Znikający stopień

Ciekawa i wciągająca z nutką grozy

Ciekawa i wciągająca z nutką grozy

„Znikający stopień” Maureen Johnson to drugi tom serii Truly Devious, wciągającego młodzieżowego kryminału z wątkiem romantycznym.

Bieg akcji był naprawdę ciekawy i trzymał mnie w napięciu. Akademia Ellinghama w swoich opisach wydaje się być tak przepięknym i przytulnym miejscem, jednak poznając dalsze wydarzenia robi się przerażająca. Brakowało mi jednak większych zwrotów akcji, które mogłyby jeszcze bardziej zaskoczyć. Mimo to, wciąż mi się bardzo podobała.

Stevie Bell jest absolutnie genialna. Kocham jej umysł i analityczne myślenie. Jej zdolność do doszukiwania się faktów i rozwiązywania zagadek z ogromnym zainteresowaniem jest inspirująca. Uwielbiam jak nawiązuje podczas swojego śledztwa do klasyków o Sherlocku Holmesie czy Herculesie Poirot i wykorzystuje ich techniki. W dodatku, jest niezwykle odważna, pomimo że zmaga się z atakami paniki. Mimo, że ma własne trudności stawia czoła innym, o wiele większym, co tylko podkreśla jak silną jest bohaterką.

Moim ulubionym momentem w książce była impreza halloweenowa, na którą David przebrał się dla Stevie za Sherlocka Holmesa, a ona nie wiedząc o jego stroju była Herculesem Poirot. Było to tak urocze i romantyczne, bo choć nie mieli w tamtym momencie najlepszych relacji to on dalej się dla niej starał.

Jeśli jeszcze nie czytaliście, a lubicie kryminały młodzieżowe to bardzo Wam polecam!!

„Znikający stopień” Maureen Johnson to drugi tom serii Truly Devious, wciągającego młodzieżowego kryminału z wątkiem romantycznym.

Bieg akcji był naprawdę ciekawy i trzymał mnie w napięciu. Akademia Ellinghama w swoich opisach wydaje się być tak przepięknym i przytulnym miejscem, jednak poznając dalsze wydarzenia robi się przerażająca. Brakowało mi jednak większych...

3/10

"Znikający stopień" to miałka książka, nie wzbudza emocji, nie przynosi rozrywki. Zbyt naiwna, nawet jak na młodzieżówkę. Będzie długo, ale za to dogłębnie...

-Stevie Bell jest jeszcze bardziej wkurzająca. Jest przemądrzała, ale tak na prawdę sama niczym się nie wykazuje -jej cudowne przymioty intelektu istnieją tylko w teorii. Jak na detektywistycznego geniusza ma bardzo mało szarych komórek (za to ambicje wygórowane! Marzy jej się FBI) jest kapryśna i nieodpowiedzialna.

-Śledztwo nie istnieje, Stevie nie szuka poszlak, nie skrada się korytarzami, nie odkrywa niczego nowego (a jak już, to nigdy samodzielnie, ktoś albo rzuca jej gotową wskazówkę, albo wręcz pokazuje, co ma sprawdzić). Dorośli sprawiają wrażenie, jakby doskonale wszystko wiedzieli i tylko dobrodusznie pozwalają Stevid bawić się w jej małe śledztwo w sprawie Ellinghamów. Co się zaś tego tyczy, co krok mamy deus ex machina. Stevie nic nie odkrywa, bo łączy poszlaki jak kropki w szlaczek wiodący do celu, ale dlatego, że autorka tak chce. "-Jak na to wpadłaś? -Wpadłam i już". Jak ona trafnie sama się podsumowała!

-David zachowuje się jak toksyczny dupek, ciągle pogrywa sobie ze Stevie. Ich wątek romantyczny jest słaby i brakuje mu wiarygodności, nie dość, że to dwójka odpychających bohaterów, to nie widzę żadnych powodów dlaczego się ku sobie mają. Ponadto oboje mają niezłą huśtawkę emocjonalną i w ciągu minuty przechodzą od wzajemnej miłości, do nienawiści.

-Bohaterowie 2-planowi mogliby nie istnieć.

-Dużo nudniejsza od 1 części, nawet urywki dotyczące speawy Ellinghama przestały ciekawić. Autorka postanowiła skomplikować sprawę, dodając nowych podejrzanych, ale jednocześnie zapomniała o tych starych. W efekcie jedynie spłyciła wszystko i odebrała Nieodgadnionemu jako sprawcy jego tajemniczość.

-Cała afera z Edwardem Kingiem jest dla mnie absurdalnie śmieszna. Tak jak ukazywanie go jako "diabła w ludzkiej skórze" (jak też autorka dosłownie go określa). Stevie robi układy z politykiem, czy gangsterem? Bo po tym jak wszyscy reagują, to mam wątpliwiści. Serio, wątek gangsterski już by lepiej wypadł. A tak to autorce zależało najwyraźniej na ukazaniu własnych przekonań światopoglądowych.

"[Doktor Quinn] O dziwo, była tylko zastępczynią Charlesa -no ale Charles był mężczyzną. Patriarchat szalal nawet w Akademii Ellinghama" -Rzyyyg! Czyli co, trzeba zabronić mężczyznom bycia dyrektorami? Bo każda kobieta z sukcesami naukowymi musi koniecznie mieć parcie na wysokie stołki? Chyba doktor Quinn nie ma zbyt ambicji, bo woli tę dziurę niż oferty z Harvardu.

-Czepialska jestem ale... "jasnożółty księżyc w nowiu rzucał nieco światła". Oczywiście. Bo to nie tak, że nów to zupełne przeciwieństwo pełni, czyli faza, w której cała tarcza księżyca znajduje się w cieniu i jest niewidoczna gołym okiem. Ta kobieta bełkocze i nie wie, o czym pisze!

-Przez takie brednie, wkurzających bohaterów i zerową fabułę nie sięgnę po finałowy tom. Poza tym, z zakończenia "Znikającego Stopnia" dowiedziałam się, czego chciałam, a całej reszty z łatwością mogę się domyślić.

-I tylko CHWAŁA AUTORCE za to, że nie wpadło jej do głowy, aby pisać w 1 osobie.

3/10

"Znikający stopień" to miałka książka, nie wzbudza emocji, nie przynosi rozrywki. Zbyt naiwna, nawet jak na młodzieżówkę. Będzie długo, ale za to dogłębnie...

-Stevie Bell jest jeszcze bardziej wkurzająca. Jest przemądrzała, ale tak na prawdę sama niczym się nie wykazuje -jej cudowne przymioty intelektu istnieją tylko w teorii. Jak na detektywistycznego geniusza ma...

"Znikający stopień" to drugi tom młodzieżowej trylogii "Truly Devious", która mnie bardzo mile zaskoczyła! Historia w trylogii jest pokazana w dwóch perspektywach czasowych: rok 1936 i teraźniejszość. W roku 1936 Albert Ellingham pobudował szkołę dla dzieci z wyjątkowymi zdolnościami naukowymi. Początkowo uczyło się tam tylko 30 osób. Akademia Ellinghama zajmowała sporych rozmiarów terytorium i składała się w wielu budynków. Albert, zafascynowany zagadkami i łamigłówkami, stworzył na terenie akademii mnóstwo sekretnych przejść, tunelów, drzwi, skrytek. Razem z rodziną zamieszkał na terenie szkoły, myśląc, że to będzie najspokojniejsze i najbezpieczniejsze dla nich miejsce...ale niestety się mylił, gdyż w 1936 roku doszło do morderstwa uczennicy i porwania żony i córeczki Alberta. Sprawa była bardzo skomplikowana i chociaż finalnie była skazana jedna osoba za popełnienie tego przestępstwa, jednak dalej krążą różne teorii spiskowe na temat uprowadzenia. Po latach (teraźniejszość),do akademii przyjeżdża Stevie Bell, nastolatka pasjonująca się sprawami kryminalnymi. Dziewczyna staje świadkiem zabójstwa jednego z uczniów i pomaga znaleźć sprawcę, jednak w drugim tomie sprawy znaczniej się komplikują i do listy zmarłych można dopisać kolejną osobę. Sprawy się komplikują też dlatego, że David, którego darzy sympatią, skrywa wiele tajemnic i zaczyna popadać w szał. Czy poradzi sobie Stevie w akademii? Czy emocje wezmą górę nad faktami? > dowiecie się już z książki! Powiem wprost pierwszy tom, a dokładniej jego tempo podobało mi się bardziej, natomiast w drugim mamy więcej ciekawych zwrotów akcji! Pokonałam książkę w 2 dni (ok 400 str) i od razu zaczynam trzeci! Idealny kryminał młodzieżowy z wątkiem romantycznym!Moja ocena 8/10.

"Znikający stopień" to drugi tom młodzieżowej trylogii "Truly Devious", która mnie bardzo mile zaskoczyła! Historia w trylogii jest pokazana w dwóch perspektywach czasowych: rok 1936 i teraźniejszość. W roku 1936 Albert Ellingham pobudował szkołę dla dzieci z wyjątkowymi zdolnościami naukowymi. Początkowo uczyło się tam tylko 30 osób. Akademia Ellinghama zajmowała sporych...

Niestety ta część jest znacznie gorsza od poprzedniczki. Fakt faktem nadal czyta się ją bardzo szybko, ale chyba za szybko. Historia przestaje być logiczna, rozmywa się. Główni bohaterowie stali się dziwni... Mam nadzieję, że kolejna część będzie lepsza.

Niestety ta część jest znacznie gorsza od poprzedniczki. Fakt faktem nadal czyta się ją bardzo szybko, ale chyba za szybko. Historia przestaje być logiczna, rozmywa się. Główni bohaterowie stali się dziwni... Mam nadzieję, że kolejna część będzie lepsza.

Po przeczytaniu pierwszej części trylogii, entuzjastycznie sięgnęłam po drugą, ciekawa losów głównej bohaterki i prowadzonego przez nią śledztwa. Niestety, ,,Znikający stopień” okazał się książką dużo słabszą od swojej poprzedniczki. Już od strony technicznej widać pewne niedociągnięcia - niektóre fragmenty są chaotyczne, pisane jakby w pośpiechu. Niestety, sama treść także nie do końca spełniła moje oczekiwania.

Do pozytywnych aspektów książki mogę zaliczyć kreację głównej bohaterki - autorka pokazała więcej cech Stevie i rozwinęła jej postać, dzięki czemu znacznie bardziej ją polubiłam, podobnie jak Nate’a, który okazał się kimś więcej, niż tylko narzekającym na wszystko kumplem. Równocześnie jednak postać Janelle sporo straciła - przez większość książki była jedynie rozchichotaną, zakochaną nastolatką, co z czasem stało się irytujące. Pozostali bohaterowie wciąż nie zdołali pozyskać mojej sympatii, podobnie jak ci nowo wprowadzeni.

Minusem okazała się (tak dobrze się przecież zapowiadająca) zagadka kryminalna. W ,,Nieodgadnionym” sprawiała ona wrażenie poukładanej i przemyślanej, tutaj natomiast momentami ciężko było za nią nadążyć. Mocno uwydatnił się fakt, iż informacje prezentowane czytelnikowi i te, które posiadała Stevie, niejednokrotnie nie pokrywały się ze sobą, co utrudniało śledzenie toku myślenia bohaterki i czyniło całość znacznie bardziej zagmatwaną. Przeszkadzało mi także to, że tajemnica Akademii Ellinghama zeszła właściwie na drugi plan, a na pierwszy wysunął się wątek relacji Stevie i Davida - wątek, który wprawdzie miał kilka ciekawych aspektów, ale jednak nie był tym, co interesowało mnie w tej historii.

Chociaż książkę czytało się względnie przyjemnie, niestety nie sprostała ona moim oczekiwaniom i ostatecznie właściwie straciłam zainteresowanie rozwiązaniem sprawy Akademii Ellinghama. Mimo wszystko sięgnę po zwieńczenie trylogii mając nadzieję, że Maureen Johnson pozytywnie mnie jeszcze zaskoczy.

Po przeczytaniu pierwszej części trylogii, entuzjastycznie sięgnęłam po drugą, ciekawa losów głównej bohaterki i prowadzonego przez nią śledztwa. Niestety, ,,Znikający stopień” okazał się książką dużo słabszą od swojej poprzedniczki. Już od strony technicznej widać pewne niedociągnięcia - niektóre fragmenty są chaotyczne, pisane jakby w pośpiechu. Niestety, sama treść także...

Historia Elinghamów nabiera tempa, a życie na kampusie Akademii coraz bardziej się komplikuje! Wielki triumf Stevie był ekscytujący, teraz poproszę o więcej...

Historia Elinghamów nabiera tempa, a życie na kampusie Akademii coraz bardziej się komplikuje! Wielki triumf Stevie był ekscytujący, teraz poproszę o więcej...

jest chyba jeszcze bardziej zachwycająca od swojej poprzedniczki!! niesamowicie wciągnęłam się w historię Stevie i jej znajomych, idę od razu kupić 3 tom! <3

jest chyba jeszcze bardziej zachwycająca od swojej poprzedniczki!! niesamowicie wciągnęłam się w historię Stevie i jej znajomych, idę od razu kupić 3 tom! <3

Druga część dochodzenia w sprawie podejrzanego zaginięcia sprzed lat angażuje czytelnika o wiele bardziej niż pierwsza. Zwroty akcji trzymają w napięciu, nawet tłumaczenie mniej już przeszkadza w odbiorze, a w końcu otrzymujemy część rozwiązania zagadki.

Druga część dochodzenia w sprawie podejrzanego zaginięcia sprzed lat angażuje czytelnika o wiele bardziej niż pierwsza. Zwroty akcji trzymają w napięciu, nawet tłumaczenie mniej już przeszkadza w odbiorze, a w końcu otrzymujemy część rozwiązania zagadki.

„- To ci frajda.
- Więc idź potańczyć albo co.
- Nie chcesz tańczyć.
- Nie potrzebujesz mojego pozwolenia.
- Chyba wolę zostać przy tobie.”

W drugiej książce serii „Truly Devious” dostajemy wyjaśnienia śmierci ucznia Akademii Ellingham. Dodatkowo sprawa Alberta Ellinghama potoczyła się inaczej, niż się spodziewałam.

Moje serce podbiła napewno Janelle i Nate, przyjaciele Stevie. Bohaterowie mają coś w sobie, że nie da ich się nie lubić. A przy okazji dalej są tacy sami jakich ich poznaliśmy w „Nieodgadnionym”.

Naprawdę kocham tą serię. Nie mogę się doczekać co przyniesie „Ręka na ścianie”.

Nie do końca rozumiem zakończenie. Opis zakończony tak, że człowiek się zastanawia. Zastanawia się, co przyniesie trzecia cześć, zachęca do kolejnego czytania.

„(…) W razie czego jestem za ścianą.
Janelle wiedziała, że Stevie miewa w nocy napady paniki.”

Maureen Johnson zaskakiwała nieraz. Idealnie wie, jak zaciekawić czytelnika, świetnie czuje się w historii, co sprawia, że czujemy niedosyt.

JA CHCĘ WIĘCEJ.

Ta seria, na ten moment, jest jedną z moich ulubionych i będę ją polecała!

„- To ci frajda.
- Więc idź potańczyć albo co.
- Nie chcesz tańczyć.
- Nie potrzebujesz mojego pozwolenia.
- Chyba wolę zostać przy tobie.”

W drugiej książce serii „Truly Devious” dostajemy wyjaśnienia śmierci ucznia Akademii Ellingham. Dodatkowo sprawa Alberta Ellinghama potoczyła się inaczej, niż się spodziewałam.

Moje serce podbiła napewno Janelle i Nate, przyjaciele...