciom, choć taki nowy stan bardzo ich z kolei wewnętrznie irytuje. Uwielbiam ich potyczki słowne, kąśliwe uwagi i przede wszystkim bardzo dobry dowcip. W tej książce podoba się nawet Bertie Trent, który nie jest typem wymarzonego kandydata na męża, raczej klasyfikuje się w tej książce w roli cudacznego, ale słodkiego fajtłapy. Występująca tu drugoplanowa uciekinierka z Kornwalii, powiernica i przyjaciółka Lydii, dziewiętnastoletnia Tamsin Price, nie odwraca uwagi od głównej bohaterki. Wiele w tej książce jest poświęcone Dain’owi, ale powieści mu poświęconej jeszcze nie czytałam, więc na razie nie analizuję jego zachowania.

Loretta Chase ma dar przenoszenia czytelnika w czasie, umieszczania go w tym samym pokoju, na tej samej ulicy, gdzie dzieje się akcja danego wydarzenia. Są tu emocje, wiele się dzieje i przede wszystkim mamy też iskry między bohaterami. Mimo wątków pobocznych, czytelnik świadomy jest celowi przyświecającemu autorce. Wszystko ma pokazywać, że Lydia i Vere są najważniejsi i potrzebują się nawzajem. Zarówno Ainswood, jak i Grenville, są dobrze zarysowanymi, złożonymi postaciami, które skrywają przed sobą tajemnice z przeszłości. Vere jest w głębi duszy przyzwoitym, współczującym człowiekiem, który wewnętrznie wiele wycierpiał i nie potrafi otworzyć się na nowe uczucia. Lydia jest kobietą próbującą w pewien sposób przedostać się do męskiego świata. Obdarzona jest nie tylko słusznym wzrostem, ale temperamentem, bystrością i dowcipem. Ma jednak w sobie wiele cech mieszczących się w zasobie słów takich jak łagodność i romantyczność.

Diabeł wcielony to wspaniały romans historyczny okraszony szybką akcją, dobrym romansem i licznymi przygodami bohaterów. Loretta Chase odwołuje się do życia codziennego początku XIX wieku. U podstaw tej książki leży fakt, że radzenie sobie ze śmiercią było w dużej mierze częścią codziennego życia każdego człowieka w tym czasie w historii. Wiele zgonów rejestrowano zwłaszcza wśród dzieci, które umierały wskutek niewłaściwego podjęcia leczenia, głodu czy wręcz braku dostępu do medykamentów i lekarza. Pokazuje też ówczesny rozwój stręczycielstwa, więzienia całej rodziny za długi, życie w niedostatku, skutki mezaliansu. Dodać do tego charakterystyczny dla Loretty Chase szczegółowy opis ówczesnego ubioru czy wystroju wnętrz. Wszystko to jest bardzo udane i stanowi atuty powieści.

https://slowemmalowane.blogspot.com/2019/12/loretta-chase-diabe-wcielony.html

Trzydziestoczteroletni Vere Mallory, siódmy książę Ainswood, jest szatańsko przystojny, bogaty, w dodatku nieokiełznany. Korzysta z wszelkich uciech, jakie przynosi ze sobą życie. Nie wywiązuje się ze swoich obowiązków ani w parlamencie, ani sprawując pieczę nad córkami ostatniego księcia. Jest niechlujny, ciągle pijany i w nieświeżym ubraniu, mimo nalegań wiernego i...