Upadek smoków

Opinia na podstawie lektury oryginału.

Zdecydowanie najlepszy tom w całym cyklu. Książka rozpoczyna się od niedokończonej bitwy armii dowodzonej przez Gavina, jednego z trzech braci Muriens (w przybliżeniu głównych bohaterów), z siłami zgromadzonymi przez Popioła, ascendenta w smoczej postaci i główny czarny charakter całego cyklu. Akcja prologu ma miejsce równolegle do wydarzeń opisanych w ostatnich rozdziałach poprzedniego tomu. Autor nie bawi się w żadne wprowadzenia i wstępy, tylko od razu przechodzi do scen, których zwykle należy się spodziewać w ostatnich rozdziałach powieści fantasy a nie w prologu. Tytaniczna bitwa magów z półboskim smokiem eskaluje do użycia kosmicznej broni masowej zagłady, niezliczonych zgonów po obu stronach konfliktu i ogólnego kataklizmu z wybuchami wulkanów włącznie. Cameron może i nie do końca wziął sobie do serca przypisywaną Hitchcockowi receptę na thrillery, które miały rozpoczynać się od trzęsienia ziemi i zapewniać dalszy ciągły wzrost napięcia, gdyż w kolejnych rozdziałach tempo akcji chwilami spada, ale nie jest to powód do narzekania. W pierwszej części książki autor sprawnie łączy i doprowadza nieomal do końca historie rozpoczęte w poprzednich tomach, rozstawiając graczy do finałowej konfrontacji i splatając fabułę ze zdarzeń następujących równolegle w nieomal wszystkich krainach stworzonego przez siebie świata. Wszystkie te wydarzenia są elementami szalonego planu Czerwonego Rycerza, Gabriela Muriensa, który w międzyczasie został imperatorem a wiele wskazuje na to, że być może ewoluuje w stronę jeszcze większej potęgi. Ta pierwsza część zawiera tak wiele dramatycznych opisów walk, potyczek i bitew (konwencjonalnych i magicznych) oraz chwalebnych i bardziej pospolitych zgonów, że chwilami wydawało mi się nawet, że autor lekko przesadził z tempem akcji. Bracia i rozliczni inni sprzymierzeńcy Czerwonego Rycerza walczą prawie ze wszystkimi stworami, które zazwyczaj pełzają, biegają, skaczą i fruwają na kartach literatury fantasy (zapomniałbym o pływających) i rzadko kiedy mają czas na cokolwiek więcej. Druga część powieści zapewnia serię ostatecznych rozstrzygnięć, o których nie wypada mi pisać, bo zdradzałbym zbyt wiele.

Nie ukrywam, że cały cykl (a zwłaszcza ten tom) bardzo mi się spodobał. Cameron jest zupełnie niesamowity jeśli chodzi o szczegóły rycerskiego rzemiosła i realizm (o ile w ogóle można użyć tego słowa w odniesieniu do utworu fantasy) opisów życia rycerzy, sposobów walki czy taktyki bitewnej. Ten realizm odnosi się też do innych elementów powieści. Naprawdę rzadko spotyka się książki fantasy, w których autorki/autorzy na tyle troszczą się o szczegóły, by opisywać jak nieomalże wszechmocne zło miewa problemy logistyczne i technologiczne. Bohaterowie, pomimo nabycia niezwykłej potęgi, pozostają zwykłymi ludźmi, którym strach i wątpliwości towarzyszą na co dzień (nie wspominając o łupaniu w krzyżu). Nie ma tu cudownych rozwiązań, sukcesy militarne zbudowane są na ciągłym wysiłku i talentach wielu ludzi wspierających Czerwonego Rycerza. Miłą (chociaż może nie dla wielbicieli tajemnic) cechą książek Camerona jest również domykanie większości wydarzeń i intryg w obrębie danego tomu, przez co fabuła jest stosunkowo prosta i można się nią cieszyć bez wielkiego wysiłku. Są też oczywiście zagadki, których wyjaśnienie znajdziemy dopiero w ostatnim tomie (jak choćby tajemnica pochodzenia magicznej siły głównego bohatera), ale zwykle dotyczą spraw, których zrozumienie nie jest niezbędne dla cieszenia się lekturą.

Ostatni tom nie dał mi spać przez dwie noce i nie mam innego wyjścia niż uznać, że to najciekawsza przygodowa książka fantasy jaką zdarzyło mi się przeczytać w tym roku.

Opinia na podstawie lektury oryginału.

Zdecydowanie najlepszy tom w całym cyklu. Książka rozpoczyna się od niedokończonej bitwy armii dowodzonej przez Gavina, jednego z trzech braci Muriens (w przybliżeniu głównych bohaterów), z siłami zgromadzonymi przez Popioła, ascendenta w smoczej postaci i główny czarny charakter całego cyklu. Akcja prologu ma miejsce równolegle do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytałem na nowo po polsku i kopiuję opinię z czasów lektury oryginału z drobnymi zmianami kosmetycznymi.

Najlepszy tom w całym cyklu. Książka rozpoczyna się od niedokończonej bitwy armii dowodzonej przez Gavina, jednego z trzech braci Muriens (w przybliżeniu głównych bohaterów), z siłami zgromadzonymi przez Popioła, ascendenta w smoczej postaci i główny czarny charakter całego cyklu. Akcja prologu ma miejsce równolegle do wydarzeń opisanych w ostatnich rozdziałach poprzedniego tomu. Autor nie bawi się w żadne wprowadzenia i wstępy, tylko od razu przechodzi do scen, których zwykle należy się spodziewać w ostatnich rozdziałach powieści fantasy a nie w prologu. Tytaniczna bitwa magów z półboskim smokiem eskaluje do użycia kosmicznej broni masowej zagłady, niezliczonych zgonów po obu stronach konfliktu i ogólnego kataklizmu z wybuchami wulkanów włącznie. Cameron może i nie do końca wziął sobie do serca przypisywaną Hitchcockowi receptę na thrillery, które miały rozpoczynać się od trzęsienia ziemi i zapewniać dalszy ciągły wzrost napięcia, gdyż w kolejnych rozdziałach tempo akcji chwilami spada, ale nie jest to powód do narzekania. W pierwszej części książki autor sprawnie łączy i doprowadza nieomal do końca historie rozpoczęte w poprzednich tomach, rozstawiając graczy do finałowej konfrontacji i splatając fabułę ze zdarzeń następujących równolegle w nieomal wszystkich krainach stworzonego przez siebie świata. Wszystkie te wydarzenia są elementami szalonego planu Czerwonego Rycerza, Gabriela Muriensa, który w międzyczasie został imperatorem a wiele wskazuje na to, że być może ewoluuje w stronę jeszcze większej potęgi. Ta pierwsza część zawiera tak wiele dramatycznych opisów walk, potyczek i bitew (konwencjonalnych i magicznych) oraz chwalebnych i bardziej pospolitych zgonów, że chwilami wydawało mi się nawet, że autor lekko przesadził z tempem akcji. Bracia i rozliczni inni sprzymierzeńcy Czerwonego Rycerza walczą prawie ze wszystkimi stworami, które zazwyczaj pełzają, biegają, skaczą i fruwają na kartach literatury fantasy (zapomniałbym o pływających) i rzadko kiedy mają czas na cokolwiek więcej. Druga część powieści zapewnia serię ostatecznych rozstrzygnięć, na temat których nie wypada pisać spoilerów.

Nie ukrywam, że cały cykl bardzo mi się spodobał. Cameron jest zupełnie niesamowity jeśli chodzi o szczegóły rycerskiego rzemiosła i realizm (o ile w ogóle można użyć tego słowa w odniesieniu do utworu fantasy) opisów życia rycerzy, sposobów walki czy taktyki bitewnej. Ten realizm odnosi się też do innych elementów powieści. Naprawdę rzadko spotyka się książki fantasy, w których autorki/autorzy na tyle troszczą się o szczegóły, by opisywać jak nieomalże wszechmocne zło miewa problemy logistyczne i technologiczne. Bohaterowie, pomimo nabycia niezwykłej potęgi, pozostają zwykłymi ludźmi, którym strach i wątpliwości towarzyszą na co dzień (nie wspominając o łupaniu w krzyżu). Nie ma tu cudownych rozwiązań, sukcesy militarne zbudowane są na ciągłym wysiłku i talentach wielu ludzi wspierających Czerwonego Rycerza. Miłą (chociaż może nie dla wielbicieli tajemnic) cechą książek Camerona jest również domykanie większości wydarzeń i intryg w obrębie danego tomu, przez co fabuła jest stosunkowo prosta i można się nią cieszyć bez wielkiego wysiłku. Są też oczywiście zagadki, których wyjaśnienie znajdziemy dopiero w ostatnim tomie (jak choćby tajemnica pochodzenia magicznej siły głównego bohatera), ale zwykle dotyczą spraw, których zrozumienie nie jest niezbędne dla radowania się lekturą.

Przeczytałem na nowo po polsku i kopiuję opinię z czasów lektury oryginału z drobnymi zmianami kosmetycznymi.

Najlepszy tom w całym cyklu. Książka rozpoczyna się od niedokończonej bitwy armii dowodzonej przez Gavina, jednego z trzech braci Muriens (w przybliżeniu głównych bohaterów), z siłami zgromadzonymi przez Popioła, ascendenta w smoczej postaci i główny czarny...

więcej

mniej

Pokaż mimo to