Jedna z moich ulubionych książek z czasów dzieciństwa. Wakacje w Jastarni takiej, jaką jeszcze pamiętam. Ewa Lach zaczęła pisać w bardzo młodym wieku, pierwszą powieść, „Zielona Banda” napisała chyba w wieku 16 lat. Niezwykłą popularnosć swoich książek tłumaczyła tym, że dorośli nie zawsze wiedzą, co dzieci interesuje i o czym myślą.

Jedna z moich ulubionych książek z czasów dzieciństwa. Wakacje w Jastarni takiej, jaką jeszcze pamiętam. Ewa Lach zaczęła pisać w bardzo młodym wieku, pierwszą powieść, „Zielona Banda” napisała chyba w wieku 16 lat. Niezwykłą popularnosć swoich książek tłumaczyła tym, że dorośli nie zawsze wiedzą, co dzieci interesuje i o czym myślą.

Ewa Lach wydała pierwsza książkę w wieku bodajże 15 czy 16 lat, jeszcze jako licealistka. Pamiętam, że robiło to na mnie w dzieciństwie ogromne wrażenie. Jak to było możliwe, nie wiem do dziś, tym bardziej, że wielkiego talentu nie miała i kariery pisarskiej nie zrobiła. Z drugiej strony jak na nastolatkę pisała całkiem dobrze.

Ewa Lach wydała pierwsza książkę w wieku bodajże 15 czy 16 lat, jeszcze jako licealistka. Pamiętam, że robiło to na mnie w dzieciństwie ogromne wrażenie. Jak to było możliwe, nie wiem do dziś, tym bardziej, że wielkiego talentu nie miała i kariery pisarskiej nie zrobiła. Z drugiej strony jak na nastolatkę pisała całkiem dobrze.

„Kosmohikanie” to pierwsza z trzech części trylogii Ewy Lach. Kolejne to: „Klub Kosmohikanów” i „Przygrywka”. Książka pierwszy raz ukazała się w 1962 roku. Nie mogę ustalić roku urodzenia autorki, ale skoro „Zieloną bandę”, wydaną w 1961 roku, napisała jako czternastolatka, to i „Kosmohikanów” musiała napisać będąc niewiele starsza.

Akcja powieści dzieje się w Jastarni, gdzie rodzeństwo Borzęckich (Gosia, Michał, Zbyszek i Adzik) spędza wakacje. W owych czasach rodzice opalali się spokojnie na leżaku, a dzieciarnia latała samopas po okolicy, wymyślając zabawy i szukając przygód. Czytając z perspektywy matki, co i rusz dostawałam apopleksji na myśl, jak te ich wyczyny mogły się skończyć. Jak nie buszują po bunkrach, gdzie mogą być niewypały (pamiętajmy, że to lata 50-te),to przebiegają przez ulicę, o mało nie dostając w głowę jakimś żelastwem z ciężarówki albo idą w nocy popływać łódką. W międzyczasie rozwiązują zagadkę kradzieży sieci i problem rodzinny kolegi.

Zajrzyj do środka:
https://mojeksiazeczki.video.blog/2016/05/30/kosmohikanie/

„Kosmohikanie” to pierwsza z trzech części trylogii Ewy Lach. Kolejne to: „Klub Kosmohikanów” i „Przygrywka”. Książka pierwszy raz ukazała się w 1962 roku. Nie mogę ustalić roku urodzenia autorki, ale skoro „Zieloną bandę”, wydaną w 1961 roku, napisała jako czternastolatka, to i „Kosmohikanów” musiała napisać będąc niewiele starsza.

Akcja powieści dzieje się w Jastarni,...

Całkiem przyjemna powtórka po trzystu pięćdziesięciu latach. Książka nie straciła wiele, za to sporo opisywanych rzeczy widzę teraz z innej perspektywy, za co dodatkowy plus, chociaż to akurat nie jest zasługa samej książki.

Całkiem przyjemna powtórka po trzystu pięćdziesięciu latach. Książka nie straciła wiele, za to sporo opisywanych rzeczy widzę teraz z innej perspektywy, za co dodatkowy plus, chociaż to akurat nie jest zasługa samej książki.

Po wielu latach sięgnąłem po książkę z czasów dzieciństwa. Podobno ją uwielbiałem mając 3-4 latka. Tata czytał mi przed snem. Potem, gdy już sam umiałem czytać, sięgnąłem po nią i również mi się podobała (dlatego tak utknęła mi w pamięci).

Po ponad 20 latach od ostatniej lektury moje odczucia się zmieniły. Zresztą nie ma się co dziwić, ponieważ książka w momencie powstawania dedykowana była dzieci i młodzieży z nastawieniem na pierwszą grupę odbiorców. Choć czyta się ją z dużą lekkością (jest w niej kilka naprawdę zabawnych momentów!),to jednak ja ją odbieram za minimalnie zbyt dziecinną. I co mnie najbardziej zaskoczyło, to ogromna zmienność zainteresowań głównych bohaterów. Podejmują oni non stop zmienne rodzaje aktywności i bardzo szybko się nimi nudzą. Moje dzieciństwo w czasach PRL-u wyglądało inaczej - potrafiliśmy przez pół albo cały dzień bawić się w jedną zabawę i czasami trudno było nas od niej oderwać. A u Kosmohikan znudzenie się jakąś zabawą jest na porządku dziennym.

Na sam koniec książki pojawia się nieoczekiwanie wątek niepedagogiczny. Szkoda, że autorka nie wybrnęła z niego w jakiś racjonalny sposób, bo jednak pożyczanie pieniędzy bez zgody drugiej osoby nie jest czymś godnym pochwały. Ale cóż...

Mimo wszystko książkę warto przeczytać. Chociaż raz, by porównać swoje dzieciństwo z Kosmohikanami.

Po wielu latach sięgnąłem po książkę z czasów dzieciństwa. Podobno ją uwielbiałem mając 3-4 latka. Tata czytał mi przed snem. Potem, gdy już sam umiałem czytać, sięgnąłem po nią i również mi się podobała (dlatego tak utknęła mi w pamięci).

Po ponad 20 latach od ostatniej lektury moje odczucia się zmieniły. Zresztą nie ma się co dziwić, ponieważ książka w momencie...

Ulubiona książka mojego dzieciństwa o dzieciach, które spędzały wakacje w Jastarni. Często do niej wracałam.

Ulubiona książka mojego dzieciństwa o dzieciach, które spędzały wakacje w Jastarni. Często do niej wracałam.

Bardzo przyjemna książka, w sam raz na wakacje.

Bardzo przyjemna książka, w sam raz na wakacje.