Jedyne: Ścieżki krwi

Majka zaintrygował mnie książkami z Uniwersum Metro oraz Berserk.
Tym razem mam trochę mieszane odczucia. Jakoś nie mogłem do końca wczuć się w fabułę.
Plusy:
- ciekawie wykreowane centrum Wieloświata, miasto Jedyne oraz pozostałe światy Widma;
- świat posklejany z miast i budowli widm innych światów;
- szumy w przestrzeni i czasie pomiędzy widmami jako początek nowych światów i koniec starych;
- pomysłowa koncepcja na Węzły, jako środek przemieszczania się;
- rozwój szczególnych (widzący i zmiennokształtny) zdolności Myszona Oko;
- ciekawe wykreowane pozostałe postacie: Basiora, Kiczoka, Upartego, Szinkti;
- jak to zwykle bywa silniejszy wyzyskuje słabszego i nie pozwala mu się rozwijać;
- polityka i walka o władzę nie patrzy na potrzeby zwykłych szarych obywateli;
- podobieństwo do Kronik Amberu Żelaznego (tam świat zbudowany z cieni jakie rzucał Amber), ale to nie przeszkadza.
Minusy:
- w książce panuje zbyt duży chaos i bałagan w poszczególnych wątkach;
- szczegółowe opisy w złych momentach spowalniały i rozbijały akcję;
- brak trochę bohaterek rodzaju żeńskiego oprócz Szinkti.
Ogółem książka dobra.

Majka zaintrygował mnie książkami z Uniwersum Metro oraz Berserk.
Tym razem mam trochę mieszane odczucia. Jakoś nie mogłem do końca wczuć się w fabułę.
Plusy:
- ciekawie wykreowane centrum Wieloświata, miasto Jedyne oraz pozostałe światy Widma;
- świat posklejany z miast i budowli widm innych światów;
- szumy w przestrzeni i czasie pomiędzy widmami jako początek nowych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moje pierwsze spotkanie z tym autorem. Udane, nawet bardzo. Co prawda pierwsze wrażenia odnośnie lektury krążyły wokół "Fajne, ale nie moja bajka", jednak z każdym zdaniem coraz bardziej wsiąkałam w świat wykreowany przez autora. Teraz jestem pewna, że z chęcią sięgnę po inne jego książki.

Moje pierwsze spotkanie z tym autorem. Udane, nawet bardzo. Co prawda pierwsze wrażenia odnośnie lektury krążyły wokół "Fajne, ale nie moja bajka", jednak z każdym zdaniem coraz bardziej wsiąkałam w świat wykreowany przez autora. Teraz jestem pewna, że z chęcią sięgnę po inne jego książki.

Pokaż mimo to

Paweł Majka napisał kolejną udaną powieść fantasy, chociaż nie udało mu się uniknąć pewnych drobnych problemów. Być może ich ocena jest przedwczesna i z czasem ulegnie zmianie - w końcu to dopiero pierwszy tom dłuższego cyklu.

Początek powieści i pomysł na tło bardzo mi się spodobały, zwłaszcza że nowa rzeczywistość wykreowana przez autora ma ewidentny literacki pierwowzór, który należy do moich ulubionych cykli powieściowych fantasy. W "Ścieżkach krwi" łatwo doszukać się istotnych podobieństw do świata "Kronik Amberu" Żelaznego, ale i tak opisana przez P. Majkę fantastyczna rzeczywistość jest generalnie tworem spotykanym w fantasy znacznie rzadziej niż generyczne światy elfów i krasnoludów. Akcja powieści rozgrywa się we wszechmieście o wiele mówiącej nazwie Jedyne, posklejanym z fragmentów wszystkich miast i budowli w wieloświecie zbudowanym ze światów-widm, podobnie jak wszechświat Żelaznego zbudowany był z cieni rzucanych przez jedyny prawdziwy Amber. Cienie Amberu otaczał chaos a w powieści Majki mamy jego odpowiednik: szumy wypełniające przestrzeń i czas pomiędzy widmami i stanowiące pozostałości minionych światów lub zaczątki przyszłych. A może coś znacznie więcej? Również mity założycielskie obu światów są podobne - w obu pojawiają się postaci narzucające chaotycznej potędze porządek, chociaż w przypadku "Ścieżek krwi" nie jest całkiem pewne czy to rzeczywiście "porządek". Zarówno Żelazny jak i Majka wykorzystują strukturę ontologiczną zbudowanego świata by zapewnić sobie nieskończoną w zasadzie swobodę scenograficzną i dowolność rozwiązań fabularnych. To światy, w których w zasadzie wszystko jest możliwe a jeśli cokolwiek okazuje się niemożliwe to zawsze można przenieść się do widma, w którym niemożliwe da się ziścić. Majka swobodnie miesza tu rzeczywistości technologiczne ze sceneriami typowymi dla fantasy, wybierając z wieloświata dowolne elementy od mieczy i magii do komputerów i współczesnych komandosów. Swoboda ma dobre strony, ale wymaga od autora albo żelaznej dyscypliny w konstruowaniu fabuły albo talentu Żelaznego do zwięzłego opowiadania tej samej historii na wiele sposobów, diametralnie zmieniających poglądy czytelników na to, co właściwie się wydarzyło. Żelaznemu pomagało też to, że pisał krótkie powieści o skondensowanej fabule i dynamicznej akcji. Paweł Majka nie do końca potrafił zachować dyscyplinę i równowagę pomiędzy poszczególnymi wątkami - niektóre pozostają okaleczone (zapewne potwierdzając zamiar autora obejmujący wiele kolejnych tomów historii ze świata Jedynego). Autor popadał w rozliczne dygresje i nie szczędził czytelnikom szczegółowych opisów, które często rozbijały akcję w fatalnie wybranych momentach i stanowiły niezłe zamienniki leków anestetycznych o natychmiastowym działaniu. Uważam to za błąd, bo dygresje z rzadka tylko okazywały się interesujące.

Książka posiada kilku głównych bohaterów (prawie wyłącznie mężczyźni, co współcześnie zakrawa wręcz na radosny męski szowinizm), którzy zapewne odegrają większe role w przyszłości, ale generalnie koncentruje się na postaci Myszona, zatrudnionego przez komandosów naiwnego chłopaka o nietypowych zdolnościach widzenia w widmach i przenikania do nich. Rosnące zdolności Myszona wykorzystywane są w służbie władcy Jedynego, ale chłopak skrywa w sobie wiele innych tajemnic. Irytująca jest jedynie jego łatwowierność. Pozostali bohaterowie są narysowani znacznie grubszą kreską i dowiadujemy się o nich zbyt mało, by ich polubić lub znienawidzić. Na szczęście nie ma tu postaci sztampowo i jednoznacznie dobrych lub złych. Historia Myszona i jego drużyny łączy się w tle z potencjalnie bardziej skomplikowanymi wątkami walki o władzę w mieście i fundamentalnego konfliktu pomiędzy pierwotną siłą, która stanowi o potędze wszechmiasta a władcą Jedynego, który tę pierwotną siłę kształtuje i wykorzystuje. Majka nie posiada jednak typowego dla Żelaznego talentu do wykręcania kota ogonem i konstruowania z niczego zaskakujących zwrotów akcji. Chociaż kto wie co się stanie w kolejnych tomach?

Nie da się ukryć, że nowa powieść P. Majki jest obiecującym początkiem interesującego cyklu. Trudno jednak zgadnąć czy te obietnice zostaną spełnione. Z pewnością warto dać autorowi "Pokoju światów" kredyt zaufania i poczekać na kolejny tom "Jedynego". Z tego kredytu zafundowałem książce dodatkową gwiazdkę w ocenie, na którą tak do końca nie zasłużyła.

Paweł Majka napisał kolejną udaną powieść fantasy, chociaż nie udało mu się uniknąć pewnych drobnych problemów. Być może ich ocena jest przedwczesna i z czasem ulegnie zmianie - w końcu to dopiero pierwszy tom dłuższego cyklu.

Początek powieści i pomysł na tło bardzo mi się spodobały, zwłaszcza że nowa rzeczywistość wykreowana przez autora ma ewidentny literacki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Interesujący styl pisania, ciekawy pomysł, ale jak dla mnie w powieści panuje zbyt duży chaos.

Interesujący styl pisania, ciekawy pomysł, ale jak dla mnie w powieści panuje zbyt duży chaos.

Pokaż mimo to

Dobrze się czyta. Humor inspirowany Światem Dysku - Terry'ego Pratchetta (?)

Dobrze się czyta. Humor inspirowany Światem Dysku - Terry'ego Pratchetta (?)

Pokaż mimo to

Pawła Majkę kojarzyłam przede wszystkim z cyklu Metro 2033, jednak nie miałam okazji jeszcze po nie sięgnąć. Za to swoją przygodę z autorem rozpoczęłam od zupełnie innej książki, a mianowicie od „Jedyne. Ścieżki krwi” otwierającą serię – "Jedyne". Jak wypadła ta przygoda czytelnicza? O tym poniżej.

Myszon Oko to niepozorny chłopak, który podczas obławy na jego ojca trafia do niewoli, a potem zostaje wcielony do oddziału Węzłów. Dlaczego? Bo w tym niepozornym chłopaku kryła się potężna moc zmiennokształtnego i widzącego. Oddział Węzłów składający się z niebezpiecznych buntowników ma za zadanie chronić Jedyne – miasto noszące imię po bóstwie, będące stolicą imperium, żywą w swojej niezwykłości istotą, która namawia ludzi do buntu, kusi władzą, naznacza ludzi przenikaniem i dopasowuje do siebie. Myszon Oko i jego towarzysze wyruszają w pogoń za Szalonym Widimarzem, byłym oficer, żołnierz, wyszkolonym zabójcą i najemnikiem, który zagraża bezpieczeństwu Jedynego. Dlaczego jest tak groźny? Bo jest swobodnym przenikaczem, kimś wyjątkowym i niebezpiecznym, dla kogo ie istnieją bariery miedzywymiarowe.

"Jedyne. Ścieżki krwi" to książka z tych, gdzie wykreowany świat odgrywa ważną rolę. Świat stworzony przez autora nie jest płaski, schematyczny i nudny. Jest skomplikowany i oryginalny, gdyż składa się z wielu światów zwanych widmami, a każdy z nich jest inny – w jednym rządzi potężna magia, gdzieś indziej biotechnologia, a jeszcze dalej toczy się walki o władzę. Śmiało mogę napisać, że autor popłynął kreując świat przedstawiony. Czasem musiałam zwolnić tempo czytania by dokładnie poukładać sobie w głowie wszystkie elementy fabuły i konkretnych widm, by zrozumieć jak wszystko funkcjonuje. Najwięcej uwagi poświęcałam Jedynemu- miastu, które wydaje się być odrębnym żyjącym tworem, obcym i często niezrozumiałym, a zarazem fascynującym w swojej niepowtarzalności, który odkrywamy stopniowo, chłonąc jego potęgę i mroczną stronę.

Pisząc na początku o fabule starałam się nie zdradzać za dużo, a jedynie dać wam jej zarys. Zapewne po jego przyczynianiu sądzicie, że będziecie mieli do czynienia ze schematyczną historia, gdzie niepozorny główny bohater dokona heroicznych czynów. I tak, i nie. Uważam, że autor umiejętnie poprowadził historię Myszona Oko, w taki sposób, aby podjąć grę z czytelnikiem i jednocześnie nie pozostawić wszystkiego oczywistym.

Tej historii nie byłoby bez plejady barwnych postaci, należących do oddziału Węzłów - Basiora, Szinkti, Upartego i Kiczoka. Każdy z nich ma tajemniczą przeszłość, wspomnienia i talenty. Mimo, iż są to bohaterowie drugoplanowi, to do ich kreacji nie mam zastrzeżeń, gdyż są to postacie wyraziste i pełnokrwiste. A ich odkrywanie na przestrzeni historii to świetna przygoda.

"Jedyne. Ścieżki krwi" to wyjątkowa lektura, która spodoba się wytrawnym koneserom gatunku. Nie jest to historia, którą czyta się bardzo szybko, a to dlatego, że rozbudowany i niepowtarzalny świat, zmusza czytelnika do zwolnienia tempa i dokładnego przyjrzenia się jego elementom. Jednak świat stworzony przez autora jest na tyle fascynujący, że chce się do niego wracać, zaraz po odłożeniu książki. Całości dopełniają barwne i trójwymiarowe postaci, tworzące niezapomnianą atmosferę podczas lektury i wciągająca intryga.

https://www.mowmikate.pl/2019/07/jedyne-sciezki-krwi-pawe-majka-recenzja.html

Pawła Majkę kojarzyłam przede wszystkim z cyklu Metro 2033, jednak nie miałam okazji jeszcze po nie sięgnąć. Za to swoją przygodę z autorem rozpoczęłam od zupełnie innej książki, a mianowicie od „Jedyne. Ścieżki krwi” otwierającą serię – "Jedyne". Jak wypadła ta przygoda czytelnicza? O tym poniżej.

Myszon Oko to niepozorny chłopak, który podczas obławy na jego ojca trafia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Paweł Majka po raz kolejny udowadnia, że jest jednym z najlepszych polskich twórców fantastyki, i zabiera nas w szaloną podróż poprzez pełen nieskrępowanej wyobraźni świat równoległych wymiarów, zakulisowych intryg oraz wielkiej przygody.

Paweł Majka po raz kolejny udowadnia, że jest jednym z najlepszych polskich twórców fantastyki, i zabiera nas w szaloną podróż poprzez pełen nieskrępowanej wyobraźni świat równoległych wymiarów, zakulisowych intryg oraz wielkiej przygody.

Pokaż mimo to

Bardzo dobra książka, nie wiem czy najlepsza w dorobku autora. Niestety obawiam się że zostanie równie niedoceniona (winy upatruję u wydawcy - nieobecny w ksiegarniach fizycznych i całkowity brak promocji). Wciągnął mnie ciekawy, niebanalny świat, w przywołujący skojarzenia z twórczością Rogera Zelaznego, wyraziści bohaterowie, wciągająca intryga, miejscami cięty humor... czego chcieć więcej od fantastyki? 🙂 Oby więcej takich tytułów.

Bardzo dobra książka, nie wiem czy najlepsza w dorobku autora. Niestety obawiam się że zostanie równie niedoceniona (winy upatruję u wydawcy - nieobecny w ksiegarniach fizycznych i całkowity brak promocji). Wciągnął mnie ciekawy, niebanalny świat, w przywołujący skojarzenia z twórczością Rogera Zelaznego, wyraziści bohaterowie, wciągająca intryga, miejscami cięty humor......

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna książka która ostatnimi czasy wpadła mi w ręce, a mam problem z jej oceną. Nie ogarniam konwencji takiej twórczości. Odnoszę wrażenie, należy czytać po zażyciu LSD czy innych grzybków. ale może to ja jestem zbyt prostacki.

Kolejna książka która ostatnimi czasy wpadła mi w ręce, a mam problem z jej oceną. Nie ogarniam konwencji takiej twórczości. Odnoszę wrażenie, należy czytać po zażyciu LSD czy innych grzybków. ale może to ja jestem zbyt prostacki.

Pokaż mimo to