Aldona Wiśniewska Magda Krzyżanowska-Mierzewska Olga córka "Wilka", "Uważam, że wojna albo ludzi kompletnie niszczy - jak tych, którzy przeszli najstraszniejsze rzeczy, obozy - albo wzmacnia. Mnie się już potem wszystko wydawało mniej ważne. Mniej warte, żeby się martwić. Jest bieda, ale cóż to takiego, że mało jedzenia, jakoś to będzie. Wojna wytwarza w człowieku przekonanie, że prawdziwe nieszczęścia wyglądają dużo gorzej."

Mądra książka, o mądrej kobiecie. Olga Krzyżanowska, lekarka, posłanka na Sejm, wicemarszałek Sejmu, pani senator, współtwórczyni poselskiej Komisji Etyki, wielka miłośniczka sportu, zapalona żeglarka, córka generała" Wilka" Komendanta Okręgu Wileńskego Armii Krajowej. "Nie kłam tego się nie robi, pamiętaj" powiedział kiedyś ojciec swojej córce. Tę lekcję odrobiła bardzo dobrze, zapamiętując ją na całe życie.

Z domu mamy okazję wynieść wiele cennych rzeczy. Jedną z nich jest dobre wychowanie, które przydaje się przez całe życie, prywatnie, służbowo, w pracy, w szkole, w kolejce w sklepie, w polityce również. Pamiętam panią Olgę Krzyżanowską z telewizyjnych transmisji posiedzeń Sejmu. Zawsze elegancko ubrana, opanowana, elokwentna, dziś tacy politycy to to chyba już wymarły gatunek.

Miałam wielką przyjemność przeczytać bardzo dobrze napisany książkowy wywiad. Rozmowę z bohaterką przeprowadziła jej córka oraz zaprzyjaźniona z rodziną dziennikarka. Jest więc trochę o życiu, wojnie, ojcu, studiach i pracy, ukochanym mężu, początkach kariery politycznej, politycznych rozgrywkach. Wewnątrz oczywiście sporo zdjęć rodzinnych, okraszonych również służbowymi fotografiami.

Dziś słowo polityka wzbudza moc negatywnych skojarzeń. To powoduje, że tym bardziej należy przeczytać tę książkę.

Aldona Wiśniewska Magda Krzyżanowska-Mierzewska Olga córka "Wilka", "Uważam, że wojna albo ludzi kompletnie niszczy - jak tych, którzy przeszli najstraszniejsze rzeczy, obozy - albo wzmacnia. Mnie się już potem wszystko wydawało mniej ważne. Mniej warte, żeby się martwić. Jest bieda, ale cóż to takiego, że mało jedzenia, jakoś to będzie. Wojna wytwarza w człowieku...

Zawsze elegancka, spokojna i opanowana. Ikona klasy i szyku. Nazywana „damą polskiego parlamentu”, lekarka, wolontariuszka w hospicjum, działaczka „Solidarności”, posłanka, wicemarszałek Sejmu, senator. Kobieta z charakterem i kręgosłupem moralnym, która przez wiele lat pokazywała, że tradycyjnie pojmowane i wyznawane wartości – prawdomówność, szczerość, uczciwość, można pogodzić z szeroko rozumianym „uprawianiem” polityki. Wspaniała córka, mama, babcia. Olga Krzyżanowska.

Lubię opowieści starych kobiet. Mają w sobie mądrość i spokój, wiedzą i widzą więcej, bo patrzą z innej, niedostępnej perspektywy. Książka „Olga, córka Wilka” to zapis rozmów matki i córki, z których przy pomocy dziennikarki, Aldony Wiśniewskiej, powstała wciągająca opowieść o mądrych kobietach i niezwykłej rodzinie, której losy splotły się ściśle z historią Polski. Wywiad – rzeka, poruszająca podróż w przeszłość „panny z dobrego domu”, córki generała Aleksandra Krzyżanowskiego, legendarnego dowódcy wileńskiego AK. Ta pasjonująca powieść biograficzna, łącząca elementy literatury faktu z literaturą historyczno – obyczajową, z silnie zarysowanym wątkiem feministycznym, jest jednak przede wszystkim opowieścią o … wartościach. Tych, które się wynosi z domu, wpajanych przez osoby najbliższe. Przez ojca, który uczył: „Nie kłam. Tego się nie robi. Pamiętaj”, przez matkę, która powtarzała jak mantrę: „Daj spokój, nie wygłupiaj się, tego się nie robi, tak się nie zachowuj”. Przez babcię, która otwarcie deklarowała: „Moje dziecko, zasady trzeba mieć, bo życie bez nich jest puste i trudne. Ale zasady ma się dla siebie, nie po to, żeby osądzać, czy inni żyją według naszych zasad”.

Ona je miała. Zasady. A do tego klasę, szyk, poziom i dużo dystansu do samej siebie. W książce z humorem mówi o swoim życiu, o tym, kto był najpiękniejszy w ich rodzinie i czemu nie ona, dlaczego latami nie zakładała spodni i do czego niezbędne jej było futro. Migają w tej opowieści głośne nazwiska, skrawki wielkiej historii, z którą przeplata się życie codzienne, osobiste, prywatne. Dzięki empatii, taktowi i profesjonalizmowi Aldony Wiśniewskiej z rozmów matki i córki wyłania się obraz niezwykłej kobiety, ale nie tylko. W toku intymnej narracji, przetykanej zdjęciami z domowego archiwum, anegdotkami, jakby przy okazji, mimochodem, bez nachalnego dydaktyzmu, powstaje opowieść o wartościach, zasadach, granicach, których nie można przekraczać, bo spoza nich nie ma powrotu do status quo. Nie wolno, bo nie. O wartości słów, tak ostatnio zdeprecjonowanych:

„A w małżeństwie jak w polityce: słowa bardzo się liczą. Mogą wywołać agresję albo kompleksy. Wystarczy raz powiedzieć: „Durny jesteś”, „A ty jesteś idiotką!”. Kiedy się raz przekroczy tę barierę, powiedziałabym, przyjaźni, wchodzi wrogość, która niszczy więź.
Dlatego uważam, że również to, co niektórzy politycy plotą dzisiaj publicznie, jest groźne. Nie tyle, że nieeleganckie czy nieprawdziwe. Groźne. Złe słowa zostawiają osad w sposobie bycia pomiędzy ludźmi, w całym społeczeństwie. I dają przyzwolenie, żeby ludzie tak się do siebie odnosili również poza polityką".

Była mądrą kobietą. Wiedziała, że pewnych rzeczy się nie mówi i nie robi. Bo nie. Bez pola do negocjacji.
Miała rację.

Zawsze elegancka, spokojna i opanowana. Ikona klasy i szyku. Nazywana „damą polskiego parlamentu”, lekarka, wolontariuszka w hospicjum, działaczka „Solidarności”, posłanka, wicemarszałek Sejmu, senator. Kobieta z charakterem i kręgosłupem moralnym, która przez wiele lat pokazywała, że tradycyjnie pojmowane i wyznawane wartości – prawdomówność, szczerość, uczciwość, można...

Sięgnęłam po tę książkę, bo łączy w sobie kilka rodzajów literatury, które bardzo lubię: literaturę faktu, literaturę historyczną, feministyczną- z silną postacią kobiecą, wywiad – rzekę i autobiografię. Nie do końca jednak wiedziałam, czego się spodziewać bo o Oldze Krzyżanowskiej (wstyd się przyznać, a zwłaszcza po tej lekturze),wcześniej nie słyszałam. Cieszę się, że dzięki książce mogłam poznać historię jej oraz jej rodziny i to w dodatku opowiedzianą przez nią samą.
Książka stanowi zapis rozmów, jakie na kilka lat przed śmiercią tytułowej bohaterki zaczęła odbywać z nią jej córka, Magda Krzyżanowska-Mierzewska. Gdy Olga zaczęła chorować, matka i córka postanowiły sięgnąć do rodzinnych wspomnień i je uporządkować. Z pomocą dziennikarki, Aldony Wiśniewskiej, z zapisu tych rozmów powstała niezwykle ciekawa opowieść historyczno-obyczajowa.
Barwnym życiorysem pani Olgi można byłoby obdzielić kilka osób. Już sama rodzina, w której się wychowała była wyjątkowa. Matka – lekarka w szpitalu powstańczym, więźniarka Pawiaka; brat cioteczny – członek batalionu „Zośka”, kuzyn – aresztowany przez NKWD żołnierz Armii Krajowej no i ojciec, Aleksander Krzyżanowski, generał „Wilk”, bohater i legendarny dowódca wileńskiej AK.
Jak mówi sama bohaterka książki, ukształtowały ją dom i wojna. Dorastała wśród bardzo silnych kobiet, odważnych jak na tamte czasy, wolnych i niezależnych finansowo. Ojciec zaś wpajał jej od wczesnego dzieciństwa zasady moralne i to „czego się nie robi” – nie wolno kłamać, nie należy się łatwo poddawać, nie narzeka się podczas ucieczki, nie chowa się głowy w piasek. Nauki ojca nie poszły w las. Już jako nastolatka została odznaczona Krzyżem Walecznych, była zawodniczką rokującą w narciarstwie, została szanowaną lekarką, była działaczką „Solidarności”i wicemarszałkiem pierwszego powojennego Sejmu wybranego w wolnych wyborach, spędziła trzy kadencje w Sejmie i jedną w Senacie. „Miała proste cnoty. Dziedziczyła je i pracowała nad nimi całe życie.”
Często była oceniana przez pryzmat swojego ojca, jako córka „Wilka”, ale nigdy nie chciała budować na tym kariery. Nieraz natomiast nazwisko zamykało jej niektóre drzwi w czasach niesprzyjającego ustroju. Przez to, kim był jej ojciec, nie mogła chociażby kontynuować kariery na Akademii Medycznej. Dzięki książce poznajemy Olgę Krzyżanowską jako zwykłą i jednocześnie niezwykłą kobietę. Dowiadujemy się jak wyglądało jej wojenne dzieciństwo i młodość w PRLu, w czasach dwoistości egzystencji, kiedy to z jednej strony toczyło się normalne życie, z flirtami, miłostkami, nartami i pracą, a z drugiej był terror, który dotykał jej bliskich. Zadebiutowała w polityce w wieku 59 lat i poświęciła jej 16 lat życia . Jacek Taylor nazwał ją damą polskiego parlamentu i pięknie podsumował, jaką kobietą była. „Wyważona, uczciwa, obiektywna, kulturalna. Byliśmy z niej dumni. Była symbolem Polski zwycięskiej”
Naprawdę warto zapoznać się z jej życiorysem.
Dużo zdjęć i swobodna narracja sprawia, że możemy poczuć się tak, jakby nasza dobra znajoma opowiadała nam w salonie przy herbacie historię swojej rodziny pokazując nam przy tym kolejne karty albumu ze starymi fotografiami.

Sięgnęłam po tę książkę, bo łączy w sobie kilka rodzajów literatury, które bardzo lubię: literaturę faktu, literaturę historyczną, feministyczną- z silną postacią kobiecą, wywiad – rzekę i autobiografię. Nie do końca jednak wiedziałam, czego się spodziewać bo o Oldze Krzyżanowskiej (wstyd się przyznać, a zwłaszcza po tej lekturze),wcześniej nie słyszałam. Cieszę się, że...