Święte gry

Byłoby więcej gwiazdek gdyby nie te ,dla mnie,niepotrzebne poboczne wątki i takie odrobinę rozczarowujące zakończenie....
Pozatym książka jak najbardziej godna przeczytania,nigdy wcześniej nie czytałam żadnej w podobnej tematyce,a język i historia wciągnęły mnie od samego początku. Fantastyczny opis kraju,ludzi i kultury , do tej pory używam tych wszystkich przekleństw i słów wrzucanych w regularne zdania-strasznie chwytliwe :-)

Byłoby więcej gwiazdek gdyby nie te ,dla mnie,niepotrzebne poboczne wątki i takie odrobinę rozczarowujące zakończenie....
Pozatym książka jak najbardziej godna przeczytania,nigdy wcześniej nie czytałam żadnej w podobnej tematyce,a język i historia wciągnęły mnie od samego początku. Fantastyczny opis kraju,ludzi i kultury , do tej pory używam tych wszystkich przekleństw i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak nie lubić takiej książki? Jak nie lubić takiego autora?
Z ogromną przyjemnością zarejestrowałem dezynwolturę, z jaką Vikram Chandra pokazał, że w pompie ma wszystkie reguły rządzące fabrykami bestsellerów. Normalnie anarchista, postawa bliska sercu memu.
Zacznijmy od tego, że redaktorzy w wydawnictwach zajmują się głównie wycinaniem, żeby uzyskać zwięzłość. Lata budowania szkoły skreślania wszystkiego co zbędne (czytaj: upraszczania pod strychulec, żeby się czytelnik nadmiernie nie męczył) owocują dziś jedyną słuszną linią. Jak Chandra pokonał zmasowane siły redaktorskie – pozostaje jego słodką tajemnicą.
Jak wydawcy mogli puścić tysiącstronicowe monstrum, z rozbudowaną mnogością pobocznych wątków (a każdy jest tematem na osobną książkę), naszpikowane opisami, tudzież introspekcjami i monologami wewnętrznymi – to również zagadka. A przecież nie mamy do czynienia z pierwszym tomem sześcioksięgu fantasy z królami, smokami, elfami i resztą gatunkowego badziewia oraz sutymi wypychaczami dla odbiorcy o umyśle gimnazjalisty <rzyg> gdzie podobne zagrania jeszcze przechodzą, ba, są chętnie widziane.
Po drugie, żeby było śmieszniej, pozwolił sobie autor naszpikować tekst słowami w języku hindi, dołączając dla ciekawskich słowniczek. Nie, żeby tego typu zabiegi były absolutnie niespotykane, choćby Marlon James w „Krótkiej historii...” też się nim posiłkował, że o „Shantaram” nie wspomnę. Jednakowoż Chandra poszedł po całości, na każdej stronie mamy kilka, kilkanaście wyrazów kompletnie egzotycznych i niezrozumiałych. No i dobrze. Dzięki temu poprzeczka autentyzmu wędruje jeszcze wyżej. A słowniczek? Dałem sobie spokój po kilku kartkach książki, gdy jasna stała się intencja autora, w większości zdałem się na kontekst – i tak też było dobrze. Do słówek jeszcze wrócę.
„Święte gry” zasysają czytelnika niepostrzeżenie, gdy już zaakceptuje cokolwiek niespotykane warunki brzegowe. Tenże czytelnik otrzymuje legion postaci, setki wydarzeń, proste albo zawikłane historie i wyrywające się ze stroniczek pandemonium namiętności, składające się na obraz współczesnych Indii. Na ile zgodny ze stanem faktycznym, nie mnie rozsądzać, wystarczy, że wyobraźnia eksploduje w barwach, dźwiękach i zapachach. Mózg musi sobie poradzić z dziesiątkami składowych, od instytucjonalnej korupcji jako oficjalnego w zasadzie smarowidła całej struktury państwowej i społecznej, przez podziały narodowościowe, religijne, kastowe, ustrojowe, ekonomiczne, przez wielkie wojny i małe pogromy, przez polityczne intrygi, tajne służby, po bandyterkę traktowaną jako gałąź gospodarki narodowej, a te składowe tkają wątki niewiarygodnego gobelinu, od którego bolą oczy i skowycze dusza.
Bo w każdym splocie tego dywanu są ludzie: tacy sami jak my, z takimi samymi pragnieniami i problemami. I marzeniami.
Bohaterowie (a jest ich dwóch głównych, jeden domyślny, stojący w cieniu, kilkunastu pierwszorzędowych i mnóstwo epizodycznych) są krwiści, mięsiści, bliscy – na wyciągnięcie ręki. Rządzeni gwałtownymi namiętnościami, często znajdującymi finał we wstrząsającej (a i malowniczej) przemocy, krwi, torturach, śmierci. I seksie, a jakże.
Mamy w pakiecie politykę, bandyckie imperia, dzień powszedni policjanta, tajemniczego guru, a jakby było mało, to sensacyjny wyścig z czasem o wadze liczonej w megatonach.
Pewnie mógłbym napisać spory esej o świecie przedstawionym, ale dam sobie spokój. Tylko dwa luźne spostrzeżenia.
Rozbawiła mnie uniwersalność zachowań w każdej religii. Nasze dawanie na tacę to mały pikuś w porównaniu do uniesień po hinduistycznym obrządku, gdy wierni ofiarowują (jadźńa) wszystko, co mają, włącznie z portfelami, zegarkami i noszonym złotem (a tego noszą dużo).
Ciekawe, jak kino jest wczepione w każdego bez wyjątku Hindusa. Nie na próżno Bollywood to potęga. Chandra wyraża się o nim z szacunkiem i miłością, spora część tekstu powieści to cytaty z piosenek filmowych. Bo jak wiadomo, gatunek jest nieistotny, w każdym obrazie muszą, po prostu muszą znaleźć się sceny tańczone i śpiewane. Dla naszego pojmowania sztuki filmowej coś takiego wydaje się kompletnie powalone, zwłaszcza przy oczywistej teatralizacji i przesadzie w grze aktorów. Zabawne jest odwrócenie proporcji przez Chandrę: jego ludziki owszem, oglądają na DVD zachodnie produkcje (interesujące są dla nich tylko te z dawką przemocy i bez psychologii), ale uważają je za blade cienie „właściwego” kina. I potrafią cały dzień nucić piosenkę z jakiegoś hmm... arcydzieła, nakręconego w 62 czy 63 roku.
A wracając do słowniczka. Bardzo dużo radości sprawiły mi hinduskie wulgaryzmy, bez oporu włączyłem je do zasobu leksykalnego, którym się posługuję na co dzień. Taki smaczek, może nie każdemu będzie z nim po drodze.
Pojawiają się opinie, że „Święte gry” to trochę inna mutacja „Shantaram”. No nie. To znaczy i owszem, „Shantaram” lubię, nietrudno wskazać wspólne elementy obu powieści, ale w mojej ocenie Chandra jest pisarzem znacznie lepszym od Robertsa. I jest insiderem, co istotne.
Jedyny zarzut, jaki mógłbym postawić książce to brak chirurgicznej precyzji: w konstrukcji i w proporcjach. No ale trudno o taką, gdy mamy do czynienia z podobnie rozbudowaną epopeją.
I już zmierzam do konkluzji. Niewielki jest zaorany pas graniczny między literaturą popularną, a tą artystyczną, najwyższych lotów. Chandra na owej zaoranej ziemi postawił sobie domek, zamieszkał w nim i miewa się całkiem dobrze. Ku radości takiego czytelnika jak ja.
Czytać, ludzie, czytać. A jeśli komuś jest zbyt grubo, zbyt rozwlekle i za nudno, ten jest gand i ćutja. Niech sobie kupi komiks. Tam ma krótko, na temat i jeszcze rysunki do pomocy.

Jak nie lubić takiej książki? Jak nie lubić takiego autora?
Z ogromną przyjemnością zarejestrowałem dezynwolturę, z jaką Vikram Chandra pokazał, że w pompie ma wszystkie reguły rządzące fabrykami bestsellerów. Normalnie anarchista, postawa bliska sercu memu.
Zacznijmy od tego, że redaktorzy w wydawnictwach zajmują się głównie wycinaniem, żeby uzyskać zwięzłość. Lata...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytałem tą książkę na fali zainteresowania Indiami i bardzo mi się spodobała. Czytając ją człowiek czuje się jakby samemu przemierzał zakamarki Bombaju. Od śmierdzących slumsów po szklane apartamentowce. Szeroko opisany jest też kontekst historyczny (podział na Indie i Pakistan) i społeczny (pogromy, walka rewolucyjna itp.). Był to pierwszy autor Indyjski, którego dzieło przeczytałem i nie żałuję.

Przeczytałem tą książkę na fali zainteresowania Indiami i bardzo mi się spodobała. Czytając ją człowiek czuje się jakby samemu przemierzał zakamarki Bombaju. Od śmierdzących slumsów po szklane apartamentowce. Szeroko opisany jest też kontekst historyczny (podział na Indie i Pakistan) i społeczny (pogromy, walka rewolucyjna itp.). Był to pierwszy autor Indyjski, którego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wielowątkowa, niesamowicie wciągająca, przybliżająca realia Indii lat dziewięćdziesiątych. Fakt, że można by tę "cegłę" okroić z korzyścią dla czytelnika. Fakt, że zakończenie trochę rozczarowuje. Niemniej zupełnie subiektywnie, zwłaszcza jako oddana fanka Naipaula, zakochałam się w tej książce całkowicie. A z miłością się nie dyskutuje. P.S.niech świadectwem mych uczuć będzie fakt, że następnego zwierzaka domowego nazwę Ganesh Gaitonde :)

Wielowątkowa, niesamowicie wciągająca, przybliżająca realia Indii lat dziewięćdziesiątych. Fakt, że można by tę "cegłę" okroić z korzyścią dla czytelnika. Fakt, że zakończenie trochę rozczarowuje. Niemniej zupełnie subiektywnie, zwłaszcza jako oddana fanka Naipaula, zakochałam się w tej książce całkowicie. A z miłością się nie dyskutuje. P.S.niech świadectwem mych uczuć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna, wciągająca lektura. Dla mnie wątki kryminalne (a raczej nawet sensacyjne) to tylko dodatek do bardzo barwnego opisu współczesnego Mumbaju. Polityka, wojny gangów, prawdziwi i fałszywi guru - tak. A poza tym: hinduski przemysł filmowy, półświatek pełen płotek i rekinów, egzotyczne potrawy... A po iluś tam stronach znałem na pamięć co ciekawsze przekleństwa ;-)
Książka dla dorosłych.

Świetna, wciągająca lektura. Dla mnie wątki kryminalne (a raczej nawet sensacyjne) to tylko dodatek do bardzo barwnego opisu współczesnego Mumbaju. Polityka, wojny gangów, prawdziwi i fałszywi guru - tak. A poza tym: hinduski przemysł filmowy, półświatek pełen płotek i rekinów, egzotyczne potrawy... A po iluś tam stronach znałem na pamięć co ciekawsze przekleństwa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Początkowo przerazilo mnie te 1000 stron, ale nie żałuję że zaczęłam. Powieść ukazuje egzotyczny Mumbaj, swiat przestępców, policji, korupcji, prostytutek i różnic społecznych. Przeszkadzało mi jedynie mnóstwo słówek w hindi, a słowniczek zamiast w przepisach był na końcu książki. Jeśli ktoś lubi kryminały, gangsterskie treści to jak najbardziej dobrze trafił.

A dla fanów na netflixie jest serial Sacred games..dla mnie nie do przejścia ;) z napisami polskimi, audio angielski hinduski lub hindi

Początkowo przerazilo mnie te 1000 stron, ale nie żałuję że zaczęłam. Powieść ukazuje egzotyczny Mumbaj, swiat przestępców, policji, korupcji, prostytutek i różnic społecznych. Przeszkadzało mi jedynie mnóstwo słówek w hindi, a słowniczek zamiast w przepisach był na końcu książki. Jeśli ktoś lubi kryminały, gangsterskie treści to jak najbardziej dobrze trafił.

A dla fanów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Męczącą powieść,którą czytałam znudzona. Tytuł nijak się ma do powieści. W czytaniu przeszkadzają też słowa w języku hindi,które trzeba sprawdzać w słowniku. A co drugie słowo to przekleństwo. Autor chyba na siłę wydał książkę . Nie polecam

Męczącą powieść,którą czytałam znudzona. Tytuł nijak się ma do powieści. W czytaniu przeszkadzają też słowa w języku hindi,które trzeba sprawdzać w słowniku. A co drugie słowo to przekleństwo. Autor chyba na siłę wydał książkę . Nie polecam

Pokaż mimo to

Zachęciło mnie do tej książki hasło: Dla wszystkich fanów Shantaram. Jednak ta pozycja nijak się ma do Shanaram, to hasło chyba celowo wprowadza w błąd, żeby podnieść sprzedaż. Święte gry, to po prostu męcząca powieść, którą czytałem kilka tygodni bez przyjemności.

Zachęciło mnie do tej książki hasło: Dla wszystkich fanów Shantaram. Jednak ta pozycja nijak się ma do Shanaram, to hasło chyba celowo wprowadza w błąd, żeby podnieść sprzedaż. Święte gry, to po prostu męcząca powieść, którą czytałem kilka tygodni bez przyjemności.

Pokaż mimo to

Nie wiem, ile gwiazdek dać tej książce.
Fabuła - bez zarzutu. Ciekawa i nieoczywista, przykuwająca uwagę. Mimo, iż w którymś momencie - trochę spojlerowo - dowiedziałam się, co będzie musiał znaleźć w końcu bohater-policjant, nie zepsuło mi to lektury. Interludia również były interesujące, choć stopowały akcję, czasem na długi czas.
Postaci. O, tu mam największy problem. Jakoś nie byłam w stanie obdarzyć ich przywiązaniem. Historię gangstera czytałam w ogóle bez sympatii. Ale też bez szczególnej niechęci. Choć przyznam, że rozważania nad tym, jak to zakochał się w swojej utrzymance i jakie miał w związku z tym rozterki, czytałam z pewną złośliwą radością, a z drugiej strony z rosnącym podziwem dla autora, że zdecydował się poprowadzić wątek w tym kierunku i tak go opisać. Bohater pozytywny, inspektor policji, też nie budzi przywiązania, Owszem, kibicujemy mu, trzymamy kciuki, ale to jest raczej słabe przywiązanie. Robi, co trzeba, nawet więcej, niż trzeba, a jednak te jego działania są opisane w tak beznamiętny sposób, że nie jesteśmy w stanie uwierzyć, że gdzieś tam kryją się jakiekolwiek prawdziwe uczucia. Kiedy musi podjąć bardzo trudną decyzję (oczywiście konieczną w kontekście całej akcji), nie ma tam ani chwili wahania. Ani chwili rozterek. Ta beznamiętność nie pozwoliła mi naprawdę polubić bohatera.
Mam wrażenie, że taki jest tez styl pisania autora - beznamiętny. Ciężko mi się czytało tę książkę. Bez radości. W którymś momencie nawet z lekkim przymusem. A jednocześnie autor kreśli dokładne, plastyczne, szczegółowe obrazy Indii, ludzkich charakterów, ludzkich problemów, rozterek, nieszczęść, małych radości, w których zagłębiamy się z ciekawością, od których odrywamy się tylko po to, żeby zapytać wujka Google o jakieś szczegóły z historii Indii. Szczególnie interludia są osobnymi obrazami, które tylko w jednym czy drugim momencie pokazują punkty styczne z głównym nurtem opowieści.
Muszę też podkreślić, ze autor nie zostawia pootwieranych wątków, nie pozostawia pytań bez odpowiedzi. Ku mojemu zaskoczeniu (i radości!) dowiedziałam się nawet, jakie były losy pewnej postaci, tak na dobrą sprawę postaci z czwartego planu, wspomnianej w jednym z interludiów. Cała książkę towarzyszyło mi pytanie "co się z nią stało?" i poznanie odpowiedzi, choć bardzo ogólnej, dało mi poczucie zamknięcia, zakończenia.
Czy warto czytać tę książkę? Oczywiście! Czy jest to lekka, łatwa i przyjemna lektura? O, nie! Ale nadal warto czytać.

Nie wiem, ile gwiazdek dać tej książce.
Fabuła - bez zarzutu. Ciekawa i nieoczywista, przykuwająca uwagę. Mimo, iż w którymś momencie - trochę spojlerowo - dowiedziałam się, co będzie musiał znaleźć w końcu bohater-policjant, nie zepsuło mi to lektury. Interludia również były interesujące, choć stopowały akcję, czasem na długi czas.
Postaci. O, tu mam największy problem. ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kiedy sięgnąłem po tę wielką cegłę(prawie 1000 stron), jak zwykle buszując między bibliotecznymi półkami, zatrzymał mą uwagę blurb „hinduska wersja Ojca chrzestnego”. Świat mafijnych rozgrywek w indyjskim entourage'u? To może być ciekawe, pomyślałem i postanowiłem wziąć ze sobą. Lektura choć powolna i zawiła ani przez moment nie sprawiła mi zawodu. Wielość wątków i nagromadzenie detali czyni tę obszerną powieść daniem na wiele wieczorów i zmusza do uważnej lektury.

I jest to dzieło tym co obiecywał wymieniony blurb. Przede wszystkim jednak jest to książka bardzo realistyczna, dająca obraz codziennego życia w tym dużym, przeludnionym i wciąż pod wieloma względami zacofanym kraju, jakim są Indie z tysiącem jego bolączek i problemów. Zaś sama fabuła jest skrojona nader monumentalnie. Do dwóch głównych nurtów tej powieści: przeprowadzonej w pierwszej osobie opowieści hinduskiego dona Ganesa Gaitonde, który opowiada historię swego życia i swych dokonań oraz przedstawionej w trzeciej osobie historii śledztwa w sprawie śmierci Gaitonde'a prowadzonego przez znużonego inspektora Sartadza Sigha dołączają w formie interludiów inne opowieści przedstawiające losy osób w jakiś sposób związanych z głównymi wątkami. Wszystko to wygląda jak dwa posagowe filary połączone zwijającymi się wokół nich splotami jakiejś bujnie pnącej się rośliny. Żeby zasmakować w pełni tej lektury trzeba jej poświecić trochę czasu. Mnie zajęła ona dzień i jedną dekadę listopada i nie żałuję owocnie nad lekturą spędzonego czasu.

Kiedy sięgnąłem po tę wielką cegłę(prawie 1000 stron), jak zwykle buszując między bibliotecznymi półkami, zatrzymał mą uwagę blurb „hinduska wersja Ojca chrzestnego”. Świat mafijnych rozgrywek w indyjskim entourage'u? To może być ciekawe, pomyślałem i postanowiłem wziąć ze sobą. Lektura choć powolna i zawiła ani przez moment nie sprawiła mi zawodu. Wielość wątków i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to