Podchodziłam do tej książki z dużą ciekawością, gdyż interesuje się epoką romantyzmu i modą. Niestety czytanie jej to była droga przez mękę. Sposób, w jakim została napisana jest koszmarny. Styl Jarosińskiej jest bardzo pretensjonalny, a zarazem pełno w nim kolokwializmów. Nie wspominając już o niepotrzebnych anegdotach: „Spodnie-dzwony przyjęły się równo 130 lat później, również we Lwowie. I to bardzo, głównie dzięki nieodżałowanej Janis Joplin, której byłam (i jestem nadal) fanką. Z tego też powodu i ja nosiłam dżinsy-dzwony. Tak, tak…”
Uwagi autorki są często nie na miejscu. Brakuje obiektywizmu i przede wszystkim profesjonalizmu. Jarosińska bardzo często zaczyna nową myśl, ale jej nie kończy. Rzuca dwa-trzy zdania, po czym kwituje to słowami „ale to już inna historia”. Przez to następuje nagromadzenie zbędnych wtrąceń, które nie wnoszą nic do tematu. Kompletny chaos.
Ale już na wstępie się domyślałam, że to nie będzie przyjemna lektura. Na trzeciej stronie wita nas takie zdanie: „Niniejszy wstęp w zamierzeniu ma formę puzzle’a”. (Dosyć interesująca odmiana słowa puzzel...). Ale tak to właśnie jest, kiedy odmawia się opracowania redakcyjnego.
Jedynym plusem jest całkiem nieźle skomponowana antologia. Jeśli ktoś ma zamiar przeczytać „Modę polską i romantyczną”, to zalecam pominięcie komentarza autorki i przejście od razu do tekstów.

Podchodziłam do tej książki z dużą ciekawością, gdyż interesuje się epoką romantyzmu i modą. Niestety czytanie jej to była droga przez mękę. Sposób, w jakim została napisana jest koszmarny. Styl Jarosińskiej jest bardzo pretensjonalny, a zarazem pełno w nim kolokwializmów. Nie wspominając już o niepotrzebnych anegdotach: „Spodnie-dzwony przyjęły się równo 130 lat później,...

Seria Nowej Biblioteki Romantycznej IBL była dla mnie odkryciem i mam już prawie całą kolekcję. Niestety "Modę polską" czytało mi się źle. Przede wszystkim bardzo narzuca się postać i język autorki, która, jak informuje ostatnia strona książki, nie wyraziła zgody na redakcję. Pomijając kwestie literówek, najbardziej odpychający dla mnie jest język autorki i maniera, która pasuje raczej do języka mówionego czy anegdotycznego wykładu. Ponadto w wielu miejscach jest wartościująca. Np. takie niezgrabne zdania: "31 lipca 1832 roku przybywa do Paryża, gdzie - z niewielkimi przerwami - spędzi resztę życia, lecz umrze nie tutaj, Adam Mickiewicz, już wieszcz, i paryska moda polska zyska zupełnie nową formę." "...co na razie może wzbudzić pewne zdumienie, jako że takich dodatków do czamary powstańskiej sam Mickiewicz by chyba nie wymyślił. Ale nie szydźmy.". Cóż, tak się składa, że nie zamierzałem szydzić i bez sugestii autorki, żeby tego nie robić. Nie lubię, kiedy zakłada się z góry, co może pomyśleć czytelnik. Wolałbym dostać profesjonalną społeczno-antropologiczną analizę mody tamtego okresu i sam wyrobić sobie opinie na jej podstawie. Nachalnie oceniająca narracja mi w tym nie pomaga, a ponadto mnie drażni. Niestety książkę odkładam na półkę i sięgam po inną, z tej samej serii. Tę zdejmę tylko, by czytać fragmenty tekstów źródłowych z epoki. Mam również drugą książkę autorki o edukacji dziewcząt w XIX wieku, z tej samej serii. Aż się boję, bo również na redakcję tej pozycji autorka nie wyraziła zgody, a temat przecież bardzo ważny i ciekawy.

Seria Nowej Biblioteki Romantycznej IBL była dla mnie odkryciem i mam już prawie całą kolekcję. Niestety "Modę polską" czytało mi się źle. Przede wszystkim bardzo narzuca się postać i język autorki, która, jak informuje ostatnia strona książki, nie wyraziła zgody na redakcję. Pomijając kwestie literówek, najbardziej odpychający dla mnie jest język autorki i maniera, która...