Chyba najlepsza i najdłuższa kronika Williama Szekspira. Chronologią wydarzeń obejmuje dwa istotne konflikty w historii Anglii: Wojnę Stuletnią oraz Wojnę Dwóch Róż (która była inspiracją do powstania Gry o Tron). Pomimo aż trzech części, fabułę da się ogarnąć znacznie łatwiej niż w przypadku Ryszarda II i III. Niestety, pod sam koniec poszczególni członkowie frakcji Króla Henryka VI oraz Księcia Yorku tak często zmieniają strony konfliktu, że nie wiadomo do końca kto z kim przystaje. Jest to jednak tylko mały minus, który nie umniejsza temu dziełu w żaden sposób. Dla fanów historii i twórczości Szekspira jest to na pewno pozycja obowiązkowa.

Chyba najlepsza i najdłuższa kronika Williama Szekspira. Chronologią wydarzeń obejmuje dwa istotne konflikty w historii Anglii: Wojnę Stuletnią oraz Wojnę Dwóch Róż (która była inspiracją do powstania Gry o Tron). Pomimo aż trzech części, fabułę da się ogarnąć znacznie łatwiej niż w przypadku Ryszarda II i III. Niestety, pod sam koniec poszczególni członkowie frakcji Króla...

Nie dziwię się, że Szekspir wybrał panowanie Henryka VI na utwór rozpoczynający cykl kronik, opiewających dzieje Anglii (pomijając już fakt, że stuprocentowe autorstwo Szekspira jest w tym przypadku bardzo wątpliwe). Pierwsza połowa XV wieku była bowiem okresem, w którym Anglia targana była wojną domową, a korona przechodziła z rąk do rąk, za pośrednictwem zdrad, intryg, zmian sojuszy, mordów. Ten dramat jest dość rzetelnym obrazem tamtych historycznych wydarzeń.

Mamy tu więc i wojnę z Francją, która zapragnęła wyzwolić się spod angielskiego panowania (to właśnie ten okres wiąże się z legendarnym wystąpieniem Joanny d'Arc i jej udziałem w zwycięstwie francuskim),mamy koronację Henryka VI oraz jego małżeństwo z Małgorzatą, mamy wreszcie bunt rodu Yorków i zawiązanie się tzw. wojny dwóch róż, w wyniku której ostatecznie Henryk VI zostanie zamordowany, a Anglia znajdzie się w rękach rodu Yorków. Zresztą - jak sugeruje zakończenie - spokój nie zapanuje zbyt długo, bo wśród podwładnych nowego króla już zaczynają tlić się kolejne intrygi, pojawiają się kolejni pretendenci do tronu i władzy... Trup ściele się tu gęsto, wojenne potyczki trwają w zasadzie przez niemal całość utworu.

Jako że nie jest to opracowanie dla badacza historii, ale dramat, do tego jeszcze napisany w formie poetyckiej - lektura nie należy do najłatwiejszych. Mnogość pojawiających się książąt, hrabiów i innych przedstawicieli znamienitych rodów, tytułowanie ich raz z nazwiska, raz z imienia, zmieniająca się niemal z każdym aktem sceneria (o jedności miejsca akcji można tu tylko pomarzyć),zmieniające się sojusze, coraz to kolejni ginący bohaterowie - powoduje to wszystko niezły mętlik i ujemnie wpływa na prostotę odbioru dzieła. Bezapelacyjnie trzeba też liznąć choć trochę podstawowej wiedzy w tematyce wojny dwóch róż, żeby w ogóle zrozumieć istotę opisywanych wydarzeń. Niemniej jednak, nie można odmówić temu utworowi pewnej dozy wielkości. I znać tu już styl, w jakim kierunku powstaną późniejsze kultowe dzieła angielskiego dramaturga.

Nie dziwię się, że Szekspir wybrał panowanie Henryka VI na utwór rozpoczynający cykl kronik, opiewających dzieje Anglii (pomijając już fakt, że stuprocentowe autorstwo Szekspira jest w tym przypadku bardzo wątpliwe). Pierwsza połowa XV wieku była bowiem okresem, w którym Anglia targana była wojną domową, a korona przechodziła z rąk do rąk, za pośrednictwem zdrad, intryg,...

Niestety, część pierwsza to spore rozczarowanie. Shakespeare dopiero uczył się pisać. Boli też, choć nie dziwi, sposób przedstawienia Joanny d'Arc.

Niestety, część pierwsza to spore rozczarowanie. Shakespeare dopiero uczył się pisać. Boli też, choć nie dziwi, sposób przedstawienia Joanny d'Arc.

Druga część jest nieco lepsza niż pierwsza. Wszyscy knują i podnoszą bunt, królowa romansuje, a król jakby tego nie zauważał - jeno zanosi modły i zdaje na łaskę boską. Od biedy można uznać to za przejaw szaleństwa, jednak obok "Króla Leara" ta sztuka, niestety, nawet na półce panaszekspirowej nie stała. Szkoda, bo materia była przednia, a wygląda na to, że musi wystarczyć Philippa Gregory.

Druga część jest nieco lepsza niż pierwsza. Wszyscy knują i podnoszą bunt, królowa romansuje, a król jakby tego nie zauważał - jeno zanosi modły i zdaje na łaskę boską. Od biedy można uznać to za przejaw szaleństwa, jednak obok "Króla Leara" ta sztuka, niestety, nawet na półce panaszekspirowej nie stała. Szkoda, bo materia była przednia, a wygląda na to, że musi wystarczyć...