(7,5) nie była to wyjątkowa pozycja, ale nie mogę też nazwać jej złą, podobała mi się forma w jakiej została napisana, całość całkiem przejrzysta i ciężko było się oderwać, raczej kupię następną część, bo jestem ciekawa dalszych losów bohaterki i serial tez mam w planach obejrzeć

(7,5) nie była to wyjątkowa pozycja, ale nie mogę też nazwać jej złą, podobała mi się forma w jakiej została napisana, całość całkiem przejrzysta i ciężko było się oderwać, raczej kupię następną część, bo jestem ciekawa dalszych losów bohaterki i serial tez mam w planach obejrzeć

Według mnie jest to obraz dystopii feministycznej. Margaret Atwood jest chyba przewrażliwiona na punkcie płci męskiej. To niemożliwe, by mężczyzni chcieli zredukować rolę kobiet tylko do celów reprodukcyjnych (wszak kilku szaleńców można znaleźć, ale ogromna większość panów pragnie normalnych relacji).

Główna bohaterka, o imieniu Freda, znajduje się jakby w więzieniu o łagodnym rygorze. Jej cierpienie wynika z panującego reżimu w Republice Gilead. Na końcu powieści znajduje się "Komentarz historyczny do opowieści podręcznej" – moim zdaniem jest nietrafiony; jest tak samo fikcyjny jak treść książki.

Z ciekawości zamierzam sięgnąć po tom drugi ("Testamenty" z 2019 roku) tego cyklu o tytule "Opowieść podręcznej". Warsztat pisarski Margaret Atwood jest bardzo dobry – ona jest w stanie stworzyć dzieło na wysokim poziomie. Natomiast ta powieść, czyli "Opowieść podręcznej", nie podoba mi się.

Według mnie jest to obraz dystopii feministycznej. Margaret Atwood jest chyba przewrażliwiona na punkcie płci męskiej. To niemożliwe, by mężczyzni chcieli zredukować rolę kobiet tylko do celów reprodukcyjnych (wszak kilku szaleńców można znaleźć, ale ogromna większość panów pragnie normalnych relacji).

Główna bohaterka, o imieniu Freda, znajduje się jakby w więzieniu o...

Dawno temu to czytałam. Pamietam, ze książka mnie bardzo znudziła a główna bohaterka irytowała, ale chyba najbardziej rozczarowana byłam tym ze autorka żadnego tematu tu poruszonego nie pogłębiła, ani świata przedstawionego tez nie:( wiec to było dla mnie takie pitu pitu o niczym i szybko te książkę oddałam innym zainteresowanym. Jakie po kilku latach było moje zdziwienie ze stała się tak popularna! Szok

Dawno temu to czytałam. Pamietam, ze książka mnie bardzo znudziła a główna bohaterka irytowała, ale chyba najbardziej rozczarowana byłam tym ze autorka żadnego tematu tu poruszonego nie pogłębiła, ani świata przedstawionego tez nie:( wiec to było dla mnie takie pitu pitu o niczym i szybko te książkę oddałam innym zainteresowanym. Jakie po kilku latach było moje zdziwienie...

Kolejny raz za świetną ekranizacją stoi sporo gorsza książka.

Kolejny raz za świetną ekranizacją stoi sporo gorsza książka.

Ciężka lektura o bardzo chaotycznej narracji, ale przy tym, o ile się w nią wczyta, jest poruszająca. Ciekawy pomysł, aż szkoda, że książka nie jest grubsza, uważam że wyszłoby to zdecydowanie na plus.
Co do zakończenia: oj, dawno mnie tak żadne nie zdenerwowało. Na koniec zostało się z niczym.

Ciężka lektura o bardzo chaotycznej narracji, ale przy tym, o ile się w nią wczyta, jest poruszająca. Ciekawy pomysł, aż szkoda, że książka nie jest grubsza, uważam że wyszłoby to zdecydowanie na plus.
Co do zakończenia: oj, dawno mnie tak żadne nie zdenerwowało. Na koniec zostało się z niczym.

Jestem w stanie zrozumieć fenomen tej książki. Chociaż „Opowieść podręcznej” ma już prawie 40 lat, to niektóre jej elementy nadal zachowują aktualność, a po lekturze trudno nie odnieść wrażenia, że taki teokratyczny reżim miałby szansę zaistnieć, zwłaszcza w dzisiejszych czasach. Przerażające.

Mimo to literacko Atwood mnie nie porwała. Owszem zaintrygowała, ale nie porwała. Myślę, że koncepcja świata przedstawionego dawała dużo więcej możliwości. Brakowało mi przede wszystkim mocniejszego osadzenia Gileadu w kontekście świata zewnętrznego — dzięki temu „Opowieść…” zyskałaby jeszcze większą głębię i siłę rażenia.  To, co autorka próbowała przemycić między wierszami to niestety za mało, żeby wzbudzić we mnie zachwyt.

Niedosyt pozostał, niemniej bardzo liczę na „Testamenty”.

Jestem w stanie zrozumieć fenomen tej książki. Chociaż „Opowieść podręcznej” ma już prawie 40 lat, to niektóre jej elementy nadal zachowują aktualność, a po lekturze trudno nie odnieść wrażenia, że taki teokratyczny reżim miałby szansę zaistnieć, zwłaszcza w dzisiejszych czasach. Przerażające.

Mimo to literacko Atwood mnie nie porwała. Owszem zaintrygowała, ale nie...

Oficjalnie mogę przyznać, że "Opowieść podręcznej" jest dla mnie,jak do tej pory, najlepszą ekranizacją książki. Co więcej, ten serial, moim zdaniem, jest dużo lepszy od książki.

Gdybym czytała książkę, nie wiedząc o serialu, dałabym jej bardzo niską ocenę. Na szczęście było odwrotnie. Najpierw serial, potem książka.
Dzięki temu mogłam nawiązać więź z główną bohaterką. Oczami wyobraźni widziałam te sceny, widziałam twarze aktorów i lepiej mogłam zapaść się w tej historię, którą czytałam na papierze.

Historia sama w sobie jest okrutna, przerażająca i za nic w świecie nie chciałabym, żeby kiedykolwiek to wydarzyło się naprawdę. Ubezwłasnowolnienie kobiet, spłycające ich żywot tylko do roli reproduktorki, zakaz czytania, rozmów, spotkań. To świat z najgorszego koszmaru.
Dzięki temu, że obejrzałam najpierw serial mogłam poczuć te emocje, które z książki ciężko było wyciągnąć. Autorka tak jakby postawiła mur między historią a czytelnikiem. Na tyle duży, że nie można było poczuć tego klimatu.

"Opowieść podręcznej" nie można zaliczyć do literatury rozrywkowej, lekkiej i przyjemniej. To lektura trudna, zmuszająca do refleksji jednak warta przeczytania.

Oficjalnie mogę przyznać, że "Opowieść podręcznej" jest dla mnie,jak do tej pory, najlepszą ekranizacją książki. Co więcej, ten serial, moim zdaniem, jest dużo lepszy od książki.

Gdybym czytała książkę, nie wiedząc o serialu, dałabym jej bardzo niską ocenę. Na szczęście było odwrotnie. Najpierw serial, potem książka.
Dzięki temu mogłam nawiązać więź z główną bohaterką....

Fantastyczny worldbuilding, ale brakuje mi w tym jakiejś historii - czyichś losów, które można śledzić, jakiegoś ciągu przyczynowo-skutkowego, bohatera, który jest czymś więcej niż imieniem.

Fantastyczny worldbuilding, ale brakuje mi w tym jakiejś historii - czyichś losów, które można śledzić, jakiegoś ciągu przyczynowo-skutkowego, bohatera, który jest czymś więcej niż imieniem.

Absolutnie nie rozumiem tej książki, początkowo czytałam pilnie licząc, że złapię jakąś myśl głębszą, ale nie udało się, więc czytałam co drugą stronę aż się poddałam.

Absolutnie nie rozumiem tej książki, początkowo czytałam pilnie licząc, że złapię jakąś myśl głębszą, ale nie udało się, więc czytałam co drugą stronę aż się poddałam.

Nie jest to lekka książka. Nie czyta się jej lekko, musisz się bardzo skupić.
Zabierałam się za nią kilka razy, czytając każdorazowo od początku. Ale warto. Kolejna część TESTAMENTY już na mnie czeka. Ale trzeba mieć odpowiedni nastrój.

Nie jest to lekka książka. Nie czyta się jej lekko, musisz się bardzo skupić.
Zabierałam się za nią kilka razy, czytając każdorazowo od początku. Ale warto. Kolejna część TESTAMENTY już na mnie czeka. Ale trzeba mieć odpowiedni nastrój.