Nie mogę ocenić, bo nie znam koreańskiego. Po polsku konstrukcja zdań jest nienaturalna i zaburzona.. Nie mam pojęcia, czy wynika to z reguł języka całkowicie mi obcego i nieumiejętności przełożenia zgrabnie na polski, czy też może tak ma być. Temat bardzo ciekawy, ale czyta się w związku z tym nienajlepiej

Nie mogę ocenić, bo nie znam koreańskiego. Po polsku konstrukcja zdań jest nienaturalna i zaburzona.. Nie mam pojęcia, czy wynika to z reguł języka całkowicie mi obcego i nieumiejętności przełożenia zgrabnie na polski, czy też może tak ma być. Temat bardzo ciekawy, ale czyta się w związku z tym nienajlepiej

"Pieśń ziemi" czytało mi się... dziwnie, strasznie nie podchodził mi styl, sposób tworzenia zdań. Przejrzane w internecie komentarze sugerują tu jednak winę tłumaczenia, w którym pojawiały się dokładne kalki koreańskiej gramatyki - jeśli tak faktycznie jest, to nieźle zawalono fajnie zapowiadającą się książkę... Bo "Pieśń ziemi" to powieść wciągająca i zmuszająca do refleksji, do tego w ciekawy sposób ukazująca koreańskie społeczeństwo. Historia toczy się wokół klasztoru w Cheonsan - od lat opustoszałego, którego cele są pokryte wykaligrafowanymi cytatami z Pisma Świętego. Pewien badacz próbuje się dowiedzieć czegoś więcej o klasztorze, ale okazuje się, że nikt nic nie wie, albo też nie chce powiedzieć... Jaki sekret krył Cheonsan? Co się stało z mieszkającymi tam mnichami? Autor opowiada historię dwóch mieszkańców klasztoru, którym dane było się spotkać już później, poza jego murami, a ich losy są bezpośrednio związane z losami samego miejsca. Przewija się tu też sporo trudniejszych tematów - gwałt, próba zabójstwa, zamach stanu i brudne polityczne gierki... Przez dobrą połowę lektury nie umiałam nawet powiedzieć, o czym jest ta książka, ale jakoś wciągała mnie strona po stronie i ciekawiło mnie, co dalej, w jaki sposób autor powiąże rozpoczęte wątki. Szkoda, że językowo szło tak opornie, bo sam pomysł na fabułę mi przypadł do gustu i myślę, że była to całkiem fajna lektura :).

"Pieśń ziemi" czytało mi się... dziwnie, strasznie nie podchodził mi styl, sposób tworzenia zdań. Przejrzane w internecie komentarze sugerują tu jednak winę tłumaczenia, w którym pojawiały się dokładne kalki koreańskiej gramatyki - jeśli tak faktycznie jest, to nieźle zawalono fajnie zapowiadającą się książkę... Bo "Pieśń ziemi" to powieść wciągająca i zmuszająca do...

Trigger warning - gwałt
. Jest tutaj wiele zdań typu:
Nie jesteś jedynie dobrym człowiekiem, jesteś dobry, bo nie jesteś zły. - dodają one klimatu, równocześnie czasem męczą.
. Historia jest momentami nieprzyjemna, nie wiem, czy zawarcie gwałtu było tutaj tak konieczne (szkoda, że nie było o tym zdania w opisie)
. Miłość przedstawiona jest tutaj z tej brudnej strony, dość ciekawie.
. Książka zawiera nawiązania religijne.
Jest ok

SPOLIERY __________________________SPOILERY
Historia, w której dochodzi do gwałtu na siostrze bohatera, który potem uznaje, że chce ją odnaleźć. Siostra opuszcza miasteczko, bez wyjaśnień (które potrzebne nie są)
/Bohater zabija gwałciciela siostry, sam znika z miasteczka - zaczyna życie w klasztorze.
Zapomina o siostrze na jakiś czas, jednak przychodzi ten moment, że idzie jej poszukać.
Do tego wątek żołnierza, który ma swoje rozterki. - mniej interesujący, lecz potrzebny

Trigger warning - gwałt
. Jest tutaj wiele zdań typu:
Nie jesteś jedynie dobrym człowiekiem, jesteś dobry, bo nie jesteś zły. - dodają one klimatu, równocześnie czasem męczą.
. Historia jest momentami nieprzyjemna, nie wiem, czy zawarcie gwałtu było tutaj tak konieczne (szkoda, że nie było o tym zdania w opisie)
. Miłość przedstawiona jest tutaj z tej brudnej strony, dość...

Myślałam, że wielka literatura poruszająca najważniejsze egzystencjalne tematy już przeminęła, ale" Pieśń Ziemi" temu zaprzecza. Autorowi udało się nie tylko wprowadzić( w subtelny i pełen napięcia sposób) tematy wiary, przemiany wew. , zadośćuczynienia, upadku , zła , ciemności przenikającej się ze światłem, ale także zrobić to w twórczej i kreatywnej formie literackiej. Zostajemy prowadzeni przez kilka niebanalnych historii a narrator będący jakby częścią zbiorowego ja ( używający liczby mnogiej) nie jest wszechwiedzący, ale sam zadaje ciągle pytania, bada motywy i sposoby dokonywania wyborów, przygląda się bez osądzania skomplikowanej materii ludzkiego postrzegania siebie i świata.. Lee Seung-u kreując bohaterów osadzonych w historyczności i cielesności jednocześnie ,poprzez spajające wszystkie wątki obraz tajemniczego klasztoru , pokazuje przenikanie się tego co codzienne z wiecznym, pospolitego z wzniosłym , materialnego z metafizycznym. Mała dygresja- nie polecam osobom, które mają złe skojarzenia z Pismem św, gdyż autor jest wyraźnie i głęboko zanurzony w chrześcijańskiej duchowości (ale nie powierzchownej religijności)

Myślałam, że wielka literatura poruszająca najważniejsze egzystencjalne tematy już przeminęła, ale" Pieśń Ziemi" temu zaprzecza. Autorowi udało się nie tylko wprowadzić( w subtelny i pełen napięcia sposób) tematy wiary, przemiany wew. , zadośćuczynienia, upadku , zła , ciemności przenikającej się ze światłem, ale także zrobić to w twórczej i kreatywnej formie literackiej....

Historia opowiedziana przez Lee Seung-u jest pełna smutku, poczucia winy, miłości a właściwie pożądania. Gdzie jedno wydarzenie ma konsekwencje bliższe lub dalsze dla bohaterów książki. Książka jest trudna w odbiorze, mocno skoncentrowana na precyzyjnym formowaniu myśli narratora przez co powstają filozoficzne dłużyzny. Częste powtarzania, argumentowania przypomina rozmowę z samym sobą - " Nie miał planów powrotu do Hery, ale nie miał też planu żeby tam nie wracać, dlatego wsiadł z nimi" tego typu zdań i podobnych jest mnóstwo na początku te słowne gierki są atrakcją potem zniechęcają do czytania. Dodatkowo, przyjemność z czytania odbiera redakcja i korekta książki - mnóstwo błędów.
Mimo wszystko warto przebrnąć przez powieść koreańskiego kandydatka do Nobla.

Historia opowiedziana przez Lee Seung-u jest pełna smutku, poczucia winy, miłości a właściwie pożądania. Gdzie jedno wydarzenie ma konsekwencje bliższe lub dalsze dla bohaterów książki. Książka jest trudna w odbiorze, mocno skoncentrowana na precyzyjnym formowaniu myśli narratora przez co powstają filozoficzne dłużyzny. Częste powtarzania, argumentowania przypomina rozmowę...

Książkę należy czytać powoli, bo często zmusza do rozważań. Ponadto byłaby z pewnością lepsza w odbiorze, gdyby korekta i redakcja tak bardzo nie zawiodły...

Książkę należy czytać powoli, bo często zmusza do rozważań. Ponadto byłaby z pewnością lepsza w odbiorze, gdyby korekta i redakcja tak bardzo nie zawiodły...

Nie jestem w stanie dać oceny, ponieważ nie wiem, czy dziwny styl narracji pochodzi od autora i jest w tym jakiś zamysł artystyczny, którego nie zrozumiałam czy jest po prostu wynikiem fatalnego tłumaczenia. Stawiałabym jednak na tę drugą wersję biorąc pod uwagę błędy stylistyczne („patrzyła się”, „zapytał się jej”) i ortograficzne („a nóż”, „nienajgorszy”). W każdym razie lektura była naprawdę niestrawna, ale jak zaznaczyłam na początku-nie wiem kogo winić.

Nie jestem w stanie dać oceny, ponieważ nie wiem, czy dziwny styl narracji pochodzi od autora i jest w tym jakiś zamysł artystyczny, którego nie zrozumiałam czy jest po prostu wynikiem fatalnego tłumaczenia. Stawiałabym jednak na tę drugą wersję biorąc pod uwagę błędy stylistyczne („patrzyła się”, „zapytał się jej”) i ortograficzne („a nóż”, „nienajgorszy”). W każdym razie...

"Pieśń ziemi" to, według mnie, książka bardzo oryginalna i jednocześnie bardzo trudna. Nigdy wcześniej nie czytałam tego typu książki. Łączą się w niej historie kilku powołanych przez Lee Seung-u do życia postaci. Pozwolę sobie powołać się na fragment tekstu profesora Jeonga Yeonga-huna, który w dopisku do książki zatytułowanym "Dialektyka pragnienia, trzy sposoby na czytanie powieści" napisał:
"W powieści tej mamy kilka historii:
1. historia Kang Sang-ho, który korzystając z zapisków starszego brata, odwiedza klasztor, po czym obwieszcza światu istnienie inskrypcji na ścianach,
2. historia Cha Dong-yeona, który po przeczytaniu książki, pisze artykuł na temat inskrypcji ściennych z klasztoru Cheonsan,
3. historia Janga, który opowiada o swoich przeżyciach Cha Dong-yeonowi,
4. historia Han Jeong-hyo wyłaniająca się z opowieści Janga,
5. historia Hu."
Nie od razu wiadomo, w jaki sposób te historie są ze sobą powiązane i dlaczego tak naprawdę znalazły się one w powieści. Podczas lektury długo się zastanawiałam, kto jest głównym bohaterem tej książki. Przez większość czasu myślałam, że jest nim Hu, ale po zakończeniu lektury całego tekstu stwierdzam, że głównym bohaterem jest Klasztor Cheonsan, a doprecyzowując - znajdujące się w nim inskrypcje ścienne. To one są bowiem tym elementem, który spaja ze sobą wszystkie wymienione wcześniej historie, ba, są one swego rodzaju spiritus movens, bowiem to one są powodem, dla którego powieściowe postaci podejmują znaczące dla całej historii czyny.
Powieść jest trudna zarówno w warstwie treściowej, jak i językowej. Język momentami staje się niemal filozoficzny. Autor prowadzi swego rodzaju dysputy narratorskie, które mają na celu ułatwienie zrozumienia pewnych elementów całej historii, a także poznania ich możliwych alternatyw. Podczas lektury książki możemy sobie poniekąd "pogdybać" i nawiązać porozumienie pomiędzy fabułą powieści a naszym własnym życiem. Mnie osobiście książka bardzo zaskoczyła i choć jej lektura nie była dla mnie łatwa i przyjemna, to absolutnie nie żałuję czasu przeznaczonego na nią. Wręcz przeciwnie, książka odznacza się dużym walorem poznawczym poprzez osadzenie fabuły w kontekście kulturowym, historycznym, religijnym i filozoficznym. Osobom, które lubią mierzyć się z tekstami bardzo ambitnymi, bez zastanowienia polecam.

https://www.facebook.com/literackakorea/posts/128196806132940

"Pieśń ziemi" to, według mnie, książka bardzo oryginalna i jednocześnie bardzo trudna. Nigdy wcześniej nie czytałam tego typu książki. Łączą się w niej historie kilku powołanych przez Lee Seung-u do życia postaci. Pozwolę sobie powołać się na fragment tekstu profesora Jeonga Yeonga-huna, który w dopisku do książki zatytułowanym "Dialektyka pragnienia, trzy sposoby na...

Książka ma nietypową konstrukcję przejścia i łączenia wątków. Na pewno pozycja jest warta przeczytania, nie jest szablonowa. Ja czułam lekki niedosyt odnośnie losu wioski.

Książka ma nietypową konstrukcję przejścia i łączenia wątków. Na pewno pozycja jest warta przeczytania, nie jest szablonowa. Ja czułam lekki niedosyt odnośnie losu wioski.

Czytałam tę książkę, czytałam, czytałam i czytałam... Strasznie rozciągnęło się to w czasie. Wniosek nasuwa się sam - nie wciągnęła. Książka ma dwoistą naturę. Z jednej strony, gdy już się czyta, wątki wciągają i zmuszają do własnych przemyśleń. Byłam ciekawa jak losy bohaterów, których jest kilku, potoczą się, splotą i jaki tego będzie finał. Z drugiej strony jak już napisałam na początku, strasznie mi się czytanie wlokło i nie biegłam galopem, żeby do książki wrócić i czytać dalej. Ze względu na tę podwójną naturę książki, nie do końca wiem, jak ją ocenić i chyba nie dotarłam do drugiego, czy może trzeciego dna, ale też nie chciałam do nich docierać, tylko skończyć książkę i sprawdzić czy się to wszystko rozkręci i skręci. Warto książkę przeczytać, jednak sądzę, że jak niektórzy się w niej zakochają od razu, to wielu innym nie przypadnie do gustu.

Czytałam tę książkę, czytałam, czytałam i czytałam... Strasznie rozciągnęło się to w czasie. Wniosek nasuwa się sam - nie wciągnęła. Książka ma dwoistą naturę. Z jednej strony, gdy już się czyta, wątki wciągają i zmuszają do własnych przemyśleń. Byłam ciekawa jak losy bohaterów, których jest kilku, potoczą się, splotą i jaki tego będzie finał. Z drugiej strony jak już...