Książka nie porywa. Brak w niej zwrotów akcji, tajemnicy czy emocji.
Natomiast mimo to nie jest zła, całkiem lekko się ją czyta, natomiast kurcze brakuje czegoś...
Na plus to, że można znaleźć krasnoludy, elfy i inne mistyczne postacie, jednak mało w tym różnorodności charakteru. Większość postaci jest napisana na jedno kopyto, a fakt, że główny bohater sam sobie przykleił etykietkę "Jeźdźca" jest... żałosny.
Nocki przy tym nie zarwałam, ale lekko się czytało.

Książka nie porywa. Brak w niej zwrotów akcji, tajemnicy czy emocji.
Natomiast mimo to nie jest zła, całkiem lekko się ją czyta, natomiast kurcze brakuje czegoś...
Na plus to, że można znaleźć krasnoludy, elfy i inne mistyczne postacie, jednak mało w tym różnorodności charakteru. Większość postaci jest napisana na jedno kopyto, a fakt, że główny bohater sam sobie przykleił...

najfajniejsza książka

najfajniejsza książka

Książka Paoliniego jest skierowana głównie do młodszego grona odbiorców, choć jej wielowątkowość, trudne nazwy i zupełnie nowy świat mogą nieźle namieszać w głowie czytelnika i zniechęcić go do czytania. Jest to debiut, co troszkę widać, bo niektóre dialogi czy wydarzenia są niedopracowane. Podobnie jest ze światem przedstawionym, teoretycznie wydaje się on misterny i nieźle przemyślany, ale tak naprawdę to tylko pozory. Brakuje wyjaśnień. Brakuje dopracowania, ale myślę, że w kolejnych tomach będzie lepiej.
Przez pierwsze 100-200 stron dzieje się naprawdę malutko, historia rozkręca się i nabiera tempa stopniowo. Niestety w książce tej jest coś, czego strasznie nie lubię, a mianowicie potwornie długie i momentami nudne opisy, przez co "Eragona" czyta się długo. Rekompensuje je odrobina humoru i żartów, a także ciepły charakter smoczycy Saphiry.
Jeśli chodzi o bohaterów, widać tutaj, że tytułowy Eragon jest jeszcze nastolatkiem. Od samego początku rytował mnie swoim charakterem i podejściem do wielu spraw. Mówiąc krótko, zachowywał się jak dziecko. Dopiero z czasem, kiedy zaczął uczyć się z Bromem, chłopak zaczął dojrzewać, stał się samodzielny, zaczął myśleć racjonalniej.
Nie jest to wybitnie dopracowana książka, ale historia staje się ciekawa i magiczna, gdy przymkniemy oko na drobne błędy.

Książka Paoliniego jest skierowana głównie do młodszego grona odbiorców, choć jej wielowątkowość, trudne nazwy i zupełnie nowy świat mogą nieźle namieszać w głowie czytelnika i zniechęcić go do czytania. Jest to debiut, co troszkę widać, bo niektóre dialogi czy wydarzenia są niedopracowane. Podobnie jest ze światem przedstawionym, teoretycznie wydaje się on misterny i...

"Eragon" to klasyka literatury fantasy! Gdy po wielu latach powraca się do tej powieści czuje się nostalgię i sentyment. Fabuła powieści nie jest zbyt awangardowa, ale to właśnie w jej prostocie zawarte jest to, dzięki czemu wielu współczesnych czytelników, mając do wyboru lepsze powieści z tego gatunku, sięga właśnie po "Eragona".

"Eragon" to klasyka literatury fantasy! Gdy po wielu latach powraca się do tej powieści czuje się nostalgię i sentyment. Fabuła powieści nie jest zbyt awangardowa, ale to właśnie w jej prostocie zawarte jest to, dzięki czemu wielu współczesnych czytelników, mając do wyboru lepsze powieści z tego gatunku, sięga właśnie po "Eragona".

Możecie co chcecie, ale dla mnie to Eragon to klasyka fantastyki, ogromną dawka sentymentu i powrót do dzieciństwa 💙 Wiem, że nie jestem obiektywna w ocenie tej książki, ale wiąże się z nią zbyt wiele wspomnień i emocji bym mogła myśleć o niej inaczej niż w samych superlatywach. To od niej zaczęła się moja miłość do czytania i tak już pozostanie.

Możecie co chcecie, ale dla mnie to Eragon to klasyka fantastyki, ogromną dawka sentymentu i powrót do dzieciństwa 💙 Wiem, że nie jestem obiektywna w ocenie tej książki, ale wiąże się z nią zbyt wiele wspomnień i emocji bym mogła myśleć o niej inaczej niż w samych superlatywach. To od niej zaczęła się moja miłość do czytania i tak już pozostanie.

💎Sięgnęłam po „Eragona” po upływie wielu lat od mojego pierwszego spotkania z nim. Trylogia „Dziedzictwo” rozpoczęła moją przygodę z fantastyką i książkami ogółem, wobec czego ta recenzja nie będzie w stu procentach obiektywna, bo jednak sentyment sporo zmienia.

💎Zaczynając od postaci – po czasie odbieram je zdecydowanie inaczej, niż za pierwszym razem. Mimo że wciąż uwielbiam Murtagha (pierwszy książkowy crush, a w filmie ulubiona postać bez dwóch zdań) i Saphirę, tak niestety Eragon źle się w moich oczach „zestarzał” i widać w wielu momentach jego infantylność i czasami wręcz arogancja może być denerwująca, a momentami i naiwna (spotkanie Murtagha i Eragona oraz ich zawiązanie współpracy chyba zawsze pozostanie dla mnie dość irracjonalne).

💎Akcja może trzymać w napięciu, jednak po przeczytaniu książki choć raz już tak nie będzie, ale mimo to przyjemnie mi się czytało. Przez większość czasu śledzimy losy bohaterów będących „w drodze” (choć niestety ciężko jest podążać za nimi na mapce, która w moim wydaniu jest niezbyt wyraźna),dzięki temu też dowiadujemy się nieco o geografii i polityce, co jest w dobry sposób przemycone.

💎Świat nie jest niczym nowym – smoki, elfy, krasnoludy, ludzie, jeźdźcy… Jedynie urgale czy pomniejsze stwory oraz zasady, na jakich opiera się więź chociażby Saphiry z Eragonem są można by rzec nawet, że innowacyjne, patrząc na to, w którym roku książka została wydana.

💎Zakończenie jest w porządku, choć może nie zachęcić do sięgnięcia po następne części, bo „Eragon” sam w sobie nie jest wielce porywającą książką i ostatnie strony nie odstają pod tym względem od całości.

💎Podsumowując – z racji tego, że mam wielki sentyment zarówno do tego tomu jak i całej serii, to oceniam ją dość (może nawet za) wysoko i zbyt pobłażliwie. „Dziedzictwo” – jest to trylogia od nastolatka, dla nastolatków i czasami nie warto wracać po latach do książek, które mogą stracić swój „urok” zdobyty przed laty.

💎Sięgnęłam po „Eragona” po upływie wielu lat od mojego pierwszego spotkania z nim. Trylogia „Dziedzictwo” rozpoczęła moją przygodę z fantastyką i książkami ogółem, wobec czego ta recenzja nie będzie w stu procentach obiektywna, bo jednak sentyment sporo zmienia.

💎Zaczynając od postaci – po czasie odbieram je zdecydowanie inaczej, niż za pierwszym razem. Mimo że wciąż...

Sentymentalna podróż, bez dwóch zdań!

Gdybym pierwszy raz czytała Eragona - i to teraz, a nie te blisko 20 lat temu - pewnie byłabym bardziej surowa, bo to nie jest najlepsza książka, jaką przyszło mi mieć w rękach… choć najgorsza też nie jest. Jest po prostu - obiektywnie patrząc - średnia. Z naiwnie skonstruowanym bohaterem, prostą historią i masą, ale to masą inspiracji zaczerpniętych z innych książek oraz filmów.
Przeczytanie bolesne by nie było, ale pewnie zapomniałabym od razu po odłożeniu.

Z Eragonem problem jest taki, że to jest moje dzieciństwo i młodość. Choćbym nie wiem jak próbowała, nie jestem w stanie spojrzeć na niego bez cienia nostalgii. Choć jest w tej książce… coś. Coś kojarzącego się z prostym, beztroskim dzieciństwem. To nie jest dorosła, poważna fantastyka, która byłaby odkrywcza. I choć normalnie to byłby przytyk, ale dla Eragona to jest jego największa zaleta. Prostota. Naiwność. I dostarczenie czystej, niewymagającej rozrywki.
Im dłużej czytałam, tym więcej skojarzeń - na przykład z Tolkienem, ale i z Gwiezdnymi Wojnami (historia Eragona wypisz wymaluj Luke!) - tylko że to wcale mi nie przeszkadzało. Czasem śmieszyło, jednak to znowu zadziałało na korzyść Eragona - bo uczyniło to książkę jeszcze bardziej przystępną i czysto rozrywkową. Jedynie co, to po latach nie mogłam znieść Eragona jako postaci… taki nabzdyczony, wiecznie pakujący się w tarapaty ,,genialny” nastolatek specjalnej troski. Ale w sumie nawet to działa (choć przy momentach, gdy ten durny smark obrywał za swoją głupotę, to aż chciałam klaskać!),bo nawet jeśli gnojka nie polubiłam, tak ze swoją dziecięcą naiwnością wpasowuje się w cały klimat opowieści.

Eragon to trochę jak taki fanfik fana fantastyki wszelakiej, który zebrał wszystko to, co mu się podobało i wrzucił do jednej powieści. Ale nie próbował na siłę robić z tego poważnego dzieła. Nie. To jest tak samo durne i naiwne, jak na fanfik przystało. Czuć w tym serducho do fantastyki i jako niezobowiązująca, lekka (a czasem do pośmiania) lektura sprawdza się idealnie.

Sentymentalna podróż, bez dwóch zdań!

Gdybym pierwszy raz czytała Eragona - i to teraz, a nie te blisko 20 lat temu - pewnie byłabym bardziej surowa, bo to nie jest najlepsza książka, jaką przyszło mi mieć w rękach… choć najgorsza też nie jest. Jest po prostu - obiektywnie patrząc - średnia. Z naiwnie skonstruowanym bohaterem, prostą historią i masą, ale to masą inspiracji...

Bardzo dobrze się czytało tę książkę. Jeśli chodzi o fantastykę, świat jest zbudowany w tradycyjny sposób, jednak autor dodał dużo własnych elementów, co sprawiło, że nie jest on oklepany.
Przyjemnie śledziło się losy bohatera, które były bardzo różnorodne oraz jego przemianę z młodego chłopaka do zaprawionego wojownika. Historia wciągała i pozwalała się zaangażować. Jak na mój gust, akcja działa się trochę zbyt wolno (co wcale nie znaczy, że książka była nudna),jednak rozumiem, że taki jest styl pisania autora.

Bardzo dobrze się czytało tę książkę. Jeśli chodzi o fantastykę, świat jest zbudowany w tradycyjny sposób, jednak autor dodał dużo własnych elementów, co sprawiło, że nie jest on oklepany.
Przyjemnie śledziło się losy bohatera, które były bardzo różnorodne oraz jego przemianę z młodego chłopaka do zaprawionego wojownika. Historia wciągała i pozwalała się zaangażować. Jak na...

Reread po latach. Sentyment pozostał, do oceny jeszcze kiedyś wrócę.

Reread po latach. Sentyment pozostał, do oceny jeszcze kiedyś wrócę.

nie tak fajne jak tolkien, lewis czy rowling, ale zła nie jest

nie tak fajne jak tolkien, lewis czy rowling, ale zła nie jest