Szach. Czy "Partia szachów" - debiutancki tom wierszy Grzegorza Skoczylasa - w zamyśle autora sugeruje nam tylko dwóch graczy: życie i śmierć? Może to jest gra podmiotu lirycznego, który w pierwszej osobie dzieli się swoimi potrzebami, przeżyciami, spostrzeżeniami z czytelnikiem albo zaprasza znane postacie, artystów, poetów do dialogu, do korespondencji pośród wielorakich figur retorycznych i emocjonalnych? Mimo biegłości językowej autor ma świadomość, że nie wszystko można wyrazić. Kanon gry może być tłem dla gestu i szerokiego oglądu emocji i uczuć, gdzie można przewidywać kolejność ruchów. Podporządkowanie życia określonym zasadom, również etycznym, społecznym, na symbolicznej czarno-białej planszy stanowi proces rozgrywek pełnych zaskoczenia, zadziwienia oraz niewiadomej... - "cze dojdę do tego progu / gdzie nie ma stopni są tylko łuki nieba". Sądzę, że Skoczylas zręcznie ukazuje świat z dopisaną do niego grą, która wymaga uważności, strategii i mądrości, ale czasem coś wymyka się spod kontroli i wtedy zastanawiamy się... "więc czym jestem - marionetką / na niewidzialnych sznurkach / więzy przynajmniej // nie zmuszają do myślenia". Mat?
Każdą sytuację można zinterpretować w pozytywny sposób i to też jest zaletą tej poetyckiej książki.
Łucja Dudzińska