Książka „Na tropie mordercy” to tytuł, na który przypadkowo trafiłam będąc w bibliotece. „Na tropie mordercy” to książka oparta na prawdziwych wydarzeniach więc stwierdziłam, że ten tytuł idealnie będzie się wpisywał w akcję #czytamytruecrime. I owszem w akcję się wpisał, a mnie przy okazji trochę wymęczył. Były fragmenty, które mnie bardzo wciągały, ale były też i takie, które moim zdaniem nic nie wprowadzały do tej historii, a tylko oddalały nas od poznania tego co się tak naprawdę wydarzyło.
Czy z dnia nadzień można zaginąć bez śladu? Multimilioner Goran Lundblad jest tego doskonałym przykładem. Jednak jego rodzina nie od razu zgłosiła jego zaginięcie. Starszej córce tak było na rękę , a młodsza dopiero kiedy upewniła się, że coś jest nie tak zgłosiła zaginięcie swojego ojca. O zaginięciu Gorana powiadomiła także organizację Missing People, na której czele stała Therese Tang. I to właśnie Therese w tej historii odgrywa kluczową rolę w dojściu do prawdy i ustalenia tego co się tak naprawdę wydarzyło. Jednak nim dojdziemy do końca książki to już od dawna wiemy, że Goran został zamordowany.

Książka „Na tropie mordercy” to tytuł, na który przypadkowo trafiłam będąc w bibliotece. „Na tropie mordercy” to książka oparta na prawdziwych wydarzeniach więc stwierdziłam, że ten tytuł idealnie będzie się wpisywał w akcję #czytamytruecrime. I owszem w akcję się wpisał, a mnie przy okazji trochę wymęczył. Były fragmenty, które mnie bardzo wciągały, ale były też i takie,...

Powieść chaotyczna, łatwo się pogubić, ale ze względu na moją miłość do szwedzkiej literatury kontynuowałam czytanie.
Nie zawiodłam się.
Nie każdemu może podejść, co zresztą widać po opiniach innych czytelników, ale myślę, że warto przeczytać .

Powieść chaotyczna, łatwo się pogubić, ale ze względu na moją miłość do szwedzkiej literatury kontynuowałam czytanie.
Nie zawiodłam się.
Nie każdemu może podejść, co zresztą widać po opiniach innych czytelników, ale myślę, że warto przeczytać .

Uwielbiam książki o podobnej tematyce, jednak ta niestety mnie okrutnie rozczarowała. Z trudem dotrwałam do końca tego reportażu... Książka przewidywalna do granic możliwości. Dodatkowo pojawia się tam mnóstwo niepotrzebnych wątków, które nic nie wnoszą do opisywanej historii.

Uwielbiam książki o podobnej tematyce, jednak ta niestety mnie okrutnie rozczarowała. Z trudem dotrwałam do końca tego reportażu... Książka przewidywalna do granic możliwości. Dodatkowo pojawia się tam mnóstwo niepotrzebnych wątków, które nic nie wnoszą do opisywanej historii.

Dawno tak się nie męczyłam podczas pytania. Mam wrażenie, że autor usłyszał pytanie w stylu "jak to jest być skrybą?" bo takiego pomieszania wątków się nie spodziewałam. Skakanie w czasie, masło maślane i rozwodzenie się nad zyciem Therese to tylko nieliczne problemy tej książki. Mam wrażenie, że autor pisał to co w danej chwili mu się przypomniało, bez uporządkowania tej wiedzy. W ostateczności zamiast jak głosi okładka "ekscytującego reportażu" wyszedł zlepek historii ciągnący się niemiłosiernie.

Dawno tak się nie męczyłam podczas pytania. Mam wrażenie, że autor usłyszał pytanie w stylu "jak to jest być skrybą?" bo takiego pomieszania wątków się nie spodziewałam. Skakanie w czasie, masło maślane i rozwodzenie się nad zyciem Therese to tylko nieliczne problemy tej książki. Mam wrażenie, że autor pisał to co w danej chwili mu się przypomniało, bez uporządkowania tej...

Może to i reportaż kryminalny, ale mnie nie wciągnął i nie wiem, jak się opisywana historia skończyła, bo szkoda mi oczu i czasu.

Może to i reportaż kryminalny, ale mnie nie wciągnął i nie wiem, jak się opisywana historia skończyła, bo szkoda mi oczu i czasu.

Dziś po raz kolejny opowiem Wam o książce, która mnie rozczarowała. Uwielbiam literaturę faktu, ale publikacja Joakima Palmkvista kompletnie mi nie podeszła.

Największym problemem jest narracja. Chaotyczna, przeskakujemy od wątku do wątku, są tu powtórzenia, a i zapomnijcie o chronologii, ona tutaj nie istnieje.

Therese, kobieta, która rozwiązała zagadkę, zaczyna w pewnym momencie irytować. Nie rozumiem, dlaczego poświęcono jej aż tyle czasu. Co jej życie prywatne ma wspólnego z prowadzeniem śledztwa? Średnio mnie interesowało czytanie o jej dzieciach i o tym, skąd się wzięły ich imiona. To nic nie wnosiło do sprawy, a jedynie zapychało treść.

Brakuje napięcia, od samego początku wiadomo, co się stało. Wiemy kto i dlaczego zabił, trzeba tylko uważnie czytać. Nie lubię tak napisanych książek, można je właściwie odłożyć na półkę zaraz po przeczytaniu takich informacji.

Szkoda, że tak wyszło, bo to mogła być świetna publikacja, która pokazuje, jak ogromną pracę w dotarciu do prawdy wykonują zwykli, niezwiązani z policją ludzie. Dzięki im wiele rodzin mogło pochować swoich bliskich. Niestety, ta książka jest na tyle chaotyczna, że nie da się jej czytać z zapartym tchem.

Dziś po raz kolejny opowiem Wam o książce, która mnie rozczarowała. Uwielbiam literaturę faktu, ale publikacja Joakima Palmkvista kompletnie mi nie podeszła.

Największym problemem jest narracja. Chaotyczna, przeskakujemy od wątku do wątku, są tu powtórzenia, a i zapomnijcie o chronologii, ona tutaj nie istnieje.

Therese, kobieta, która rozwiązała zagadkę, zaczyna w pewnym...

Sięgając po tę książkę spodziewałam się, że zatracę się w historii, która wydarzyła się naprawdę. W gruncie rzeczy męczyłam się powielokroć powtarzanymi wątkami, książka wydaje się przegadana. Przeczytać można, ale czy zostanie w mej pamięci? Nie. Czy polecę ją koleżance? Nie.

Sięgając po tę książkę spodziewałam się, że zatracę się w historii, która wydarzyła się naprawdę. W gruncie rzeczy męczyłam się powielokroć powtarzanymi wątkami, książka wydaje się przegadana. Przeczytać można, ale czy zostanie w mej pamięci? Nie. Czy polecę ją koleżance? Nie.

Rozczarowanie, to pierwsze słowo które przychodzi mi na myśl po przeczytaniu "Na tropie mordercy". Książka zapowiadała się bardzo ciekawie ze względu na fakt, iż jest to prawdziwa historia. Niestety nie porwała mnie - na samym początku autor już zasugerował mi odpowiedź na pytanie kto zamordował szwedzkiego milionera i dlaczego to zrobił (może to zamierzony efekt, ale pozbawił mnie pewnego napięcia i oczekiwania),powieść chaotyczna, miałam wrażenie, że autor dopisywać jakieś wydarzenia w zależności od tego, co mu się w danej chwili przypomniała.
Książka bardzo przeciętna.

Rozczarowanie, to pierwsze słowo które przychodzi mi na myśl po przeczytaniu "Na tropie mordercy". Książka zapowiadała się bardzo ciekawie ze względu na fakt, iż jest to prawdziwa historia. Niestety nie porwała mnie - na samym początku autor już zasugerował mi odpowiedź na pytanie kto zamordował szwedzkiego milionera i dlaczego to zrobił (może to zamierzony efekt, ale...

Tę książkę czyta się z wypiekami na twarzy, a lektura jest tak zajmująca, że aby skończyć Na tropie mordercy wystarczy jeden weekend. Jednak po odłożeniu książki, pozostaje delikatny niesmak. Dlaczego? Ponieważ historia opisana przez Joakima Palmkvista wydarzyła się naprawdę.


Ostatniego dnia sierpnia 2012 roku Göran Lundblad zaginął. Jego zniknięcie zgłosiła jedna z jego dwóch córek, Maria, która twierdziła, że jej starsza siostra Sara mogła mieć coś wspólnego z tym, że z ojcem od jakiegoś czasu nie było żadnego kontaktu. Policja rozpoczęła poszukiwania, jednak śledztwo nie rozwijało się tak szybko, jak mogło. I wówczas do akcji wkroczyła Therese Tang, szefowa kalmarskiego oddziału organizacji Missing People, zrzeszającej ludzi, którzy własnym sumptem szukają zaginionych. Jej prywatne śledztwo, współpraca z policją, zdolność kojarzenia faktów i lojalny zespół doprowadziły do rozwiązania zagadki zniknięcia Lundblada.

Palmkvist w bardzo ciekawy i wciągający sposób opisał śledztwo, kolejne poszlaki, znajdowanie wskazówek i w końcu dojście do prawdy. Pomimo tego, że w tę historię musiał wpleść mnóstwo faktów, bo była niezmiernie pogmatwana, udało mu się to zrobić tak, by uniknąć chaosu. Wszystko opisane jest w logiczny, spójny sposób. Dodatkowo, dziennikarzowi udało się odtworzyć specyficzną aurę miejscowości, w której mieszkał i pracował Lundblad oraz ludzi z jego otoczenia.

Poza tym w trakcie lektury staje się oczywiste, dlaczego mężczyzna uznawany jest za jednego z najlepszych dziennikarzy śledczych w Szwecji. Jego styl jest potoczysty i przejrzysty, wciągający. Palmkvist skupia się na szczególe, wstrzymuje się od ocen. Jego zadaniem jest przedstawić w ciekawy i rzetelny sposób historię Lundblada i to robi. Wnioski na temat poszczególnych bohaterów tego dramatu, sposobu prowadzenia śledztwa etc. wyciąga czytelnik.

Na tropie mordercy to dobrze napisana i opisana historia. Czyta się ją bardzo szybko, z niesłabnącym zainteresowaniem. Idealna lektura na wolny weekend.

Tę książkę czyta się z wypiekami na twarzy, a lektura jest tak zajmująca, że aby skończyć Na tropie mordercy wystarczy jeden weekend. Jednak po odłożeniu książki, pozostaje delikatny niesmak. Dlaczego? Ponieważ historia opisana przez Joakima Palmkvista wydarzyła się naprawdę.


Ostatniego dnia sierpnia 2012 roku Göran Lundblad zaginął. Jego zniknięcie zgłosiła jedna z jego...

Nie jestem osobą, która namiętnie czyta reportaże kryminalne i ogólnie literaturę faktu. Zazwyczaj sięgam po literaturę piękną, ale że thrillery i kryminały uwielbiam, to stwierdziłam, że lektura czegoś podobnego, ale opartego na prawdziwych wydarzeniach, może być czymś naprawdę ekscytującym. I nie pomyliłam się! „Na tropie mordercy” to książka, która w stu procentach przekonała mnie do formy reportażu.

Joakim Palmkvist opisuje sprawę zaginięcia Görana Lundblada, szwedzkiego multimilionera i właściciela ziemskiego. Mężczyzna zniknął na przełomie sierpnia i września 2012 roku i nie dawał znaku życia przez wiele tygodni. Sprawa od początku była bardzo podejrzana, a z czasem wyrosło jeszcze więcej wątpliwości i plotek wokół najbliższej rodziny Görana. Pieniądze są częstym powodem konfliktów rodzinnych, ale czy są dostatecznym powodem, by zamordować? Policja przez długi czas nie była w stanie nikomu nic udowodnić, ale w odpowiednim momencie pojawiła się Therese Tang, szefowa organizacji Missing People, przekonana, że rozwiąże tę sprawę. Tak też się stało, a w jaki sposób - o tym dowiecie się, czytając „Na tropie mordercy”.

Sprawa zaginięcia Görana Lundblada była bardzo mocno nagłośniona w Szwecji, ale ja sama pierwszy raz dowiedziałam się o niej właśnie za sprawą tej książki. Sprawiło to, że lektura była dla mnie jeszcze większą przyjemnością, bo nie miałam na ten temat żadnej wiedzy i mogłam podejść do niego z zupełnie czystą głową i dać się autorowi zaskoczyć. Joakim Palmkvist to świetny dziennikarz, który od pierwszych stron kupił mnie swoim stylem pisania. Książkę czyta się naprawdę świetnie - jest napisana lekko, prostym językiem, ilość faktów nie przytłacza, a autor potrafi tak zainteresować czytelnika, by utrzymać go w skupieniu i zainteresowaniu do końca reportażu. Całą tę długą i skomplikowaną historię zbrodni napisał prozą, w płynny sposób żonglując faktami i cytatami poszczególnych postaci, uczestniczących w tamtych wydarzeniach.

„Na tropie mordercy” przedstawia śledztwo głównie z perspektywy Therese Tang, kobiety, która tak naprawdę doprowadziła do jego rozwiązania. Joakim Palmkvist wielokrotnie konsultował się z nią przy pisaniu reportażu, starając się uchwycić wszystko, co zdołała wówczas zauważyć. Poza działaniami policji i organizacji Missing People, autor opisuje także przeszłość rodziny zaginionego oraz przeszłość samej Therese, która swoją drogą jest niezwykle ciekawą kobietą. W swoim życiu wykonywała wiele różnych zawodów, od modelingu i fryzjerstwa, przez zarządzanie restauracją, po sprzątanie w elektrowni jądrowej. Jak się później okazało, doskonale odnalazła się także w pracy w organizacji Missing People i w policji - Therese to kobieta o niezwykłym darze zjednywania sobie ludzi, osoba, która potrafi rozmawiać, zrozumieć i zdobyć zaufanie każdego, nawet niebezpiecznego mordercy.

„Na tropie mordercy” to fascynujący reportaż kryminalny, świetnie napisany i angażujący czytelnika w stu procentach. Joakim Palmkvist przedstawił tylko jedną z wielu możliwych wersji tego skomplikowanego śledztwa, a zrobił to w sposób bardzo przystępny i interesujący. Opisuje świeżą sprawę, bo miała ona miejsce tylko kilka lat temu i jej konsekwencje wciąż są widoczne w losach wielu ludzi z nią związanych. Polecam serdecznie wszystkim, którzy interesują się zaginięciami i morderstwami - ten reportaż nie przedstawi Wam suchych faktów, ale kompletną, dobrze napisaną historię, którą po prostu świetnie się czyta.

www.zglowawksiazkach.pl

Nie jestem osobą, która namiętnie czyta reportaże kryminalne i ogólnie literaturę faktu. Zazwyczaj sięgam po literaturę piękną, ale że thrillery i kryminały uwielbiam, to stwierdziłam, że lektura czegoś podobnego, ale opartego na prawdziwych wydarzeniach, może być czymś naprawdę ekscytującym. I nie pomyliłam się! „Na tropie mordercy” to książka, która w stu procentach...