Mimo tak słabej oceny, jestem w stanie powiedzieć, że jak na harlekina, ta książka wcale nie jest najgorsza i postaram się to uzasadnić (ze względu na czytelniczy obowiązek 😆).
Często zaczynam od omówienia bohaterów, więc proszę: mają na imię Val i Sabrina. Sabrina w przeciwieństwie do stereotypowej żeńskiej postaci w tego typu literaturze jest babą twardo stąpającą po ziemi i w sumie wie, czego chce. To naprawdę zaskakujące, bo niektóre autorki harlekinów próbują coś takiego opisać, ale Kat Cantrell jest jedną z nielicznych, którym się udało. No, prawie, kiedy akcja tego wymaga, Sabrina trochę spuszcza z tonu, a poza tym zapłatą za ten niestereotypowy charakter jest toksyczne zachowanie. A Val to wcale nie arogancki dupek, który pojawia się w każdej takiej książce pod zmienionymi danymi personalnymi (😅),tylko PRÓBA stworzenia bohatera bardziej ludzkiego. Dlaczego to nie wyszło? Otóż, dlatego że autorka przedobrzyła w drugą stronę. Gość jest bardzo pick me, poza tym jego narracja przypomina wejście do głowy smutnego stulejarza. Serio, dla mnie to po prostu niestrawne, ale naprawdę doceniam, że przynajmniej on nie jest w tym związku toksikiem.
Chociaż przez jego charakter harlekin jest bardzo nudny. Nie dzieje się nic odrealnionego, z czego można by się pośmiać, a całą fabułę mogę opisać tak: ziomek przejmuje firmę, zatrudnia babkę, żeby mu z nią pomogła, spotykają się kilka razy i ślub. Jest kilka rzeczy pomiędzy, ale wydaje mi się, że to coś bardzo stara się udawać, że nie jest tego typu książką. I to w ogóle nie wychodzi, bo schemat goni schemat.
Dialogi są tak drętwe, że aż boli, a Cantrell to chyba wielka fanka ekspozycji (w pewnym momencie wkłada w usta Vala tytuł książki). Może mniej bym cierpiała, czytając je, gdyby postacie ciągle nie myślały w międzyczasie o seksie w taki męczący już sposób. W każdym razie te rozmowy do niczego nie prowadzą. Nasza para niby próbuje przedyskutować jakiś problem, ale to niczego nie wnosi, bo każde z nich ukrywa jakieś fakty. Czyli rezultat ten sam – konflikt dalej trwa.
Co do samego romansu, wydawał mi się bardzo płytki, ale autorka SPRÓBOWAŁA opisać zauroczenie między Valem i Sabriną. Było nawet kilka randek, zanim poszli ze sobą do łóżka (ta scena była rozczarowująca dla takiego konesera harlekinów jak ja, bo trwała maks pięć zdań).
Nauka, którą Val wyciąga na koniec to chyba najbardziej wyjęty z dupska aspekt całej opowieści. Nie wchodząc w szczegóły, chłop dosłownie nic nie zrobił, ale i tak musiał przeprosić tę zazdrosną idiotkę. Poza tym uwielbiam, że w tego typu literaturze sam moment zrozumienia „błędu” zawsze jest pomijany, więc dostajemy schemat: błąd > 2 tygodnie później > rozumiem mój błąd.
Może spróbuję zakończyć tę opinię pozytywnie i powiem, że epilog mnie zaskoczył. Standardowe pierdzenie o happy endzie zostało skrócone do minimum, więc możemy dowiedzieć się czegoś więcej o (bardzo ubogim) świecie przedstawionym. Może to, dlatego że to pierwsza część dylogii.
Tym razem zabrakło jednego pola w moim harlekinowym BINGO, ale po podliczeniu punktów (5 za pole) udało się dobić do 70.

Mimo tak słabej oceny, jestem w stanie powiedzieć, że jak na harlekina, ta książka wcale nie jest najgorsza i postaram się to uzasadnić (ze względu na czytelniczy obowiązek 😆).
Często zaczynam od omówienia bohaterów, więc proszę: mają na imię Val i Sabrina. Sabrina w przeciwieństwie do stereotypowej żeńskiej postaci w tego typu literaturze jest babą twardo stąpającą po...