Świat bardzo fajny i ciekawy, motyw Vlagów , bram, naszyjników itd. bardzo mi się podoba, ale cieszę się, że to już koniec.

Trzy ostatnie tomy tej serii są strasznie rozwleczone i przez to najgorsze. Nic aż tak szczególnego się w nich nie dzieje, żeby książki liczyły ponad 700 stron.
Większość opisów omijałam (a nawet całe rozdziały, bo i tak nic nie wnosiły, a jedyne co zwierały to rozterki miłosne pt. kocha mnie, nie kocha mnie nienawidzę jej, nie pozwolę jej skrzywdzić i tak w koło Macieja) masa pompatycznych opisów lojalności, honoru, miłości i przyjaźni. Wszyscy są natchnieni, a opisy tych natchnień trwają 3 strony. Wszyscy są piękni, silni i każdy znalazł miłość swojego życia. .

SPOILER:
Akcji z Eleną i Bogami nawet nie skomentuję, bo nawet nie wiem, jak mam to skomentować. Aelin poświęca życie wszystkich ludzi na planecie dla ducha? Wymienia Elenę na Erwana? Po to pozbawia się prawie całej mocy? Co ta scena miała w ogóle wnieść do całej akcji, nie rozumiem kompletnie (wiem, że się upewniała na naradzie, czy dadzą radę i Yrene sobie poradzi, ale i tak wtf?).

Końcówka była strasznie rozczarowująca - oprócz akcji z Eleną, pozostaje fakt, że Aelin została bez mocy. Czyli przez pięć tomów czytamy o tym, jak uczy się swojej mocy i finalnie największy jej „cios” ląduje na jakiejś tamie w Anielle? Żadnego spektakularnego starcia z Erwanem czy Maeve? Żadnego pokazu mocy, złączenia mocy z Dorianem i Yerene? „Pojedynek” z Maeve był bardzo słaby, jak na finał 9 tomowej serii, w której główna bohaterka co rusz „dochodzi do dna swojej studni mocy”, aby przygotować się do finalnego starcia, a pod koniec walczy z największą boginią ciemności za pomocą pomalowanego miecza. Jestem strasznie rozczarowana.


Sytuację uratowała historia Manon i jej „przemiany” oraz perypetie Doriana i jego sojusz z sami wiecie kim 😊

Świat bardzo fajny i ciekawy, motyw Vlagów , bram, naszyjników itd. bardzo mi się podoba, ale cieszę się, że to już koniec.

Trzy ostatnie tomy tej serii są strasznie rozwleczone i przez to najgorsze. Nic aż tak szczególnego się w nich nie dzieje, żeby książki liczyły ponad 700 stron.
Większość opisów omijałam (a nawet całe rozdziały, bo i tak nic nie wnosiły, a jedyne co...

Aż brakuje mi słów, które by opisały moje uczucia po tym zakończeniu. Czuję w sobie pustkę i żal, że rozstaję się z bohaterami, z którymi tak się zżyłam przez ostatnie miesiące.

Cała seria wyzwalała we mnie mnóstwo emocji, ale w tym tomie osiągnęły one apogeum. Wylało się ze mnie mnóstwo łez - zarówno tych smutku, jak i tych radości. Przeżywałam z bohaterami każdą chwilę i kłóciłam się z podejmowanymi przez nich decyzjami, jakbym stała tam razem z nimi.

Książka była przepełniona akcją w swoim punkcie kulminacyjnym, przez co nie dało się jej w ogóle odłożyć. Jedyne czego mi zabrakło, to rozdziału (lub kilku) przedstawiającego życie wszystkich postaci po kilku latach. Ostatni rozdział zakończył się w pięknym i symbolicznym momencie, ale wiele bym dała za możliwość pozostania z bohaterami jeszcze przez moment.

Aż brakuje mi słów, które by opisały moje uczucia po tym zakończeniu. Czuję w sobie pustkę i żal, że rozstaję się z bohaterami, z którymi tak się zżyłam przez ostatnie miesiące.

Cała seria wyzwalała we mnie mnóstwo emocji, ale w tym tomie osiągnęły one apogeum. Wylało się ze mnie mnóstwo łez - zarówno tych smutku, jak i tych radości. Przeżywałam z bohaterami każdą chwilę...

Rewelacyjna seria.
Myśle, że z miłą chęcią będę wracać myślami do tej historii. Porywająca, wzruszająca i niesamowicie wciągająca historia o dziewczynie, która walczy o swoją ojczyznę do końca.

Rewelacyjna seria.
Myśle, że z miłą chęcią będę wracać myślami do tej historii. Porywająca, wzruszająca i niesamowicie wciągająca historia o dziewczynie, która walczy o swoją ojczyznę do końca.

Ostatni tom 'Szklanego tronu' przeczytałam po bardzo długiej przerwie. O ile kocham 'Dwory' pani Maas, tak kompletnie nie rozumiem zachwytów nad tą serią.

W wielu momentach styl autorki był nieznośnie patetyczny, a niektóre ze scen naprawdę nadawałyby się na deski teatru...

Pomimo kilkuset stron dzieje się tu naprawdę niewiele. Spokojnie można by powieść skrócić o połowę i jeszcze wyszło by jej to na dobre.

Wątki miłosne są tak przesłodzone, że czasami ciężko nie czuć zażenowania. Przyznaję się bez bicia, że celowo omijałam dialogi między zakochanymi w sobie bez pamięci bohaterami, żeby tylko dotrwać do końca.

Całość ratuje postać Manon Czarnodziobej, która do dziś jest jedną z moich ulubionych książkowych postaci. Gdyby nie wątek 13stki wiedźm, końcowa ocena byłaby znacznie niższa.

Seria "Szklany tron" to mój wielki, wielki książkowy zawód.

Ostatni tom 'Szklanego tronu' przeczytałam po bardzo długiej przerwie. O ile kocham 'Dwory' pani Maas, tak kompletnie nie rozumiem zachwytów nad tą serią.

W wielu momentach styl autorki był nieznośnie patetyczny, a niektóre ze scen naprawdę nadawałyby się na deski teatru...

Pomimo kilkuset stron dzieje się tu naprawdę niewiele. Spokojnie można by powieść skrócić o...

Cykl książek Szklany Tron jest, według mnie, jednym z najbardziej dopracowanych światów jakie przeczytałam. Zaczynając swoją przygodę z tą serią, oczywiście że myliłam postacie, nie pamiętałam jak wyglądają, ale zagłębiając się w tą historię nie mogłam się od niej oderwać.
Właśnie skończyłam robić reread wszystkich książek i wiele informacji nabrało dla mnie nowego sensu.

Królestwo popiołów jako całość jest dla mnie najbardziej emocjonalną książką jaką czytałam.

Jeśli ktoś nigdy nie czytał tej serii SJM, to gorąco polecam, bo wiem że ją polubicie 🔥

Cykl książek Szklany Tron jest, według mnie, jednym z najbardziej dopracowanych światów jakie przeczytałam. Zaczynając swoją przygodę z tą serią, oczywiście że myliłam postacie, nie pamiętałam jak wyglądają, ale zagłębiając się w tą historię nie mogłam się od niej oderwać.
Właśnie skończyłam robić reread wszystkich książek i wiele informacji nabrało dla mnie nowego...

Powoli staje się to tradycją, że przełom roku upływa mi literacko pod znakiem fantasy. Tym razem udało mi się w końcu wrócić do Terrasenu, by poznać finał historii Aelin i jej przyjaciół.
Ze "Szklanym tronem" mam relację trochę taką love-hate. Dwa pierwsze tomy wymęczyłam, później było o wiele lepiej, ale nie był to poziom zaangażowania w lekturę jaki miałam w przypadku serii "Dwory". Te trudności mogą wynikać z tego, że w "Szklanym" występuje dużo różnych narracji, podobnie jak np. w "Grze o tron", co może utrudniać lekturę w przypadku, gdy punkt widzenia jest od postaci, której się nie lubi (Chaol...). Bohaterowie zmierzają ku nieuchronnej finałowej konfrontacji, która bardzo przypominała bitwę na polach Pelennoru. Pojawia się smaczek zapowiadający łączenie wszystkich książek Maas w jedno uniwersum, a wisienką na moim torcie były świetne sceny z moją ulubioną parą w roli głównej - Elide i Lorcanem.
"Królestwo popiołów" to udany finał dobrej serii, ale moje serce bezspornie należy do "Dworów".

Powoli staje się to tradycją, że przełom roku upływa mi literacko pod znakiem fantasy. Tym razem udało mi się w końcu wrócić do Terrasenu, by poznać finał historii Aelin i jej przyjaciół.
Ze "Szklanym tronem" mam relację trochę taką love-hate. Dwa pierwsze tomy wymęczyłam, później było o wiele lepiej, ale nie był to poziom zaangażowania w lekturę jaki miałam w przypadku...

Nie wyobrażam sobie jak mam teraz wrócić do rzeczywistości bez Aelin, Doriana, Aediona i reszty bohaterów. Ta seria, to przygoda, którą po prostu trzeba przeżyć. Królestwo Popiołów może czasami ma nieco przeciągnięte fragmenty, ale nadrabia w innych aspektach. Bardzo fajnie jest pokazany świat z perspektywy różnych bohaterów. Ostatni tom bardzo miota człowiekiem, wyzwala całą gamę emocji od euforii po smutek i łzy. Chciałabym jeszcze kiedyś wrócić do tego wspaniałego świata stworzonego przez Ogniste Serce. Szklany Tron w moim sercu zawsze będzie miał specjalne miejsce, zwłaszcza niektóre z postaci, z którymi się zżyłam przez te wszystkie tomy.

Nie wyobrażam sobie jak mam teraz wrócić do rzeczywistości bez Aelin, Doriana, Aediona i reszty bohaterów. Ta seria, to przygoda, którą po prostu trzeba przeżyć. Królestwo Popiołów może czasami ma nieco przeciągnięte fragmenty, ale nadrabia w innych aspektach. Bardzo fajnie jest pokazany świat z perspektywy różnych bohaterów. Ostatni tom bardzo miota człowiekiem, wyzwala...

To co Sarah zrobiła z kilka bohaterkami i zakończeniem niektórych wątków będzie mnie gdzieś gryzło. Podoba mi się to jak zostało to poprowadzone chociaż bitwy z początku są trochę monotonne. Chciałabym móc końcowo dostać trochę więcej informacji i bohaterach bardziej pobocznych. Mimo to całość uważam za dobre zakończenie serii.

To co Sarah zrobiła z kilka bohaterkami i zakończeniem niektórych wątków będzie mnie gdzieś gryzło. Podoba mi się to jak zostało to poprowadzone chociaż bitwy z początku są trochę monotonne. Chciałabym móc końcowo dostać trochę więcej informacji i bohaterach bardziej pobocznych. Mimo to całość uważam za dobre zakończenie serii.

Płakałam co rozdział, rozkładałam czytanie tej części tak długo.. nie moglam sie pogodzić ze to już koniec tej cudownej historii

Płakałam co rozdział, rozkładałam czytanie tej części tak długo.. nie moglam sie pogodzić ze to już koniec tej cudownej historii

Fenomenalny koniec serii, która skradła moje serce ❤️Ostateczne poświęcenie, bitwa o wszystko, walka o lepszy świat - łzy i uśmiech, masa emocji podczas czytania.

Fenomenalny koniec serii, która skradła moje serce ❤️Ostateczne poświęcenie, bitwa o wszystko, walka o lepszy świat - łzy i uśmiech, masa emocji podczas czytania.