Piąty wymiar

Śmieszne zestawienie- celowe lub nie, ale książka sama w sobie jest przykładem takiej, którą można by zabrać na roczne spotkanie z samym sobą. Na początku byłam wręcz zdenerwowana brakiem oficjalnego zakończenia, bo nie lubię domyślać się w takich sytuacjach i chcę wiedzieć „co autor miał na myśli”. Później dotarło do mnie możliwe, że głębsze znaczenie tej książki, którą możemy zinterpretować we własny sposób. Tak mi się przynajmniej wydaje, bo według mnie nie wiadomo co tak naprawdę było celem eksperymentu, czy wszystko w historii było zaplanowane, które z opisanych wydarzeń były prawdziwe- a które nie?

Śmieszne zestawienie- celowe lub nie, ale książka sama w sobie jest przykładem takiej, którą można by zabrać na roczne spotkanie z samym sobą. Na początku byłam wręcz zdenerwowana brakiem oficjalnego zakończenia, bo nie lubię domyślać się w takich sytuacjach i chcę wiedzieć „co autor miał na myśli”. Później dotarło do mnie możliwe, że głębsze znaczenie tej książki, którą...

Jak dla ateistki, którą jestem, wszystkie niezwykłe zdarzenia w Andach są jedynie wytworem umysłu pogrążonego w samotności. Większość ludzi nie potrafi żyć samotnie, no chyba, że Indianin...

Jak dla ateistki, którą jestem, wszystkie niezwykłe zdarzenia w Andach są jedynie wytworem umysłu pogrążonego w samotności. Większość ludzi nie potrafi żyć samotnie, no chyba, że Indianin...

Mam wrażenie, ze doczytałam te książkę jedynie dla informacji na temat czarnej dziury

Mam wrażenie, ze doczytałam te książkę jedynie dla informacji na temat czarnej dziury

Książka z początku może faktycznie inna. Sposób prowadzenia narracji, jakieś powtórzenia. Nawiązania do fizyki niczym Cixin Liu. Porwała mnie. Przez cały czas poddawałam ją refleksji. Zastanawiałam się co jest realne a co nie. Na czym polega eksperyment. Chętnie sięgnę po „Podróżowanie z Beniaminem”. Autor godny zapamiętania.

Książka z początku może faktycznie inna. Sposób prowadzenia narracji, jakieś powtórzenia. Nawiązania do fizyki niczym Cixin Liu. Porwała mnie. Przez cały czas poddawałam ją refleksji. Zastanawiałam się co jest realne a co nie. Na czym polega eksperyment. Chętnie sięgnę po „Podróżowanie z Beniaminem”. Autor godny zapamiętania.

Przeczytałam dopiero 40 stron tej wcale nieźle zapowiadającej się książki, a autor już tyle razy zrobił nudne i wyświechtane wstawki o seksie, niczym z fantazji 15-stolatka, że skutecznie obrzydził mi dalsze czytanie i to do tego stopnia, że zaczynam kartkować bez zagłębiania się w treść z obawy, że znowu jakieś grafomanie z harlekina dla mężczyzn wyskoczą.

Dobra, doczytałam do końca i muszę przyznać, że grafomania autora jest teraz poniekąd zrozumiała. Opisał on bowiem swoje nawet ciekawe spostrzeżenia filozoficzno - egzystencjalne, które, gdyby jest streścić zawarłaby się w może kilku stronach, lub nadały na temat dyskusyjny wśród znajomych lub na forum internetowe, a tak wymyślił sobie fabułę, która me legitymizować powstanie książki i hajsik za wydanie leci. Pomysł niezły. Czyta się ciężko.

Przeczytałam dopiero 40 stron tej wcale nieźle zapowiadającej się książki, a autor już tyle razy zrobił nudne i wyświechtane wstawki o seksie, niczym z fantazji 15-stolatka, że skutecznie obrzydził mi dalsze czytanie i to do tego stopnia, że zaczynam kartkować bez zagłębiania się w treść z obawy, że znowu jakieś grafomanie z harlekina dla mężczyzn wyskoczą.

Dobra,...

Miała być przygodowa książka z filozoficznym zacięciem, wyszedł pseudonaukowy traktat o niczym.

Fabuła jest zbudowana tak, że prawie do samego końca mamy ochotę trwać przy bohaterze powieści. Początkowo bowiem jego wynurzenia o fizyce i szeroko pojętej naturze człowieka zaciekawiają. Nawet dają do myślenia. Jednak im dalej w las, tym ciemniej. Autor miesza naukę z czymś w rodzaju religii, a ciekawa historia eksperymentu, w którym bierze udział, schodzi na dalszy plan.

I tak mamy niedosyt. Niedosyt przygody, bo w pewnym momencie staje się ona najmniej istotna. Niedosyt rozważań, bo okazuje się, że spełzają one gdzieś między psychologiczną skrajność a pseudoreligię.

Miałem nadzieję, że owoce umysłu zamkniętego w bunkrze, gdzieś w argentyńskich górach, są efektem odizolowania i nienaturalnych warunków życia, ale niestety. Autor wymyślił sobie, że przekaże nam "prawdę objawioną". Niespodziewane zakończenie i tajemnica, której atmosfera unosi się w umyśle czytelnika przez jakieś 2/3 książki, nie są w stanie uratować Vopenki.

Szkoda. Kiedy nie podoba mi się coś, co czeskie, serce boli podwójnie.

Miała być przygodowa książka z filozoficznym zacięciem, wyszedł pseudonaukowy traktat o niczym.

Fabuła jest zbudowana tak, że prawie do samego końca mamy ochotę trwać przy bohaterze powieści. Początkowo bowiem jego wynurzenia o fizyce i szeroko pojętej naturze człowieka zaciekawiają. Nawet dają do myślenia. Jednak im dalej w las, tym ciemniej. Autor miesza naukę z czymś w...

Kupiłam tę książkę po wpływem jakiegoś internetowego zestawienia powieści zawierających sceny seksu. Przeleżała na półce rok. Zdążyłam o niej zapomnieć i gdy wkoncu po nią sięgnęłam, nie pamiętałam już genezy zakupu. Nie powiem. Zbliżenia głównego bohatera z żoną lub inne, które mu się przytrafiły zadziałały ożywczo na lekturę. Jednak jej nie zdominowały. Było i7ch za mało. Ogólnie z ciekawością śledziłam myśli i rozkminy głównego bohatera. Oprócz tego w książce niedużo się dzieje. To raczej statyczna proza z wewnętrznym dialogiem głównej postaci. Mi to odpowiadało. Rozkminy na temat fizyki i filozofii czasoduchowymiaru na początku wydawały mi się ciekawym urozmaiceniem i przybliżeniem tematów, po które sama nie sięgam, bo są dla mnie za trudne. Ostatecznie zaczęły mi się dłużyć. Zakończenie tej książki zasmuciło mnie i zostawiło w dyskomforcie. Być może to był zabieg celowy.

Kupiłam tę książkę po wpływem jakiegoś internetowego zestawienia powieści zawierających sceny seksu. Przeleżała na półce rok. Zdążyłam o niej zapomnieć i gdy wkoncu po nią sięgnęłam, nie pamiętałam już genezy zakupu. Nie powiem. Zbliżenia głównego bohatera z żoną lub inne, które mu się przytrafiły zadziałały ożywczo na lekturę. Jednak jej nie zdominowały. Było i7ch za mało....

Zachwycił mnie pomysł, a początek wciągnął całkiem porządnie. Później bywało różnie - miałam wrażenie, że czytam dziennik, więc wytłumaczyłam samej sobie, że nie wszystkie przemyślenia mnie porwą, z moimi bywa tak samo, nie ma co narzekać ;)
Ale potem nie bardzo wiem, co się stało... na koniec zostałam z nieprzyjemnym poczuciem zagubienia - nie dlatego, że zakończenie mi się nie podoba lub uważam, że nie pasuje. Mam raczej wrażenie, że "klasyczne" rozwiązanie historii i wyjaśnienie wszystkich wątków przestało się autorowi wydawać potrzebne. A mnie było potrzebne i nadal jest. Co może świadczyć o tym, że nie zrozumiałam, jasna rzecz. Ale nadal czegoś mi brakuje, żeby samej sobie opowiedzieć w głowie, co i po co właściwie przeczytałam.

Zachwycił mnie pomysł, a początek wciągnął całkiem porządnie. Później bywało różnie - miałam wrażenie, że czytam dziennik, więc wytłumaczyłam samej sobie, że nie wszystkie przemyślenia mnie porwą, z moimi bywa tak samo, nie ma co narzekać ;)
Ale potem nie bardzo wiem, co się stało... na koniec zostałam z nieprzyjemnym poczuciem zagubienia - nie dlatego, że zakończenie mi...

Ciekawy pomysł na historię i interesujący sposób jej przedstawienia. Momentami można było się zagubić w gąszczu myśli głównego bohatera. Ocena byłaby wyższa, gdyby autor zaproponował lepszy warsztat językowy.

Ciekawy pomysł na historię i interesujący sposób jej przedstawienia. Momentami można było się zagubić w gąszczu myśli głównego bohatera. Ocena byłaby wyższa, gdyby autor zaproponował lepszy warsztat językowy.

Pseudointelektualna książka o niczym. Pomysł absolutnie ciekawy lecz wykonanie infantylne. Grubiańskość tekstu obrzydza.

Pseudointelektualna książka o niczym. Pomysł absolutnie ciekawy lecz wykonanie infantylne. Grubiańskość tekstu obrzydza.