Fire and Blood

Podobnież rozczarowaniem było dla wielu wydanie Ognia i krwi Georga R.R. Martina, autora kultowej już sagi Pieśni lodu i ognia, na której to kontynuację czekali czytelnicy od lat – tymczasem Martin zaskoczył fanów tworem zgoła innym, bo nie będącym ani kontynuacją, ani sequelem, ani nawet do końca powieścią. Ogień i krew to pozycja, o którą nikt nie prosił i na którą nikt nie czekał, a którą dostaliśmy w miejsce wyglądanych od dawna Wichrów zimy. Nie dziwi wobec tego niechęć, nie dziwi podejrzliwość, z jaką czytelnicy sagi łypali na tę pozycję; zrozumiałe wydaje się uczucie rozgoryczenia, a i wzburzenie nie jest nieuzasadnione. Tak jednak, jak zrozumieć należy tych, którzy ostrzyli sobie zęby na comeback pozostawionych w zawieszeniu bohaterów sagi, tak zrozumieć należy i Martina, związanego od początków lat 90. z tymi samymi twarzami, tymi samymi lokacjami, z budowanymi od pierwszych stron, wciąż rozrastającymi się intrygami i wątkami – znużenie i chęć poszukania innych miejsc, innych czasów, innych charakterów w tak obszernym uniwersum wydają się nieuniknione. Kiedy Wichry zimy nadejdą – nie wiadomo, proponuję zatem nerwów niepotrzebnie sobie nie szargać, wychylić kielich goryczy do dna i pozwolić Martinowi na opowiedzenie pełnej żaru, rozpalającej wyobraźnię historii, ogniem i krwią napisanej, a przedstawionej w sposób co najmniej intrygujący!

Ogień i krew zaskakuje przede wszystkim formą, jest bowiem, jak informują pierwsze, zdobione arabeską strony, stylizowaną na kronikę „historią królów Westeros z Dynastii Targaryenów, od Aegona I (Zdobywcy) do regencji Aegona III (Zguby Smoków), zrelacjonowaną przez arcymaestra Gyldayna z Cytadeli Starego Miasta (tu przepisaną przez George’a R.R. Martina)”, a więc stanowi preludium do tego, co znajdziemy w głównej części sagi, rozgrywającej się ok. 300 lat po przybyciu Aegona I do Westeros. Na kartach książki opowiedziane są losy Siedmiu Królestw, począwszy od czasów, gdy zjednoczonymi Siedmioma Królestwami jeszcze nie były, skończywszy na przededniu ponownego ich rozłamu; ale losy Westeros to również losy ludzi – bohaterów i złoczyńców – którzy to budowali, to niszczyli westeroskie przymierza, czasami zasiadając na Żelaznym Tronie, „wykutym ogniem, stalą i strachem”, a czasami snując jedynie intrygi w jego cieniu. Mimo że rzecz jest w głównej mierze o przybyłych z Valyrii smoczych lordach, historia bogata jest także w opowieści o innych rodach: dowiemy się szczególnie dużo o równie gorącokrwistych Baratheonach, którym Koniec Burzy został nadany w trakcie podboju, o nieugiętych Martellach i wojnach dornijskich, o legendarnym Harrenie Czarnym i jego synach, spalonych w murach Harrenhal przez Aegona Zdobywcę, a wreszcie i o ponurych Starkach, rezydujących w odległym Winterfell. Powrócą legendy przywoływane szczątkowo w Pieśni lodu i ognia, tym razem rozwinięte, opowiedziane z pierwszej ręki; wrócą zdarzenia, które ukształtowały zwyczaje i prawa westeroskich krain; podane zostaną dawno zapomniane fakty, w świadomości bohaterów Gry o tron funkcjonujące już tylko jako pogłoski i nierozwiązane zagadki; a wszystko to rozegra się pod rozpostartymi szeroko skrzydłami stworzeń, które w owych czasach krążyły swobodnie nad kontynentem: dumne, potężne i nierzadko budzące grozę nawet wśród dosiadających ich jeźdźców.

Wspomniana już kronikarska stylizacja znajduje swoją realizację w tym, jak sam tekst jest napisany, i choć niepokoić może narracja różna od tej, jaką znajmy z sagi, nie należy się przed nią wzbraniać – Martin umiejętnie operuje zwięzłością stylu, nie pozbawiając go charakterystycznych dla siebie zabiegów i środków artystycznych: metaforyka miło przeplata się tutaj z konkretem, zaś oszczędna w niepotrzebne szczegóły konstrukcja opowieści pozwala nadać wydarzeniom tempa, dzięki czemu nie sposób się znudzić – co rusz dzieje się coś nowego. Skupienie na wydarzeniach nie zastąpiło bynajmniej charakterystyk i ciekawych, chociaż niezwiązanych bezpośrednio z losami Siedmiu Królestw scen z udziałem barwnie nakreślonych, nierzadko również pogłębionych charakterologicznie postaci, jakich Martin serwuje nam co nie miara, nie upraszczając i nie stereotypizując – nie ma tutaj bohaterów jednowymiarowych, są za to niemal żywi, reprezentujący różne wartości ludzie, nieidealni, ulegający pokusom i podatni na cudze wpływy, zaś konfrontacja tychże barwnych i tak różnych od siebie person owocuje katastrofami, tragediami, rozgrywającymi się latami wojnami, ale i śmiechem, wszak subtelnego, czarnego nieco humoru książka również nie została pozbawiona.

Niesamowitą według mnie sprawą jest to, że autor, stworzywszy tak rozbudowane uniwersum, postanowił rozszerzyć je jeszcze o tę kronikę właśnie, którą równie dobrze mogliby czytać bohaterowie Pieśni lodu i ognia; a trzeba przyznać, iż do bycia prawdziwym źródłem historycznym niczego tej publikacji nie brakuje: podano daty, porównano różne wersje tych samych wydarzeń, spisywanych w różnych kronikach rękami różnych maestrów, uwzględniono przekazy ustne i ówczesny stan wiedzy w zakresie medycyny czy geografii, przedstawiono dokumentację i przytoczono rozmaite hipotezy, nie zawsze ostatecznie potwierdzone, a i historii właściwych tego typu źródłom nie zabrakło; szczególnie intrygują rzeczą dla mnie jako edytora, okazały się losy pewnej książki – Martin w każdym szczególe zadbał o przedstawienie tego, do czego zobowiązany jest każdy badacz: urządził prawdziwe edytorskie dochodzenie, próbując dotrzeć do pierwowzoru dzieła, przywołał domniemanego autora, ewentualnych współautorów, zajął się objaśnieniem różnic w tytulaturze poszczególnych wersji tejże księgi, prześledził zmiany, jakie w danych egzemplarzach w obrębie tekstu się pojawiają, wspomniał skrybów, którym w udziale przypadło powielanie księgi i co według własnych przekonań mogli ocenzurować bądź dopisać, a nawet recepcję księgi wśród czytelników przybliżył!

Całej tej stylizacji dopełniają ilustracje Douga Wheatleya, jakimi gęsto usiana jest książka, utrzymane w czarno-białym tonie i pozwalające głębiej jeszcze wsiąknąć w świat przedstawiony. Mogłyby być wprawdzie mniej komiksowe, bardziej wówczas wpasowałyby się w klimat opowieści, wykonane są jednak na tyle starannie i szczegółowo, że ten mały mankament można bez problemu wybaczyć; na pewno zresztą znajdą się i tacy, którym taki zamysł akurat przypadnie do gustu.

Ogień i krew to lektura z pewnością oryginalna, ciekawa w formie i treści, będąca przyjemnym, dwutomowym uzupełnieniem świata Pieśni lodu i ognia, bez którego znajomości nie ma co sięgać po kronikę – pełną radość z czytania osiągnie się tylko wówczas, gdy rozwijane i wyjaśniane elementy będą już w swej owianej tajemnicą, legendarnej wersji znane czytelnikowi z Gry o tron i pozostałych tomów. Choć Martin obiecał nam Wichry zimy, a zamiast tego podarował Ogień i krew, nie gniewałabym się zanadto: widać bowiem, że autor sam dla siebie szuka nowych, niezbadanych jeszcze miejsc w stworzonym przez siebie uniwersum i doskonale się przy tym bawi; barbarzyństwem byłoby odbieranie mu prawa do pisania tego, na co ma ochotę, szczególnie że jego zachcianki owocują przecież solidną lekturą, nikt nie jest więc pokrzywdzony. Ogień i krew to pozycja świeża, wciągająca, ale i pokazująca, jak skutecznie ubarwić i wzbogacić świat przedstawiony; to przecież kolejny, tuż obok Rycerza Siedmiu Królestw, będącego z kolei gawędą, stylizowany tekst, korespondujący z pisaną językiem powieściowym sagą, a będący czymś zupełnie od niej różnym, w jakiejś mierze również gatunkowo – i to jest w tym wszystkim najciekawsze.

Podobnież rozczarowaniem było dla wielu wydanie Ognia i krwi Georga R.R. Martina, autora kultowej już sagi Pieśni lodu i ognia, na której to kontynuację czekali czytelnicy od lat – tymczasem Martin zaskoczył fanów tworem zgoła innym, bo nie będącym ani kontynuacją, ani sequelem, ani nawet do końca powieścią. Ogień i krew to pozycja, o którą nikt nie prosił i na którą nikt...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z pewnym zaskoczeniem muszę przyznać, że to najlepsza rzecz którą wytworzył GRRM od czasów „Nawałnicy mieczy”. Nie to, że kolejne tomy Pieśni mi się jakoś szczególnie nie podobały - doceniam je, ale jednocześnie mam jednak wrażenie, że Martin się w nich męczy. Tutaj widzę świeżość, tutaj znowu widzę ten szczególny martinowski talent do kreowania zajmujących, okrutnych historii. Początek, ten dotyczący czasów Aegona Zdobywcy był jeszcze niepokojąco miałki, potem jednak doszło do przyspieszenia, a już panowanie Pojednawcy... no prawie wypieki na twarzy. Jest tu dużo małych klejnotów, które można rozbudować w osobne powieści lub tematy seriali odpryskowych. Taka historia Androwa Farmana, pisana tu na marginesie, jest prawdziwą perełką wywołującą na przemian smutek i dreszcze. Jest tu barwna plejada postaci, które może nie są zazwyczaj jakoś mocno pogłębione psychologicznie, ale Martin wprawnie wrzuca im po dwie/trzy cechy, które sprawiają, że są one wiarygodne, że instynktownie potrafimy wyobrazić sobie ich możliwe zachowania. Jest tu też lubiane przeze mnie uczucie fatum, wiszącej nad Targaryenami katastrofy, ku której idą, a raczej biegną, z absolutnym przekonaniem, że jest to dla nich jedyny możliwy wybór.

Jest dobrze, panie Martin. Znowu jest dobrze.

Z pewnym zaskoczeniem muszę przyznać, że to najlepsza rzecz którą wytworzył GRRM od czasów „Nawałnicy mieczy”. Nie to, że kolejne tomy Pieśni mi się jakoś szczególnie nie podobały - doceniam je, ale jednocześnie mam jednak wrażenie, że Martin się w nich męczy. Tutaj widzę świeżość, tutaj znowu widzę ten szczególny martinowski talent do kreowania zajmujących, okrutnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak autor to robi, że tak z pozoru nudnawa pozycja, jakiś prequel bestsellerowej "Gry o Tron" potrafi wciągnąć i miejscami zaangażować czytelnika bez reszty? Bo to jest taka niezbyt popularna pozycja, mnóstwo w niej ciągów nazwisk, zalewa nas rzeka nic nie mówiących nazw, i temat jest taki sobie, bo to gry i gierki wewnątrzdynastyczne. Niby miejscami podobne do hitu, a miejscami zupełnie takie grafomańskie. Jednak dla tych smaczków, historyjek pełnych plotek, zakulisowych gierek z buzującymi emocjami, dla tych momentów sprośnej radochy tłuszczy - warto. Na pewno pozycja obowiązkowa dla fanów autora. I warto też dla rysunków Douga Whetleya.

Jak autor to robi, że tak z pozoru nudnawa pozycja, jakiś prequel bestsellerowej "Gry o Tron" potrafi wciągnąć i miejscami zaangażować czytelnika bez reszty? Bo to jest taka niezbyt popularna pozycja, mnóstwo w niej ciągów nazwisk, zalewa nas rzeka nic nie mówiących nazw, i temat jest taki sobie, bo to gry i gierki wewnątrzdynastyczne. Niby miejscami podobne do hitu, a...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jako, że do książki podszedłem bez świadomości w jakiej formie została napisana, zaskoczyła mnie dwa razy.

Pierwszy raz gdy zacząłem czytać i zamiast spodziewanego zbioru opowiadań o smokach, zobaczyłem że to książka "historyczna".

Drugie zaskoczenie było gdy zacząłem czytać i okazało się, że jest lekka i przyjemna a pomimo namnożenia faktów wydawały się one mniej nużące niż wiele takich sytuacji z sagi.

Osobiście polecam, ukończyłem w jeden dzień i żałuję ze nie zabrałem ze sobą tomu drugiego.

Jako, że do książki podszedłem bez świadomości w jakiej formie została napisana, zaskoczyła mnie dwa razy.

Pierwszy raz gdy zacząłem czytać i zamiast spodziewanego zbioru opowiadań o smokach, zobaczyłem że to książka "historyczna".

Drugie zaskoczenie było gdy zacząłem czytać i okazało się, że jest lekka i przyjemna a pomimo namnożenia faktów wydawały się one mniej nużące...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka dla tych co chcą wiedzieć co było wcześniej niż Gra o Tron. I dla tych, sądzę, którzy są najwierniejszymi fanami Targaryenów i innych królów większych i mniejszych, ważnych i mniej ważnych. Dla mnie, nieco nudne i zbyt szczegółowe.

Książka dla tych co chcą wiedzieć co było wcześniej niż Gra o Tron. I dla tych, sądzę, którzy są najwierniejszymi fanami Targaryenów i innych królów większych i mniejszych, ważnych i mniej ważnych. Dla mnie, nieco nudne i zbyt szczegółowe.

Pokaż mimo to

Będę szczery aż do bólu. Po tym autorze spodziewałem się czegoś znacznie lepszego. Książka jest w formie kroniki, niemiłosiernie mnie wynudzila. Dostałem w prezencie ten i kolejny tom, mam cichą nadziej, że kolejna część będzie lepsza. Choć jedno trzeba przyznać ta książka bardzo ładnie prezentuje się na półce.

Będę szczery aż do bólu. Po tym autorze spodziewałem się czegoś znacznie lepszego. Książka jest w formie kroniki, niemiłosiernie mnie wynudzila. Dostałem w prezencie ten i kolejny tom, mam cichą nadziej, że kolejna część będzie lepsza. Choć jedno trzeba przyznać ta książka bardzo ładnie prezentuje się na półce.

Pokaż mimo to

Ta książka, zestawiona z cyklem "Gry o tron" pięknie pokazuje, jak o tym samym (no, prawie tym samym, bo to jednak wcześniejsze dzieje Westeros) można mocno inaczej napisać, nawet będąc jednym autorem. Od razu powiem - frajda z lektury na poziomie poniżej 50% tej z lektury "Gry...". Dobrze widać, jaką rolę mają w opowieściach dialogi, szczegółowe opisy, pokazanie detalu. To trochę tak, jakby porównać pójście do kina na film albo wysłuchanie, jak kolega nam - nawet starannie i rzetelnie - tylko ten film opowiada. Wiemy na koniec, co i jak, możemy tą wiedzą pobić uczestnika seansu, ale... no, nie to jednak. Inna analogia jaka mi się nasuwa, jest nieprzyzwoita - zestawienie realnego seksu z pornograficznym.
Odniosłem wrażenie, że albo Martin poszedł w komercję i napisał kręgosłup scenariusza na kilka (kilkanaście?) kolejnych seriali, do nakręcenia w świecie Westeros, albo się poczuł stary i próbował na szybko, po łebkach napisać coś, co napisałby w formie powieści, gdyby mu pozostało te kilkadziesiąt lat życia. Bo też tyle by to chyba trzeba było pisać, skoro mowa o jakichś 250 latach panowania dynastii Targaryenów, a przecież "Gra o tron" zajęła mistrzowi lat pisania co najmniej kilka - choć w Westeros upływa ich niewiele: mała Arya Stark nadal jest młodziutką dziewczyną, gdy dochodzimy do finału.
Wypada docenić autora, jeśli kierował się "wyrzutami sumienia" i nie chciał zostawiać publiczności z kompletną pustką - że jak to, taka piękna historia i potem nic, bo autor stary był i zmarł? No więc autor ile mógł, napisał, pokazał, w jakim kierunku by poszedł, gdyby mu dano następne kilkadziesiąt lat życia.
Wcale się nie zdziwię, gdy jakiś Netflix czy inne HBO kupi prawa do ekranizacji i z czasem zacznie, w oparciu o ten zarys historii, zamawiać scenariusze i kręcić filmy. Może - powieści też wydawać.
No ale czy czytać to co jest? Gdyby ktoś optymistycznie liczył, że mam rację i takie seriale zaczną powstawać - to może nie warto. Bo utraci się element niespodzianki. A książka niewiele więcej daje poza wiedzą "jak to było, kto, z kim, kiedy, kogo?" Artyzmu w tym niewiele, ot, jak w rzeczowej opowieści kumpla o tym co widział w kinie.
Kto się zakochał w świecie "Gry...", może spróbować. Jedni z obrzydzeniem odrzucą, czując się oszukani - że nie ma żadnego Tyriona z jego cynicznymi uwagami, żadnych bajecznych opisów przyrody, klimatu egzotycznego świata - inni się może wciągną, nakładając na ten mało barwny opis sceny zapamiętane z lektury albo oglądania na ekranie wiadomego cyklu. A że miejscami i w "Grze o tron" Martin pozwalał sobie na takie relacje - o jakimś turnieju, któremu poświęcono kilka stron, wyliczając, kto kogo z konia zwalił, komu połamano którą kość itd - to w tych miejscach "Ogień i krew" się z "Grą..." zbliży, przez chwilę będzie do pomylenia.
Do czytania na własne ryzyko, bo może i znudzić kogoś, kto film oglądał podskakując na kanapie z podniecenia.

Ta książka, zestawiona z cyklem "Gry o tron" pięknie pokazuje, jak o tym samym (no, prawie tym samym, bo to jednak wcześniejsze dzieje Westeros) można mocno inaczej napisać, nawet będąc jednym autorem. Od razu powiem - frajda z lektury na poziomie poniżej 50% tej z lektury "Gry...". Dobrze widać, jaką rolę mają w opowieściach dialogi, szczegółowe opisy, pokazanie detalu. To...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Opinia z pamięci - jako Mega Fan serii - mnie się podobała. Przeczytałem szybko i z przyjemnością. Jest to jednak "sprawozdanie", nie powieść jako taka.

Opinia z pamięci - jako Mega Fan serii - mnie się podobała. Przeczytałem szybko i z przyjemnością. Jest to jednak "sprawozdanie", nie powieść jako taka.

Pokaż mimo to

Chociaz jestem fanem Gry o tron i przeczytałam wszystkie części to niestety jestem rozczarowana. Zdecydowanie kronikarska forma nie dla mnie. N

Chociaz jestem fanem Gry o tron i przeczytałam wszystkie części to niestety jestem rozczarowana. Zdecydowanie kronikarska forma nie dla mnie. N

Pokaż mimo to

https://www.facebook.com/KsiazkiIlubCzasopisma

Zacznę może od tego, że pewnie wielu fanów przeklinało Martina za to, że zamiast ukończyć sagę zabrał się za opis historycznych podwalin pod wydarzenia, których byliśmy świadkami dzięki serialowi czy poszczególnym częścią cyklu "Pieśni lodu i ognia". W "Ogniu i krwi" przenosimy się na trzysta lat wstecz, w stosunku do wydarzeń z "Gry o Tron", do czasów, w których pomniejszych lordów Westeros podporządkowali sobie uciekinierzy z Valyrii - Targaryenowie, próżno zatem szukać tu znajomych postaci. W pierwszym tomie otrzymujemy kronikarski zapis wydarzeń począwszy od podboju Aegona I Zdobywcy do panowania Viserysa I, podczas którego rządów podłożone zostały podwaliny pod zgubny Taniec Smoków. Z relacji naocznych świadków, zapisów kronikarzy, królewskich błaznów czy pieśni minstreli dowiadujemy się o trudach panowania nad Westeros, ale i własną rodziną oraz żądzami często doprowadzającymi do tragicznych wydarzeń. Rodzinnych dramatów, wojen, kłótni i romansów u Targaryenów nie brakuje. Co ciekawe w losach Deanerys Targaryen (tej z GoT) znajdziemy odbicie tego wszystkiego co przez lata kształtowało cały ród, ze wszystkimi zaletami, ale i wadami oraz mrocznymi ciągotami.

Napisałem wcześniej, że książka to kronikarski zapis wydarzeń i wiem, że taka forma wielu czytelnikom nie odpowiada, zwyczajnie nudzi mnogością dat i nazwisk czy wątków i dygresji, mnie jak najbardziej to odpowiadało. Czytałem z wielkim zaciekawieniem, a zmiana sposobu narracji w stosunku do Pieśni lodu i ognia brak rozbicia wątków na poszczególnych bohaterów, z których perspektywy poznawaliśmy opowieść, dawała pole do własnej interpretacji, budziła zainteresowanie przez niedopowiedzenia wynikające z braku źródeł lub plotkarskiego ich charakteru. Warto tutaj wspomnieć, że książka jest bogato ilustrowana, dodaje to całości klimatu i charakteru. Reasumując - jest to kolejna dobra pozycja poszerzająca uniwersum już wystarczająco bogate, by pomieściło jeszcze niejedną fantastyczną opowieść pełnią zwrotów akcji, nieoczywistych sojuszy, zdrad, wojen, ale i romansów.

https://ksiazkiilubczasopisma.blogspot.com/2020/08/losy-dynastii-targaryenow.html

https://www.facebook.com/KsiazkiIlubCzasopisma

Zacznę może od tego, że pewnie wielu fanów przeklinało Martina za to, że zamiast ukończyć sagę zabrał się za opis historycznych podwalin pod wydarzenia, których byliśmy świadkami dzięki serialowi czy poszczególnym częścią cyklu "Pieśni lodu i ognia". W "Ogniu i krwi" przenosimy się na trzysta lat wstecz, w stosunku do wydarzeń...

więcej

mniej

Pokaż mimo to