To jest książka dla ludzi, którzy piszą powieści, kochają psy, myślą i czytają klasykę. Reszcie się raczej nie spodoba. Bohaterka jest właśnie pisarką wykładająca na uniwersytecie, która zna się na literaturze, czyta i snuje refleksje. Poznajmy ją w czasie kiedy traci ludzkiego przyjaciela a zyskuje/dziedziczy psiego. Wspaniale opisana jest relacja kobiety i psa, którzy się zaprzyjaźniają wspólnie przechodząc przez żałobę. O tym jest ta historia, ale po drodze serwowany jest nam świat literacki, przemyślenia nie tylko o stracie, ale o pisaniu, świecie literackim i akademickim. Mnie się bardzo przyjemnie czytało tę książkę. Utkwiło mi w głowie, że przyjaciel bohaterki przestrzegał przed wyjmowaniem z kontekstu fragmentów pism filozofów, przed sloganizowaniem ich. Święta prawda. Niestety bohaterka odnosi się do filozofów i na ironię popełnia błąd...
Rozbawiło mnie to.

To jest książka dla ludzi, którzy piszą powieści, kochają psy, myślą i czytają klasykę. Reszcie się raczej nie spodoba. Bohaterka jest właśnie pisarką wykładająca na uniwersytecie, która zna się na literaturze, czyta i snuje refleksje. Poznajmy ją w czasie kiedy traci ludzkiego przyjaciela a zyskuje/dziedziczy psiego. Wspaniale opisana jest relacja kobiety i psa, którzy się...

Dziwna książka. Zupełnie nie widzę jej piękna. Opis przyjaciela, jaki rysuje autorka, był dla mnie wyjątkowo nieprzyjemny. Właśnie dlatego zupełnie nie potrafiłam zrozumieć emocji narratorki. Co więcej cała historia wydawała mi się przy tym jakaś niestosowana, a czasami zupełnie pozbawiona emocji. Czuję, że gdybym stała z narratorką twarzą w twarz, jedyne o czym mogłabym myśleć to "jak można było przyjaźnić się z kimś takim" i "o czym właściwie gada ta kobieta".
"Przyjaciel" to dla mnie książka, którą ciężko się słuchało, czułam się bardzo nieswojo podczas lektury, zupełnie jakby ktoś zwierzał się mi, zupełnie obcej osobie, z rzeczy zbyt intymnych i zbyt dziwnych dla mnie.

Dziwna książka. Zupełnie nie widzę jej piękna. Opis przyjaciela, jaki rysuje autorka, był dla mnie wyjątkowo nieprzyjemny. Właśnie dlatego zupełnie nie potrafiłam zrozumieć emocji narratorki. Co więcej cała historia wydawała mi się przy tym jakaś niestosowana, a czasami zupełnie pozbawiona emocji. Czuję, że gdybym stała z narratorką twarzą w twarz, jedyne o czym mogłabym...

Nie podobała mi się, męczyłam się okrutnie.

Nie podobała mi się, męczyłam się okrutnie.

Piękna, erudycyjna powieść o przyjaźni, przeżywaniu straty, o znaczeniu psa w życiu człowieka. Bohaterka-narratorka po śmierci przyjaciela nieoczekiwanie staje się opiekunką jego leciwego psa, doga arlekina. Wspomina swoją relację z przyjacielem i mocno przywiązuje się do Apolla. Przy okazji wymienia wielu pisarzy, piosenkarzy czy innych znanych ludzi, szukając w ich tekstach pocieszenia. Cudna historia, napisana prostym, ale pięknym językiem.

Piękna, erudycyjna powieść o przyjaźni, przeżywaniu straty, o znaczeniu psa w życiu człowieka. Bohaterka-narratorka po śmierci przyjaciela nieoczekiwanie staje się opiekunką jego leciwego psa, doga arlekina. Wspomina swoją relację z przyjacielem i mocno przywiązuje się do Apolla. Przy okazji wymienia wielu pisarzy, piosenkarzy czy innych znanych ludzi, szukając w ich...

Jest grono autorów, których przeczytałabym wszystko, nawet gdyby była to instrukcja pralki. Sigrid Nunez do nich należy, ale to nie tylko to.

Jest jak zagubiona dusza. Czytam paragraf, nasuwa mi się skojarzenie. I odnajduję je paragraf dalej. Czytam o zniszczonym przez psa tomie Knausgarda ( o nie, o nie!) ale oczywiście, chwilę później okazuje się, że pies chce, by mu czytać. Mojego ukochanego Knausgarda! No przecież, no przecież!

Jest też jak taka wizja, lustro pokazujące przyszłość - tak mogłoby wyglądać twoje życie, gdybyś się odważyła. I jakby ku potwierdzeniu, ona cytuje Simone Weil - „Kiedy musisz podjąć w życiu decyzję o tym, co powinieneś zrobić, zrób to, co będzie kosztowało cię najwięcej”.

Tak więc dla mnie czytanie Sigrid Nunez jest jak czary. Nie inaczej było teraz. To jak czytanie pamiętnika twojego autorytetu. A na koniec się okazuje, że tak w ogóle to była powieść.

Jest grono autorów, których przeczytałabym wszystko, nawet gdyby była to instrukcja pralki. Sigrid Nunez do nich należy, ale to nie tylko to.

Jest jak zagubiona dusza. Czytam paragraf, nasuwa mi się skojarzenie. I odnajduję je paragraf dalej. Czytam o zniszczonym przez psa tomie Knausgarda ( o nie, o nie!) ale oczywiście, chwilę później okazuje się, że pies chce, by mu...

Mam problem z tą książką. Niewielka objętość, na której zręcznie przenikają się tematy bliskie każdemu przeciętnemu zjadaczowi chleba - mniej i bardziej poważne, a także popkulturowe sacrum, nie zawsze dostępne i zrozumiałe w obrębie wyżej wspomnianej grupy. Intrygujące, skłaniające do refleksji czy uronienia łezki (lub dwóch).
Pewne momenty jednak sprawiały, że odbiór owej lektury nie był do końca tak krystaliczny, jak mogłabym sobie tego życzyć. Osobisty, nierzadko wręcz intymny charakter zawartych w "Przyjacielu" rozważań powodował ten charakterystyczny rodzaj dyskomfortu, który nakazuje odłożyć niepowołaną dla naszych oczu treść. Poza tym - będę szczera - zdarzały się również fragmenty, na których po ludzku się "wyłączałam".
Mimo wszystko, szklana kula podpowiada, że to dopiero początek mojej przygody z twórczością S. Nunez. Jestem dobrej myśli.

Mam problem z tą książką. Niewielka objętość, na której zręcznie przenikają się tematy bliskie każdemu przeciętnemu zjadaczowi chleba - mniej i bardziej poważne, a także popkulturowe sacrum, nie zawsze dostępne i zrozumiałe w obrębie wyżej wspomnianej grupy. Intrygujące, skłaniające do refleksji czy uronienia łezki (lub dwóch).
Pewne momenty jednak sprawiały, że odbiór...

Czytając tę książkę, czułam się jak osoba, która wchodzi na wykład z przedmiotu, którego nigdy nie miała. Mimo to jest tak interesująco, że zostaję, słucham, ale ciągle z tyłu głowy mam myśl, że to nie mój świat i jestem tutaj obca. Biorąc pod uwagę o czym jest ta historia, to chyba dobrze.

Czytając tę książkę, czułam się jak osoba, która wchodzi na wykład z przedmiotu, którego nigdy nie miała. Mimo to jest tak interesująco, że zostaję, słucham, ale ciągle z tyłu głowy mam myśl, że to nie mój świat i jestem tutaj obca. Biorąc pod uwagę o czym jest ta historia, to chyba dobrze.

To jest bardzo osobista proza o miłosci, przyjaźni i ostatecznych rozstaniach, upleciona z cytatów klasyków literatury. Powieść, która we mnie poruszyła mnóstwo strun, i której długo nie zapomnę . Genialne.

To jest bardzo osobista proza o miłosci, przyjaźni i ostatecznych rozstaniach, upleciona z cytatów klasyków literatury. Powieść, która we mnie poruszyła mnóstwo strun, i której długo nie zapomnę . Genialne.

Interesująca.
Co, jak wszyscy czytelnicy świata doskonale wyczuwają, oznacza dwie rzeczy: książka nie porywa w klasycznym rozumieniu tego, czego oczekujemy od dobrej powieści - ale nie poddaje się łatwej krytyce, gdyż wyczuwamy w niej jakąś wartość głębszą, jakąś mądrość. A wtedy krytyka uderza w samego czytelnika, który nie sprostał.
Taka jest więc ta książeczka. Dobrym językiem oddana trauma po gwałtownej śmierci bliskiej osoby, wspomnienia rozmów między literatami - erudytami, pełnych cytatów i mądrości oraz osamotniony po śmierci swego pana - pies.
Jak dla mnie, jest to książka o przyjaźni, bogactwie, którą przyjaźń z sobą niesie i zobowiązaniach, które z niej wynikają. Niezależnie od tego, czy przyjacielem jest człowiek czy zwierzę.

Interesująca.
Co, jak wszyscy czytelnicy świata doskonale wyczuwają, oznacza dwie rzeczy: książka nie porywa w klasycznym rozumieniu tego, czego oczekujemy od dobrej powieści - ale nie poddaje się łatwej krytyce, gdyż wyczuwamy w niej jakąś wartość głębszą, jakąś mądrość. A wtedy krytyka uderza w samego czytelnika, który nie sprostał.
Taka jest więc ta książeczka. Dobrym...

Książka zupełnie inna niż sobie wyobrażałam. Czułam się jakbym przypadkiem weszła na wykład z literatury, który był ciekawy ale jednak nie moja bajka.

Książka zupełnie inna niż sobie wyobrażałam. Czułam się jakbym przypadkiem weszła na wykład z literatury, który był ciekawy ale jednak nie moja bajka.