Świetna pozycja o stosunkach społecznych w XIX wieku. Ukazuje przekrój relacji wyższych sfer, zasady dobrego zachowania, maniery, teatr masek i oszustw, oczekiwania społeczne wobec kobiet, nakazy, zakazy.. a w tle relacje miłosne, romanse, złamane serca i dobroć, która wygrywa wszystko. Orzeszkowa jest moim zdaniem wspaniała i w sumie mało przez nas doceniana. Pisała w stylu jakim się wówczas pisało (trochę naiwny, trochę sentymentalny, pompatyczny),i w którym pisały inne pisarki np. Jane Austin, czy siostry Bronte.

Doceniam tę powieść jako apel i ówczesny sprzeciw wobec oczekiwań wobec kobiet. Orzeszkowa to feministka i rewolucjonistka, która miała silną wolę i nie chciała się poddawać konwenansom.

Jest jeden minus. Objętość książki, przytłaczająca liczba stron. W niektórych miejscach czytałam co drugi, co trzeci, co czwarty akapit, lub przeskakiwałam strony. Mimo to, bardzo polecam.

Świetna pozycja o stosunkach społecznych w XIX wieku. Ukazuje przekrój relacji wyższych sfer, zasady dobrego zachowania, maniery, teatr masek i oszustw, oczekiwania społeczne wobec kobiet, nakazy, zakazy.. a w tle relacje miłosne, romanse, złamane serca i dobroć, która wygrywa wszystko. Orzeszkowa jest moim zdaniem wspaniała i w sumie mało przez nas doceniana. Pisała w...

Absolutnie genialna! Cudownie znaleźć się w zupełnie innym świecie. Chociażby na chwilę...

Absolutnie genialna! Cudownie znaleźć się w zupełnie innym świecie. Chociażby na chwilę...

Przyjemna, naiwna opowieść. Taka wyprawka przed "Nad Niemnem"...

Przyjemna, naiwna opowieść. Taka wyprawka przed "Nad Niemnem"...

Nieco naiwna powieść, ale tylko dlatego, że taka właśnie jest jej bohaterka, Wacława. Wszystko przewidywalne (dobry, szlachetny mąż nabyty po błędach i wypaczeniach ze strony naiwnej panny),ale warto i tak spędzić te kilkaset stron z piękną polszczyzną Orzeszkowej..

Nieco naiwna powieść, ale tylko dlatego, że taka właśnie jest jej bohaterka, Wacława. Wszystko przewidywalne (dobry, szlachetny mąż nabyty po błędach i wypaczeniach ze strony naiwnej panny),ale warto i tak spędzić te kilkaset stron z piękną polszczyzną Orzeszkowej..

Bardzo miła książka, przyjemnie się czyta. Dużo opisów przyjęć, dostatniego życia wyższych sfer. Ciekawa przemiana głównej bohaterki.

Bardzo miła książka, przyjemnie się czyta. Dużo opisów przyjęć, dostatniego życia wyższych sfer. Ciekawa przemiana głównej bohaterki.

Piękny język, klasyka, wiadomo, chociaż chwilami potok słów. Warto przeczytać dla opisu i zwyczajów szlachty, znudzonej, zmanierowanej i gardzącej ludźmi pracy.

Piękny język, klasyka, wiadomo, chociaż chwilami potok słów. Warto przeczytać dla opisu i zwyczajów szlachty, znudzonej, zmanierowanej i gardzącej ludźmi pracy.

Kto z was przeczytał w swoim życiu cokolwiek autorstwa Elizy Orzeszkowej? Słyszeli o niej zapewne wszyscy, ale czytać Orzeszkową? Wielu na wspomnienie jej nazwiska odczuwa nieswoiste negatywne pobudzenie emocjonalne uruchamiające automatycznie – jakże niesprawiedliwe i wielce krzywdzące dla tej wybitnej pisarki – schematy: „nuda”, „niekończące się opisy przyrody”.
Przyznam, że na „Pamiętnik Wacławy” trafiłam przypadkiem w księgarni internetowej. Książkę wydało – przepięknie pod względem ujmującej swym smakiem i delikatnością formy, jednak dużo gorzej pod względem treści, a ściślej - korekty językowej - jakże tajemnicze wydawnictwo „MG”. Dlaczegóż tajemnicze? Otóż nigdzie nie znalazłam (tj. w żadnej z kilkudziesięciu książek papierowych przez "MG" wydanych, które posiadam) informacji o tym, kto jest właścicielem owego wydawnictwa oraz gdzie mieści się jego siedziba 🙄 🤔 Jest to dość osobliwa strategia marketingowa, przyznacie sami. Niektóre pozycje spod szyldu "Wydawnictwo MG" kupuję. Doznałam onegdaj traumatycznego zawodu, nabywając książkę autorstwa wybitnej, w moim odczuciu, grafomanki, niejakiej Janiny Lesiak, wydanej przez MG właśnie, co bardzo zniechęciło mnie do zaopatrywania się w powieści współczesne przez nich wydawane. Niemniej, jeśli chodzi o klasykę - często nabywam w formie papierowej.
Uwielbiam wielką, realistyczną, klasyczną powieść XIX-wieczną. Przedstawicieli epoki przed- i wiktoriańskiej (jak również współczesnej - neowiktoriańskiej, np. Charlesa Pallisera czy Sarę Waters). Moja fascynacja literaturą wiktoriańską sensu stricto (w wydaniu angielskim) rozpoczęła się lata temu. Siostry Brontë, Jane Austen, Karol Dickens, Wilkie Collins, George Eliot, William Makepeace Thackeray, Mary Elizabeth Braddon, Elizabeth Gaskell – to absolutne podstawy. Potem doszli autorzy – z epoki – z Francji, Niemiec, Rosji, i… Polski. Na samym końcu, z pełną świadomością deficytów w tej materii i jednocześnie ogromnym oczekiwaniem niecodziennej przygody czytelniczej poczęłam czytać polską klasykę: Sienkiewicza, Prusa, Reymonta. Orzeszkowa pojawiła się na owej fali. Eliza, z domu Pawłowska, herbu Korwin. Wielka, śmiem twierdzić – największa polska pisarka. Nominowana w 1905 roku do literackiej nagrody Nobla. Napiszę coś jeszcze, otwartym tekstem: Dickens jest w moich oczach pisarzem przeciętnym, szablonowym, sztampowym, kreującym bardzo płaskie i pozbawione realizmu psychologicznego postaci; Austen jest zbyt egzaltowana (ale też epoka była inna, prewiktoriańska – ergo: romantyczna),Collins niepotrzebnie zagłębia się w wątki detektywistyczne (aczkolwiek pisarzem jest kongenialnym!) – wśród owego towarzystwa Orzeszkowa jest perłą w koronie, zaś Prus i Sienkiewicz biją Anglików na głowę, są na poziomie Dostojewskiego i Tołstoja, na pewno nie niżej.


(...)

Ciąg dalszy na moim blogu:


https://librariummeum.blogspot.com/2019/08/pamietnik-wacawy-ze-wspomnien-modej.html

Kto z was przeczytał w swoim życiu cokolwiek autorstwa Elizy Orzeszkowej? Słyszeli o niej zapewne wszyscy, ale czytać Orzeszkową? Wielu na wspomnienie jej nazwiska odczuwa nieswoiste negatywne pobudzenie emocjonalne uruchamiające automatycznie – jakże niesprawiedliwe i wielce krzywdzące dla tej wybitnej pisarki – schematy: „nuda”, „niekończące się opisy przyrody”.
Przyznam,...

Miłość zwycięża wszystko, jak mawiali starożytni Rzymianie. W przełożeniu zaś na polskie realia można posłużyć się również słowami Jana Pawła II: Miłość mi wszystko wyjaśniła. I z tym trudno polemizować. Współczesny świat jednak coraz bardziej rozmywa znaczenie słowa miłość, a w szczególności dotyczy to występującej w kulturze najczęściej, niezwykle pięknej, miłości oblubieńczej. Czy można obdarzyć tym uczuciem więcej niż jedną osobę naraz? Z pewnością sugerują nam to liczne latynoskie telenowele, które, abstrahuję tu już od ich jakości, lubują się w ukazywaniu miłosnych trójkątów, pięciokątów i innych wielokątów. Wszystko zależy wszak od określenia, czym miłość jest…
Więcej na: http://www.fleurdelis.pl/amor-vincit-omnia/

Miłość zwycięża wszystko, jak mawiali starożytni Rzymianie. W przełożeniu zaś na polskie realia można posłużyć się również słowami Jana Pawła II: Miłość mi wszystko wyjaśniła. I z tym trudno polemizować. Współczesny świat jednak coraz bardziej rozmywa znaczenie słowa miłość, a w szczególności dotyczy to występującej w kulturze najczęściej, niezwykle pięknej, miłości...

Książka jest przepiękna ! Troche trzeba poczekać aż sie rozkręci tak od 100-150 strony, a później to istna przyjemnosc. Po lekturze człowiek jeszcze dlugo pozostaje rozmarzony :)

Książka jest przepiękna ! Troche trzeba poczekać aż sie rozkręci tak od 100-150 strony, a później to istna przyjemnosc. Po lekturze człowiek jeszcze dlugo pozostaje rozmarzony :)

Rzadki moment, gdy znalazłam się gdzieś bez książek. W miejscu, do którego przyjechałam na półce stały tylko trzy. Niedawno czytane przeze mnie po rosyjsku Война и мир i Воскресенье i...Elizy Orzeszkowej "Pamiętnik Waclawy". Ambitnie byłoby kolejny raz wrócić do Tołstoja, niemniej zaczęłam dziobać to tu to tam, przerzucajac strony monolog panny Waclawy, która opuściwszy pensję próbuje się odnaleźć między dwoma światami rodzicow: nastawionej na zbytek i zabawę matki i pracującego na uczelni ojca. Homo ludens i homo faber. I ona pomiędzy. Wydawana za mąż i wciaz konfrontowana z rozczarowaniem. W obliczu łowców posagu. Książka z tezą. Pracuj i przebaczaj. Bohaterka do znudzenia porządna. Zalew słów. Dialogi są kolejno przedstawianymi monologami. W opisach plastyczna przesada: "Gdy to mówiła, łzy oschły na jej policzkach, a na ich miejsce wystąpił szkarlatny rumieniec gniewu i brwi sciagnely sie z wyraze nieprzelamanej zawzietosci". Książka propaguje idee godne pochwały w sposób, który to wciąga, to nuży. Zaciekawia obraz epoki, stadium uczuć, relacji. Nuży wielosłowie.

Zdarza się jednak szczegółowy opis jakiejś postaci, gdzie poprzez jej zewnętrzność przedstawia się postawę do życia i charakter.
CYTATY:
- "Nieboszczka matka moja uczyła mie w dzieciństwie w dzieciństwie wymawiać na pamięć uświęcony frazes: "Miłuj bliźniego swego, jak siebie samego", a z nauki tej tyle skorzystałem, iż wiem, co to jest wspanialomyslna miłość bliźniego, i uwielbiam ją szczerze, ile razy widzę praktykowana przez innych "
- "Nie mogę ci dać lepszej odpowiedzi, jak powtarzając słowa mego ojca: zbieraj wszystkie swe siły i ufnie patrz w przyszłość mówiąc sobie: trzeba, aby było lepiej."

Rzadki moment, gdy znalazłam się gdzieś bez książek. W miejscu, do którego przyjechałam na półce stały tylko trzy. Niedawno czytane przeze mnie po rosyjsku Война и мир i Воскресенье i...Elizy Orzeszkowej "Pamiętnik Waclawy". Ambitnie byłoby kolejny raz wrócić do Tołstoja, niemniej zaczęłam dziobać to tu to tam, przerzucajac strony monolog panny Waclawy, która opuściwszy...