Druga z autobiograficznych powieści Jerzego Krzysztonia, książkowego Jurka (zwanego też chłopcem),wydana już po jego śmierci. Rozpoczyna się tam, gdzie zakończył się „Wielbłąd na stepie”, czyli nad Morzem Kaspijskim tyle, że przeciwległym brzegu, w irańskim Pahlavi (obecnie Bandar-e Anzali). Śledzimy losy dotychczasowych bohaterów, pojawiają się tez nowi. Wraz z nimi przemieszczamy się do Teheranu oraz nad Zatokę Perską. I obserwujemy dwa kolejne lata z życia Jurka i innych zesłańców. Wolność nie przyniosła im ani dobrobytu, ani szczęścia i wielu ludziom nie pozwoliła odzyskać zdrowia, a zaskakująca duża ilość spośród nich tam zakończyła swój żywot.
Autor pokazuje, jak czterdzieści tysięcy cywili, głównie kobiet dzieci i starców, funkcjonowało na obcej ziemi, jako niechciani i niemile widziani goście. Powoli rosła świadomość braku szans powrotu do domu, czyli na Kresy. Mimo to młody Jurek zdążył poznać nieco stolicę kraju szacha (tego samego, którego Chomeini obalił w 1979 roku) w jej trzech, opisanych w książce wersjach. Jest też wzmianka o poecie Omarze Chajjamie, tu zwanym Khayyamem (transkrypcja angielska),wspominanym i cytowanym w czytanej równolegle książce „Lalka i Marks” autorki pochodzącej z Iranu).
I chociaż ludzie są wolni, Niemcy rozpoczynają wycofywanie się na wszystkich frontach, książka jest znacznie mniej optymistyczna niż „Wielbłąd na stepie”. I nie chodzi tylko o osobiste losy bohaterów i ich bliskich, lecz także o powolną utratę nadziei. Bo czymże innym były decyzje kolejnych setek czy tysięcy rodaków decydujących się na oferowany wyjazd do Afryki czy nawet Meksyku. A może jest tez efektem zmian, jakie w tym czasie miały miejsce życiu autora?
Oczywiście są też echa wydarzeń historycznych, jak śmierć Sikorskiego czy powstanie dywizji Berlinga. W losach tego ostatniego oraz Jastrzębca (w rzeczywistości Zdzisława Peszkowskiego) jest nawiązanie do obozu w Starobielsku, a co za tym idzie do sprawy Katynia. Takie, na jakie w tych czasach można było sobie pozwolić w książce oficjalnie wydanej w PRL.
Szczera, autentyczna i refleksyjna oraz smutna opowieść o dalszych losach zesłańców. Napisana przez ich autentycznego uczestnika i widza. Niestety zapomniana i nie wznawiana po 1990 roku, a szkoda.
Przeczytane w ramach styczniowego wyzwania LC - motyw początku.

Druga z autobiograficznych powieści Jerzego Krzysztonia, książkowego Jurka (zwanego też chłopcem),wydana już po jego śmierci. Rozpoczyna się tam, gdzie zakończył się „Wielbłąd na stepie”, czyli nad Morzem Kaspijskim tyle, że przeciwległym brzegu, w irańskim Pahlavi (obecnie Bandar-e Anzali). Śledzimy losy dotychczasowych bohaterów, pojawiają się tez nowi. Wraz z nimi...

W moim odczuciu smutniejsza i głębsza w wymowie od pierwszej części. Przebija fakt dojrzewania Jurka, jego przejścia z bycia dzieciakiem do stania się małym mężczyzną. Cała historia poruszająca, tak jak postać samego autora.

W moim odczuciu smutniejsza i głębsza w wymowie od pierwszej części. Przebija fakt dojrzewania Jurka, jego przejścia z bycia dzieciakiem do stania się małym mężczyzną. Cała historia poruszająca, tak jak postać samego autora.

To powieść dla młodzieży. Ale poprzez bardzo ciekawe tło wydarzeń, myślę, że interesująca dla każdego. Tło wydarzeń, pokazujące życie polskich uchodźców w Iranie, nabiera dodatkowo współczesnej aktualności.

To powieść dla młodzieży. Ale poprzez bardzo ciekawe tło wydarzeń, myślę, że interesująca dla każdego. Tło wydarzeń, pokazujące życie polskich uchodźców w Iranie, nabiera dodatkowo współczesnej aktualności.

Jest to kontynuacja "Wielbłąda na stepie", jeśli go Państwo nie znacie, to proszę zajrzeć choć do mojej recenzji, a jak znacie, to też ją polecam.,
Książkę wydano pośmiertnie w 1983 roku, a więc rok po samobójczym wyjściu przez okno, a ważną postacią w niej jest ksiądz harcmistrz Zdzisław Peszkowski, herbu Jastrzębiec (1918-2007). jest to bardzo ciekawa postać, więc korzystam z okazji i za Wikipedią, informuję:
".....W fabule występuje pod nazwiskiem "Jastrzębiec" - zawołanie rodowe księdza. Podczas II wojny światowej Zdzisław Peszkowski był wychowawcą trzynastoletniego wówczas Krzysztonia..."
Polecam bardzo ciekawy życiorys ks. Peszkowskiego w Wikipedii, a ja przechodzę niezwłocznie do książki, bo muszę przedstawić Państwu perełkę, która dla wielu jest solą w oku. Przed odpowiednim cytatem muszę podsumować wiedzę historyczną, jaką jest nachalnie karmiony naród. Otóż w 1920 r mieliśmy "cud nad Wisłą" lub/i geniusz Piłsudskiego. Nikt nie eksponuje najważniejszego tj uderzenia z flanki Sikorskiego. Reasumując II w. św. to Anders odmieniany jest przez wszystkie przypadki jako uosobienie dobra, a Berling - zła, chociaż Polacy w tych armiach różnili się czasem podróży z miejsca zsyłki do punktu mobilizacyjnego. Ale najśmieszniej jest znowu z Sikorskim, który śniadał ze Stalinem i podpisał, wbrew środowisku piłsudczyków w Rządzie Londyńskim, pakt z kacapami zwany paktem Sikorski - Majski, na podstawie którego tysiące Polaków zostało wypuszczonych z łagrów, gułagów czy miejsc zsyłki, takich np jak powieściowy Kazachstan. I tu mamy paradoks, bo wytypowany osobiście przez Stalina na dowódcę polskich oddziałów, dobrze wyszkolony oficer carski Anders, bez wspomnianego paktu, nie miałby chętnych do poboru. B e z c z e l n y Krzysztoń przedstawia to w pastiszu sceny o nowych szatach króla. Iran, idol Anders podjeżdża generalskim dżipem. Osoby: ciocia Zosia, dzieciak (alter ego autora) Jurek (s. 276):
" - Nasz Anders kochany! Nasz wybawca... - cieszyła się Zosia - Nareszcie zobaczyłam go z bliska... Przystojny chłop!
- Chwileczkę - wtrącił się Jurek - Do dziś zbierałbym kiziak w Kazachstanie, gdyby nie generał Sikorski, Naczelny Wódz...
- Sikorski ? E, co ty tam wiesz......"

Przecież to brzmi jak krzyk "Król jest nagi!!" Wobec takich zagrań "wariata" Krzysztonia nie dziwi mnie panująca stale zmowa milczenia, posunięta do absurdalnego pominięcia go nawet w wykazie polskich pisarzy samobójców.
Jest marzec 2016. Przerywam lekturę, patrzę w polskie gazety i mam rozdwojenie jaźni. I polskie gazety i książka Krzysztonia (s, 340 i n). epatują rasistowskimi wystąpieniami przed obcymi kulturowo i religijnie przybyszami. Tylko role się zmieniły. Czytajcie, polscy patrioci, Krzysztoń prawdą po oczach wali:
" ......'Polish go home' ... ..Cóż to my jesteśmy, wszy na kożuchu? My, tułacze, którymi pomiata podjudzona.. ..tłuszcza?"
Nie pamieta wół, jak cielęciem był. A Krzysztoń nie żyje 34 lata, a to pisał gdy emigrantów postsolidarnościowych przyjmował cały świat!! Paskudny pisarz, jak wyrzut sumienia!
Harcmistrz Jastrzębiec pojawia się na 100 tron przed końcem, lecz nie mogę Państwu zdradzić ani tragicznych wydarzeń, ani szczegółów męskiej przyjaźni, której talizmanem staje się Krzyż Południa, z całą jego tajemnicą i symboliką.
Piękna książka, treścią bogatsza nawet od części pierwszej, lecz intelektualnie chyba jednak ciut słabsza. I dlatego gwiazdek 9.

Jest to kontynuacja "Wielbłąda na stepie", jeśli go Państwo nie znacie, to proszę zajrzeć choć do mojej recenzji, a jak znacie, to też ją polecam.,
Książkę wydano pośmiertnie w 1983 roku, a więc rok po samobójczym wyjściu przez okno, a ważną postacią w niej jest ksiądz harcmistrz Zdzisław Peszkowski, herbu Jastrzębiec ...

http://www.zacofany-w-lekturze.pl/2014/04/wyrwani-z-korzeniami-jerzy-krzyszton.html

http://www.zacofany-w-lekturze.pl/2014/04/wyrwani-z-korzeniami-jerzy-krzyszton.html

Coś wspaniałego, jestem zachwycona autorem. Odrobinkę bardziej podobała mi się pierwsza część powieści "Wielbłąd na stepie", ale traktuję obie jako całość.
To takie powieści od których nie sposób się oderwać, myśli się o nich i pamięta na długo, albo i zawsze, porusza serce.

Coś wspaniałego, jestem zachwycona autorem. Odrobinkę bardziej podobała mi się pierwsza część powieści "Wielbłąd na stepie", ale traktuję obie jako całość.
To takie powieści od których nie sposób się oderwać, myśli się o nich i pamięta na długo, albo i zawsze, porusza serce.