Książka porusza ciężka tematykę, wojnę z oczu dziecka. Czy trafnie i czy wystarczająco oceńcie to sami....
Ja mam mieszane uczucia i nawet jeżeli takowej wony i getta nie było 75 to zastanowiło i zaskoczyło mnie przedstawienie myśli małej dziewczynki, obrazów, przeżyć i to chyba dość delikatnie opisanych vs to co naprawdę mogłoby się dziać w głowi dziecka w takich sytuacjach jak te opisane w tej książce.
Główny wątek pomijam bo jest to wątek który istniałby w każdym czasie i mieście, lecz to tło nadaje mu troszkę innego wyrazu.
Jak dla mnie fajny pomysł idealna na poczytanie w tramwaju.

Książka porusza ciężka tematykę, wojnę z oczu dziecka. Czy trafnie i czy wystarczająco oceńcie to sami....
Ja mam mieszane uczucia i nawet jeżeli takowej wony i getta nie było 75 to zastanowiło i zaskoczyło mnie przedstawienie myśli małej dziewczynki, obrazów, przeżyć i to chyba dość delikatnie opisanych vs to co naprawdę mogłoby się dziać w głowi dziecka w takich...

"Jedynym sposobem, by przestać cierpieć, jest wyeliminować z głowy wszelkie myślenie."

Sabotaż Miłosny został mi wciśnięty przez szkolną bibliotekarkę. Oddawałam jakąś lekturę i nie miałam opcji wyjść, póki nie wypożyczę paru książek ;) No i padło na tą. I... to chyba nie był zbyt trafny wybór.

Żaden dziennik, żadna agencja prasowa ani żadna biografia nigdy nawet słowem nie wspomniały o wojnie światowej, która w latach 1972-1975 toczyła się w getcie San Li Tun. Na tej wojnie rozkwitła bezbrzeżna miłość bohaterki do młodszej o rok, niezwykle pięknej Eleny. "Pokochałam ją od pierwszego wejrzenia. Wcześniej nawet by mi do głowy nie przyszło, żeby kogoś pokochać. Nigdy nie przypuszczałam, że piękno może rozniecić takie emocje. A jednak w chwili, kiedy ją ujrzałam, wszystko z niezbitą oczywistością zaskoczyło w jedną całość: była najpiękniejsza, więc ją pokochałam, więc stała się pępkiem świata".

Ten oto opis z tylnej okładki bardzo mnie zachęcił. Oczekiwałam niezwykłej historii miłosnej, czegoś mądrego, ale nie na siłę stylizowanego. Niestety się zawiodłam. Otrzymałam historię hm... właściwie to o czym? O silnej chęci bycia zauważonym? O uwielbieniu? Wydaję mi się, że sama nie do końca zrozumiałam tę książkę. Dodatkowo przeszkadzał mi język - przesadnie "inteligentne" słowa w książce, która tak naprawdę opowiada o grupie dzieciaków. Taki... napompowany język. Takie... sama nie wiem co. Nie zaprzeczę, że było kilka całkiem trafnych spostrzeżeń w tej książce, ale to mi nie wystarczy.

Narratorka, jak na małą dziewczynkę, wiedziała zbyt wiele. No bo jakie siedmioletnie dziecko zastanawia się czym jest komunizm? No i prowadzi głębokie rozważania filozoficzne na różne "dorosłe" tematy? Żadna. Ja przynajmniej nie znam takich dzieci. Jeśli wy znacie, to mnie oświećcie...

Książka zupełnie nie przypadła mi do gustu. Nie lubię takiego pisania na siłę i wciskanie rzeczy jak komunizm, filozofia i inne do książki o dzieciach. Nie przeczę, że dzieci są inteligentne - przeciwnie! To geniusze. Ale... to zupełnie coś innego niż ta pseudomądrość zawarta w książce Nothomb. Ja nie polecam. Lektura nie była dla mnie zbyt przyjemna.

"Z błędem jest tak, jak z alkoholem: bardzo szybko do człowieka dociera, że przesadził, lecz zamiast mieć na tyle rozumu, żeby przestać pić i zapobiec dalszym szkodom, jakaś zawziętość, nie mająca nic wspólnego z alkoholem, każe mu brnąć dalej."

www.miedzy-stronnicami.blogspot.com

"Jedynym sposobem, by przestać cierpieć, jest wyeliminować z głowy wszelkie myślenie."

Sabotaż Miłosny został mi wciśnięty przez szkolną bibliotekarkę. Oddawałam jakąś lekturę i nie miałam opcji wyjść, póki nie wypożyczę paru książek ;) No i padło na tą. I... to chyba nie był zbyt trafny wybór.

Żaden dziennik, żadna agencja prasowa ani żadna biografia nigdy nawet słowem...

Styl Nothomb momentami bywa odrobinę napuszony, egocentryczny, nawet bełkotliwy, gdy autorka zbyt długo i uparcie trzyma się jakiejś idei, ale jednocześnie jest też intrygujący, niebanalny i bardzo charakterystyczny.
A zatem - styl zadowalająco. Historia - hmmm...
Nie podoba mi się ta książka, powiedziałabym wręcz, że tak jak dla Nothomb Chiny kontrastują w wielu sprawach choćby z piękną Japonią oraz oznaczają niedostatek na wielu polach, tak dla mnie ta książka jest Chinami wśród powieści pisarki.
Jeszcze jedna rzecz - zniesmaczyły mnie zabawy dzieciaków - osoba, która czuje się raczej dość wyobcowana w świecie, w swoich (mniej lub bardziej) autobiograficznych książkach często prezentuje postaci, które okazywały jej pogardę lub wrogość, nie powinna w żadnym wieku wymyślać sobie pretekstów do wykluczenia kogoś z grupy. A gdzie ta pisarska umiejętność wczucia się w czyjąś sytuację? Nie podobało mi się.

Styl Nothomb momentami bywa odrobinę napuszony, egocentryczny, nawet bełkotliwy, gdy autorka zbyt długo i uparcie trzyma się jakiejś idei, ale jednocześnie jest też intrygujący, niebanalny i bardzo charakterystyczny.
A zatem - styl zadowalająco. Historia - hmmm...
Nie podoba mi się ta książka, powiedziałabym wręcz, że tak jak dla Nothomb Chiny kontrastują w wielu sprawach...