Fire and Blood

Książka dobra. Powiedziałbym że dla prawdziwego fana Gry o Tron pozycja obowiązkowa. "Ogień i Krew" opisuje wydarzenia które miały miejsce kilka stuleci przed właściwymi i dobrze znanymi nam wydarzeniami cyklu "Gra o Tron". Dowiadujemy się jak powstał żelazny tron, jak Targaryenowie podbili Westeros, poznajemy obyczaje smoczych władców. Pisana jest w nieco inny sposób, bo jako opis, relacja jednego z arcymaestrów cytadeli. Czytało się przyjemnie, powiem szczerze że mimo że nie wiązałem z książką zbyt dużych nadziei pozytywnie się zdziwiłem. Minusem może być ogromna ilość imion która przelewa się na kolejnych stronach aczkolwiek jakoś sobie z tym poradziłem. Polecam, już zamówiłem kolejną cześć i mam nadzieję że dowiem się jeszcze więcej a i jeszcze ciekawszych rzeczy o Targaryenach i nie tylko.

Książka dobra. Powiedziałbym że dla prawdziwego fana Gry o Tron pozycja obowiązkowa. "Ogień i Krew" opisuje wydarzenia które miały miejsce kilka stuleci przed właściwymi i dobrze znanymi nam wydarzeniami cyklu "Gra o Tron". Dowiadujemy się jak powstał żelazny tron, jak Targaryenowie podbili Westeros, poznajemy obyczaje smoczych władców. Pisana jest w nieco inny sposób, bo...

Już niebawem ma ukazać się nowy serial - "Ród Smoka", który jest prequelem "Gry o tron". Dlatego też stwierdziłam, że świetną opcją będzie poznanie książkowego pierwowzoru tej historii, więc sięgnęłam po pierwszą część "Ognia o krwi", G. R. R. Martina.
Akcja książki rozgrywa się wiele lat przed wydarzeniami opisywanymi w pierwszym tomie "Pieśni Lodu i Ognia", czyli w kultowej już "Grze o tron".

Jest to historia rodu Targaryen - jedynego, który przeżył zagładę Valyrii i zamieszkał na Smoczej Skale, nad którą panował przez dwa stulecia zanim postanowił podbić Westeros.

W "Ogniu i krwi" poznajemy historie Targaryen'ów od Aegona Zdobywcy i śledzimy ją przez następne pokolenia, które walczą o utrzymanie Żelaznego Tronu. Z pierwszej części dowiadujemy się m. in. dlaczego tak niebezpieczne było odwiedzać Valyrię po Zagładzie; jak wyglądało życie w Westeros w czasach, gdy pod niebem panowały smoki; dlaczego Aegonowi Zdobywcy nie udało się podbić Dorne.

~*~

Z pierwszej części tej historii wyłania się niezwykła wizja Westeros, co do której przez wiele lat mogliśmy jedynie snuć przypuszczenia. Historia opowiadana przez autora jest czymś niezwykle fascynującym, co sprawiało, że w przerwach podczas czytania tej powieści wciąż o niej myślałam. Nie raz wspominałam o niej również mężowi, niemalże katując go moim gadulstwem na temat tego co dzieje się w tejże powieści oraz jak bardzo nie mogę się doczekać serialu.

Wiele postaci polubiłam - chociażby Jaehaerysa I, którego darzyłam ogromnym szacunkiem i podziwem...takim, jakim tylko można darzyć postać z książki. Naturalnie zdarzały się też postaci, które mnie irytowały i/lub wzbudzały moją niechęć - ale one z założenia takie właśnie miały być. Historia opowiadana przez autora dostarczyła mi wielu emocji i sprawiła, że jeszcze bardziej nie mogę doczekać się serialu. Na szczęście mam jeszcze kilka książek z uniwersum "Pieśni Lodu i Ognia", którymi będę mogła umilać sobie to oczekiwanie.

Śledzenie losów poszczególnych postaci było dla mnie fascynującą podróżą. Zmiany, które zachodziły w zarówno w Westeros, jak również w rodzinie królewskiej są niezwykle wciągające i sprawiają, że miałam ochotę od razu sięgnąć po kolejną część tej powieści. Jednak czasem lubię sobie dawkować przyjemność związaną z czytaniem danej książki czy serii, by ta nie skończyła się zbyt szybko.

Uważam, że fani "Gry o tron" nie powinni być zawiedzeni opowieścią zawartą w "Ogniu i krwi". Autor świetnie utrzymał klimat świata "Pieśni Lodu i Ognia" z jego najlepszymi i najgorszymi stronami. I tak jak kocham tą historię całym sercem, tak nie mogę przeboleć tego jak została napisana. Mam wrażenie, że dostałam raczej szkic powieści, który jest jeszcze przed redakcją. A to dlatego, że w tą historię wdarł się chaos, który mi jako czytelniczce ciężko było ogarnąć. Poza tym język, w którym ta książka została napisana jest strasznie surowy, szorstki i pozbawiony emocji, co w moim przypadku miało wpływ na moje tempo czytania. I właściwie styl Martina jest drugim powodem, przez który nieco opóźniam sięgnięcie po drugą część tej historii...poza strachem, że ta opowieść skończy się zbyt szybko, zwyczajnie muszę nieco odpocząć od ciężkiego stylu pisania autora, który jest dla mnie ogromnym minusem. Jednak mimo to cieszę się, że sięgnęłam po powyższą historię - tym bardziej, że dzięki niej wiele puzzli wskoczyło na swoje miejsce.

Myślę, że jeżeli lubicie "Grę o tron" również i ta książka powinna Wam się spodobać - tym bardziej, że tak jak wspomniałam trzyma poziom "Pieśni Lodu i Ognia" jeżeli chodzi o klimat tejże historii. Ja za jakiś czas na pewno sięgnę po drugą część, która jest już związana z upadkiem Targaryen'ów i coraz bardziej przybliża nas do czasów, w których władzę przejmie inny ród.

Już niebawem ma ukazać się nowy serial - "Ród Smoka", który jest prequelem "Gry o tron". Dlatego też stwierdziłam, że świetną opcją będzie poznanie książkowego pierwowzoru tej historii, więc sięgnęłam po pierwszą część "Ognia o krwi", G. R. R. Martina.
Akcja książki rozgrywa się wiele lat przed wydarzeniami opisywanymi w pierwszym tomie "Pieśni Lodu i Ognia", czyli w...

Dobra książka uzupełniająca historię o Targeryenach, niepotrzebnie rozbita na dwa tomy...

Dobra książka uzupełniająca historię o Targeryenach, niepotrzebnie rozbita na dwa tomy...

Dla fana świata PLiO to fenomenalna lektura jednak jest w niej jeden podstawowy błąd. Mianowicie opisane tam przygody rozbudzają jeszcze większą ciekawość i chęć poznania tego świata, trzy najciekawsze sprawy, czyli podróż Elissy Farman, co się stało Aereą Targaryen i przygody Węża Morskiego. Jednak znając Martina, najprawdopodobniej nigdy nie dowiemy się, co dokładnie się tam działo i innych równie ciekawych przygodach. Odnośnie jeszcze samej książki, fajnie się ją czyta, trochę jak nasze średniowieczne kroniki, więc polecam. 

Dla fana świata PLiO to fenomenalna lektura jednak jest w niej jeden podstawowy błąd. Mianowicie opisane tam przygody rozbudzają jeszcze większą ciekawość i chęć poznania tego świata, trzy najciekawsze sprawy, czyli podróż Elissy Farman, co się stało Aereą Targaryen i przygody Węża Morskiego. Jednak znając Martina, najprawdopodobniej nigdy nie dowiemy się, co dokładnie się...

Wciągające, ale ma dużo postaci o podobnych imionach, przez co łatwo się pogubić. Myślałam, że będzie to bardziej w stylu Gry o tron, czyli fabularna książka, natomiast Ogień i krew jest bardziej historycznym przedstawieniem postaci z rodu Targaryenów. Dla mnie nie było to jakąś dużą wadą i później nawet mi to nie przeszkadzało, ale wolałabym normalną fabularną książkę. Duży plus za niesamowite ilustracje!

Wciągające, ale ma dużo postaci o podobnych imionach, przez co łatwo się pogubić. Myślałam, że będzie to bardziej w stylu Gry o tron, czyli fabularna książka, natomiast Ogień i krew jest bardziej historycznym przedstawieniem postaci z rodu Targaryenów. Dla mnie nie było to jakąś dużą wadą i później nawet mi to nie przeszkadzało, ale wolałabym normalną fabularną książkę....

„Ogień i krew” to jeden z tych tytułów, które przyciągają zazwyczaj uwagę jedynie zagorzałych fanów konkretnych serii. W tym przypadku nie jest inaczej, gdyż mamy do czynienia z tytułem, który został napisany w formie kroniki królewskiej opisującej dzieje Westeros od podboju Aegona Zdobywcy poprzez liczne lata panowania Targaryenów. W dużym skrócie możemy powiedzieć, że jest to historia wzlotu i upadku całego rodu. Pierwsza części chronologicznie omawia okres od podboju pierwszego władcy aż do panowania jego praprawnuka Aegona II.   

Chociaż nie jestem zagorzałą fanką „Gry o tron”, przyznaję, że doceniam ten tytuł. Porównywanie go do Silmarilionu uważam jednak za grubą przesadę, z pewnością jest to jednak coś wartego uwagi. Osobiście przyznaję, że najbardziej urzekł mnie wybór stylu, w jakim całość została opisana oraz fakt, że sama treść jest na tyle ciekawa i plastyczna, że ma się wrażenie, iż opowieść sama płynie. W pewnym momencie złapałam się nawet na myśli, że lektura ta okazała dla mnie zdecydowanie przyjemniejsza niż czytanie samej „Gry o tron”. Oczywiście chylę czoła przed autorem za inwencje i dbałość o szczegóły podczas tworzenia i opisywania kilkuset lat historii całego kontynentu wraz z jej konfliktami oraz przemianami, które następowały za panowania kolejnych władców.

Polecić ten tytuł mogę chyba jedynie fanom cyklu i zdecydowanie odradzam zaczynania przygody z powieściami Martina od „Ognia i krwi”. Wątpię co prawda, aby mogło to wpłynąć na odbiór samych powieści, jednak uważam, że przyjemniej się je czyta jako uzupełnienie niż samo wprowadzenie.  

„Ogień i krew” to jeden z tych tytułów, które przyciągają zazwyczaj uwagę jedynie zagorzałych fanów konkretnych serii. W tym przypadku nie jest inaczej, gdyż mamy do czynienia z tytułem, który został napisany w formie kroniki królewskiej opisującej dzieje Westeros od podboju Aegona Zdobywcy poprzez liczne lata panowania Targaryenów. W dużym skrócie możemy powiedzieć, że...

"Ogień i krew" jest książką udającą dzieło historyczne, co samo w sobie jest ciekawym przedsięwzięciem ze strony George'a R.R. Martina. Zabieg ten sprawia, że powieść jest ciężko ocenić. Trudno powiedzieć, czy powinno się brać pod uwagę wyłącznie jakość imitacji charakterystycznego dla kronik stylu, czy może trzeba pochylić się również nad tymi elementami, które niewątpliwie wynikają z przyjętej konwencji (grubo ciosanymi bohaterami, powtarzaniem tych samych spostrzeżeń po kilka razy, lekko chaotycznym przedstawianiem wydarzeń). Koniec końców sprowadzam więc moją ocenę do poziomu przyjemności czerpanej z lektury, to znaczy: "bardzo dobrze, ale bez rewelacji". ;)

"Ogień i krew" jest książką udającą dzieło historyczne, co samo w sobie jest ciekawym przedsięwzięciem ze strony George'a R.R. Martina. Zabieg ten sprawia, że powieść jest ciężko ocenić. Trudno powiedzieć, czy powinno się brać pod uwagę wyłącznie jakość imitacji charakterystycznego dla kronik stylu, czy może trzeba pochylić się również nad tymi elementami, które...

Sposób prowadzenia narracji różni się od tego jak znamy z Pieśni Lodu i Ognia. Forma kroniki na przestrzeni ponad 100 lat. O ile mnogość postaci w pierwowzorze mogła przytłoczyć, tutaj jest jest jeszcze więcej. Wydarzenia dzieją się dużo szybciej, zmiany mające wpływ na życie mieszkańców Westeros zajmują dosłownie parę chwil. Z racji tego, że jest tego dużo, niektóre są ciekawe, niektóre ma się ochotę pomijać. Jest to niewątpliwe ciekawe uzupełnienie dla chętny zgłębić wiedzę na temat rodu Targaryenow, ale także innych znanych w Westeros rodów.

Spotkałem się z porównaniem do Silmariliona, jednak uważam to za średnio trafione porównanie. Tutaj dostajemy jedynie wycinek jednej ważnej dynastii a nie całościowy opis świata z całą jego historia.

Sposób prowadzenia narracji różni się od tego jak znamy z Pieśni Lodu i Ognia. Forma kroniki na przestrzeni ponad 100 lat. O ile mnogość postaci w pierwowzorze mogła przytłoczyć, tutaj jest jest jeszcze więcej. Wydarzenia dzieją się dużo szybciej, zmiany mające wpływ na życie mieszkańców Westeros zajmują dosłownie parę chwil. Z racji tego, że jest tego dużo, niektóre są...

Niech nikt (jak to ma miejsce na tylnej stronie obwoluty) nie porównuje tych opowiastek z dworu królewskiego, pól bitewnych czy łoży rozkoszy do Silmarillionu!!!
Nie dowiadujemy się czym była Valyria, czemu i jak upadła, kim byli Andalowie i skąd sie wzięło Siedmiu bogów czy też co czczą mieszkańcy Północy. Nie wiemy czemu tylko Targaryenowie moga jeździć na smokach a pochodzący z Valyrii możni lordowie Velaryonowie nie. Kim są ludy zza muru i kto ten mur zbudował. Szkoda, bo zamiast dość wartkiej fabuły można było stworzyć prawdziwa mitologię.

Niech nikt (jak to ma miejsce na tylnej stronie obwoluty) nie porównuje tych opowiastek z dworu królewskiego, pól bitewnych czy łoży rozkoszy do Silmarillionu!!!
Nie dowiadujemy się czym była Valyria, czemu i jak upadła, kim byli Andalowie i skąd sie wzięło Siedmiu bogów czy też co czczą mieszkańcy Północy. Nie wiemy czemu tylko Targaryenowie moga jeździć na smokach a...

Mam bardzo mieszane uczucia po przeczytaniu pierwszego tomu "Ognia i Krwi". Książka jest pisana w formie kroniki i opisu wydarzeń historycznych, obawiałem się zatem, że będzie ona zwyczajnie nudna. Okazuje się, że sam sposób opowiadania historii w takiej formie nie jest taki zły, są natomiast inne wady.

Ilość nowych postaci i relacji między nimi w stosunku do i tak sporej ilości stron jest po prostu przytłaczająca. W połapaniu się we wszystkim nie pomagają tradycje Targaryenów w zawieraniu małżeństw między dalszymi czy bliższymi członkami rodziny. Nie pomaga też ich skłonności do nazywania dzieci tymi samymi imionami co ich ojców. dziadów i pradziadów. Próby analizy drzewa genealogicznego zamieszczonego na końcu tomu i dokładnego zrozumienia relacji rodzinnych niejednego przyprawią o ból głowy.

Sama historia ma jednak swoje dobre momenty, ród Targeryenów zdecydowanie zasługuje na tak obszerną historię. Cały świat jest niezwykle dopracowany i spójny. Wszystko do czego autor przyzwyczaił nas w "Pieśni lodu i ognia" znajdziemy tutaj, podane jednak w zbyt dużej ilości na zbyt małym talerzu, a każdy kolejny kęs staje się coraz mniej smakowity.

Na pewno przeczytam drugą część w oczekiwaniu na "Wichry zimy", jednak bardziej z potrzeby dokończenia książki niż zachęcony tym tomem. Być może zagorzali fani twórczości Martina i świata przedstawionego będą zadowoleni, jednak nie spodziewajcie się fajerwerków z Gry o Tron

Mam bardzo mieszane uczucia po przeczytaniu pierwszego tomu "Ognia i Krwi". Książka jest pisana w formie kroniki i opisu wydarzeń historycznych, obawiałem się zatem, że będzie ona zwyczajnie nudna. Okazuje się, że sam sposób opowiadania historii w takiej formie nie jest taki zły, są natomiast inne wady.

Ilość nowych postaci i relacji między nimi w stosunku do i tak sporej...