Chciałbym, żeby dzisiaj coś się wydarzyło.
A kto z nas by nie chciał… W książce wydarza się całe życie bohatera i… nic się nie wydarza. Czyli jak w życiu każdego z nas. Czekamy na fajerwerki, cudowne zwroty akcji, czekamy aż ktoś nas uratuje, sprawi, że w naszej historii COŚ się wydarzy. Wydarza się codziennie, choć nie wydarza się nic.
Książka opowiada historię każdego z nas. Ja odczułam ją wyjątkowo, gdyż pamiętam realia początku lat 90tych i tak samo jak bohater czekałam każdego dnia, żeby coś się wydarzyło…

Chciałbym, żeby dzisiaj coś się wydarzyło.
A kto z nas by nie chciał… W książce wydarza się całe życie bohatera i… nic się nie wydarza. Czyli jak w życiu każdego z nas. Czekamy na fajerwerki, cudowne zwroty akcji, czekamy aż ktoś nas uratuje, sprawi, że w naszej historii COŚ się wydarzy. Wydarza się codziennie, choć nie wydarza się nic.
Książka opowiada historię każdego z...

Niemniej ładna okładka.

Niemniej ładna okładka.

Rewelacja. Wielka szkoda, że ta książka zniknie pod kolejnymi, taśmowo produkowanymi "dziełami" naszych rodzimych książkotłuków.
Będę z wielką niecierpliwością czekała na kolejne powieści tego autora!

Rewelacja. Wielka szkoda, że ta książka zniknie pod kolejnymi, taśmowo produkowanymi "dziełami" naszych rodzimych książkotłuków.
Będę z wielką niecierpliwością czekała na kolejne powieści tego autora!

Ostatnie kilkadziesiąt stron zadecydowało o ocenie 5. Wcześniej oscylowało koło 4, ale ten koniec.
To jest genialny opis równi pochyłej w życiu, jaką możemy sobie zafundować. Powieść przypomina w swej szczegółowości Knausgaarda, ale nie jest to w żadnym wypadku kalka.
Można się może czepiać braku pewnych opisów może traum z dzieciństwa, większego wpływu ojca alkoholika, jednakże debiut Nalewajka jest bardzo subiektywnym i jednostronnym przedstawieniem sytuacji z punktu widzenia głównego bohatera.
To nie jest miła książka.

Ostatnie kilkadziesiąt stron zadecydowało o ocenie 5. Wcześniej oscylowało koło 4, ale ten koniec.
To jest genialny opis równi pochyłej w życiu, jaką możemy sobie zafundować. Powieść przypomina w swej szczegółowości Knausgaarda, ale nie jest to w żadnym wypadku kalka.
Można się może czepiać braku pewnych opisów może traum z dzieciństwa, większego wpływu ojca alkoholika,...

To jest 700 bardzo smutnych stron. Na których po prostu toczy się życie, takie bardzo zwyczajne, w którym pełno irytujących ludzi...
Przez pierwsze 200-250 stron miałem poczucie, że to klimat Jakuba Małeckiego, którego twórczość bardzo lubię, ale jednak to zdecydowanie nie to.
No i ten język, bardzo prosty, a w szeroko rozumianej sferze erotycznej -wręcz prostacki.
Przebrnąłem, ale nie wiem czy musiałem...

To jest 700 bardzo smutnych stron. Na których po prostu toczy się życie, takie bardzo zwyczajne, w którym pełno irytujących ludzi...
Przez pierwsze 200-250 stron miałem poczucie, że to klimat Jakuba Małeckiego, którego twórczość bardzo lubię, ale jednak to zdecydowanie nie to.
No i ten język, bardzo prosty, a w szeroko rozumianej sferze erotycznej -wręcz...

O rany, wsiąkłam. Jeśli ktoś jest fanem Knausgarda i jego „Mojej walki” to wreszcie może przestać szlochać, ze nie będzie kolejnych tomów, bo oto pojawił się godny następca.
Bardzo mi brakowało takiej książki, w której nie dzieje się nic, a dzieje się wszystko, bo życie.

O rany, wsiąkłam. Jeśli ktoś jest fanem Knausgarda i jego „Mojej walki” to wreszcie może przestać szlochać, ze nie będzie kolejnych tomów, bo oto pojawił się godny następca.
Bardzo mi brakowało takiej książki, w której nie dzieje się nic, a dzieje się wszystko, bo życie.

Ksiazke przeczytalam juz w zeszlym roku, ale odwazam sie dopiero teraz napisac kilka refleksji po przeczytaniu, usilowalam czytac inne a nie moge zapomniec o tej. Rozne osoby juz ja skrytykowaly, nie chce sie wiec powtarzac, podkresle tylko, ze bardzo mi sie podobala konstrukcja, ktora moglaby prawie byc gotowym scenariuszem filmowym i nawet montaz by nie mial juz wiele do roboty. Poza tym chce tyko dodac, ze pochlonelam te ksiazke bardzo szybko i bardzo sie do niej przywiazalam. Przyszedl mi na mysl Knausgard, ktory tez mnie czasami irytowal (ale moze to byl problem niedoskonalego tlumaczenia ?) a jednak nie moglam sie oderwac od 6 opaslych tomow, jak juz przebrnelam przez pierwszy. Co je laczy ? ano to, ze wszystko jest literatura ! U tego autora docenilam przede wszystkim sposob, w jaki przedstawil swoich rodzicow, bo zgadzam sie z pozostalymi ocenami, ze postacie kobiet sa jednolite a sam bohater jakby nie ewoluowal przez ten kawal czasu, ktory obejmuje opowiadanie. Podobal mi sie tez "pijany slowotok" bez interpunkcji, ktory niezle oddawal zawroty glowy spowodowane upojenie trunkiem z procentami. No i tak jak u Knausgarda, byl tu rowniez poruszony problem relacji z ojcem. Refleksja jaka sie nasuwa, czyzby rzeczywiscie osoby z toksycznych rodzin, nie mogly sie uwolnic od tych toksyn i wybieraja sobie toksycznych partnerow albo powielaja takie zachowania w stosunku do nich, jakby bezwiednie powielali model, w ktorym dorosli ?

Ksiazke przeczytalam juz w zeszlym roku, ale odwazam sie dopiero teraz napisac kilka refleksji po przeczytaniu, usilowalam czytac inne a nie moge zapomniec o tej. Rozne osoby juz ja skrytykowaly, nie chce sie wiec powtarzac, podkresle tylko, ze bardzo mi sie podobala konstrukcja, ktora moglaby prawie byc gotowym scenariuszem filmowym i nawet montaz by nie mial juz wiele do...

Kiedy próbuję w jakikolwiek sposób scharakteryzować tę książkę, przychodzą mi do głowy jedynie trzy określenia: nudna, rozwlekła, schematyczna. Przeczytawszy, że autor jest psychologiem i psychoterapeutą miałam nadzieję, że otrzymam kawałek naprawdę dobrej opowieści o rzeczywistych ludzkich problemach. Zawiodłam się - wszyscy bohaterowie w książce są do bólu stereotypowi. Motywy, do których odwołuje się autor, są tak głęboko zakorzenione w życiu codziennym i kulturze popularnej, że opowiada on po raz kolejny historię, którą wszyscy słyszeli już wielokrotnie.

Nie ma w tej książce właściwie niczego odkrywczego, bieg wydarzeń da się przewidzieć po kilkudziesięciu początkowych stronach. Jeśli chodzi o formę, według mnie jest bardzo nietrafiona i ciężkostrawna. Nieustanne przeskoki z przeszłości w przyszłość i zaburzanie chronologii wydarzeń zdają się nie pełnić jakiejkolwiek funkcji. Poza tym, żadna z postaci nie wzbudziła mojej sympatii, a w szczególności główny bohater, którego losy stanowiły esencję powieści.

Kiedy próbuję w jakikolwiek sposób scharakteryzować tę książkę, przychodzą mi do głowy jedynie trzy określenia: nudna, rozwlekła, schematyczna. Przeczytawszy, że autor jest psychologiem i psychoterapeutą miałam nadzieję, że otrzymam kawałek naprawdę dobrej opowieści o rzeczywistych ludzkich problemach. Zawiodłam się - wszyscy bohaterowie w książce są do bólu stereotypowi....

Przytłaczające wrażenie, że autor zapomniał się we własnej książce. Po kilkuset stronach doskwierał mi przesyt dawkowanym bez umiaru napięciem. Czym się różni rozmowa/kłótnia z początku, środka i końca tej opasłej powieści? Niestety - niczym. Teza dawno udowodniona, mimo to autor wciąż kreuje nowe (czyżby?) sytuacje i kłótnie, by ją przypominać, aż do znudzenia. Tylko że niczego już to nie wnosi, niczego do treści nie dodaje, charakterów nie pogłębia. Gdyby jeszcze to powierzchowne studium kończyło się jakimiś ciekawymi przemyśleniami, albo może gdyby formalnie tekst nabierał czasem kolorytu - ale nie! Monotonia, monotonia, monotonia... Szczerze liczyłam na jakąś wiwisekcję relacji, ale to co autor oferuje, to tylko jałowa transkrypcja nudnych dialogów.
Nie jestem przekonana co do ironii zawartej w doborze wykształcenia głównego bohatera. Bohater wydaje się pozbawiony empatii i refleksji, także w stosunku do samego siebie. Szuka wciąż nowych bodźców, brakuje mu skupienia i wrażliwości. Z morza tak zwanej codzienności wyławia jedynie to, co się utrzymuje na powierzchni, dlatego też kobiety, z którymi się wiąże, są dla niego tak samo niewidoczne, jak on sam dla siebie. Nawet mówią podobnie. Ta powtarzalność zapewne miała swoją funkcję, ale co z tego, jeśli tak nużyła.
Podsumowując, szkoda takiej energii twórczej. To nie rozmach, a wodolejstwo. Wydaje się, że autor mógłby swoje umiejętności rozdysponować kreatywniej, ale być może nie temu miała służyć ta książka.

Przytłaczające wrażenie, że autor zapomniał się we własnej książce. Po kilkuset stronach doskwierał mi przesyt dawkowanym bez umiaru napięciem. Czym się różni rozmowa/kłótnia z początku, środka i końca tej opasłej powieści? Niestety - niczym. Teza dawno udowodniona, mimo to autor wciąż kreuje nowe (czyżby?) sytuacje i kłótnie, by ją przypominać, aż do znudzenia. Tylko że...

Zdarza mi się czytać dość długo książkę, odkładać, powracać, ponownie odkładać.. Tak było również w tym przypadku, po pierwsze opasły tom, którego nie chciałam zabierać na wojaże urlopowe, po drugie inne książki, które samostnie pojawiły się po drodze. Aczkolwiek to rozłożenie w czasie absolutnie nie umniejsza książce, którą czyta się wyśmienicie.

Co serwuje nam autor, poza godnym pochwały debiutem ;)
Wachlarz emocjonalny.
Dzieciństwo, dorastanie, rodzicielstwo.
Codzienność bohatera jest codziennością wielu z nas, strach przed tym by mówić o tym głośno. Problemy ukrywane pod płaszczykiem pozorności..idealnej tylko z boku.

Książka jest o relacjach tych najbardziej osobistych, autor niektóre rozmowy opisuje z tak dosadnymi detalami, że czuć je, wchodzi się w nie całym sobą. Jest o potrzebie bliskości, zrozumienia, radzeniem sobie z stresem, presją, odpowiedzialnością.
Często podczas czytania gdy autor stosował świadome przenoszenie czytelnika w czasie, nie trzymając się chronologi ja zastanawiałam się jak do tego doszło, co sprawiło, że sytuacja tak diametralnie się zmienia. Refleksyjna, mocna rzecz. Czytajcie !

Zdarza mi się czytać dość długo książkę, odkładać, powracać, ponownie odkładać.. Tak było również w tym przypadku, po pierwsze opasły tom, którego nie chciałam zabierać na wojaże urlopowe, po drugie inne książki, które samostnie pojawiły się po drodze. Aczkolwiek to rozłożenie w czasie absolutnie nie umniejsza książce, którą czyta się wyśmienicie.

Co serwuje nam autor,...