Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną

Książka mnie umęczyła. Czytałam długo, przerywałam i wracałam, fabuła nie zaciekawiła wystarczająco, a i język jakoś mi nie podszedł, choć doceniam jego realizm. Na tym etapie dałabym między 4 a 5 pięć gwiazdek. A potem dotarłam do epilogu. I wbił mnie w fotel.

Książka mnie umęczyła. Czytałam długo, przerywałam i wracałam, fabuła nie zaciekawiła wystarczająco, a i język jakoś mi nie podszedł, choć doceniam jego realizm. Na tym etapie dałabym między 4 a 5 pięć gwiazdek. A potem dotarłam do epilogu. I wbił mnie w fotel.

Pokaż mimo to

Docenienie tej powieści to niełatwa sprawa, co zresztą widać po opiniach. Nasuwa to smutny wniosek, że większość z nas nauczona została czytać, skupiając się na fabule - nie zaś języku. A tymczasem to właśnie w sferze językowej tkwi największa siła tej powieści, cała reszta wydaje się pretekstem. Młodziutka autorka wydaje się mieć słuch absolutny, zdolny wyłapać i odtworzyć język blokowisk - nie tylko same słowa czy potknięcia gramatyczne, ale całe jego uniwersum: jego sposób całych wypowiedzi, łączenia wątków, prowadzenia argumentacji. Ani przez moment nie zabrzęczy tu fałszywa nuta, która mogłaby obrócić całą powieść w kpinę z owego języka. Nie mogę się nadziwić łatwości, z jaką debiutantka Masłowska praktycznie samodzielnie stworzyła kompleksowy korpus językowy środowisk zwykle pomijanych w badaniach lingwistycznych.

Docenienie tej powieści to niełatwa sprawa, co zresztą widać po opiniach. Nasuwa to smutny wniosek, że większość z nas nauczona została czytać, skupiając się na fabule - nie zaś języku. A tymczasem to właśnie w sferze językowej tkwi największa siła tej powieści, cała reszta wydaje się pretekstem. Młodziutka autorka wydaje się mieć słuch absolutny, zdolny wyłapać i odtworzyć...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jazda bez trzymanki, ale mocno osadzona w ramach masłoskiego uniwersum językowego. Świetnie się zabawiła, wykombinowała rytm tej powieści, połączyła różne światy. Niby od niechcenia, a jednak gruntownie przemyślane. Nie chce się wierzyć, że to może zwyczajnie jej flow, inteligencja i intuicja. Nie do podrobienia, dowcipne i wionie polskością. Połowę przesłuchałam na Storytelu, audiobook w tym wypadku pełni rolę pełnoprawnej wersji. Czytane na głos pięknie ożywa, tętni i skrzy się, pulsuje tym językiem, wyciąga całe dobro na powierzchnię. "Wojna" to takie barwne 3D sprytnie ukryte w czarnych znaczkach na białych papierze, niezwykłe zjawisko.

Jazda bez trzymanki, ale mocno osadzona w ramach masłoskiego uniwersum językowego. Świetnie się zabawiła, wykombinowała rytm tej powieści, połączyła różne światy. Niby od niechcenia, a jednak gruntownie przemyślane. Nie chce się wierzyć, że to może zwyczajnie jej flow, inteligencja i intuicja. Nie do podrobienia, dowcipne i wionie polskością. Połowę przesłuchałam na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Automat, który wylicza tu na stronie, że "Wojnę polsko-ruską" da się przeczytać w 4 godziny, z pewnością nie czytał tego tekstu. Co ja się z nim umordowałam! Chyba tylko Silny się z Magdą umordował podobnie. Zdecydowanie, love-hate relationship to najlepsze określenie moich relacji z tą książką. Z jednej strony jest pokręcona historia, z drugiej - pokręcony język, niby prosty, ale z tak szaloną frazą, że aż trudno za nią nadążyć. A do tego wszystkiego obraz relacji międzyludzkich, że o Polsce nie wspomnę, wołających o pomstę do nieba. Trudna to była przeprawa. Ale że to wszystko napisała nastolatka - to robi wrażenie.

Automat, który wylicza tu na stronie, że "Wojnę polsko-ruską" da się przeczytać w 4 godziny, z pewnością nie czytał tego tekstu. Co ja się z nim umordowałam! Chyba tylko Silny się z Magdą umordował podobnie. Zdecydowanie, love-hate relationship to najlepsze określenie moich relacji z tą książką. Z jednej strony jest pokręcona historia, z drugiej - pokręcony język, niby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Daję jedynie 6, bo ciężko przez tę książkę przebrnąć. Mimo niewielkich rozmiarów czytałam ją 2 tygodnie. Doceniam groteskę i poczucie humoru autorki. Czułam jednak żeński pierwiastek tkwiący we wszystkich słowach głównego bohatera. Mężczyzna, zwłaszcza dres, aż tak błyskotliwy by nie był. Udany, odważny debiut. Warto znać.

Daję jedynie 6, bo ciężko przez tę książkę przebrnąć. Mimo niewielkich rozmiarów czytałam ją 2 tygodnie. Doceniam groteskę i poczucie humoru autorki. Czułam jednak żeński pierwiastek tkwiący we wszystkich słowach głównego bohatera. Mężczyzna, zwłaszcza dres, aż tak błyskotliwy by nie był. Udany, odważny debiut. Warto znać.

Pokaż mimo to

Trochę jak Mechaniczną Pomarańczę, ciężko strawić
choć wydaje się szczera do bólu
taki obraz współczesnej młodzieży z blokowisk
mało ambitnej, ćpającej, dresiarzy i blachar

Trochę jak Mechaniczną Pomarańczę, ciężko strawić
choć wydaje się szczera do bólu
taki obraz współczesnej młodzieży z blokowisk
mało ambitnej, ćpającej, dresiarzy i blachar

Pokaż mimo to

Nie wiem, co ważniejsze w przekazie tej książki. Może "obowiązkowa ksenofobia"?, może "świat postkomunistyczny"?, przerażający świat młodych bez wykształcenia i perspektyw?, ubóstwo językowe? - wiele można by wymieniać. Niemniej książka robi wrażenie zarówno ze względu na ukazany w niej świat, jak i język. Daje do myślenia. Brawo Masłowska!

Nie wiem, co ważniejsze w przekazie tej książki. Może "obowiązkowa ksenofobia"?, może "świat postkomunistyczny"?, przerażający świat młodych bez wykształcenia i perspektyw?, ubóstwo językowe? - wiele można by wymieniać. Niemniej książka robi wrażenie zarówno ze względu na ukazany w niej świat, jak i język. Daje do myślenia. Brawo Masłowska!

Pokaż mimo to

Jednym slowem:
Zajebista!

Jednym slowem:
Zajebista!

Pokaż mimo to

Moja ulubiona postać to „intelektualistka” Alicja Burczyk. Geniusz zła!
Nie rozumiem czemu powstał film, bo teraz Silny ma twarz Szyca i to mi ogranicza wyobraźnie.
A na końcu ten fragment, kończący się na „nożach i nożykach, którymi obierałyśmy pomarańcze” wgniótł mnie w fotel.

Moja ulubiona postać to „intelektualistka” Alicja Burczyk. Geniusz zła!
Nie rozumiem czemu powstał film, bo teraz Silny ma twarz Szyca i to mi ogranicza wyobraźnie.
A na końcu ten fragment, kończący się na „nożach i nożykach, którymi obierałyśmy pomarańcze” wgniótł mnie w fotel.

Pokaż mimo to

Ja pamiętam, że czytając ubawiłem się mocno przy tej książce.

Ja pamiętam, że czytając ubawiłem się mocno przy tej książce.

Pokaż mimo to