Pod tym tomem opowiem już o całej historii. Polecam fanom tego typu literatury. Wciągnęło mnie od razu. Opowieść jest podzielona na dwie części. Jedną opowiada mężczyzna, główny bohater, Vuko. Druga opowieść to historia chlopca z zupełnie innego miejsca. Historie się przeplatają z czasem łączą, czego łatwo się domyślić czytając. Obie są piękne, każda inna. Jedna można odebrać jako Europejską, a druga to bardziej Azja. Tyle o fabule, nie będę zdradzać.
Rozmawiając o książce usłyszałam, że Grzędowicz trochę zrzyna z Wiedźmina. N o może trochę, ale będę go bronić. Historia jest przemyślana, całkiem fajny język, każdy rozdział poprzedza pieśń stworzona przez autora bądź jego żonę. Trochę się Pan Grzędowicz powtarza i miejscami strasznie się ciagnie, ale i tak czyta się dobrze. Jest i straszno, i śmieszno. Może popłynął trochę z Cyfral, na szczęście nie ma jej natłoku, ale sami się przekonajcie.

Pod tym tomem opowiem już o całej historii. Polecam fanom tego typu literatury. Wciągnęło mnie od razu. Opowieść jest podzielona na dwie części. Jedną opowiada mężczyzna, główny bohater, Vuko. Druga opowieść to historia chlopca z zupełnie innego miejsca. Historie się przeplatają z czasem łączą, czego łatwo się domyślić czytając. Obie są piękne, każda inna. Jedna można...

Stylistycznie jest to jedna z najlepszych powieści, jakie czytałam, a dodatkowo koncept i fabuła są świetne.
Narracja jest tak cudownie cwanie skonstruowana! Mamy tu dwóch bohaterów narracyjnych - jednego ze współczesnego świata, swojego chłopa, trenowanego żołnierza, konkretnego, praktycznego, dynamicznego i zdeterminowanego, by przeżyć, wykonać zadanie i być przy tym możliwie w porządku. Język, którego używa Grzędowicz podczas jego rozdziałów jest dokładnie taki jak ów bohater - swobodny, w miarę zwięzły, nieskrępowany formą, lekki i w punkt.
Następnie dochodzimy do drugiego z bohaterów - młodego księcia rodem ze starochińskiego Zakazanego Pałacu. Jego rozdziały pisane są zupełnie inaczej - język płynie, ubogaca się, ukwieca. Jest w nim więcej poetyckości i metafor.
Pamiętam, że byłam zachwycona tym faktem, gdy czytałam tę książkę.

A czyta się ją świetnie. Przez rozwiązania fabularne czasami miałam wrażenie, że wręcz gram w grę, a nie siedzę z tomiszczem w rękach.

Czytajcie. Pan Lodowego Ogrodu po paru latach od wydania wciąż pozostaje w czołówce polskich tytułów gatunku.

Stylistycznie jest to jedna z najlepszych powieści, jakie czytałam, a dodatkowo koncept i fabuła są świetne.
Narracja jest tak cudownie cwanie skonstruowana! Mamy tu dwóch bohaterów narracyjnych - jednego ze współczesnego świata, swojego chłopa, trenowanego żołnierza, konkretnego, praktycznego, dynamicznego i zdeterminowanego, by przeżyć, wykonać zadanie i być przy tym...

Początek jak Wiedźmin, bohater też podobnie mrukowaty. Później powieść nabiera swojego charakteru, a obydwa wątki mnie szybko wciągają.

Ciekawy koncept na fantasy, idę po drugi tom.

Początek jak Wiedźmin, bohater też podobnie mrukowaty. Później powieść nabiera swojego charakteru, a obydwa wątki mnie szybko wciągają.

Ciekawy koncept na fantasy, idę po drugi tom.

Z jednej strony wciągająca, dwuwątkowa historia, z której jeden jest lepiej napisany (ten o Vuko Drakkainenie). Dziwne jest to, że czasami o Drakkainenie autor pisze w pierwszej, a innym razem w trzeciej osobie. Bez sensu jest to (co spotykam ostatnio coraz częściej),że prędzej czy później główny bohater pogrywa jak idiota i idzie mu przez to gorzej, albo źle kończy, jak tutaj. Lekturę uważam jednak za ciekawą i sięgnę po następny tom.

Z jednej strony wciągająca, dwuwątkowa historia, z której jeden jest lepiej napisany (ten o Vuko Drakkainenie). Dziwne jest to, że czasami o Drakkainenie autor pisze w pierwszej, a innym razem w trzeciej osobie. Bez sensu jest to (co spotykam ostatnio coraz częściej),że prędzej czy później główny bohater pogrywa jak idiota i idzie mu przez to gorzej, albo źle kończy, jak...

Nietuzinkowa historia i nietuzinkowy główny bohater. Ale....trzeba przeczytać wszystkie 4 tomy. To jest całość. Jak jedna książka podzielona na części. Osobno pierwsza część najlepsza ale dopiero po przeczytaniu całości widać kunszt autora, niesamowity świat, który stworzył

Nietuzinkowa historia i nietuzinkowy główny bohater. Ale....trzeba przeczytać wszystkie 4 tomy. To jest całość. Jak jedna książka podzielona na części. Osobno pierwsza część najlepsza ale dopiero po przeczytaniu całości widać kunszt autora, niesamowity świat, który stworzył

Polecam wszystkim całą serię

Polecam wszystkim całą serię

Czytałam tę książkę w 2022 roku. Minęło sporo czasu zanim zebrałam się na napisanie opinii, jednakże wśród komentarzy jest mało głosów, które podzielają mój, więc chyba najwyższy czas.

Dotarłam do końcówki drugiego tomu i porzuciłam całą historię ze względu na ilość wątków, które sprawiały że załamywałam ręce.

1. Główny motyw i cel wędrówki wydają się być zepchnięte na daleki plan i niedopracowane. Pomimo potencjału całej historii i rozbudowanego świata, całe napięcie i ciekawość spadają wraz z czytaniem. Czułam się jakbym grała w słabe RPG 😂

2. Tragiczne przedstawienie postaci kobiecych. Kobiety w tym uniwersum służą wyłączanie do zadowalania głównego bohatera, nie mają charakteru, postaci nie są dopracowane. Kiedy pojawia się wojowniczka i fabuła się ożywia, to oczywiście mężczyźni mówią jej, że jej miejsce jest w domu 🤡

3. Seksualizacja dzieci. Wątek z młodym księciem, którego dorosła nauczycielka uczy seksu i przemyślenia głównego bohatera na temat zakupu nastoletniej niewolnicy, którą sobie wychowa tak żeby zaspokajała jego potrzeby. Obrzydliwe. Po prostu.

Uważam, że poruszanie trudnych tematów i budowanie świata w realistyczny sposób (uwzględnianie konfliktów, wojen, przemocy i problemów społecznych) dodaje wartości i wiarygodności literaturze fantasy. Problem z Panem... jest taki, że te wątki, które wymieniłam, nie są przedstawione jako problemy. Nie dostajemy od żadnej postaci/narratora choćby sugestii krytyki takiego świata. Dyskryminacja i seksualizacja kobiet nie jest tam przedstawiona celowo jako alegoria do problemów realnego świata (tak jak się dzieje choćby w powieściach Sapkowskiego) a wynika raczej z ignorancji i upodobań autora.

Czytałam tę książkę w 2022 roku. Minęło sporo czasu zanim zebrałam się na napisanie opinii, jednakże wśród komentarzy jest mało głosów, które podzielają mój, więc chyba najwyższy czas.

Dotarłam do końcówki drugiego tomu i porzuciłam całą historię ze względu na ilość wątków, które sprawiały że załamywałam ręce.

1. Główny motyw i cel wędrówki wydają się być zepchnięte na...

Bardzo piękna ksiązka, brakowało mi trochę wątków romantycznych, ale tylko odrobinę. Z minusów, to przeklinający w innych językach Vuko. To czyjeś przekleństwa są lepsze niż nasze? Obrazowe opisy, ciekawa fabuła.

Bardzo piękna ksiązka, brakowało mi trochę wątków romantycznych, ale tylko odrobinę. Z minusów, to przeklinający w innych językach Vuko. To czyjeś przekleństwa są lepsze niż nasze? Obrazowe opisy, ciekawa fabuła.

Wreszcie coś co mnie pochłoneło niczym świetny B.Sanderson, jest znak równości miedzy Panami za tę powieśc.

Wreszcie coś co mnie pochłoneło niczym świetny B.Sanderson, jest znak równości miedzy Panami za tę powieśc.

Nie rozumiem zachwytów nad tą książką. Pierwszy rozdział całkiem spoko potem już tylko z górki; Czy na sam dół to nie wiem bo wytrwałem 6 rozdziałów. Dwa różne wątki i ilośc dziwnych nazw przerosła mnie. Nuda.

Nie rozumiem zachwytów nad tą książką. Pierwszy rozdział całkiem spoko potem już tylko z górki; Czy na sam dół to nie wiem bo wytrwałem 6 rozdziałów. Dwa różne wątki i ilośc dziwnych nazw przerosła mnie. Nuda.