Lost Japan: Last Glimpse of Beautiful Japan

Japońska kultura od dawna mnie fascynuje. Ta książka to opowieść o kulturze tej, z którą ją kojarzę. Subtelna kaligrafia, malarstwo, architektura, ogrody i krajobrazy. książka przybliża też mentalność Japończyków. Jest dla mnie dobrym wprowadzeniem do literatury japońskiej. Książka była napisana z myślą o Japończykach. Po pewnych redakcjach dostosowano ją do szerszego odbiorcy. Od początku daje się we znaki nadmiar japońskich nazw trudnych do przeczytania. Ich ilość jest przytłaczająca i przeszkadza w lekturze. Autor daje obraz Japonii i ich mieszkańców dla mnie zaskakujący. Ich dziwne podejście do zachowania i kultywowania dawnej tradycji, przyrody nie pasował do mojego wyobrażenia o tym kraju. Do kontrowersyjnych tez postawionych przez Kerrego należą: Japonia jest najbrzydszym krajem świata, a Japończycy są najnudniejszymi z ludzi.

Japońska kultura od dawna mnie fascynuje. Ta książka to opowieść o kulturze tej, z którą ją kojarzę. Subtelna kaligrafia, malarstwo, architektura, ogrody i krajobrazy. książka przybliża też mentalność Japończyków. Jest dla mnie dobrym wprowadzeniem do literatury japońskiej. Książka była napisana z myślą o Japończykach. Po pewnych redakcjach dostosowano ją do szerszego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po książkę sięgnęłam przed pierwszą podróżą do Japonii... i czułam się zagubiona. Mając w wyobraźni tylko zachodnią wizję tego jak wygląda Kraj Wschodzącego Słońca i nie wiedząc za wiele poza tym, ciężko mi było uzmysłowić sobie o czym pisze autor. Dopiero jak pojechałam do Japonii, zobaczyłam buddyjskie świątynie, salony pachinko i komiczną wieżę w Kioto zrozumiałam. Wróciłam do "Japonii utraconej" i mogłam doświadczyć tego, co wcześniej było dla mnie niewyobrażalne.

Nie wydaje mi się że książka jest dobrym "wprowadzeniem do kultury japońskiej", chociaż jest świetną pozycją tę kulturę opisującą i porządkującą. Odnoszącą się krytycznie, bez fetyszyzacji która zdarza się wśród Europejczyków "zakochanych w Japonii". Jednak żeby w pełni tę książkę zrozumieć trzeba przeżyć trochę Japonii. Zarówno neonowych ulic Harajuku jak i zamyślonej Nary. Polecam osobom które chcą w pełni zrozumieć ten kraj.

Po książkę sięgnęłam przed pierwszą podróżą do Japonii... i czułam się zagubiona. Mając w wyobraźni tylko zachodnią wizję tego jak wygląda Kraj Wschodzącego Słońca i nie wiedząc za wiele poza tym, ciężko mi było uzmysłowić sobie o czym pisze autor. Dopiero jak pojechałam do Japonii, zobaczyłam buddyjskie świątynie, salony pachinko i komiczną wieżę w Kioto zrozumiałam....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Osobiste wejrzenie autora w świat Kraju Kwitnącej Wiśni.

Czy to jest książka o Japonii? Nie jestem pewna. Czy jest to wprowadzenie do kultury japońskiej? Nie sądzę.

To pewien rodzaj pamiętnika. Prywatnych fascynacji, rozczarowań, przeżyć autora w tej kulturze.
Tak technicznie, to skróciłabym tę pozycję o 1/3. Głównie temat kabuki, malowania znaków i zakupów co rusz nowych antyków dłużył się niemiłosiernie. Męczyła mnie też kariera biznesowa autora w amerykańskiej firmie działającej na japońskim rynku.
Nie musiałam też wiedzieć w którym zakątku domu autor powiesił nowy papierowy nabytek wygrzebany z odmętów historii.

Ogólnie temat bardzo przyjemny. Choć smutny. Pewnych rzeczy nie da się już uratować i o tym jest ta książka, choć wiele razy autor gubi się na drodze do tej konkluzji.

Osobiste wejrzenie autora w świat Kraju Kwitnącej Wiśni.

Czy to jest książka o Japonii? Nie jestem pewna. Czy jest to wprowadzenie do kultury japońskiej? Nie sądzę.

To pewien rodzaj pamiętnika. Prywatnych fascynacji, rozczarowań, przeżyć autora w tej kulturze.
Tak technicznie, to skróciłabym tę pozycję o 1/3. Głównie temat kabuki, malowania znaków i zakupów co rusz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciężko czytało się książkę ze względu na pychę i arogancję autora. Zarzuca Japonii brak rozwoju, ale czy bierze pod uwagę kto zrzucił na Japonię bomby atomowe?
Jest wiele ciekawszych, ładniej napisanych książek, które mogłyby być wstępem do kultury Japońskiej. Tej książki nikomu polecić nie mogę.

Ciężko czytało się książkę ze względu na pychę i arogancję autora. Zarzuca Japonii brak rozwoju, ale czy bierze pod uwagę kto zrzucił na Japonię bomby atomowe?
Jest wiele ciekawszych, ładniej napisanych książek, które mogłyby być wstępem do kultury Japońskiej. Tej książki nikomu polecić nie mogę.

Pokaż mimo to

Ocena tej książki jest bardzo trudna. Widać, że autor zna się na temacie jako teoretyk i członek społeczności akademickiej, który spędził lata dokształcając się z wiedzy na temat historii, kultury i społeczeństwa Japonii. Obecna jest również jego perspektywa jako praktyka – kogoś, kto żył w Japonii, obcował na co dzień ze sztuką, zajmując się jej kolekcjonowaniem, badaniem historii, rozmowami z artystami i rzemieślnikami, jak i odnową i konserwacją tych dzieł sztuki. Co więcej, dzięki swojej wiedzy, przy jednoczesnej możliwości spojrzenia człowieka wywodzącego się z kultury Zachodu może on czytelnikom przystępniej wytłumaczyć różne konteksty, które dla mieszkańca Japonii wydałyby się oczywiste.

Dzięki swojej praktyce obcowania ze sztuką uniknął on zamknięcia się w jednej specjalizacji i mógł zgłębiać różne, nieraz niszowe lub zapomniane, aspekty kultury i sztuki w Japonii.
Pozornie słusznie punktuje błędy we współczesnym podejściu do sztuk w Japonii, irytująca jednak wydaje się surowość jego oceny społeczeństwa japońskiego, zwłaszcza biorąc pod uwagę doświadczenia II Wojny Światowej, po których mieszkańcy Kraju Kwitnącej Wiśni musieli się podnieść. Razi więc pełna wyższości opinia cudzoziemca, która przychodzi pouczać, jak powinni zarządzać kulturą we własnym kraju. Co więcej można ocenić to jako aroganckie, że krytykuje uboższych mieszkańców wsi za to, że nie poświęcają dużej ilości czasu i pieniędzy na odnowę w tradycyjnym stylu starych domów krytych strzechą.

Razić może też jego defetystyczne podejście do przyszłości tradycyjnych sztuk w stylu „kiedyś to było dobrze, teraz już nie ma”. Natomiast w ostatnim rozdziale książki przeczy nieco tym tezom, akcentując znaczenie przemijania i znikania, jako symbolu estetyki japońskiej.

Autor ma ładny styl pisania, z finezją przeskakuje między opisami różnych rodzajów sztuk, tworząc barwne metafory. Od tańca w przedstawieniu kabuki, do opisu sztuki układania kwiatów z czego wysnuwa alegorię do problemów w planowaniu przestrzeni miejskiej, po drodze posiłkując się cytatem z pewnego zwoju kaligrafii. Sprawia to, że ciężko nie podziwiać zarówno jego erudycji, jak i lekkości pióra.

Początkowo miałam ochotę wytknąć błędy niektórych ocen, jednakże muszę wziąć pod uwagę, że jest to książka napisana w latach 90tych. Nie została zmieniana na tyle, aby uwzględnić nowe procesy, które nastąpiły już po publikacji. Dla przykładu, ocena, że na Zachodzie nie przyjęło się kino lub moda japońska, lub że Japonia jest zacofana pod względem technologii, w tej chwili wydają się nam mocno nietrafione. Kultura Japonii cieszy się rosnącą popularnością, również ta współczesna. Przykładem może być zainteresowanie filmami anime, lub też aktorskimi np. w reżyserii Koreedy na festiwalach filmowych. Trendy modowe coraz częściej rodzą się na ulicach Shibui lub Harajuku, aby następnie stamtąd trafić do Paryża lub Londynu, nie zaś odwrotnie. Nikt też chyba nie zarzuciłby współczesnej Japonii braku rozwoju w dziedzinie informatyki i technologii. Jednakże pamiętając o dacie napisania, ciężko określić te stwierdzenia jako jednoznacznie błędne.

Wydawnictwo Karakter jak zwykle stanęło na wysokości zadania i dzieło to jest wydane nie tylko niezwykle estetycznie, ale co więcej pasując estetyką do tematyki.

Ocena tej książki jest bardzo trudna. Widać, że autor zna się na temacie jako teoretyk i członek społeczności akademickiej, który spędził lata dokształcając się z wiedzy na temat historii, kultury i społeczeństwa Japonii. Obecna jest również jego perspektywa jako praktyka – kogoś, kto żył w Japonii, obcował na co dzień ze sztuką, zajmując się jej kolekcjonowaniem, badaniem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Japonia Utracona" to bardzo dobry i wartościowy wstęp do kultury japońskiej dla osób zainteresowanych. Autor pisze ciekawie, choć miejscami książka się dłuży. Widać, że Kerr ma dużą wiedzę i naprawdę długo żył w społeczeństwie japońskim, poznając dogłębnie różne aspekty jego kultury, niekiedy nieomal całkowicie zapomniane. Niestety, miejscami miałam wrażenie, że autor chce opowiedzieć o zbyt wielu rzeczach naraz, trochę się gubiąc i odbiegając daleko od pierwotnego wątku.

Dużym plusem jest oprawa graficzna książki - zarówno piękna okładka (dzięki której zwróciłam na nią uwagę) jak i zamieszczone w środku ilustracje.

"Japonia Utracona" to bardzo dobry i wartościowy wstęp do kultury japońskiej dla osób zainteresowanych. Autor pisze ciekawie, choć miejscami książka się dłuży. Widać, że Kerr ma dużą wiedzę i naprawdę długo żył w społeczeństwie japońskim, poznając dogłębnie różne aspekty jego kultury, niekiedy nieomal całkowicie zapomniane. Niestety, miejscami miałam wrażenie, że autor chce...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Momenty iluminacji

Drzeworyty Hasui Kawase oraz Tsuchiyi Koitsu, które ilustrują nowe wydanie "Japonii ukrytej" przedstawiają miejsca tajemnicze, melancholijne. Miejsca odosobnienia, prostoty i piękna. Oglądając je ma się wrażenie zerkania do świata zatrzymanego czasu, a jednocześnie świata pełnego nostalgii. Idealnie korespondują z książką Alexa Kerra. Jest to wyjątkowe połączenie wspomnień z refleksją nad sztuką, cywilizacją oraz historią. Autor jest przedstawicielem Zachodu, a jednocześnie osobą wtajemniczoną w niespotykany dla obcokrajowców sposób w kulturę kraju Kwitnącej Wiśni. Ta pozycja pozwala mu na pełne pasji opowiadanie o Japonii, dzielenie się zapomnianą przez wielu wiedzą, oddaniem w sugestywny i zajmujący sposób mentalności i klimatu kraju. Nie jest przy tym czołobitny, potrafi krytycznie przyjrzeć się nie tylko nierozważnemu dążeniu Japonii do osiągnięcia "nowoczesności" ale również wielu uznanym już tradycjom.

"Japonia utracona" jest jedną z tych niezwykłych książek, która opisując i analizując dogłębnie wybrany kraj czy kulturę, nie odziera ich z tajemniczości, mistycyzmu i piękna. Wiąże się to na pewno z uczuciem jakie Alex Kerr ma w stosunku do tego państwa. A na pewno wynika ze specyfiki Japonii, która nigdy nie oddaje wszystkich swoich sekretów.

Do wielokrotnego powracania oraz (jak to w przypadku wydawnictwa Karakter bywa) smakowania opracowania graficznego.

Momenty iluminacji

Drzeworyty Hasui Kawase oraz Tsuchiyi Koitsu, które ilustrują nowe wydanie "Japonii ukrytej" przedstawiają miejsca tajemnicze, melancholijne. Miejsca odosobnienia, prostoty i piękna. Oglądając je ma się wrażenie zerkania do świata zatrzymanego czasu, a jednocześnie świata pełnego nostalgii. Idealnie korespondują z książką Alexa Kerra. Jest to wyjątkowe...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka ta powinna mieć tytuł " Wprowadzenie do antropologii kultury dalekiego wschodu". Jest ogromnie amerykańska, co stanowi i wadę i zaletę. Wadą jest amerykańskie, kolonialne spojrzenie na Japonię i jej kulturę czego autor nawet nie zauważa, choć reagując po latach wybór tekstów o swoim życiu w Japonii miał szansę to skorygować. Dziś już się pisze inaczej takie rzeczy i szkoda, że autor nie wie nic o krytyce postkolonialnej. A szkoda, bo nie zdaje sobie sprawy z jakiej pozycji pisze z mianowicie jest klasycznym barbarzyńca, który zetknął się z wyższą, bardziej wyrafinowaną kulturą niż jego własna. Mimo świetnego wykształcenia na wspaniałych uniwersytetach autor ma braki w wiedzy, przede wszystkim o kulturze kontynentalnej Europy. Szkoda, że w wydawnictwie nie znalazł się nikt, kto by wytłumaczył Alexowi Kerr, co to jest świątynia dumania i jaka a jest jej rola w parku arkadyjskim, skąd się to wzięło. To typowa wada amerykańskich naukowców i pisarzy. Znają się tylko na własnej wąskiej dziedzinie i niczym więcej. A nie trzeba przecież jechać do Francji, żeby zrozumieć jej kulturę klasycyzmu. Wystarczy sięgnąć po podręcznik.
Ogólnie Książka ciekawa i jeśli się przebrnie lub całkowicie pominie wstawki o amerykańskim sukcesie autora w japońskim biznesie, to czyta się ją całkiem nieźle, przede wszystkim jako analizę narodu, który wyparł się całkowicie własnej kultury i niszczy ją z zapałem. Rzecz w Europie nie do

Książka ta powinna mieć tytuł " Wprowadzenie do antropologii kultury dalekiego wschodu". Jest ogromnie amerykańska, co stanowi i wadę i zaletę. Wadą jest amerykańskie, kolonialne spojrzenie na Japonię i jej kulturę czego autor nawet nie zauważa, choć reagując po latach wybór tekstów o swoim życiu w Japonii miał szansę to skorygować. Dziś już się pisze inaczej takie rzeczy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Japonia - ostatnio na "topie".

I Ja uległam pokusie, zachęcona piękną okładką. Książka była interesująca - jako, że autor wracał tu myślami do lat młodości - wiele razy wspomina, że to o czym mówi, odeszło już do lamusa ... sam fakt chatki, którą się starał odnowić i pracy jakiej wymagała - pozwalała przybliżyć to czego już nie ma. Autor miał także styczność z japońskim teatrem i sztuką - tu także udziela wielu cennych informacji ... i wtrąceń, że tego już nie ma ...

Nie mniej książka warta uwagi. Wszak po to są muzea czy lekcje historii by uczyć się o tym czego już nie dotknięmy czy zobaczymy.

Japonia - ostatnio na "topie".

I Ja uległam pokusie, zachęcona piękną okładką. Książka była interesująca - jako, że autor wracał tu myślami do lat młodości - wiele razy wspomina, że to o czym mówi, odeszło już do lamusa ... sam fakt chatki, którą się starał odnowić i pracy jakiej wymagała - pozwalała przybliżyć to czego już nie ma. Autor miał także styczność z japońskim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestety ta pozycja mnie rozczarowała. Myślałam, że autor zachęci mnie do zgłębiania wiedzy na temat kultury Japonii. Niestety szalenie mnie znudził. Jego osobiste historie zapewne były niesamowicie ciekawe, ale sposób w jaki je opisał zdecydowanie nie przypadł mi do gustu. Męczyłam się czytając "Japonię utraconą", a szkoda.

Niestety ta pozycja mnie rozczarowała. Myślałam, że autor zachęci mnie do zgłębiania wiedzy na temat kultury Japonii. Niestety szalenie mnie znudził. Jego osobiste historie zapewne były niesamowicie ciekawe, ale sposób w jaki je opisał zdecydowanie nie przypadł mi do gustu. Męczyłam się czytając "Japonię utraconą", a szkoda.

Pokaż mimo to