Kąkol

Katarzyna Zalecka-Wojtaszek urodziła się w Gliwicach w 1988 roku. Jak o sobie napisała na swojej stronie, wychowała się na Harrym Potterze, Tolkienie i Opowieściach z Narnii. Pisze od dziecka, w wolnych chwilach i dla przyjemności. W latach 2010-2014 działała w dwumiesięczniku Qfant, gdzie zajmowała się recenzowaniem powieści. Uwielbia ksiazki, czarną herbatę i podróże. Kąkol to jej książkowy debiut.
W wiosce skrytej pośród lasów żyje samotnie młoda kobieta, Francesca. Jest uzdrowicielką, która w swej pracy korzysta nie tylko z pomocy ziół, ale także ze szczególnych, wrodzonych zdolności, nazywanych przez nią Darem. Pewnego dnia do osady, w której mieszka dziewczyna, przybywa nowy ksiądz. Ku swemu zdumieniu Francesca rozpoznaje w nim byłego narzeczonego, Simona.

To początek tej króciutkiej opowieści, snutej przez początkującą pisarkę, która zabiera nas do maleńkiej miejscowości, a raczej wioski Ox, gdzieś we Francji. Mamy XVII wiek, okres, gdy posądzane o czarostwo osoby (zwłaszcza kobiety) płonęły na stosach. Według książki Młot na czarownice, która stanowiła pewnego rodzaju „biblię” dla łowców czarownic, czary były uprawiane przede wszystkim przez kobiety, które miały być bardziej do tego przystosowane przez naturę oraz posiadać mniejszą wiarę. Kobiety także były ponoć bardziej podatne na zakusy Szatana. Prawie każda wieś, sioło, osada miała swoją zielarkę czy uzdrowicielkę. One to stawały się ofiarami łowców i inkwizytorów. Jedną z takich kobiet jest piękna Francesca. Ludzie się jej boją, ale każdy, gdy mu coś dolega, przychodzi do niej po pomoc. A ona w miarę swoich możliwości leczy, odbiera porody, warzy maści, nalewki i inne specyfiki. Kiedy one nie pomagają sięga po Dar, który uważa za Boże błogosławieństwo.

Simon był kiedyś narzeczonym Franceski. Ale odszedł. Po śmierci ojca i opuszczeniu dziewczyny, przywdziewa sutannę. Teraz jednak wrócił do Ox, gdyż od dłuższego czasu niepokoiły go dziwne sny i wizje z nią w roli głównej. Prawie w każdym młoda kobieta jest torturowana lub palona na stosie. Mimo iż nie ma już do niej żadnych praw, zdaje sobie sprawę, że nie jest mu ona obojętna. Wraz ze swoim przyjacielem, malarzem, postanawia sprawdzić, co się dzieje w ich rodzinnej wiosce. Minęło kilka lat, każdy się zmienił. Dominique zmężniał, stał się nieźle radzącym sobie malarzem, nie zostało nic z nieśmiałego, wstydliwego chłopca, którym kiedyś był. Jednak nigdy nie zapomniał o swojej pierwszej, młodzieńczej miłości, Francesce. W tym momencie możecie zadawać sobie pytania: Co zrobi Francesca? Czy uda się dwóm młodym zakochanym mężczyznom uratować uzdrowicielkę?

Zaciekawić może niejedną osobą tytuł tej historii – Kąkol. Przecież kąkol to zwykły chwast. Ale kąkol był, a być może i jest do tej pory uważany za roślinę diabelską, która miała przyciągać pioruny; a jej obecność na polach wskazywała na nawiedzonych gospodarzy. To trująca roślina, choć zmieszana z innymi ziołami staje się cennym składnikiem mikstur. Jedynym pożytkiem z tego chwastu była możliwość użycia go jako materiału palnego. Ale na małą chwilkę odeszłam od tematu. Może jednak nie tak znowu do końca. Kąkol z czarownicami ma sporo wspólnego.



Kąkol jest interesującą książką, choć niestety nie mogę powiedzieć, że genialną. Ale przecież jest to dopiero pierwsza powieść Katarzyny Zaleckiej-Wojtaszek. Myślę, że potrzeba troszkę czasu żeby kolejne historie wychodzące spod pióra tej młodej pisarki były lepsze i zaczęły zachwycać. Historia opowiedziana jest dobrze i ciekawie, nie ma luk i nie nudzi. Jednak brakuje w niej tła. Nie ma opisów, a więc trudno sobie cokolwiek wyobrazić. Lubię, gdy pisarz daje upust swojej wyobraźni, na przykład taka J.K. Rowling, która w końcu jest jedną z ulubionych pisarek autorki. W cyklu o Harrym Potterze, na którym się wychowała nie brak szczegółów i wszystko świetnie układa się w gotowe obrazy. Kąkol pozostawia duży niedosyt. Prawdę mówiąc nie potrafiłam „namalować” w swoim umyśle tego o czym czytałam.

Kąkol porusza tematykę, która lubię, choć przyznacie, że jest wstrząsająca i okrutna. Zapoznałam się w swoim długim życiu z niejedną książką o czarownicach i niestety dla Kąkola, były lepsze. Jednak muszę zwrócić uwagę na fakt, iż ta powieść jest debiutem i moim skromnym zdaniem daje nadzieję na kolejne, lepsze książki w przyszłości. A ponieważ opowieść pani Katarzyny, według mnie, ma otwarte zakończenie, więc być może będziemy mieli okazję spotkać się jeszcze raz z tymi samymi bohaterami, a może nie...

Katarzyna Zalecka-Wojtaszek urodziła się w Gliwicach w 1988 roku. Jak o sobie napisała na swojej stronie, wychowała się na Harrym Potterze, Tolkienie i Opowieściach z Narnii. Pisze od dziecka, w wolnych chwilach i dla przyjemności. W latach 2010-2014 działała w dwumiesięczniku Qfant, gdzie zajmowała się recenzowaniem powieści. Uwielbia ksiazki, czarną herbatę i podróże....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Kąkol" autorstwa Pani Katarzyny Zaleckiej - Wojtaszek to fascynująca podróż w mroczną rzeczywistość XVII-wiecznej Francji, kiedy to na stos prowadzono mądre, niewinne kobiety. Wartki nurt tej opowieści i lekkość języka, jakim posługuje się autorka, pozwalają zatracić się w lekturze i z wypiekami na twarzy śledzić wątki tej historii. Wydaje się, że głównym wątkiem jest miłość, ale to byłoby za proste, zbyt oczywiste...
Oczywiste nie są natomiast odpowiedzi na pytania, które czają się po każdej niemal scenie: "Jak to możliwe?", "Czy ludzie są aż tak źli, aż tak głupi?", "Czy czasy, a raczej serca kiedykolwiek się zmienią?" A przede wszystkim - "W co wierzymy? Co jest motorem naszego działania?" oraz "Kim jesteśmy?"
Jednak mimo tych mroczności, opowieść napisana jest tak lekko i barwnie, że nie ma mowy o przygnębieniu. Całość tchnie nadzieją, a w odniesieniu do bohaterów czuje się współczucie i empatię.
Książka ma świetne zakończenie, które niczego nie zamyka i nie podsumowuje, wprawia w zadumę i skłania do refleksji.

"Kąkol" autorstwa Pani Katarzyny Zaleckiej - Wojtaszek to fascynująca podróż w mroczną rzeczywistość XVII-wiecznej Francji, kiedy to na stos prowadzono mądre, niewinne kobiety. Wartki nurt tej opowieści i lekkość języka, jakim posługuje się autorka, pozwalają zatracić się w lekturze i z wypiekami na twarzy śledzić wątki tej historii. Wydaje się, że głównym wątkiem jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fabuła powieści została nasączona symbolami, ludową zaściankowością i mentalnością. Katarzyna Zalecka-Wojtaszek dobrze oddała strach i niepewność ludzi w zderzeniu z czymś nieosiągalnym, czymś, wykraczającym daleko poza to, co znane. Autorka dobrze zarysowała sieć manipulacji, podkreślając podatność osób zastraszonych i niemających siły przebicia. Szkoda, że nie zostało rzucone światło na dawne obyczaje czy obrządki. W książce zabrakło również zarysu XVII wiecznej Francji, z całym jej kolorytem – architekturą i minionym pięknem. Obraz ten został brutalnie zmiażdżony przez miłosny trójkąt, któremu, biorąc pod uwagę ilość stron powieści, poświęcono zbyt dużo miejsca. Autorka sprawnie manewruje pomiędzy realizmem a magią, choć często brakuje im solidnego tła. Zarys otoczenia i zamierzchłych zdarzeń początkowo intrygują, jednak w finalnym rozrachunku mogą wydawać się miałkie.

Narracja daje szeroki wgląd w sytuację bohaterów, przez co czytelnik może odkrywać ich osobowość. Katarzyna Zalecka-Wojtaszek sprawnie przemyca kontrastowe motywacje napędzające bohaterów, niemniej i tutaj wkradło się za dużo wewnętrznych rozterek, które rzutowały na ogólną akcję utworu i przejrzystość postaci. Zabrakło dojrzałości, umiejętności konfrontacji z przeszłością.

Ciekawy zamysł nie został rozwinięty, a potencjał w nim drzemiący pękł jak bańka mydlana. Przedstawione realia zostały wyzute z głębi, intrygujące wątki potraktowane po macoszemu, a sam punkt kulminacyjny słabo wyważony, przez co nie zrobił takiego wrażenia jak przypuszczalnie powinien. Cień zagrożenia czyha gdzieś z tyłu, wywołując pewnego rodzaju napięcie i wzbudzając niepokój. Po pewnym jednak czasie rozmywa się we mgle, a gdy dochodzi do konfrontacji dobra ze złem – nie wywołuje zbyt dużych emocji. Odsuwając na bok niedociągnięcia i biorąc pod uwagę tylko wątek romantyczny, traktując wątek czarów jedynie jako tło, można stwierdzić, że książka jest niezła. Osadzona w surowych ramach czasowych, może zainteresować.

Fabuła powieści została nasączona symbolami, ludową zaściankowością i mentalnością. Katarzyna Zalecka-Wojtaszek dobrze oddała strach i niepewność ludzi w zderzeniu z czymś nieosiągalnym, czymś, wykraczającym daleko poza to, co znane. Autorka dobrze zarysowała sieć manipulacji, podkreślając podatność osób zastraszonych i niemających siły przebicia. Szkoda, że nie zostało...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka nieodwołalnie kojarzy mi się z powrotem do czasów dzieciństwa. Dobra powieść, a przy tym pełna niecodziennych pomysłów.

Książka nieodwołalnie kojarzy mi się z powrotem do czasów dzieciństwa. Dobra powieść, a przy tym pełna niecodziennych pomysłów.

Pokaż mimo to

Początek XVII wieku w Europie Zachodniej, poznajemy młodą kobietę Francescę, mieszkającą samotnie (nie licząc ukochanego kota) wśród lasów. Dziewczyna jest znaną w okolicy znachorką, która nie odmawia pomocy potrzebującym. Ma jeszcze jeden talent, tzw. Dar, który według wielu nie pochodzi od Boga, z czym ona absolutnie się nie zgadza.
Nadchodzą czasy polowań na czarownice, wiedźmy. Po latach wracają do domu przyjaciele Franceski- Simon i Dominique. Jak poradzi sobie nasza bohaterka z przeszłością związaną z tymi mężczyznami i okrucieństwem nadchodzących czasów?

Naprawdę rzadko sięgam po powieści z gatunku fantasy, choć w tym przypadku zasadniczo mogę napisać, że nie żałuję poświęconego czasu. Nie jest to, może książka wywołująca efekt wow, ale na pewno autorka miała fajny pomysł na fabułę. Jest tajemniczo, chwilami bardzo groźnie i niepokojąco. Znajdziecie tu wątek magiczny, romantyczny, przyjaźń, nienawiść.
Bohaterowie są bardzo różnorodni. Szczególnie ciekawą postacią jest tutaj Simon, niegdyś wielka miłość Franceski, który zamiast kobiety wybrał życie duchowne.

Akcja powieści toczy się szybko, dynamicznie. Część historii poświęcona jest czasom minionym, przypomina czasy, kiedy Francesca wprowadziła się do miasteczka Ox, poznawała swoich przyjaciół, przeżywała pierwszą miłość, a część pokazuje czas obecny.

Autorka tworząc tę powieść fantasy, przy okazji pokazała kawałek niezbyt chlubnej, ale za to niezwykle ciekawej historii. Widzimy, jak traktowano ludzi innych niż większość. Z jednej strony korzystano z ich wiedzy, a z drugiej przypisywano im konszachty z samym diabłem. Wystarczyło jedno, często nawet nieprawdziwie oskarżenie, by pozbawić kogoś życia, nie szczędząc mu wcześniej cierpień.
To, czego mi zabrakło w tej książce to chyba walki. Walki z przeciwnościami losu, bo nasi bohaterowie albo uciekają, albo po prostu są za bardzo pewni siebie, mam tu na myśli głównie Francescę.
Brakło mi też pewnej konsekwencji w działaniach, co jednak nie uczyniło tej lektury nudnej. Muszę też przyznać, że okładka niespecjalnie zachęca do lektury, niby tajemnicza, ale jednak nie do końca wiadomo, o co tutaj chodzi.
Z zaciekawieniem czytałam i poznawałam postrzeganie społeczeństwa kobiet podejrzewanych o czary, opisy egzekucji. Bardzo ciekawa jest też próba połączenia gorącej wiary w Boga z Darem, mocami uzdrawiania.
Jeśli lubicie książki z tłem religijno- historycznym, ciekawią was czasy inkwizycji, to warto zainteresować się tym tytułem.
Więcej na https://papierowestrony.blogspot.com/2019/09/kakol-katarzyna-zalecka-wojtaszek.html

Początek XVII wieku w Europie Zachodniej, poznajemy młodą kobietę Francescę, mieszkającą samotnie (nie licząc ukochanego kota) wśród lasów. Dziewczyna jest znaną w okolicy znachorką, która nie odmawia pomocy potrzebującym. Ma jeszcze jeden talent, tzw. Dar, który według wielu nie pochodzi od Boga, z czym ona absolutnie się nie zgadza.
Nadchodzą czasy polowań na czarownice,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Całkiem zgrabne połączenie fikcji z faktami. Książce przydałaby się na koniec może odrobina happy-endu, ale i tak jest dobrze. Duży plus za oryginalny pomysł na książkę i ładne budowanie akcji.

Całkiem zgrabne połączenie fikcji z faktami. Książce przydałaby się na koniec może odrobina happy-endu, ale i tak jest dobrze. Duży plus za oryginalny pomysł na książkę i ładne budowanie akcji.

Pokaż mimo to

Książka trafiła w moje ręce trochę przez przypadek, ale nie żałuję, że ją przeczytałam. Spodobała mi się koncepcja powieści - delikatna, łatwo zacierająca się granica między światem realnym a magią. Nieźle poprowadzona akcja. Autorka celowo ją trochę gmatwa, ale cały czas zachowuje kontrolę nad sytuacją. Polubiłam bohaterów tej powieści, a o to w całej tej zabawie między innymi chodzi.

Książka trafiła w moje ręce trochę przez przypadek, ale nie żałuję, że ją przeczytałam. Spodobała mi się koncepcja powieści - delikatna, łatwo zacierająca się granica między światem realnym a magią. Nieźle poprowadzona akcja. Autorka celowo ją trochę gmatwa, ale cały czas zachowuje kontrolę nad sytuacją. Polubiłam bohaterów tej powieści, a o to w całej tej zabawie między...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

XVII wieczna Francja, czarownice, zawirowania życiowe i debiut. Tyle wystarczyło, bym sięgnęła po Kąkol Katarzyny Zaleckiej-Wojtaszek. Czy był to jednak dobry wybór? Jakie są moje wrażenia po zakończeniu tej niewielkiej objętościowo książki?

http://zapatrzonawksiazki.pl/index.php/2019/08/20/kakol-katarzyna-zalecka-wojtaszek/

XVII wieczna Francja, czarownice, zawirowania życiowe i debiut. Tyle wystarczyło, bym sięgnęła po Kąkol Katarzyny Zaleckiej-Wojtaszek. Czy był to jednak dobry wybór? Jakie są moje wrażenia po zakończeniu tej niewielkiej objętościowo książki?

http://zapatrzonawksiazki.pl/index.php/2019/08/20/kakol-katarzyna-zalecka-wojtaszek/

Pokaż mimo to

Kąkol jest chwastem, który często spotykamy wśród zbóż. Jego nasiona są gorzkie i nie są zdatne do spożycia – mogą nawet wywoływać reakcje oszałamiające człowieka. W czasie wzrostu do złudzenia przypomina źdźbło zboża i już w czasach biblijnych był uważany za niezwykle szkodliwy. W metaforach oznaczała rezultaty zawinionej bezczynności człowieka bądź kary Bożej jako następstwa grzechów. Jedynym plusem owej rośliny było to, że świetnie się spalała. Ale jaki to ma związek z powieścią?

Francesca zajmuje się uzdrawianiem. Zazwyczaj korzysta z ziół, ale w swojej pracy wykorzystuje również zdolności, które sama nazywa Darem i żyje z przekonaniem, że pochodzi on od Boga. To błogosławieństwo sprawia, że może korzystać z wszelkiego dobra i dzielić się nim z innymi, co chętnie czyni. Wie, że to co się daje powraca z podwójną siłą.

Do miasteczka po latach wraca Simon – niegdyś wielka miłość Francescy, który rzucił dziewczynę dla…sutanny. Emocje, jakie targają kobietą usypiają jej czujność i nie dają jej znać o nadciągających problemach. Ksiądz ma bowiem niepokojące wizje dotyczące swojej dawnej oblubienicy. Widzi ją płonącą na stosie – warto wspomnieć, że dawno temu właśnie tak traktowano czarownice, bez względu na to czy używały swoich mocy by komuś pomóc czy zaszkodzić. Na horyzoncie pojawia się również obiecujący malarz Dominique – trzeci element układanki i jednocześnie błędnego koła. Przed laty nieśmiały zakompleksiony chłopiec bez pamięci zakochany w naszej bohaterce, która tego uczucia niestety nie odwzajemniała, a teraz przystojniak, do którego wiele kobiet w ukryciu wzdychało. Co będzie się działo z tym wybuchowym trójkątem w roli głównej? Czy proroctwa (o ile tak mogę to nazwać) księdza będą miały okazję się spełnić? Rozpoczyna się walka o życie i ucieczka przed inkwizycją, której oddech czuć już blisko.

Akcja rozgrywa się w XVII wieku w niewielkim francuskim miasteczku. Warto pamiętać, że to czasy absolutyzmu we Francji, który wiele przekonań miał jeszcze ze średniowiecza. Cała powieść jest naszpikowana symbolami i śmiało mogę powiedzieć, że magią, ale taką prawdziwą – czarami, miksturami i „cudownym” uzdrawianiem, które w religii chrześcijańskiej są grzechem (podobnie jak wróżenie czy zabobony). Nie zapominajmy również o – bądź co bądź – miłosnym trójkącie, któremu autorka poświęciła naprawdę wiele stron. Dla mnie osobiście momentami roztrząsania tych zawiłości było za wiele, chętnie poczytałabym o konkretach dotyczących traktowania czarownic i przede wszystkim autorka mogła bardziej skupić się na poszukiwaniu rozwiązania problemu, który spotkał tę trójkę, a także zagrożenia, jakie czyhało na Francescę. Nie zapominajmy, że to właśnie główna tematyka powieści.

Biorąc do ręki „Kąkol” myślałam, że to historia zakazanego uczucia pomiędzy młodą kobietą a księdzem, gorący romans, może zrzucenie sutanny. Ale szybko zorientowałam się, że to cięższy kaliber z elementami historycznymi i fantastyką, czyli czymś, czego kiedyś nie lubiłam, a teraz się do tego przekonuję. Nie powiem, że „Kąkol” czytało mi się łatwo, bo narracja tutaj jest trzecioosobowa, ale uważam to za plus – lubię się rozkoszować lekturą. Przydatna okazała mi się również wyszukiwarka Google, w której szukałam informacji dotyczących symboli i nawet zainteresowałam się losami czarownic i życiem codziennym w czasach, w którym przyszło żyć naszym bohaterom.

Czy polecam? Tak, to powieść, którą niewątpliwie warto przeczytać, tym bardziej jeśli kogoś interesuje taka tematyka. Osobiście pewnie do tej pozycji nie wrócę, ale cieszę się, że dała mi wiele wiedzy i zainspirowała mnie do poszerzania jej, a to niezwykle w książkach cenię.

Kąkol jest chwastem, który często spotykamy wśród zbóż. Jego nasiona są gorzkie i nie są zdatne do spożycia – mogą nawet wywoływać reakcje oszałamiające człowieka. W czasie wzrostu do złudzenia przypomina źdźbło zboża i już w czasach biblijnych był uważany za niezwykle szkodliwy. W metaforach oznaczała rezultaty zawinionej bezczynności człowieka bądź kary Bożej jako...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niezłe fantasy z polskiego podwórka. Niebanalny język, ciekawa konstrukcja powieści, a przede wszystkim książkę się po prostu dobrze czyta. Dodatkowy plus za okładkę. Obrazy Jarosława Kukowskiego to dla mnie mistrzostwo świata.

Niezłe fantasy z polskiego podwórka. Niebanalny język, ciekawa konstrukcja powieści, a przede wszystkim książkę się po prostu dobrze czyta. Dodatkowy plus za okładkę. Obrazy Jarosława Kukowskiego to dla mnie mistrzostwo świata.

Pokaż mimo to