Polska swego czasu przechodziła piekło. Umęczona przez okupantów, Sowietów i Niemców, nigdy nie poddawała się ich władzy i zawsze potrafiła ich przechytrzyć. Wszystko dzięki odważnym partyzantom, ale niekiedy także cywilom, którzy nie bali się spojrzeć prosto w oczy śmierci. A ta zaglądała do nich na każdym kroku i wyciągała do nich swoje czapierzaste dłonie. Do ostatnich chwil walczyli... Powinnyśmy im być wdzięczni za tę odwagę i poświęcenie dosłownie wszystkiego, abyśmy teraz mogli żyć w wolnym kraju i nie musieli się na każdym kroku oglądać, czy ktoś nie mierzy do nas z pepeszy. Czasy to były krwawe i bezprawia. Hołd bohaterom postanowił dac Krzysztof Goluch, tworząc powieść opartą na faktach i noszącą tytuł „Czerwona Zemsta”. Jest to historia przepełniona bólem, rozpaczą, terrorem i ciągłym strachem o jutrzejszy dzień, ale także nadzieją, że kiedyś w końcu muszą nastąpić lepsze czasy. Czyta się ją z zaprtym tchem i wywołuje szereg skrajnych emocji. Czasem jest to wszechogarniający smutek, że nawet małe dzieci musiały żyć w takim horrorze, pozbawione przy tym podstaw człowieczeństwa i swego beztroskiego dzieciństwa. Czasem jest to gniew. A niekiedy podziw dla „Orlika”, „Spokojnego” czy też Janka zwanego „Ogniem”. Przez całą książkę odczuwałam nadzieję, że musi się to skończyć dobrze. Ale czy tak było? Czy można się otrząsnąć po takiej tragedii? Zapomnieć, że straciło się bliskich i żyć znów normalnie? Bez oddechu Sowiety na karku? Na te pytania musicie odpowiedzieć sobie sami. Całość czyta się szybko dzięki lekkiemu stylowi autora, pomimo że opisywane przez niego wydarzenia, tak dobrze znane, wciąż mrożą krew w żyłach... Nadal mnie dziwi, że to wszystko faktycznie się wydarzyło i że II Wojna Światowa zebrała aż takie żniwo. Czekam na II tom!

Polska swego czasu przechodziła piekło. Umęczona przez okupantów, Sowietów i Niemców, nigdy nie poddawała się ich władzy i zawsze potrafiła ich przechytrzyć. Wszystko dzięki odważnym partyzantom, ale niekiedy także cywilom, którzy nie bali się spojrzeć prosto w oczy śmierci. A ta zaglądała do nich na każdym kroku i wyciągała do nich swoje czapierzaste dłonie. Do ostatnich...